Ταπείνωση καὶ χάρις
Εἶπε ὁ ἀββᾶς Κολουμπᾶνος: ἐν μέσῳ τόσων μεγάλων κινδύνων - ἐχθρῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐκ τῶν ἔσω - τὸ νὰ θέλουμε καὶ νὰ τρέχουμε, ἄν καὶ καθῆκον μας, δὲν εἶναι στὴ δύναμή μας. Διότι ἡ ἀνθρώπινη ἀρετὴ δὲν εἶναι ἐπαρκής, ὥστε νὰ φθάσει τὸν στόχο ποὺ ἐπιθυμεῖ ἀνάμεσα σὲ τόσες ἐναντιούμενες δυνάμεις, ἐκτὸς ἂν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δώσει καὶ τὴ θέληση. Επομένως, ἡ ταπεινότητα τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ αἰτία τῆς δωρεᾶς, διότι χωρὶς βοήθεια δὲν μπορεῖ τοῦτο νὰ κατορθωθεῖ. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος, ὅμως, δὲν τὸ δέχεται. Ἀφήνεται ἀναίσθητος καὶ ἔρημος. Εἶναι ἀγνώμων, δίχως προσευχή, δίχως εὖσέβεια.
ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ
Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου
Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου
https://wra9.blogspot.com/2023/03/blog-post_1885.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου