ΟΜΙΛΙΑ1η
π.Ἀθανασίου Μυτιληναίου
“Λόγοι Ἀφυπνίσεως”
Τρόποι ἀποφυγῆς τῆς πνευματικῆς ἀναισθησίας.
Ὅπως
ἀντιλαμβάνεσθε, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καταληφθεῖ ἀπό τήν ἀναισθησία
ὁλοκληρωτικά, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀκόμη κάποια εὐαισθησία , ἀνησυχεῖ μήπως
καταληφθεῖ ἀπ᾿ αὐτή τήν μαινάδα, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Πατήρ, καί σκέφτεται πῶς θά μποροῦσε νά ἀπαλλαγεῖ ὁλότελα ἀπό τήν ἀναισθησία.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γι᾿ αὐτόν τόν σκοπό συνιστᾶ τά ἑξῆς.
«Ἐπίμενε μελετῶν ἀγρυπνίᾳ πολλῇ κρίσιν αἰωνίαν», νά ἐπιμένεις νά μελετᾶς μέ πολλή ἀγρυπνία, δηλαδή πολύ
νά μελετᾶς, «κρίσιν αἰωνίαν», ὅτι θά κριθοῦμε· νά μελετᾶς βιβλία καί
κείμενα τέτοια, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά τήν Κρίση τοῦ Θεοῦ.
»Ὅρα τήν ἐμήν αἰτίαν πόσον ἐν σοί τίκτομαι, καί κατά τῆς μητρός αὐτῆς – δηλαδή τῆς
αἰτίας– ἀγωνίζου». Ἐρεύνησε ποῦ ὀφείλεται αὐτή σου ἡ ἀναισθησία, σέ τί
πάθος, σέ τί κατάσταση ὀφείλεται, καί ὅταν βρεθεῖς ὅτι εἶναι στή
γαστριμαργία ἤ στή φιλαργυρία, τότε νά πολεμήσεις αὐτή τήν αἰτία.
»Ἐν σοροῖς –τό σό μέ ὄμικρον– ἐν σοροῖς προσεύχου πυκνά, εἰκόνα τούτων ἀνεξάληπτον ἐν τῇ καρδίᾳ σου ζωγραφῶν.»1. Τρέχα στίς κηδεῖες.
Πολλές φορές αὐτό τό μέσο τό χρησιμοποιοῦν οἱ πνευματικοί· ὅταν ἔχουν
ἀνάλγητους ἀνθρώπους μπροστά τους, τούς στέλνουν νά παρακολουθοῦν
κηδεῖες καί λοιπά, γιά νά βλέπουν τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου καί
νά κατανυγεῖ ἡ καρδιά τους. Τρέχα
στίς κηδεῖες. Κάνε προσευχή μπροστά σ᾿ ἕναν πεθαμένο. Παρατήρησε καλά
τό πρόσωπό του μέσα στό φέρετρο. Προσπάθησε νά τόν θυμηθεῖς ἅμα ζοῦσε,
καί δές τώρα ποιός εἶναι, κείμενος μέσα σ᾿ ἕνα κασόνι, καί τί θά γίνει
σέ λίγο ὅταν θά μπεῖ στή γῆ. Πήγαινε ὅταν θά ξεθάψουν τόν ἴδιο, ἤ
κάποιους ἄλλους, καί δές τά κόκκαλα πῶς τά παίρνει ὁ νεκροθάφτης καί πῶς
τά πλένει, πού πιάνουν ἕνα σεντουκάκι μόνο.
Ἔβλεπα τήν περασμένη βδομάδα ἕνα παιδί πού εἶχε ἕνα ποδηλατο, καί πίσω ἀπό τό ποδήλατο εἶχε ἕνα σεντουκάκι. Ἄχ,
λέω· τώρα καμαρώνουμε ντυμένοι, μέ τίς φιλοδοξίες μας, μέ τοῦτα μ᾿
ἐκεῖνα· σ᾿ αὐτό τό σεντουκάκι θά μποῦμε. Ἕνα μάτσο κόκκαλα· τίποτε ἄλλο!
Πηγαίνετε στό κοιμητήριο, στό ὀστεοφυλάκιο τοῦ νεκροταφείου μας,
νά δεῖτε ἐκεῖ τά ὀστᾶ μέσα στά σεντουκάκια. Οὔτε φωνάζουν οὔτε μιλοῦν
οὔτε τσακώνονται οὔτε φιλοδοξοῦν... τίποτα· ἐκεῖ κάθονται μέσα στά
κουτιά. Πηγαίνετε στόν λάκκο ἀπ᾿ ἔξω, ἐκεῖ πού ρίχνουν τά κοινά κόκκαλα,
καί πεῖτε: «Ὤ, Θεέ μου!...». Αὐτά ὁπωσδήποτε προκαλοῦν νύξη τῆς καρδιᾶς καί φυγάδευση τῆς ἀναισθησίας.
Νηστεία. Ἡ νηστεία βοηθάει στήν ἐξορία τῆς ἀναισθησίας.
Καί
τέλος, φόβος Κυρίου. Ὅταν ἔχεις φόβο Θεοῦ, δέν μπορεῖς νά ἔχεις
ἀναισθησία. Δέν μπορεῖς νά ἔχεις. Ἅμα ξέρεις ὅτι ἀπ᾿ ἔξω ἀπ᾿ τό σπίτι
σου ὑπάρχουν κακοποιοί, καί φοβᾶσαι, μπορεῖς νά κοιμηθεῖς; Δέν σέ πιάνει
ὕπνος· γιατί φοβᾶσαι. Ἔτσι κι ἐδῶ· ὅταν ξέρεις ὅτι ὑπάρχει Κόλαση,
δαίμονες πού κυνηγοῦν, θά κοντοστέκεσαι ἤ θά τρέχεις; Γιατί; Γιατί
φοβᾶσαι. Ὁ φόβος λοιπόν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐγκαθιδρυθεῖ μέσα στήν ψυχή μας,
λιώνει τήν ἀναισθησία ὅπως ὁ ἥλιος τό χιόνι καί ἡ φωτιά τό κερί.
Προσοχή ἀπό τήν πνευματική ἀναισθησία!...
Ἀγαπητοί
μου, ἡ ἀναισθησία εἶναι ὁ θάνατος καί ἡ νέκρωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς
ἀλλά καί κάθε ἰκμάδας τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ λίβας τῆς
ἀναισθησίας, τῆς πνευματικῆς ἀναισθησίας, –τό ᾿χω πεῖ πολλές φορές, θά
τό πῶ καί σήμερα, θά τό λέω πάντοτε– ἰδιαιτέρως πνέει ὅλο καί
περισσότερο, ὅλο καί σφοδρότερα πάνω στήν Ἐκκλησία μας καί στήν πατρίδα
μας. Ὅλο καί περισσότερο! καί ποσοτικά ποιοτικά.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ἀποκαλεῖ τήν ἀναισθησία «λιθώδη», δηλαδή πέτρινη, μαινάδα», δηλαδή μαινόμενη, νά ᾿χει καταληφθεῖ ἀπό μανία, καί «μωράν», ἀνόητη· ἑπομένως κι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πάσχει ἀπό τήν ἀναισθησία, μεταβάλλεται σέ λιθώδη, σέ μαινόμενο, ἐναντίον κάθε πνευματικοῦ πράγματος, ἐναντίον κάθε πνευματικῆς ἐθνικοθρησκευτικῆς παραδόσεως, καί σέ μωρόν ἄνθρωπο.
Ἀγαπητοί μου, εἶναι καιρός νά κάνουμε αὐστηρή αὐτοκριτική· οἱ καιροί δέν περιμένουν!
11 – 11 – 1975
Συνεχίζεται....
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἐκδόσεις:«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ἱ.Μ.Κομνηνείου «Κοιμήσεως Θεοτόκου» καί «Ἁγίου Δημητρίου»
400.07 Στόμιον Λαρίσης.
Τηλ.&Fax.:24950.91220.
1Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, Κλῖμαξ, Λόγος ΙΖ΄, Παρ. Ε΄, Ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, 1978, σ. 226.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου