Ἐπιμέλεια: Σάββα Παρῆ Θεολόγου
Τό πάθος τῆς ζήλειας εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πάθη. Μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στόν φθόνο καί τή διαβολή. Καί οἱ διαβολές κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό ἀπό τόν φθόνο. Ἡ ζήλεια κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια, ἐγωισμό καί φιλαυτία.
Δέν ἔχει ἀγάπη οὔτε φυσικά καί ταπείνωση. Γι’ αὐτό καί δέν εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος νά ἔχει συγχρόνως ζήλεια καί ἀγάπη. Κι ἄν ἀκόμη ἔχει λίγη ἀγάπη, ἡ ἀγάπη του δέν εἶναι καθαρή, γιατί μέσα στήν ἀγάπη του εἶναι ὁ ἐαυτός του.
Ἡ ζήλεια μολύνει καί τήν ἀγάπη καί τήν καλοσύνη, ὅπως τό ψόφιο ποντίκι μολύνει ὅλο τό λάδι, ὅταν πέσει μέσα.
Ὅταν λοιπόν ἡ ζήλεια κυριεύσει τόν ἄνθρωπο τότε οὔτε τόν Θεό ὑπολογίζει καί τούς ἄλλους γύρω του βασανίζει ταλαιπωρώντας παράλληλα καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, ἀφοῦ ὅταν ζηλεύει κανείς, στενοχωριέται, δέν μπορεῖ νά φάει, ἀδυνατίζει, χάνει τό κουράγιό του. Ἡ ζήλεια ρουφάει ὅλες τίς ψυχικές καί σωματικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποδυναμώνεται κανείς καί πνευματικά.
Γιά νά βοηθηθεῖ κάποιος πού ζηλεύει νά ξεπεράσει τή ζήλεια πρέπει νά γνωρίσει τά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα τόν προίκισε ὁ Θεός καί νά τά ἀξιοποιήσει. Τότε δέν θά ζηλεύει καί ἡ ζωή του θά εἶναι Παράδεισος. Πολλοί δέν βλέπουν τά δικά τους χαρίσματα ἀλλά βλέπουν μόνον τά χαρίσματα τῶν ἄλλων καί τούς πιάνει ἡ ζήλεια.
Θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἀδικημένο, μειωμένο κι ἔτσι βασανίζονται καί κάνουν τή ζωή τους μαύρη. «Γιατί αὐτός νά ἔχει αὐτά τά χαρίσματα κι ἐγώ νά μήν τά ἔχω;», λένε. Μά ἐσύ ἔχεις ἄλλα χαρίσματα, ἐκεῖνος ἄλλα. Θυμάστε τόν Κάιν καί τόν Ἄβελ; Δέν ἔψαξε ὁ Κάιν νά βρεῖ τά δικά του χαρίσματα, ἀλλά κοιτοῦσε τά χαρίσματα τοῦ Ἄβελ.
Ὁπότε καλλιέργησε τόν φθόνο πρός τόν ἀδελφό του, μετά τά ἔβαλε καί μέ τόν Θεό καί τελικά ἀπό τόν φθόνο ἔφθασε στόν φόνο. Καί μπορεῖ αὐτός νά εἶχε περισσότερα καί μεγαλύτερα χαρίσματα ἀπό τόν Ἄβελ.
Γιά νά χαίρεται λοιπόν κανείς καί νά μή ζηλεύει ὅταν βλέπει τά χαρίσματα τῶν ἄλλων πρέπει νά ἀξιοποιεῖ τά δικά του χαρίσματα. Ὁ Θεός δέν ἀδικεῖ κανέναν. Στόν καθένα ἔχει δώσει ἕνα διαφορετικό χάρισμα πού θά τόν βοηθήσει στήν πνευματική του πρόοδο.
Ἀπό τόν καθένα λοιπόν ἐξαρτᾶται νά ψάξει νά δεῖ μήπως τό χάρισμα πού βλέπει στόν ἄλλον καί τό ζηλεύει τό ἔχει καί αὐτός, ἀλλά δέν τό καλλιεργεῖ ἤ μήπως ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε ἄλλο χάρισμα.
Διότι, ὅπως ὁ ἕνας ἄνθρωπος δέν μοιάζει μέ τόν ἄλλο ἔτσι καί τό χάρισμα τοῦ ἑνός δέν μοιάζει μέ τοῦ ἄλλου. Προσέξατε καμιά φορά τά ἀγριομπίζελα;
Ὅλα εἶναι ἀπό μία ρίζα, ἀλλά ἔχουν διαφορετικά χρώματα καί τό ἕνα εἶναι πιό ὄμορφο ἀπό τό ἄλλο. Καί ὅμως τό ἕνα δέν ζηλεύει τό ἄλλο…τό καθένα χαίρεται μέ τό χρῶμα πού ἔχει. Βλέπετε καί τά πουλιά; τό καθένα ἔχει τή χάρη του, τό δικό του κελάηδημα.
Ἄς βρεῖ λοιπόν ὁ καθένας τά χαρίσματα πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἄς δοξάζει τόν Καλό Θεό, ὄχι ἐγωιστικά, φαρισαϊκά, ἀλλά ταπεινά, ἀναγνωρίζοντας ὅτι δέν ἔχει ἀνταποκριθεῖ στίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί ἄς τά ἀξιοποιήσει στό ἑξῆς.
Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε΄. Πάθη καί ἀρετές, σ. 119-128.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ
ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2016
Ἔτος 9ο - Τεῦχος 35ο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου