Ἡ μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

(Ματθ. 8’ 5-13)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή μᾶς περιγράφει ἕνα γεγονός πού μᾶς δείχνει πώς κάποιοι ἄνθρωποι εἶναι ὑγιεῖς ἀνάμεσα στούς ἀσθενεῖς κι ἄλλοι εἶναι ἄρρωστοι ἀνάμεσα στούς ὑγιεῖς. Πώς ὑπάρχει πίστη ἀνάμεσα στούς εἰδωλολάτρες καὶ ἀπιστία ἀνάμεσα σὲ ἐκείνους πού ὑπερηφανεύονται γιά τὴν καθαρότητα τῆς πίστης τους, κομπάζουν ὅτι εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ γράφτηκε σὰν μιά διδαχή γιά ὅλες τίς ἐποχὲς καὶ γιά ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ ἐφαρμόζεται καὶ σὲ μᾶς μέχρι σήμερα. Ἡ διδαχὴ αὐτὴ εἶναι τόσο ὀξεία, ὅσο καὶ τὸ ξίφος τῶν χερουβίμ, καθαρή σάν τὸν ἥλιο, φρεσκια κι ἀναπάντεχη ὅπως τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ. Κι αὐτὸ γιά νά μᾶς δημιουργήσει δέος μέ τὴν ὀξύτητά της, νά μᾶς φωτισει μέ τὴν καθαρότητά της καὶ νά μᾶς ἀφυπνίσει ἀπο τὴν πνευματικὴ νάρκωση κι ἀδράνειά μας. Κυρίως ὅμωςκαταγράφηκε γιά νά προειδοποιήσει ὅλους ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς νά μὴν ξεχαστοῦμε καὶ πέσουμε στήν οἴηση ἐπειδὴ ἐκκλησιαζόμαστε, προσευχόμαστε στόν Θεὸ καὶ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστό. Γιατὶ τότε στήν τελικὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ θὰ συναντήσουμε μπροστὰ μας ἀνθρώπους πού βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλ’ ἔχουν μεγαλύτερη πίστη καὶ περισσότερα καλὰ ἔργα.

Ὅταν ὁ ἑκατόνταρχος βρέθηκε πρόσωπο μὲ προσωπο μὲ τὸν Χριστό, ἔπρεπε βέβαια νά Τοῦ ἐξηγήσει γιά μιά ἀκόμα φορά ὅλο τὸ πρόβλημα, ἂν κι ὁ Χριστὸς... εἶχε ἤδη πληροφορηθεῖ γι’ αὐτό. «Καὶ λέει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτὸν» (Ματθ. 8, 5). Προσέξτε πὼς μιλάει Ἐκεῖνος πού ἔχει ἐξουσία καὶ δύναμη! Δέν εἶπε «θὰ δοῦμε», οὔτε τὸν ῥώτησε ὅπως ἔκανε μέ ἄλλους: «Πιστεύεις πώς μπορῶ νά τὸ κάνω αὐτό;» Ἔβλεπε ἤδη στήν καρδιά τοῦ ἑκατοντάρχου τὴν πίστη του. Ἔτσι εἶπε ἀποφασιστικά, μ’ ἕναν τρόπο πού κανένας γιατρὸς δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιήσει: Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν.

Ὁ Κύριος μίλησε σκόπιμα μέ τέτοια ἀποφασιστικότητα, για νά προκαλέσει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἑκατοντάρχου τὴν ἀπάντηση μπροστὰ στούς Ἰουδαίους.Ὅταν ὁ Θεὸς ἐπιτελεῖ ἕνα ἔργο, τὸ κάνει μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά μὴν ὑπηρετεῖ μιά μόνο περιοχή, ἀλλὰ πολλές. Ὁ Κύριος ἤθελε τὸ γεγονὸς αὐτὸ νά ὠφελήσει πολλούς: νά θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο, ν’ ἀποκαλύψει τή μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, νά ἐπιτιμήσει τοὺς Ἰουδαίους γιά τὴν ἀπιστία τους καὶ νά κάνει μιά μεγάλη προφητεία γιά τή βασιλεία Του· νά μιλήσει δηλαδὴ για ἐκείνους πού νομίζουν πώς εἶναι ἄξιοι νά μποῦν στή βασιλεία Του, ποὺ οὐδέποτε θὰ μποῦν, καθὼς καὶ γι’ αὐτούς πού δέν ἔχουν καμιὰ ἐλπίδα, ἀλλὰ τελικὰ θὰ μποῦν.

«Κύριε, οὔκ εἰμι ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγο καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8). Τί τεράστια διαφορὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στή φλογερὴ αὐτὴ πίστη καὶ τὴν ψυχρή, νομικίστικη πίστη τῶν Φαρισαίων! Ἡ πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου μοιάζει με φωτιά πού καίει, ἐνῶ τῶν Φαρισαίων ἡ πίστη εἶναι σάν εἰκόνα τῆς φωτιᾶς. Ὅταν κάποιος Φαρισαῖος κάλεσε στόν σπίτι του τὸν Χριστὸ γιά δεῖπνο, μὲ τή νομικίστικη νοοτροπία του σκέφτηκε πώς, μὲ τὸ νά τὸν καλέσει στόν σπίτι του, τιμοῦσε πολὺ τὸν Χριστό. Δὲν διανοήθηκε καθόλου πώς ὁ Χριστὸς τιμοῦσε αὐτὸν καὶ τὸ σπίτι του μέ τὴν ἐπίσκεψή Του. Μὲ τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑπερηφάνειά του, ὁ Φαρισαῖος ἀμέλησε ἄκομα καί τίς συνηθισμένες φιλοφρονήσεις καί τίς πράξεις φιλοξενίας, δηλαδὴ δέν ἔφερε νερὸ στόν φιλοξενούμενο γιά νά πλύνει τὰ πόδια Του, δέν τὸν ὑποδέχτηκε μέ ἐναγκαλισμὸ οὔτε καὶ ἔχρισε τὸ κεφάλι Του μέ μύρο (βλ. Λουκ. ζ’ 44-46).

Προσέξτε τώρα πόσο ταπεινὸς ἤταν ὁ εἰδωλολάτρης αὐτός, πόσο συντετριμμένος στάθηκε μπροστὰ στόν Κύριο, ἂν καὶ δέν εἶχε διαβάσει τὸ νόμο τοῦ Μωυςῆ καὶ τοὺς προφῆτες. Εἶχε μόνο τόν κοινὸ νοῦ, τὸ μοναδικὸ φῶς γιά νά διακρίνει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα, τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Ἤξερε πώς ὁποιοσδήποτε ἄλλος κάτοικος τῆς Καπερναοὺμ θὰ τὸ λογάριαζε μεγάλη τιμὴ νά δεχτεῖ τὸν ἑκατόνταρχο στόν σπίτι του. Στόν Χριστὸ ὅμως ὁ ἑκατόνταρχος δέν ἔβλεπε ἕνα συνηθισμένο ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶπε: «οὔκ εἰμι ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης».

Τὶ μεγάλη, τὶ ὑπέροχη πίστη στόν Χριστὸ καὶ τή δύναμή Του! Μόνον εἰπὲ λόγο καὶ ἡ ἀρρώστια θὰ ξεπεραστεῖ, ὁ δοῦλος μου θὰ γίνει καλά. Οὔτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος δέν μποροῦσε, γιά μεγάλο χρονικὸ διάστημα, νά φτάσει σὲ τόσο μεγάλη πίστη. Στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὁ ἑκατόνταρχος ἔνιωσε τὴν παρουσία, τὸ πῦρ καὶ τὸ φῶς τοῦ οὐρανοῦ. Γιατί ἔπρεπε νά μπεῖ τόσο μεγάλη φωτιὰ στόν σπίτι του, ὅταν καὶ μιά σπίθα θὰ ἤταν ἀρκετή; Γιατὶ νά βάλει ὁλόκληρο τὸν ἥλιο στόν σπίτι του, ὅταν ἀρκοῦσε καὶ μιά μόνο ἀκτῖνα του; Ἄν ὁ ἑκατόνταρχος γνώριζε τίς Γραφές, ὅπως ἐμεῖς σήμερα, ἴσως νά ἔλεγε στόν Χριστό: «Ἐσύ, ποὺ μόνο μέ τὸν λόγο Σου δημιούργησες τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖς μ’ ἕνα Σου λόγο νά θεραπεύσεις τὸν ἄρρωστο. Μία μόνο λέξη Σου εἶναι ἀρκετή, γιατὶ εἶναι πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τή φωτιά, πιὸ λαμπερὴ ἀπὸ τὴν ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου. Μόνον εἰπὲ λόγο! Πόση ντροπὴ πρέπει νά προξενήσει σὲ πολλοὺς ἀπὸ μᾶς σήμερα ἡ μεγάλη αὐτὴ πίστη, σὲ μᾶς ποὺ γνωρίζουμέ τίς Γραφές, ἀλλὰ ἡ πίστη μας εἶναι ἑκατὸ φορὲς μικρότερη!

Ὁ ἑκατόνταρχος δέν τελείωσε μὲ τὰ λόγια αὐτά. Συνέχισε γιά νά ἐξηγήσει ποῦ στήριζε τόσο πολὺ τὴν πίστη του στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ: «Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπος εἰμί ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ» (Ματθ. 8’ 9).

«Καὶ εἶπεν Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῆ ὥρᾳ ἐκείνη» (Ματθ. 8’ 13). Προφήτευσε πρῶτα κι ἔπειτα ἔκανε τὸ θαῦμα, ὄχι μόνο γιά νά ἐπιβραβεύσει τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ γιά νά ἐπιβεβαιώσει τὴν προφητεία Του. Εἶπε ἕνα λόγο κι ὁ δοῦλος θεραπεύτηκε. Ὅπως στήν πρώτη δημιουργία ὁ Θεὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, ἔτσι καὶ τώρα στήν Καινὴ κτίση, ὁ Κύριος λέει καὶ γίνεται. Ὁ παράλυτος ἄνθρωπος, ποὺ δέν μποροῦσε νά τὸν θεραπεύσει ὁλόκληρη ἡ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, θεραπεύτηκε καὶ σηκώθηκε ἀμέσως μ’ ἕνα θεϊκὸ λόγο τοῦ Σωτήρα μας. Ἡ ἀρρώστια εἶναι ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Κύριος λέει «πήγαινε», πηγαίνει· ὅταν λέει «ἔλα», ἔρχεται. Ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος ἔγινε καλὰ δίχως φάρμακα καὶ ἀλοιφές, ἐπειδὴ ὁ ὑπηρέτης (ἡ ἀρρώστια) ἀναγνώρισε τή φωνή τοῦ Ἀφέντη του κι ἀναχώρησε. Τὰ φάρμακα κι οἱ ἀλοιφὲς δὲν θεραπεύουν.Ὁ Θεὸς θεραπεύει. Ὁ Θεὸς θεραπεύει εἴτε ἄμεσα μέ τὸν λόγο Του εἴτε μέ τὰ φάρμακα καί τίς ἀλοιφές, ἀνάλογα μέ τὴν πολλὴ ἢ λίγη πίστη τοῦ ἀρρώστου. Δέν ὑπάρχει σ’ ὁλοκληρο τὸν κόσμο φάρμακο γιά κάθε περίπτωση, ποὺ θὰ μποροῦσε νά διώξει τὴν ἀρρώστια καὶ ν’ ἀποκαταστήσει τὴν ὑγεία χωρὶς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τή δύναμη, τὴν παρουσία καὶ τὸν λόγο Του.

Ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεὸς για τὶς ἀμέτρητες θεραπεῖες πού κάνει στούς πιστούς μέ τὸν δυναμικὸ Του λόγο, τόσο στά ἀρχαία χρόνια ὅσο καὶ σήμερα. Προσκυνοῦμε τὸν ἅγιο καὶ παντοδύναμο λόγο Του, μὲ τὸν ὁποῖο ἀναδημιουργεῖ, θεραπεύει τοὺς ἀρρώστους, ἀνασταίνει ὅσους ἔπεσαν, δοξάζει τοὺς περιφρονημένους, ἐπιβραβεύει τοὺς πιστοὺς καὶ προσηλυτίζει τοὺς ἀπίστους. Κι ὅλ’ αὐτὰ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μονογενοῦς Του Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Σωτήρα μας, μὲ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μαζί μέ τις χορεῖες τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων, προσκυνοῦμε τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

imaik

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/07/blog-post_32.html#more