Ο ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ
Ο μακαριστός πατέρας μας ήταν όμοιος σέ όλα με τους όσιους πατέρες τόσο τούς αρχαίους όσο και τούς νεότερους: στη διδασκαλία, στη σίτιση της αδελφότητας, στους πνευματικούς άθλους, σε υπεράνθρωπους κόπους, στη σοφία και το θείο φρόνημα, στη συμβουλή και τη διάκριση, καθώς και στις υπόλοιπες δωρεές του Θεού.
Ήταν όμως προπαντός κοσμημένος με όλες τις αρετές, τις εσωτερικές και εξωτερικές, όπως ακριβώς και οι αρχαίοι πατέρες. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό όπως ενός Αγγέλου τού Θεού, το βλέμμα του ήρεμο, ο λόγος του ταπεινός και ξένος προς την προπέτεια, χαιρετούσε όλους με Αγάπη, απαντούσε με προσήνεια ήταν γεμάτος καλοσύνη, ήταν πρόθυμος στην ελεημοσύνη, έφερνε όλους κοντά του σαν τον μαγνήτη πού από τη φύση του τραβάει το σίδερο.
Είχε
βάθος ταπεινοφροσύνης και πραότητας, μακροθυμία σέ όλα. Ο μέγας αυτός
άνθρωπος ήταν ολόκληρος ένθεος και έμπλεως χάριτος. Ο νους του ήταν
πάντοτε ενωμένος με τον Θεό και μάρτυρας αυτού ήταν τα δάκρυα. Όταν
μιλούσε περί Θεολογίας, τότε η καρδιά του παλλόταν από Αγάπη, το πρόσωπό
του έλαμπε από χαρά, τά μάτια του δάκρυζαν, επιβεβαιώνοντας την
αλήθεια. Όταν στεκόμασταν μπροστά του, τα μάτια μας δεν κουράζονταν να
τον θωρούν αλλά ήθελαν αχόρταγα να τον βλέπουν, η ακοή μας από την
ομιλία του ούτε κουραζόταν ούτε και ένιωθε ανία, διότι από τη χαρά στην
καρδιά μας, όπως το είπα, ξεχνιόμασταν εντελώς. Ο μακαριστός πατέρας μας ήταν όμοιος σέ όλα με τους όσιους πατέρες τόσο τούς αρχαίους όσο και τούς νεότερους: στη διδασκαλία, στη σίτιση της αδελφότητας, στους πνευματικούς άθλους, σε υπεράνθρωπους κόπους, στη σοφία και το θείο φρόνημα, στη συμβουλή και τη διάκριση, καθώς και στις υπόλοιπες δωρεές του Θεού.
Ήταν όμως προπαντός κοσμημένος με όλες τις αρετές, τις εσωτερικές και εξωτερικές, όπως ακριβώς και οι αρχαίοι πατέρες. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό όπως ενός Αγγέλου τού Θεού, το βλέμμα του ήρεμο, ο λόγος του ταπεινός και ξένος προς την προπέτεια, χαιρετούσε όλους με Αγάπη, απαντούσε με προσήνεια ήταν γεμάτος καλοσύνη, ήταν πρόθυμος στην ελεημοσύνη, έφερνε όλους κοντά του σαν τον μαγνήτη πού από τη φύση του τραβάει το σίδερο.
Κοιτάζοντάς τον στο πρόσωπο, είχαμε τά αυτιά μας πάντοτε κοντά στο στόμα του, όπως με εκείνους τούς Αθηναίους φιλοσόφους, διότι όταν έβλεπαν κάποιον πού υπερτερούσε σέ σοφία, ήθελαν να συζητήσουν μαζί του. Έτσι είχαν τά μάτια και τά αυτιά στραμμένα σ’ αυτόν, επιθυμώντας να ακούσουν από αυτόν κάτι το νέο περί σοφίας. Τά δικά μας όμως μάτια ήταν στραμμένα στον δικό μας μακαριστό φιλόσοφο, διότι πάντοτε ακούαμε από τά χείλη του κάτι το νέο για τά πνευματικά μυστήρια ή για τις ηθικές επιταγές των θεοφόρων πατέρων.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.
http://paterikoslogos.com/viewtopic.php?p=9405#p9405
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου