Δάσκαλος τῆς ψευτιᾶς, τῆς ἀνηθικότητας καί τοῦ ἐγκλήματος ἡ τηλεόραση

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου που εξαντλήθη· «ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ», εκδοση 1981

ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ σελ. 21-24

Μία συνέντευξις

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχοβιολογίας κ. Δρακουλίδης εις συνέντευξιν του ανέφερε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αλλʼ ας ακούσωμεν τι λέγει επί λέξει ο ίδιος˙

«Κάθε τόσο μᾶς ἔρχονται οἱ στατιστικὲς καταγραφὲς ἀπὸ τὴν Ἀμερική, 6.000 ἐγκληματικὲς πράξεις ἔδειξε σʼ ἕνα χρόνο ἡ ἀμερικανικὴ τηλεόραση. Ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας συναγωνίζεται, ἀντάξια σὲ φόνους, ληστεῖες, βιασμοὺς κ.τ.λ. Σύμφωνα μὲ τὰ συμπεράσματα σχετικῆς ἔρευνας ποὺ ἔγινε ἀπὸ ὁμάδα ἐπιστημόνων τῆς Παιδιατρικῆς Κλινικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τὰ παιδιὰ στὴν Ἀθήνα βλέπουν 4.000 ἐγκληματικές πράξεις τὸ χρόνο, μʼ αἱματοκυλίσματα, γρονθοκοπήματα, διαρρήξεις, δολοφονίες καὶ καταστροφές. Τὸ ὅτι μάλιστα τὸ ἕνα κανάλι συναγωνίζεται τὸ ἄλλο σὲ ἐγκληματικὲς πράξεις, δίνει μία ὁλοκληρωμένη εντύπωση τοῦ περιβαλλοντικοῦ κόσμου καὶ ἕνα ὀλέθριο παράδειγμα γιὰ μίμηση ἤ τρομοκρατία. Μπορεῖ καὶ νὰ αὐτοκτονήσουν.

Ἀλλά καὶ γιὰ τὶς συνέπειες ὑπάρχουν ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα καθημερινά. Ἡ αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας ἐνηλίκων, ὅπως καὶ τῶν ἀνηλίκων, ὁφείλεται στὴν ἐπίδραση τους ἀπό τὴν τηλεόραση, ποὺ ἐξοικειώνει τοὺς θεατές μὲ τὸ ἔγκλημα.

Κυρίως στὶς “μικροπαιδικές” ἡλικίες ἡ ἐπίδραση τῆς ΤΙ-ΒΙ εἶναι ὀλέθρια. Στὶς ἡλικίες αὐτές ὁ μιμητισμὸς ξεπερνάει κάθε ὅριο. Μπορεῖ δηλαδὴ καὶ νὰ αὐτοκτονήση ἕνα παιδὶ ἀπὸ μίμηση. Σᾶς ἀναφέρω ἕνα συγκεκριμένο παράδειγμα ἀπὸ μία εἴδηση, ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς ἑλληνικὲς ἐφημερίδες τῆς 11 Αὐγούστου 1973, ὅτι παιδὶ ἡλικίας 8 χρόνων ἀπαγχονίσθηκε μιμούμενο παρόμοια σκηνὴ ποὺ εἶδε στὴν τηλεόραση…

Ἀλλʼ οἱ ἐκδηλώσεις εἶναι πολλὲς καὶ οἱ συνέπειες ἀτελείωτες. Ἄλλο παράδειγμα: Δύο ἀδελφάκια, 8 καὶ 10 χρόνων, παρακολουθοῦν τηλεόραση μὴ ἔχοντας τὶ ἄλλο νὰ κάνουν τὴν ὥρα ποὺ λείπουν οἱ γονεῖς τους ποὺ τοὺς ἀπαγόρευσαν νὰ κατέβουν στὴν αὐλὴ νὰ παίξουν. Στὴν ὀθόνη ἕνας ἄντρας ἀγκαλιάζει μιὰ γυναῖκα καὶ τὴν φιλάει. Τὸ μεγάλο παιδὶ σηκώνεται νὰ φύγη λέγοντας: “Σαχλαμάρες”. Ὁ μικρὸς ὅμως τοῦ λέει: “Κάτσε νὰ δοῦμε. Μπορεῖ καὶ νὰ τὴ σκοτώση”. Κι ἄν τύχη καὶ δὲν περάση κάτι τὸ ἐγκληματικὸ ἀπὸ τὴ σκέψη τοῦ παιδιοῦ, ἡ Ε.Ρ.Τ. θὰ φροντίση ἐνημερωτικά. Τώρα τελευταῖα διάβασα σʼ ἐφημερίδα μία καταγγελία, ὅτι στὶς 8,15΄ τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς 16 Μαρτίου 1977 τὸ ἐθνικὸ πρόγραμμα μετέδωσε τὸν ἀκόλουθο διάλογο μʼ ἕνα παιδάκι: “Ἄν μποροῦσες νὰ στείλης ἕνα γράμμα στὸ Θεό, τὶ θὰ τοῦ ζητοῦσες;” “Θὰ τοῦ ζητοῦσα ἕνα κανόνι… Ἄ, ὄχι, ἕνα τάνκ. Θʼ ἀνέβαινα ἐπάνω καὶ θὰ σκότωνα ἀνθρώπους”.

Δὲν χρειάζεται ὅμως ἡ δυνατότητα νὰ στείλη γράμμα στὸ Θεό. Φτάνει νὰ παρακολουθήση τὴν τηλεόραση. Ἡ στατιστική μας πληροφορεῖ, ὅτι κατὰ μέσο ὅρο τὰ παιδιὰ 3-12 ἐτῶν παρακολουθοῦν τηλεόραση μιάμιση ὥρα τὴν ἡμέρα, καὶ τὰ παιδιὰ 13-19 ἐτῶν δυόμιση ὥρες, βλέποντας σκηνὲς βίας κάθε δέκα λεπτά, καὶ μία σκηνὴ φόνου κάθε ὥρα.

Οἱ συνέπειες ἀπὸ τὶς βιαιοπραγίες ποὺ παρουσιάζει ἡ τηλεόραση εἶναι βασικὰ δύο γιὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία: Ἤ τρομοκρατοῦνται κατὰ τρόπο ποὺ νὰ γίνουν ἄτομα φοβικὰ σʼ ὅλη τους τὴ ζωή, καταφεύγοντας σὲ ψυχολόγους καὶ ψυχιάτρους, ἤ ἐπιδίδονται σὲ πράξεις ἐγκληματικές μόνα τους ἤ μὲ ὁμάδα, πολλὲς φορὲς ὰπὸ μίμηση, περιέργεια ἤ διασκέδαση. Τὶς τελευταῖες αὐτὲς περιπτώσεις τὶς μαθαίνουμε κάθε τόσο ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες. Παραθέτω γιὰ παράδειγμα μία τέτοια εἴδηση: “Στὸ Γκέντερ τῆς Δυτ. Γερμανίας δυὸ ἀνήλικα κοριτσάκια στραγγάλισαν ἕνα ἀγόρι ἑφτὰ χρονών, ἀπὸ περιέργεια γιὰ νὰ δοῦν πῶς ξεψυχάει. Τὴν ἀπόφασή τους πῆραν ἐσπευσμένα ἀπὸ ἕνα φίλμ στὴν τηλεόραση” (ἐφημερίδες τῆς 10 Σεπτ. 1975).

Ἡ ΤΙ-ΒΙ σὰν μέσο ἐνημερώσεως φροντίζει καὶ τὴν προετοιμασία τῶν νέων σὲ σεξουαλικές βιαιοπραγίες. Μὲ τὶς ταινίες “Λιποτάκτης” καὶ “Καυτὴ ἐκδίκηση” ἔδωκε ἀρκετὰ μαθήματα σεξουαλικῶν διαστροφῶν, χειρουργικῶν εὐνουχισμῶν κ.λ.π.».

Αλλά και ο καθηγητής κ. Α. Μιχαηλίδης-Νουάρος, αναπτύσσων το θέμα «Ἡ τηλεόρασις καὶ τὸ εὐαίσθητο ἤ νευρικό παιδί» εις το Ζ΄ Παιδιατρικόν Συμπόσιον Θεσσαλονίκης, ομιλεί ιδιαιτέρως περί της επιδράσεως της τηλεοράσεως εις τα ευαίσθητα ή νευρικά παιδιά. «Ἄν δεχθοῦμε – λέγει – σὰν πιθανὸ τὸ ποσοστὸ 3-6% (ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ἡλικίας 3-7 ἐτῶν εἶναι στὴν χώρα μας περίπου 708.540), τα νευρικά ή ευαίσθητα παιδιά πρέπει νὰ εἶναι μεταξὺ 21.250 καὶ 42.500. Τὸ χαμηλὸ ὅριο ἀντιστάσεως δημιουργεῖ ἕντονα συναισθήματα καὶ ἄλλες ἐσωτερικὲς ἀντιδράσεις ὁμοίου τύπου, ποὺ εἶναι ὑποκειμενικὲς καὶ διαφέρουν ἀπὸ παιδὶ σὲ παιδί».

 http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=42095