Ἡ ἡσυχία εἶναι νομοθετημένη ἀπό τόν Κύριο

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ ἡσυχία εἶναι νομοθετημένη ἀπό τόν Κύριο.

«Ὁ Ἡλίας» διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «μέ εὐχαρίστηση φιλοσοφοῦσε στό Καρμήλιο καί ὁ Ἰωάννης στήν ἔρημο, καί αὐτός ὁ Ἰησοῦς τίς μέν πράξεις στούς ὄχλους, τίς εὐχές δέ στήν ἡσυχία (σχόλη) καί στίς ἐρήμους, κυρίως, πραγματοποιοῦσε. Τί νομοθετώντας; Ὅπως νομίζω, τό ὅτι πρέπει νά ἡσυχάζει ὁ ἄνθρωπος, ὥστε ἀθόλωτα νά προσομιλεῖ στόν Θεό καί νά ἐπαναφέρει τόν νοῦ του ἀπό τούς πλανώμενους (τούς ἀνθρώπους πού περιπλανιῶνται). Διότι ὁ Ἴδιος δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἀναχώρηση (διότι δέν ἔπρεπε κάπου νά συσταλεῖ, να περιοριστεῖ, ἀφοῦ εἶναι Θεός καί πληρεῖ τά πάντα), ἀλλά γιά νά μάθουμε ἐμεῖς καί τόν καιρό τῆς πράξεως καί τόν καιρό τῆς ὑψηλότερης ἀσχολίας (πού εἶναι ἡ ἡσυχία)»⁵⁵.

Τονίζοντας τήν μεγάλη ἀξία τῆς ἡσυχίας, ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος λέγει: «Ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή εἶναι μέγιστα ὅπλα γιά τήν ἀρετή. Αὐτές ἐπειδή καθαρίζουν τό νοῦ τόν καθιστοῦν διορατικό»⁵⁶.

Κατ’ ἐξοχήν συμβάλλει στήν κάθαρση τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἡ νήψη-πνευματική ἐγρήγορση, καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή πού γίνεται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου, τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με»⁵⁷.

Με τήν ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν ἐνεργεῖ συνειδητά, μπορεῖ νά καθαρίσει τήν καρδιά του ἀπό τά πάθη, γιά νά μπορέσει νά φωτιστεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά τόν λόγο αὐτόν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικό ψυχο-θεραπευτήριο⁵⁸ πού ἐλευθερώνει τούς ἀνθρώπους-μέλη Της ἀπό τά πάθη καί ἰδιαίτερα ἀπό τόν ἐγωισμό, τήν μεγαλύτερη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ Μυστηριακή καί ἡσυχαστική ζωή βιώθηκαν καί βιώνονται μέχρι σήμερα στά ὀρθόδοξα Μοναστήρια, παρέχοντας διά τῆς Θείας Χάρης πνευματική ὑγεία στούς μοναχούς καί τίς μοναχές πού κατοικοῦν σ’ αὐτά. Αὐτός ὁ τρόπος ζωῆς, πού βιώθηκε στίς ἱερές Μονές διαχρονικά, θά πρέπει νά μεταφυτευθεῖ καί στίς Ἐνορίες τοῦ κόσμου.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.

55 Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, P.G. Volume 35, page 1236 (πρόγραμμα Diogenes): «Ἡλίας ἡδέως ἐνεφιλοσόφει τῷ Καρμήλῳ, καὶ Ἰωάννης τῇ ἐρήμῳ, καὶ Ἰησοῦς αὐτὸς, τὰς μὲν πράξεις τοῖς ὄχλοις, τὰς εὐχὰς δὲ τῇ σχολῇ καὶ ταῖς ἐρημίαις, ὡς τὰ πολλὰ, προσένεμεν. Τί νομοθετῶν; Ὡς οἶμαι, τὸ χρῆναί τι καὶ ἡσυχάζειν, ὥστε ἀθολώτως προσομιλεῖν τῷ Θεῷ, καὶ μικρὸν ἐπανάγειν τὸν νοῦν ἀπὸ τῶν πλανωμένων. Οὐ γὰρ αὐτὸς ἐδεῖτο ἀναχωρήσεως (οὐδὲ γὰρ εἶχεν εἰς ὅ τι συσταλῇ, Θεὸς ὢν, καὶ πάντα πληρῶν), ἀλλ' ἵν' ἡμεῖς μάθωμεν καὶ πράξεως καιρὸν, καὶ ἀσχολίας ὑψηλοτέρας».

56 Ὁσίου Θαλασσίου, Φιλοκαλία τομ. Β ,Περί ἀγάπης καί ἐγκρατείας κεφ. Ξζ΄, ἔκδ. Ἀστέρος 1975, σελ. 208: «Ἡσυχία καὶ προσευχή, μέγιστα ὅπλα ἀρετῆς. Αὗται γὰρ τὸν νοῦν καθαίρουσαι, διορατικὸν ἀπεργάζονται».

57 Γιά τό θέμα αὐτό ἔγινε ἐκτενής ἀναφορά στίς προηγούμενες ἑνότητες καί μάλιστα στό κεφάλαιο περί Μοναχισμοῦ.

58 Μακαριστοῦ Πρωτοπρ. Ἰωάννου Ρωμανίδου, «Ἡ θρησκεία εἶναι νευροβιολογικὴ ἀσθένεια, ἡ δὲ Ὀρθοδοξία ἡ θεραπεία της », στὸ : «Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας», τόμος Α΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1999.