Μνήμη τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Νέου Θεολόγου.

"μία ημέρα που με δάκρυα πήγε να προσκυνήσει μια. εικόνα της Παναγίας, κατανόησε ότι κατείχε ενσυνείδητα, εντός της καρδίας του, αυτή την ανυπόστατη Αγάπη που είναι ο Κύριος."

Ανάμεσα στα άστρα πού λάμπουν αναρίθμητα στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας, τρία μονάχα κρίθηκαν άξια του τίτλου του Θεολόγου ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο αγαπημένος μαθητής, ο οποίος επέπεσε επί του στήθους του Κυρίου και ήπιε από το ζων Ύδωρ της γνώσεως του Λόγου του Θεού- ο άγιος Γρηγόριος , ο όποιος αφού ατένισε με κεκαθαρμένο τον έσω οφθαλμό το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, κήρυξε το μυστήριο θέτοντας στην υπηρεσία του ότι καλύτερο είχε να επιδείξει η ευγλωττία των Ελλήνων και τέλος ο όσιος Συμεών ο οποίος αφού βυθίσθηκε στο φως του Αγίου Πνεύματος, εστάλη από τον Θεό, ως άλλος προφήτης, σε μια βυζαντινή κοινωνία παραδομένη σ’ έναν συμβατικό και τυπολατρικό χριστιανισμό, για να δώσει μαρτυρία ότι κάθε χριστιανός έχει κληθεί να φωτισθεί και να καταστεί υιός Θεού εν Αγίω Πνεύματι.

Γεννημένος το 949 στην Γαλάτη της Παφλαγονίας (Μ. Ασία), γόνος πλούσιων ευγενών πού ασκούσαν επιρροή στους πολιτικούς κύκλους, ο όσιος Συμεών εστάλη σε ηλικία δώδεκα ετών στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του, με σκοπό να εισέλθει στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. Εγκαταλείποντας αυτή την πολλά υποσχόμενη στα­διοδρομία και τις σπουδές του, για ένα διάστημα διήγε βίο επιπόλαιο, όμως ο Κύριος τον σπλαχνίσθηκε, δεν τον άφησε να πέσει στην δια­φθορά και τον απέσπασε από την ολισθηρή οδό διαμέσου πνευματικών αναγνωσμάτων. Ό νεαρός Συμεών αναζήτησε τότε έναν άγιο άνθρωπο ικανό να τον οδηγήσει στην οδό της Σωτηρίας, παρά τα αποθαρρυντικά λόγια του περιβάλλοντος του ότι δεν υπήρχε την εποχή εκείνη τέτοιος άγιος. Επιμένοντας, τον βρήκε στο πρόσωπο ενός μονάχου που ζούσε έγκλειστος στην Μονή του Στουδίου, του Συμεών του Ευλαβούς. Αυτός αρνήθηκε να τον δεχθεί ως δόκιμο και αρκέστηκε να του δώσει να δια­βάσει το βιβλίο του οσίου Μάρκου του Ασκητού [5 Μάρτ.]. Μόλις το άνοιξε, ο νέος έπεσε πάνω στην ακόλουθη φράση: «Αν ζητείς θεραπεία, επιμελήσου την συνείδηση σου και όσα σου λέγει κάμε, και θα βρεις ωφέλεια», θεωρώντας την φράση αυτή θεία προτροπή, καταπιάστηκε αμέσως με αυτό το έργο και ακολούθησε την συνείδηση του που τον παρακινούσε να θυσιάσει τον εαυτό του από αγάπη για τον Χριστό, προεκ­τείνοντας ολοένα και περισσότερο τις νηστείες και τις ολονύχτιες αγρυ­πνίες. Συνεπαρμένος από θείο πόθο, δεν άργησε να λάβει ένα πρώτο δείγμα της εύνοιας του Θεού, με την μορφή μιας θαυμαστής όρασης του άχτι­στου φωτός, η οποία τον άνηρπασε εκτός του κόσμου και του σώματος του. Έμπλεος χαράς και θερμών δακρύων δεν έπαυε να φωνάζει ακού­ραστα το Κύριε ελέησον και εν μέσω αυτού του φωτός είδε τον πνευ­ματικό του πατέρα Συμεών να στέκεται στα δεξιά μιας φωτεινής νεφέ­λης και να του διδάσκει την τέχνη της απερίσπαστης προσευχής.

Παρ' όλα αυτά, καθώς η πρώτη αυτή εμπειρία της θείας δόξης δεν βασιζόταν πάνω στην απάθεια, ο Συμεών σιγά-σιγά έπεσε στην χλιαρότητα και την χαλάρωση, για τις όποιες θα μετανοήσει αργότερα ενώπιον του Θεού, για μεγάλο αμάρτημα. Επί έξι ή επτά χρόνια εξακολούθησε να σχετίζεται με τον πνευματικό του Πατέρα, χωρίς όμως να αποσπα­σθεί από τον κόσμο και την ματαιότητα του. Ο Κύριος όμως έδειξε και πάλι έλεος προς τον εκλεκτό του και «πιάνοντας τον από τα μαλ­λιά», τον απέσπασε από τον βόρβορο του κόσμου για να τον αποκατα­στήσει ενώπιον Του. Επωφελούμενος μιας αποστολής στην γενέτειρα του, κανόνισε τις υποθέσεις του, αποχαιρέτησε τους γονείς του και επέστρεψε χωρίς αργοπορία στην Βασιλεύουσα, για να υποταγεί απόλυτα στον κατά Θεόν πατέρα του με ακλόνητη εμπιστοσύνη και τέλεια υπακοή. Του πα­ραχωρήθηκε ένα μικρό κελί κάτω από την σκάλα του κελιού του Συ­μεών εγκαταβίωσε εκεί στοχαζόμενος τις αμαρτίες του και καθιστών­τας την κατάνυξη, την οποία είχε προσοικειωθεί στον κόσμο επισκεπτόμενος τα κοιμητήρια, μόνιμη και σταθερή κατάσταση της ψυχής του. Ανα­λάμβανε τα πλέον εξευτελιστικά διακονήματα με τέλεια αποκοπή του ιδίου θελήματος, πρόσεχε τον πνευματικό του πατέρα σαν τον ίδιο τον Χριστό και προσκυνούσε με αφοσίωση κάθε μέρος όπου είχε σταθεί ό Γέ­ροντας του προσευχόμενος, σαν να επρόκειτο για τα Αγία των Άγων. Προφυλαγμένος διά της προσευχής του Γέροντος, μπορούσε να απωθεί άφοβα τους δαίμονες της δειλίας, της ακηδίας, της πορνείας και του φθό­νου, πού ορμούσαν επάνω του για να τον αποθαρρύνουν.

Ξένος προς όλους, τηρώντας αδιάλειπτη σιωπή, στεκόταν όρθιος καθ' όλη την διάρκεια των Ακολουθιών, με μάτια κατεβασμένα, χύνοντας άφθονα δάκρυα στο άκουσμα των ιερών κειμένων. Ορισμένοι μοναχοί ενοχλούνταν από την ταχεία πρόοδο αυτού του δοκίμου, την θεωρούσαν έλεγχο της δικής τους χλιαρότητας και τον κατηγόρησαν στον ηγούμενο ότι διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με τον πνευματικό του πατέρα. Καθώς κατέφυγε στην προσευχή του Γέροντος για να ενισχυθεί σε αυτή την δο­κιμασία, εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα λάμβανε άνωθεν διπλή χάρη απ’ ότι είχε λάβει εκείνος. Όντως, το ίδιο βράδυ, όταν εισήλθε στο κελί του, ουράνιο φώς περιέβαλε τον νου του, τον γέμισε άρρητη αγαλ­λίαση θείου έρωτος και, μολονότι δεν ήταν πολύ μορφωμένος, ο Θεός του παραχώρησε ήδη από τότε τόση σοφία, ώστε τον θαύμαζαν όλοι οι συμμοναστές του. Αυτά όμως τα υπερφυσικά χαρίσματα αναζωπύρωσαν το μίσος των ζηλόφθονων μοναχών, οι όποιοι κατόρθωσαν να τον εκδιώξουν από την Μονή του Στουδίου.

Εισήλθε τότε ως δόκιμος στο μικρό μοναστήρι του Αγίου Μάμαντος, διατηρώντας ως πνευματικό του τον Συμεών τον Ευλαβή. Αφού εκάρει μοναχός από αυτόν και έλαβε το όνομα Συμεών, προχώρησε σε νέες πνευματικές αναβάσεις και αφιερώθηκε ολόψυχα στην ησυχία, την προσευχή και την μελέτη των θείων Γραφών, τρεφόμενος μόνο με λίγα χό­ρτα. Το κελί του, απ’ οπού δεν έβγαινε παρά για τις ιερές Ακολου­θίες, είχε γίνε: πυρίκαυστη κάμινος, στην οποία βυθιζόταν ολόκληρος για να μεταμορφωθεί σε πύρινη φλόγα αγάπης και όπου ό Κύριος τον ανήρπαζε συχνά, εν μέσω θεσπέσιων εκστάσεων. Σε έναν από τους ωραι­ότερους λόγους του, ο Συμεών παραβάλλει τον εαυτό του με δυστυ­χισμένο πού έπεσε σε λάκκο βορβορώδη, απ’ όπου τον ανέσυρε βιαίως ο Κύριος εν τη ευσπλαχνία του, και ο όποιος, κατόπιν, μέσα από μύ­ριες παγίδες και δυσχέρειες, οδηγήθηκε από το χέρι του πνευματικού του πατέρα στις πήγες των υδάτων, ώστε να λουσθεί και να καθαρι­στεί, και από τυφλός να γίνει θεατής των ουράνιων μυστηρίων. Πρά­γματι, όσο καθαίρονταν οι έσω οφθαλμοί τόσο ανταμειβόταν με οράσεις θείου φωτός όλο και πιο διαυγείς. Και ενώ στην αρχή έβλεπε μόνο ένα φώς που έλαμπε υπεράνω του ουρανού ωσάν ήλιος άμορφος, και το οποίο του αφαίρεσε το κάλυμμα της αναισθησίας, σιγά-σιγά έβλεπε το πρόσωπο του Χρίστου να διακρίνεται καθαρότερα και τελικά ήρπάγει έξω από το σώμα του, σε άρρητη έκσταση, κατά την διάρκεια της οποίας ό Χριστός του μίλησε αποκαλώντας τον αδελφό και φίλο. Μο­νάχα όμως ύστερα από πολλές τέτοιες εκστάσεις, μία ημέρα που με δάκρυα πήγε να προσκυνήσει μια. εικόνα της Παναγίας, κατανόησε ότι κατείχε ενσυνείδητα, εντός της καρδίας του, αυτή την ανυπόστατη Αγάπη που είναι ο Κύριος.

Μετά δύο χρόνια, ο ηγούμενος, διαπιστώνοντας την θαυμαστή του πρό­οδο, αποφάσισε, με σύμφωνη γνώμη του πατριάρχη, να τον χειροτονήσει πρεσβύτερο. Την ήμερα της χειροτονίας του το Άγιο Πνεύμα κατήλθε σαν απλό φώς, άμορφο, να καλύψει την ιερά του κεφαλή, και καθ’ όλη την διάρκεια της ιερατικής του ζωής δεν τέλεσε ποτέ την θεία Λειτουρ­γία χωρίς ανάλογη οπτασία. Περιβεβλημένο φωτεινή νεφέλη, το πρόσωπο του έπαιρνε τότε αγγελική έκφραση και κανένας δεν μπορούσε να τον ατενίσει στα μάτια όταν ευλογούσε τον λαό. Ένα χρόνο μετά την χει­ροτονία του, ο ηγούμενος κοσμηθεί και ο Συμεών εξελέγη ηγούμενος από τους μοναχούς τού Άγιου Μάμαντος, με την έγκριση τού πατριάρχη Νι­κολάου Χρυσοβέργη (περί τό 980). Ανέλαβε ένα μοναστήρι πού είχε υποβιβαστεί σε κοιμητήριο ευγενών λαϊκών, στο όποιο ο μοναχικός βίος χα­ρακτηριζόταν από χαλαρότητα, επεχείρησε να το ανακαινίσει εξ ολο­κλήρου, έκτος από το καθολικό και - έργο ακόμη δυσκολότερο - να πα­ρακινήσει τους συμμοναστές του να ακολουθήσουν τον ένθερμο ζήλο του για τον Θεό. Όπως καθόριζε η παράδοση του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, εκφωνούσε κατηχητικούς λόγους τρεις φορές την εβδομάδα για να αναζωπυρώνει τους μονάχους στον αγώνα τους. Δεν του αρκούσε να υπεν­θυμίζει τις αρχές της κοινοβιακής ζωής αλλά, ως «πτωχός φιλαδελφός», ο οποίος αφού έλαβε έναν όβολό τρέχει καταχαρούμενος να τον επιδείξει στους συντρόφους του παροτρύνοντας τους να σπεύσουν και αυτοί για να επωφεληθούν από την γενναιοδωρία του ευεργέτη του, τους αποκάλυπτε ό ίδιος τα θαυμαστά πού ενεργούσε σε αυτόν ο Θεός και διακήρυττε με ένθεη παρρησία ότι από τον παρόντα βίο πρέπει όλοι να φθάσουμε στην όραση της Βασιλείας των ουρανών. Αύτη η βαθειά επιθυμία να συμμε­τάσχουν οι αδελφοί του στην θεία χάρη εξηγεί το ύφος προσωπικής εξο­μολόγησης πού συναντούμε στα συγγράμματα του, ύφος σπάνιο στην πατερική γραμματεία.

Αυτός ο «μανικότατος ζήλος» του οποίου ό Συμεών έδινε μαρτυρία, προκάλεσε την αντίθεση και τα ειρωνικά σχόλια ορισμένων μοναχών πού προτιμούσαν πιο άνετη μοναχική ζωή και τον κατηγορούσαν ως κενόδοξο. Ή αντίθεση μεγάλωσε, ώσπου μία ημέρα τριάντα από αυτούς τους μοναχούς ξεσηκώθηκαν εναντίον του και τον διέκοψαν απότομα την ώρα του κατηχητικού λόγου, ορμώντας καταπάνω του σαν άγρια θηρία με την πρόθεση να τον πετάξουν έξω από το μονύδριο. Μένοντας ακίνητος, χαμογελαστός και ατάραχος μπροστά στους αντιπάλους του, ό Συμεών έκοψε την ορμή τους και έφυγαν ταραγμένοι από την εκκλησία και πήγαν να διαμαρτυρηθούν στον πατριάρχη Σισίννιο (995-998). Αφού εξέτασε την υπόθεση, ό πατριάρχης δικαίωσε πλήρως τον άγιο και εξόρισε τους μοναχούς. Όμως η πατρική αγάπη του Συμεών δεν άφησε τα πρόβατα να χαθούν έξω από το μαντρί τους. Ζήτησε να ακυρωθεί ή απόφαση και έσπευσε ό ίδιος να αναζητήσει κάθε έναν από αυτούς, ζητώντας του να τον συγχωρέσει και να επιστρέψει στο μοναστήρι.

Αφού επανήλθε η ειρήνη στην μονή ύστερα από τα θλιβερά αυτά γε­γονότα, ο Συμεών συνέχισε την ποιμαντική του δραστηριότητα και το μοναστήρι κατέστη ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά κέντρα της Βασιλεύουσας, στο οποίο προσέτρεχαν πολυάριθμοι ευσεβείς λαϊκοί και μαθητές πού έρχονταν από μακριά. Παρά τον ποιμαντικό του φόρτο, ο Συμεών δεν αποσπούσε την προσοχή του από τους ασκητικούς αγώνες του, και τρεις φορές την ήμερα, την ίδια ώρα, αποσυρόταν στο κελί του για να χύσει άφθονα δάκρυα. Τα δάκρυα είχαν -γίνει δεύτερη φύση του, και έκαναν να αναβάλλουν από μέσα του, σαν λεπτοφυή άνθη, η αγάπη, η ευσπλαχνία προς όλους, η υπομονή εν μέσω των δοκιμασιών, η χαριτωθείσα και πλήρης σαγήνης όψη του προσώπου του, πού καταυγαζόταν από την έσωθεν χαρά του Αγίου Πνεύματος. Ύστερα από νέα όραση, του θείου φωτός έλαβε το χάρισμα της θεολογίας, και όταν δεν υφαρ­παζόταν σε έκσταση, περνούσε τις νύκτες του συνθέτοντας τους Ύμνους θείου έρωτος, οι όποιοι παραμένουν μια από τις πολυτιμότερες μαρτυρίες της επενέργειας της θείας χάριτος στην ψυχή ενός αγίου. Ή διάδοση των συγγραμμάτων του και της διδασκαλίας του επέτρεψε σε πλήθος ψυχών να ξαναβρούν τον ένθερμο ζήλο της εποχής των άγων Πατέρων και προ­ετοίμασε ως πρόδρομος τον θρίαμβο του Ησυχασμού ως επίσημης διδα­σκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το έτος 1005, παρακινούμενος από τον ακατάσχετο πόθο του για τον Θεό, παραιτήθηκε από τα καθήκοντα του ύστερα από είκοσι πέντε έτη ηγουμενίας, αφήνοντας την διαδοχή στον μαθητή του Αρσένιο, τον όποιον είχε δοκιμάσει μεγάλο διάστημα στην υπακοή. Ό ίδιος αποσύρθηκε σε ένα απόμερο κελί για να αφιερωθεί ολόκληρος στην ιερά ησυχία και να στηρίξει με την προσευχή σαν άλλος Μωυσής επί του ορούς (βλ. Εξ.17,11) τους αγώνες των μοναχών του. Έχοντας αποκτήσει τέτοια οικείωση με την θεωρία, κατέστη φιλοθεάμων των ουρανίων μυστηρίων και μυή­θηκε στην γνώση των εσχάτων. Μία νύκτα μεταφέρθηκε μέσα στο άκτιστο φώς πού εισέδυε σε όλα του τα μέλη και τον κατέστησε όλον πυρ και φώς, και άκουσε φωνή από ψηλά να του αναγγέλλει ότι αυτή ή δόξα πού τον μεταμόρφωνε ήταν ή ίδια με εκείνη της οποίας θα αξιώ­νονταν οι εκλεκτοί στην τελική ανάσταση. Σε αυτή την κατάσταση, κα­τεχόμενος υπό τού Άγιου Πνεύματος και γενόμενος θεός κατά χάριν, συνέθετε τις θεολογικές και μυστικές πραγματείες του.

Παρ’ όλο όμως πού είχε φθάσει στην τελείωση, έπρεπε εκ νέου να δοκι­μαστεί με θλίψεις. Μετά την κοίμηση τού πνευματικού του πατρός Συμεών τού Στουδίτου, είχε ζητήσει να αγιογραφηθεί η εικόνα του και είχε συνθέ­σει προς τιμήν του Ακολουθία την όποια τελούσε ανελλιπώς κάθε χρόνο, την ήμερα της μνήμης τού αποστολικού αυτού άνθρωπου, εν μέσω κοσμοσυρροής πιστών προσερχόμενων από όλα τα μέρη. Το έθιμο αυτό ετηρείτο για περισσότερα από δεκαέξι χρόνια όταν ο Στέφανος, πρώην μητρο­πολίτης Νικομήδειας, πρωτοσύγκελος του πατριάρχη, άνθρωπος μεγάλης σοφίας με επιρροή στους επίσημους κύκλους, δύσπιστος απέναντι στην φήμη πού είχε αποκτήσει ό άγιος Συμεών σε όλη την Βασιλεύουσα, ως άνθρω­πος του Θεού και θεολόγος εν Άγίω Πνεύματι, ζήτησε αφορμή για να τον διασύρει. Αρχικά τον προκάλεσε με ένα λεπτολόγο θεολογικό ερώτημα, άλλα έλαβε μια φωτισμένη έμμετρη απόκριση, στην οποία ό όσιος υπεν­θύμιζε στον πρωτοσύγκελο ότι μόνον έχοντας εμπειρία του Αγίου Πνεύ­ματος μπορούμε να θεολογούμε. Ή απάντηση αυτή έκανε να ξεσπάσει όλο το άσπονδο μίσος του Ιεράρχη, ο όποιος διέδιδε συκοφαντίες κατά του Συ­μεών, κατηγορώντας τον ότι τιμά ως άγιο έναν αμαρτωλό. Τελικά, με ρα­διουργίες κατόρθωσε να καταδικαστεί ο όσιος Συμεών σε εξορία (1009). Εγκαταλειμμένος μόνος μέσα στο καταχείμωνο, σ’ έναν έρημο λόφο της Χρυσουπόλεως στην Προποντίδα, ο Συμεών ευχαρίστησε τον Θεό και απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον πρωτοσύγκελο για τις δοκιμα­σίες πού του είχε προξενήσει. Παίρνοντας αυτό το μήνυμα ο Στέφανος, σε αποκορύφωμα παροξυσμού, έστειλε ανθρώπους να ερευνήσουν το κελί εκείνου πού, ολότελα, απογυμνωμένος, θεωρούσε «μέγα άχθος να φέρει ακόμη και το σαρκίον του», έχοντας την υποψία ότι έχει κρύψει εκεί χρυσάφι. Αντί άλλης απαντήσεως ο Συμεών απηύθυνε στον «ευεργέτη» του νέες ευχαριστίες. Βρήκε ένα ερειπωμένο παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στην αγία Μαρίνα, και εκεί τελούσε με ακρίβεια τις μοναστικές Ακο­λουθίες και αφοσιωνόταν ειρηνικά στην προσευχή. Στο διάστημα αυτό οι μαθητές και οι θαυμαστές του αγίου ανάμεσα στους ευγενείς μεσολά­βησαν υπέρ αυτού προς τον πατριάρχη, οπότε ύστερα από νέα προσαγω­γή του ενώπιον της ιεράς Συνόδου, κατά την οποία ο Συμεών αρνήθηκε να κάνει την παραμικρή παραχώρηση σχετικά με την αποδιδόμενη τιμή στον πνευματικό του πατέρα, ο πατριάρχης τον απέλυσε εν ειρήνη λέ­γοντας: «Αναμφίβολα είσαι κατ' άλήθειαν Στουδίτης, έμπλεος αγάπης για τον Γέροντα σου, μα φαίνεται ότι διαθέτεις και την ισχυρογνωμοσύνη τους, ή όποια είναι ίσως αξιέπαινη».

Επιστρέφοντας στην Αγία Μαρίνα, για ν’ αφοσιωθεί στη κατά θεόν ησυχία, ο άγιος δέχθηκε πλήθος δωρεών που του επέτρεψαν, παρά τα εμπόδια που παρενέβαλλαν οι δαίμονες, να μεταμορφώσει τον τόπο σε μο­ναστήρι, προσελκύοντας όλους τους ένθερμους χριστιανούς της Βασιλεύ­ουσας, όταν εόρταζε με μεγαλοπρέπεια την μνήμη του αγίου Συμεών του Ευλαβούς. Καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, εξακολουθούσε να συν­θέτει ύμνους και να συντάσσει λόγους διδάσκοντας ότι ούτε άφεση αμαρτιών ούτε εξαγιασμός δεν δίδονται χωρίς την ενσυνείδητη έλευση εντός μας της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Ή θεία χάρις όχι μόνο τον μετέφερε σε θεσπέσιες εκστάσεις, άλλα επιτελούσε και πλήθος θαυμάτων για την ανα­κούφιση των μαθητών του και την παραμυθία των επισκεπτών του.

Φθάνοντας σε βαθύ γήρας προσβλήθηκε από μακροχρόνια και οδυ­νηρή πάθηση των εντέρων ή οποία τον κρατούσε ακινητοποιημένο στην στρωμνή του. Παρά την αναπηρία του αύτη, ένας από τους μαθητές του τον είδε να υψώνεται από το έδαφος καθώς προσευχόταν και να περι­βάλλεται από άρρητη φωτοχυσία. Φτάνοντας στο πέρας των αγώνων του, έλαβε την λύτρωση πού επιθυμούσε και συναριθμήθηκε στην χορεία των αγίων στις 12 Μαρτίου 1022, έχοντας προαναγγείλει την ακριβή ημερομηνία της εκδημίας του και εκείνη της ανακομιδής των λειψάνων του, ύστερα από τριάντα έτη.

Έχοντας δοξάσει τον Θεό κατά την διάρκεια της επίγειας βιωτής του, ο άγιος Συμεών δοξάσθηκε από Εκείνον μετά θάνατον. Όχι μόνο διά των θαυμάτων πού επιτέλεσε, άλλα ακόμη περισσότερο διά της πνευματικής τρυφής πού προσφέρουν ως τις μέρες μας τα θεοφώτιστα συγγράμματα του σε όσους ποθούν τον Θεόν τον ζώντα.

ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟΜΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ

ΙΝΔΙΚΤΟΣ

https://wra9.blogspot.com/2020/03/12.html