(Ἀπόσπασμα)
Ἄν ἀποφασίσουμε, θά ’ρθοῦμε στόν ἴσιο δρόμο, ἔτσι; Βλέπετε, ὅταν ἄς ποῦμε κάποιος ἀγαπάει ἕνα πρόσωπο -νά τό ποῦμε στά ἀνθρώπινα- κάνει θυσίες γι’ αὐτό τό πρόσωπο. Προσπαθεῖ νά δεῖ τί τοῦ ἀρέσει γιά νά τοῦ τό δώσει, γιά νά τόν κάνει χαρούμενο (γιά νά τήν κάνει χαρούμενη ἀντιστοίχως). Λοιπόν, ἄν ἀγαπήσουμε τόν Χριστό μας λοιπόν, ἔχουμε αὐτή τήν καλή προαίρεση, μετά θά ψάξουμε νά δοῦμε τί ἀρέσει στόν Χριστό καί θά τό κάνουμε. Πολύ εὔκολα θά τό κάνουμε μετά, ἔτσι; Τό πρόβλημα εἶναι ἐκεῖ: Ἀγαποῦμε τόν Χριστό; Ἔχουμε αὐτή τήν καλή προαίρεση; Ἐκεῖ εἶναι τό θέμα. Γι’ αὐτό δυσκολευόμαστε. Ἄν ἀποκτήσουμε αὐτή τήν καλή προαίρεση, μετά θά κάνουμε κάθε θυσία.
Καί φυσικά χρειάζεται καί ταπείνωση. Εἴδατε πού εἶπε ὁ Ἅγιος, γιά νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό, χρειάζεται αὐτή ἡ προετοιμασία. Αὐτή ἡ προετοιμασία εἶναι ἡ ταπείνωση, εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής προσευχή καί εἶναι καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Σοῦ λέει ὁ ἄλλος, γιατί νά τό κάνω αὐτό; Μά πολύ ἁπλά,, γιατί τό λέει ὁ Χριστός! Ποῦ τό λέει ὁ Χριστός, σοῦ λέει. Μά τό λέει, ὅταν σοῦ λέει ὅτι θά πρέπει νά ἀρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου καί νά σηκώσεις τόν σταυρό σου, ἔτσι; Ὅλη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι σταυρική. Εἶναι μία ζωή σταυρωμένου ἀνθρώπου ἡ ζωή μας ἐδῶ στή γῆ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας πῶς ἔζησε στή γῆ; Ἔζησε μέ ἄνεση, μέ καλοπέραση; Καθόλου! Ἤτανε συνεχῶς κακοπαθῶν… οὔτε σπίτι δέν εἶχε! Ἄν τό σκεφτοῦμε, εἶχε σπίτι ὁ Χριστός μας; Δέν εἶχε. Εἶχε ντουλάπες μέ ροῦχα, ἄς ποῦμε; Τίποτα δέν εἶχε, ἐλάχιστα, ἐλαχιστότατα ἐνδύματα. Εἶχε μήπως μισθό; Εἶχε χρήματα σταθερά νά ἔρχονται κάθε μήνα ἄς ποῦμε ἤ κάθε δεκαπενθήμερο; Καθόλου, τίποτα! Πῶς ζοῦσε; Μέ ἐλεημοσύνες ἀπό εὐλαβεῖς γυναῖκες, ἀπό δωρεές. Ὑπῆρχε ἕνα κοινό ταμεῖο, καί τό ὁποῖο ξέρετε πού τό εἶχε ὁ Ἰούδας καί ἔκλεβε κιόλας. Λοιπόν.. καί εἶπε, ὁ Χριστός μας ὁ ἴδιος εἶπε, ὅτι δέν ἔχω «ποῦ τήν κεφαλήν κλῖναι»[1], δέν ἔχω ποῦ νά γείρω τό κεφάλι μου.
Αὐτή εἶναι ἡ ζωή πού μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός καί αὐτή εἶναι ἡ ζωή πού μιμήθηκαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἄν θέλουμε νά δοῦμε δηλαδή πῶς θά πρέπει νά ζήσουμε, θά πρέπει νά δοῦμε πῶς ἔζησε ὁ Χριστός. Καί ὅπως μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τό τέλειο, στόν χρόνο τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέν εἶναι ὁ γάμος, ἔ; Εἶναι ἡ παρθενία. Στήν Παλαιά Διαθήκη εἶχε τά πρωτεῖα, λένε οἱ Πατέρες, ὁ γάμος. Στήν Καινή Διαθήκη τά πρωτεῖα τά ἔχει ἡ παρθενία. Δηλαδή ὁ Χριστός μας δέν ἔκανε γάμο. Ἄν θέλουμε νά μιμηθοῦμε μέ ἀκρίβεια τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά λεγόμαστε ἀληθινοί χριστιανοί, θά πρέπει νά ζήσουμε μέ παρθενία. Αὐτό λέει ὁ Χριστός.
Τώρα αὐτά πού λέω μπορεῖ κάποιους νά σκανδαλίζουν, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Αὐτό λένε οἱ Πατέρες, τά πρωτεῖα στήν Καινή Διαθήκη τά ἔχει ἡ παρθενία. Ὁ γάμος, λέει ἕνας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι συγγνώμη πάθους. Εἶναι μιά συγγνώμη, δηλαδή μιά παραχώρηση στό πάθος πού ὑπάρχει, στό σαρκικό πάθος τοῦ ἀνθρώπου. Κάποιοι δέν θέλουνε νά φυλάξουν τήν παρθενία καί ὁ Θεός τούς δίνει αὐτή τήν ἐναλλακτική λύση, τούς λέει νά κάνετε γάμο. Ἐννοεῖται μέ ἕνα πρόσωπο! Εἶναι μονοπρόσωπος ὁ γάμος. Καί τίποτα ἄλλο.. Λοιπόν, ἀφῆστε τώρα τί γίνεται, πρίν φτάσουν στόν γάμο οἱ ἄνθρωποι μέ πόσους καί μέ πόσες ἔχουνε κάνει σχέση! Μιλᾶμε γιά μία φοβερή ἐκτροπή! Ἀλλά καί μετά τόν γάμο πολύ εὔκολα γίνεται ἡ μοιχεία, ἔτσι; Πάρα πολύ διαδεδομένη ἡ μοιχεία.. ἀλλά καί οἱ διαστροφές καί οἱ ἀνωμαλίες μέσα στόν γάμο, τά ὁποῖα εἶναι φοβερές καταστάσεις μοιχείας, γιατί κι αὐτό μοιχεία εἶναι.
Ἑπομένως, γιά νά εἴμαστε συνεπεῖς, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς βοηθάει μέσα ἀπό αὐτή τήν δεύτερη ἄς ποῦμε ἐπιλογή, τό κατώτερο, πού εἶναι ὁ γάμος, πού εἶναι συγγνώμη-παραχώρηση πάθους ξαναλέω, μέ τήν ἐγκράτεια πού βάζει ὁρισμένες περιόδους τοῦ χρόνου, τίς τέσσερις μεγάλες νηστεῖες καί τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή ὅπως εἴπατε, καί ὅ,τι ἄλλο θά μᾶς πεῖ ὁ πνευματικός μας, γιατί; Γιά νά μᾶς βοηθήσει νά ξεκολλήσουμε ἀπό τή γῆ, ἀπό τό χῶμα, ἀπό τήν σάρκα καί νά μπορέσουμε νά γίνουμε κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά μπορέσουμε νά σωθοῦμε. Γιατί ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι κολλημένος στήν σάρκα καί στό σῶμα καί προσπαθεῖ νά πάρει τήν χαρά ἀπό τήν σάρκα καί τό σῶμα, ἔ μετά αὐτό ἴσον ἀπώλεια, ἴσον κόλαση. Ἡ χαρά δέν θά ἔρθει ἀπό τό σῶμα.
Αὐτό θέλει νά καταλάβει ὁ ἔγγαμος ἄνθρωπος, ἔτσι καί αὐτό προσπαθεῖ νά τοῦ διδάξει ἡ Ἐκκλησία μέ τίς περιόδους αὐτές τῆς ἐγκρατείας. Νά μπορέσει κάποια στιγμή νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό αὐτό, ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, ὅπως τό λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἔ; Μπορεῖ ὅταν εἶναι νέοι οἱ ἄνθρωποι καί ἔρχονται εἰς γάμου κοινωνία νά ἔχουνε πολύ ἔντονο σαρκικό φρόνημα. Σιγά σιγά ὅμως θά πρέπει νά καλλιεργηθοῦν πνευματικά, νά καλλιεργήσουν τόν ἑαυτό τους καί νά μειωθεῖ αὐτό τό σαρκικό φρόνημα, μέχρι νά μηδενιστεῖ καί νά φτάσουν νά ζοῦν σάν ἀδέλφια,, ὅπως ἄς ποῦμε θέλει ὁ Χριστός,, ὥστε νά εἶναι κατάλληλοι γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ γάμος εἶναι σχῆμα τοῦ παρόντος αἰῶνος. Στήν ἄλλη ζωή δέν θά ὑπάρχει γάμος, οὔτε σχέσεις θά ὑπάρχουνε. Ἐπανερχόμαστε στήν κατάσταση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας πρίν τήν πτώση, πού ἦταν πάλι ἡ παρθενία. Δέν ὑπῆρχαν σχέσεις μέσα στόν παράδεισο. Ἡ μῖξις ἡ σαρκική μπῆκε μετά τήν πτώση στόν ἄνθρωπο, μετά τήν ἔξοδο ἀπό τόν παράδεισο. Ὁπότε ὁ Θεός μᾶς ἐπαναφέρει καί μᾶς πάει καί παραπάνω, στήν βασιλεία Του. Ὄχι στόν παράδεισο πλέον, ἀλλά στήν βασιλεία Του. Ἐκεῖ πού θά ἔφτανε ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, ἄν δέν ἁμάρταναν.
Ὁπότε αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ἐγκρατείας. Δέν εἶναι ἄς ποῦμε μία καταπίεση. Ἀντίθετα, εἶναι μιά βοήθεια ἀπό τήν Ἐκκλησία μας γιά νά ἀπελευθερωθεῖς ἀπό αὐτή τήν καταπίεση τοῦ πάθους, τοῦ σαρκικοῦ πάθους. Γιατί αὐτό εἶναι πού μᾶς καταπιέζει καί ἀπό αὐτό πρέπει νά ἐλευθερωθοῦμε. Καί σέ αὐτό μᾶς βοηθάει ἡ ἄσκηση αὐτή πού μᾶς βάζει ἡ Ἐκκλησία. Γιατί ἀκριβῶς αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας, εἶναι ἀσκητική.
Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἔχουνε αὐτή τήν αἵρεση κάποιοι, καί θεολόγοι καί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, τῆς λεγόμενης μεταπατερικῆς θεολογίας, ἔτσι; Πού διδάσκει ὅτι μπορεῖς νά φτάσεις στή σωτηρία καί στήν ἀνάσταση χωρίς σταύρωση, χωρίς ἄσκηση. Χωρίς νηστεία, χωρίς ἐγκράτεια, χωρίς κακοπάθεια σώματος, νά φτάσεις νά ἀναστηθεῖς. Μά δέν μπορεῖς νά ἀναστηθεῖς, ἄν δέν νεκρωθεῖς, ἄν δέν νεκρωθεῖς ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο, ἄν δέν σταυρωθεῖς. Αὐτό τό κήρυγμα εἶναι τό κήρυγμα τοῦ ἀντιχρίστου καί τῶν ὀργάνων του. Γι’ αὐτό καί μία ἑρμηνεία τοῦ συμβόλου τοῦ διαβόλου, πού εἶναι τό 666 καί στά ἑλληνικά εἶναι τό χξστ΄, εἶναι τά ἀρχικά τῶν τριῶν λέξεων: Χριστιανός Ξένος ΣΤαυροῦ. Αὐτός εἶναι ὁ ἀντίχριστος, ἕνας χριστιανός κατ’ ὄνομα ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά ἔχει σχέση μέ σταυρό, δηλαδή μέ ἄσκηση, μέ τήν κατά Χριστόν ἄσκηση, μέσω τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος βοηθιέται στήν ταπείνωση, γιά τήν ὁποία μᾶς μίλησε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Χωρίς ταπείνωση δέν μπορεῖς νά σωθεῖς. Ἀλλά γιά νά ταπεινωθεῖς, θά πρέπει νά ταπεινωθεῖ ἡ σάρκα, τό σῶμα. Καί πῶς ταπεινώνεται; Μέ τήν ἄσκηση, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐγκράτεια. Ταπεινώνεται τό σῶμα καί ἐπειδή ἡ ψυχή ἐπηρεάζεται πάρα πολύ ἀπό τήν κατάσταση τοῦ σώματος, ὅταν ταπεινωθεῖ τό σῶμα μέ τήν ἄσκηση, ταπεινώνεται καί ἡ ψυχή, καί τότε ἔρχεται ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεός εἶπε «στούς ταπεινούς δίνει χάρη, στούς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται»[2].
Αὐτή εἶναι ὅλη ἡ παθοφυσιολογία -ἄς τό ποῦμε- ἡ πνευματική. Ἄν δέν ταπεινωθεῖ τό σῶμα, δέν ταπεινώνεται ἡ ψυχή, δέν ἔρχεται ἡ χάρις. Κι ἄν δέν ἔρθει ἡ χάρις, δέν μποροῦμε νά καθαριστοῦμε. Δέν μποροῦμε νά ἐρωτευτοῦμε τόν Θεό, νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό.
Αὐτό ἀκριβῶς διδάσκει ἡ αἵρεση τῆς μεταπατερικῆς θολολογίας (ὄχι θεολογίας, θολολογίας), ὅτι μπορεῖς νά ἀγαπήσεις τόν Θεό, νά ἔχεις τόν θεῖο ἔρωτα χωρίς ἄσκηση. Εἶναι ψέμα αὐτό! Αὐτό εἶναι ἡ πλάνη. Χωρίς ἄσκηση, χωρίς κακοπάθεια γιά τόν Χριστό δέν ταπεινώνεται οὔτε ἡ ψυχή οὔτε τό σῶμα καί δέν ἔρχεται ἡ χάρις. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Σιλουανός, ὁ μεγάλος αὐτός σύγχρονος ἅγιός μας, ξέρετε τί ἔλεγε; Ὅτι ἡ χάρις -λέει- ἀγαπᾶ νά κατοικεῖ σέ ἀσκητικά σώματα. Θά πρέπει τό σῶμα νά ἀσκεῖται. Καί τότε ὁ χριστιανός εἶναι πραγματικά χριστιανός, ὅταν εἶναι σταυρωμένος, ἔτσι; Τότε κατοικεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅταν τό σῶμα εἶναι σταυρωμένο. Δέν λέμε νά τό ἐξουθενώσουμε, δέν λέμε νά τό καταστρέψουμε. Στό μέτρο πού μποροῦμε ὅμως πρέπει νά κάνουμε ἄσκηση. Καί αὐτό ποικίλει, ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες πού ἔχει ὁ καθένας τίς σωματικές. Ἕνας πού ἔχει σιδερένιο σῶμα, ὅπως ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὑπάρχουν λέει σώματα σιδερένια καί ὑπάρχουν σώματα ἀχυρένια. Τά σιδερένια σώματα, οἱ ἄνθρωποι δηλαδή μέ γερούς ὀργανισμούς καί σώματα μποροῦν νά κάνουν μεγαλύτερη ἄσκηση. Οἱ ἄλλοι θά κάνουν μικρότερη.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ματθ. 8, 20.
[2] Πρβλ. Ἰακ. 4, 6.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου