«Οἱ Χριστιανοί μέσα στόν κόσμο», μέρος θ΄

ΟΜΙΛΙΑ 2η

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

“Λόγοι Ἀφυπνίσεως”

Χριστιανοί καί κοινωνικές σχέσεις.

Πέμπτο. «Τράπεζαν κοινήν παρατίθενται, ἀλλ᾿ οὐ κοινήν»¹. Οἱ Χριστιανοί, λέει, παραθέτουν κοινό τραπέζι, συγκαλοῦν φίλους, ἀλλά τό τραπέζι τους δέν εἶναι ἀκάθαρτο ἀπό εὐωχίες καί ἀπρέπειες.

Ἐδῶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει τό ἑξῆς πολύ χαρακτηριστικό: «μέτεχε τραπεζῶν καί λουτρῶν· ἁμαρτίας ἄπεχε»².

Θές νά πᾶς στά λουτρά; Πήγαινε.

Θές νά πᾶς σ᾿ ἕνα τραπέζι; πήγαινε.

Σέ μία φιλική συγκέντρωση; Πήγαινε.

Πρόσεξε μόνο κάτι· ἀπό τήν ἁμαρτία θά ἀπέχεις! Δέν εἶναι λοιπόν αὐτό καθεαυτό τό τραπέζι. Μάλιστα μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τό ἁγιώτατο Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Θεία Εὐχαριστία, σέ τραπέζι παρατέθηκε. Σήμερα τό πρωΐ ποῦ καθίσαμε;

Στό τραπέζι τοῦ Χριστοῦ, στό τραπέζι τοῦ Θεοῦ. Καί τί γίναμε; Συνδαιτυμόνες Του. Καθήσαμε μαζί Του, βλέπετε, καί φάγαμε τό Σῶμα Του καί ἤπιαμε τό Αἷμα Του πάνω σέ μία τράπεζα. Δέν εἶναι λοιπόν τό τραπέζι. Μήν ξεχνᾶτε δέ ὅτι οἱ Χριστιανοί πάντοτε ἔκαναν τραπέζια, τίς ἀγάπες· γι᾿ αὐτό καί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ τραπέζι παρομοιάζεται, μέ δεῖπνο, καί μάλιστα μέγα δεῖπνο³. Δέν πρέπει ὅμως τό τραπέζι νά εἶναι βρώμικο, νά γίνονται ἀπρέπειες.

Ἐδῶ νά σᾶς πῶ κάτι. Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη γραφή. Τό κείμενο πού ἔχω λέει «κοινήν»· «τράπεζαν κοινήν παρατίθενται, ἀλλ᾿ οὐ κοινήν». Ἐδῶ τό ἑρμηνεύουμε ἔτσι· κοινό τραπέζι παραθέτουν, δηλαδή στούς φίλους. Ὅμως κοινό θά πεῖ καί ἀκάθαρτο. Ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ γραφή, σέ ἄλλον κώδικα, πού ἀντί «κοινήν» λέει «θοίνην» –ὄμικρον-γιῶτα καί ἦτα. Θοίνη θά πεῖ τραπέζι μέ εὐωχία καί διασκέδαση· αὐτό πού ὅταν ἀρχίζουμε νά τρῶμε καί νά πίνουμε, μετά ἀρχίζουμε νά μεθᾶμε, νά τραγουδᾶμε, νά τά σπᾶμε, νά χορεύουμε, νά μιλᾶμε ἄσχημα, ἄπρεπα, καί λοιπά! Στρώνουν τραπέζι οἱ Χριστιανοί καί καλοῦν φίλους, ἀλλά δέν διασκεδάζουν ἔτσι.

Πηγαίνουν καί ἐπισκέψεις. «Ἐλᾶτε νά φᾶμε.» θά μᾶς ποῦν κάποιοι Χριστιανοί φίλοι μας· θά πᾶμε. Πῶς θά φᾶμε; Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος· «μετά σωφροσύνης φάγε καί πίε, ὡς πρέπει τέκνοις Θεοῦ»... ὄμορφα, μετρημένα, χαριτωμένα, σάν παιδιά Θεοῦ!⁴ Τό θέμα τῶν λεγομένων κοινωνικῶν σχέσεων καί τῆς ψυχαγωγίας πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἀποτελοῦν τήν ἀχίλλειο πτέρνα τῶν Χριστιανῶν, ἐπειδή ἀκριβῶς ἐμφοροῦνται οἱ Χριστιανοί μας ἀπό αὐτό τό κοσμικό φρόνημα.

Χριστιανοί καί μοιχεία.

Καί κάτι ἀκόμη. Ἕνα ἄλλο χειρόγραφο, ἀντί «κοινήν», βάζει «κοίτην». Κοίτη θά πεῖ κρεββάτι· κι ἔτσι αὐτό πού γράφει τώρα ἡ Πρός Διόγνητον θά τό ἐξηγήσουμε ὡς ἑξῆς· τράπεζα κοινή παραθέτουν, ἀλλά ὄχι κοινό κρεββάτι. Τί θά πεῖ αὐτό; Ὅτι ὅταν ἀρχίσουν νά χαλαρώνουν τά ἤθη τῶν Χριστιανῶν, τότε νά κοιμᾶται ὁ ἕνας μέ τή γυναῖκα τοῦ ἄλλου. Αὐτό εἶναι φοβερό. Στήν ἐποχή μας βεβαίως ἡ μοιχεία εἶναι ἐλευθερωμένη ἀπό τόν πολιτειακό νόμο, ὅπως καί ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἀπό κάθε παραδοσιακή δέσμευση. Λέμε: «Καί τί εἶναι ὅλα αὐτά; Προλήψεις εἶναι. Καί τί θά πεῖ μοιχεῖα;»! Δυστυχῶς ἡ μοιχεῖα, σᾶς τό βεβαιώνω, δημιουργεῖ πανωλεθρία –ξέρετε ποῦ;– στούς Χριστιανούς μας! Εἶναι δυνατόν;!... Γιά νά μήν πῶ καί γιά τό προηγούμενο, –πολλοί θά εἶναι μάρτυρες ἀπό σᾶς πού μέ ἀκοῦτε– ὅτι καί Χριστιανοί μας κάνουν ἐκτρώσεις! Καί Χριστιανοί μας κάνουν ἐκτρώσεις, καί Χριστιανοί μας κάνουν μοιχεῖες!...

Θά μοῦ πεῖτε: «Ἔ, τότε... τότε εἴμαστε ἄξιοι πολλῶν δακρύων καί πολλῶν ὀδυρμῶν!». Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἔχουμε πρόβλημα στό πῶς θά σταθοῦμε σάν Χριστιανοί μέσα σ᾿ ἕναν τέτοιο διεφθαρμένο κόσμο.

Λέγει ὁ ἄγιος Ἰγνάτιος στόν ἅγιο Πολύκαρπο πάλι: «Ταῖς ἀδελφαῖς μου προσλάλει ἀγαπᾶν τόν Κύριον, καί τοῖς συμβίοις ἀρκεῖσθαι σαρκί καί πνεύματι.»⁵. Πές στίς ἀδελφές μου, λέει, στίς γυναῖκες, στίς Χριστιανές, νά ἀγαπᾶνε τόν Θεό καί νά ἀρκοῦνται στόν σύζυγό τους σαρκικά καί πνευματικά. Θά τό ξαναπῶ – εὔσχημος τρόπος: οἱ γυναῖκες νά ἀρκοῦνται στούς συζύγους τους. «Ὁ ἄνδρας μου.»· ἤ: «Ἡ γυναίκα μου.»· τίποτε ἄλλο.

Τό λέγει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος αὐτό· καί μάλιστα, ἀναφερόμενος στό θέμα τῆς ἀνηθικότητος, λέει στούς Θεσσαλονικεῖς τό ἑξῆς: «τό μή ὑπερβαίνειν καί πλεονεκτεῖν ἐν τῷ πράγματι τόν ἀδελφόν αὐτοῦ», πλεονεκτεῖν καί ὑπερβαίνειν, δέν θά βγεῖς ἀπό τά ὄρια τοῦ γάμου, δέν θά κοιτάξεις τρίτον ἄνθρωπο, «διότι ἔκδικος ὁ Κύριος περί πάντων τούτων... οὐ γάρ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεός ἐπί ἀκαθαρσίᾳ ἀλλ᾿ ἐν ἁγιασμῷ⁶.

Τί θά πεῖ λοιπόν εἶμαι Χριστιανός μέσα στόν κόσμο αὐτό; Δέν τρέχω στή μοιχεία. Κι ἄν εἶμαι νέος, ἄν εἶμαι ἄγαμος, δέν τρέχω στήν πορνεία· μένω σώφρων, γιά νά ἔρθει ἡ Ἐκκλησία μ᾿ ἐκεῖνα τά στεφάνια, εἴτε ἀγόρι εἶμαι εἴτε κορίτσι, νά μέ στεφανώσει στόν στίβο τῆς ἁγνότητος καί τῆς παρθενίας. Καί γιά τό κορίτσι καί γιά τό ἀγόρι. Αὐτό θά πεῖ εἶμαι Χριστιανός μέσα σ᾿ ἕναν κόσμο διεφθαρμένο.

Συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἐκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἱ. Μ. Κομνηνείου «Κοιμήσεως Θεοτόκου» καί «Ἁγίου Δημητρίου»

400.07 Στόμιον Λαρίσης.

Τηλ. & Fax.: 24950.91220.

1Πρός Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 7. Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1955, σ. 253.

2Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Κατά Μεθυόντων, MPG 50, Λόγος Α΄, παρ. Α΄, σ. 433: «Ἀπόλαυε λουτρῶν, μέτεχε τραπέζης, οἰνοποσίᾳ κέχρησο συμμέτρῳ κἄν κρεῶν ἀπογεύεσθαι μέλλῃς ὁ κωλύων οὐδείς· πάντων ἀπόλαυσον, μόνον ἁμαρτίας ἀπόστηθι.».

3Βλ. Λουκ. Ιδ΄ : 16-24.

4Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος, Εὑρεθέντα Ἀσκητικά, ἀνατύπ. Ἰωακείμ Σπετσιέρη, Λόγος Ζ΄, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1978, σ. 33.

5Ἅγ. Ἰγνάτιος, Πρός Πολύκαρπον, ΒΕΠΕΣ, V, 40. Ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1955, σ. 283.

6Α΄ Θεσ. Δ΄:6-7.