Γράφει:
"...Ὅθεν, ἀδελφοί μου καλοί καί ἠγαπημένοι, ὅστις ἀδικεῖται ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ καί θελήσει νά ζητήσῃ τό δίκαιον, ἄς γνωρίζῃ ὅτι εἶναι αὐτό· νά βαστάζῃ τό βάρος τοῦ ἀδελφοῦ, τοῦ πλησίον του, μέχρις ἐσχάτης πνοῆς· καί νά κάμνῃ ὑπομονήν εἰς ὅλα τά λυπηρά τῆς παρούσης ζωῆς.Διότι ἡ κάθε θλῖψις ὅπου μᾶς γίνεται, εἴτε ἐξ ἀνθρώπων, εἴτε ἐκ δαιμόνων, εἴτε ἐξ αὐτῆς τῆς ἰδίας μας φύσεως, πάντοτε ἔχει κλεισμένον ἐντός της τό ἀνάλογον κέρδος. Καί ὅποιος τήν ἀπερνᾷ δι᾿ ὑπομονῆς λαμβάνει τήν πληρωμήν· ἐνταῦθα τόν ἀρραβῶνα κἀκεῖθεν τό τέλειον.
Χρεία λοιπόν τῆς ὑπομονῆς, καθάπερ ἅλας ἐν φαγητῷ. Καθότι ἄλλος δρόμο δέν εἶναι τοῦ νά κερδίσωμεν, νά πλουτίσωμεν, νά βασιλεύσωμεν. Αὐτόν τόν δρόμον ὁ Χριστός μας τόν χάραξε. Καί ἡμεῖς, ὅσοι τόν ἀγαποῦμεν, ὀφείλομεν δι᾿ ἀγάπην Του νά ἀκολουθοῦμεν. Ἄν καί μᾶς εἶναι πικρόν τό ἀψίνθιον, ἀλλ᾿ ὅμως καθαρίζει τό αἷμα καί ὑγιαίνει τό σῶμα μας. Χωρίς πειρασμούς ἀδύνατον ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς νά φανῇ. Αὐτό εἶναι τό καθαρτήριον πῦρ, ὅπου καθαράν καί λαμπράν ἀπεργάζεται τήν ψυχήν.
Ἀλησμόνησα νά σᾶς γράψω ἕνα μελίρρυτο διηγηματάκι· ὄπου μίαν φοράν γονατισμένος, ἀφοῦ ἐκουράσθην εἰς τήν προσευχήν, εἶδα ἕνα θαυμάσιον: Ἕνας πυρίμορφος νεανίας εἶχε δύο μικρά ὡραῖα κοριτσάκια πλησίον του. Τό ἕνα ἦταν ἡ Μαρουσώ μας καί τό ἄλλο ἡ Ἐργίνα· τά μικρά ὅπου εἶχαν ἀποθάνει. Καί τούς λέγει ὁ νέος· Αὐτός εἶναι ὁ ἀδελφός σας, τόν γνωρίζετε; " Ἡ Μαρουσώ ἦταν μεγαλύτερη. "Τόν γνωρίζω, λέγει, ἀλλά πολλά ἔτη πέρασαν ἀπό τότε." Τό ἄλλο εἶπεν· " Ἐγώ δέν τόν εἶδα ὅταν ἤμην εἰς τήν ζωήν." Καί μέ φίλησαν τά δύο μικρά ὡς μυρίπνοα ἄνθη καί ἔφυγαν. Καί συνῆλθα μέ δάκρυα πλήρεις τούς ὀφθαλμούς, ἐνθυμούμενος τήν χαράν ὅπου γίνεται εἰς τούς οὐρανούς, ὅταν οἱ ἁμαρτωλοί μετανοοῦν, καί ὅταν οἱ Δίκαιοι εἰσέρχωνται εἰς τόν Παράδεισον."
Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"
Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου