''Ἰδού πορεύομαι'', ΚΕΦ. Η΄ μέρος α΄

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Βασανιστική ἦταν ἡ περίοδος ἐκείνη γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Βαρειά ἡ ἀτμόσφαιρα, γεμέτη προσμονή δεινῶν. Οἱ ἀπειλές τῶν ἐχθρῶν τοῦ Παῦλου, πού τώρα ξεθάρρεψαν μέ τό θάνατο τοῦ Κώνστα, ἔφθαναν μέχρι τ᾿ αὐτιά του.

• Ἦρθε ὁ καιρός νά ξεκαθαρίσουμε μ᾿ αὐτό τό φανατισμένο Θεσσαλονικέα, ἔλεγαν μέ μίσος ὑποτιμώντας κι αὐτόν τόν τόπο, ἀπ᾿ ὅπου καταγόταν ὁ Παῦλος.

Ἄλλοι ἔλεγαν:

• Τώρα ὁ αὐτοκράτορας θά βάλη τά πράγματα στή θέση τους. Δέν μπορεῖ “αὐτός” μέ τό ἔτσι θέλω νά κάθεται στόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Βασιλεύουσας.

Καί κάποιοι ἄλλοι, χειρότερα φανατισμένοι ἀρειανοί, πρόσθεταν:

• Ὅσες φορές κι ἄν τόν ἐξορίση ὁ Κωνστάντιος, θά δῆς πού αὐτός ὁ πεισματάρης θά ξαναγυρίση. Καλά θά κάνη νά τόν βγάλη ἀπό τή μέση, μήπως καί ἡσυχάσουμε...

Οἱ φίλοι καί εὐσεβεῖς τ᾿ ἀκουγαν καί ἀνησυχοῦσαν ἤ μᾶλλον ἀγωνιοῦσαν καί γι᾿ αὐτή τή ζωή τοῦ πολυφίλητου Ποιμένα τους. Ἔφθαναν στό σημεῖο νά γίνονται πειρασμός γιά τόν Παῦλο ὠθώντας τον σέ φυγή. Ἀκόμη καί οἱ μετριοπαθεῖς ἀρειανίζοντες τόν “συμβούλευαν” δήθεν ἀπό συμπάθεια καί τοῦ ἔλεγαν:

• Μά εἶναι σύγουρο πώς ὁ Κωνστάντιος δέν θά σέ ἀνεχθῆ ἄλλο στό θρόνο τῆς Πρωτεύουσάς του, τώρα μάλιστα, πού δέν ὑπάρχει ὁ Κώνστας νά σέ ὑποστηρίξη. Πρίν λοιπόν ταλαιπωρηθῆς ἤ καί κινδυνεύση κι αὐτή ἡ ζωή σου, φῦγε, Πατριάρχη, φῦγε!...

Ἀλλά νά ἦταν μόνο οἱ ἐχθροί! Ἦταν καί οἱ φίλοι καί ὅσοι τόν ἀγαποῦσαν.

• Φύγε γιά λίγο, Πατριάρχη μου, ὥσπου νά ἐκτονωθῆ λίγο τό μίσος... καί ἴσως τά πράγματα ἀλλάξουν ἀργότερα, τοῦ εἶπε κάποιος, γιά νά τόν παρηγορήση.
• Δέν μοῦ ἐπιτρέπει, τέκνον μου, ἡ συνείδησίς μου, διά φόβον νά ἐγκαταλείψω τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ καί νά δώσω τόπον εἰς τόν δαίμονα τῆς πλάνης. “Οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων”...

Μερικοί φλογεροί μαθητές του πρότειναν νά συγκροτηθοῦν ὁμάδες προστατευτικές, γιά ν᾿ ἀποτρέψουν – στήν ἀνάγκη καί ἐνόπλως – κάθε ἐνέργεια εἰς βάρος του.

Ἀκούγοντάς τους ὁ ἅγιος ἐμειδίασε μέ συμπάθεια ἀλλά καί μέ συγκατάβαση γιά τίς ἀνώριμες σκέψεις, πού πήγαζαν βέβαια ἀπό τήν ἀγάπη τους, αλλά δέν εἶχαν τό Εὐαγγελικό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς νά κρύβη τήν πατρική ἀγάπη, πού ξεχείλιζε ἀπό τά μάτια του, τούς συμβούλευσε ἐπιτιμώντας τους στοργικά καί τούς εἶπε:

• Μέσα ἀπό τή ζωή τοῦ Κυρίου μας, φιλόθεοι, δυνάμεθα ν᾿ ἀντιληφθῶμεν τόν θεάρεστον τρόπον ἀντιμετωπίσεως κάθε εἴδους περιστάσεως. Ἐνθυμήθητε πῶς ἀπέκρουσε Ἐκεῖνος τήν ἔνοπλη ἐπέμβαση τοῦ Πέτρου, ὅταν ἠθέλησε νά ματαιώση τήν σύλληψίν Του στόν Κῆπο τῆς Γεσθημανῆ. Τελικῶς δέ τοῦ εἶπε: “Τό ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;” Αὐτή εἶναι καί ἡ δική μου ἀπάντησις εἰς ἐσᾶς, τέκνα μου!

Ἐπειδή ὅμως τούς εἶδε περίλυπους, πρόσθεσε παρηγορώντας τους:

• Μή λυπεῖσθε ὅμως “ὅταν ὁ Κύριος μεθ᾿ ἡμῶν, οὐδείς καθ᾿ ἡμῶν”. Οὐδέν τό μή ὠφέλιμον ἐπιτρέπει. Προσεύχεσθε ὅμως, “ἵνα ρύσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος ἀπό τοῦ πονηροῦ”...

Στό μεταξύ ὁ Κωνστάντιος μετά τό συγκλονιστικό γεγονός τῆς δολοφονίας τοῦ Κώνστα ἑτοιμαζόταν πυρετωδῶς νά ἐκστρατεύση κατά τοῦ ἀνατροπέως τοῦ ἀδελφοῦ του, Μαγνετίου. Συγχρόνως ἄρχιζαν καί οἱ ἑορτές ἀναρρήσεως τοῦ ἀνηψιοῦ του Γάλλου εἰς Καίσαρα, γιά νά τόν ἀφήση στό πόδι του τώρα, πού θἄφευγε γιά τή δύση.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἤλπιζαν ὅτι ἀπασχολημένος ἔτσι μέ τίς πολεμικές ἑτοιμασίες καί ἀπορροφημένος ἀπό τά γεγονότα, δέν θά τούς ἐνοχλοῦσε πρός τό παρόν. Ὁ αὐτοκράτορας ὅμως εἶχε ἀποφασίσει φεύγοντας γιά τή Δύση ν᾿ ἀφήση στόν Πατριαρχικό θρόνο “φίλο” ὁμοϊδεάτη του.

Ἔγινε γνωστό βέβαια πώς ὁ Μακεδόνιος ἔσπευσε νά ἐκφράση “θερμά συλλυπητήρια” στό βασιλιά γιά τό θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ του καί νά τόν κολακεύση ὅτι τώρα, πού θά ἦταν μονοκράτορας, θά μποροῦσε νά ἔρθη ἡ εἰρήνη στό κράτος, καθώς θά ἐπικρατοῦσαν οἱ “φωτισμένες” ἰδέες του!

Τά θερμά δάκρυα καί τίς εἰλικρινεῖς προσευχές τοῦ Παῦλου γιά τό νεκρό Βασιλιά δέν μποροῦσε, δυστυχῶς, νά τά δῆ ὁ Κωνστάντιος.

Ὁ Μακεδόνιος εἶχε παραμείνει ἐπί πολύ ἐκείνη τήν ἡμέρα στά ἀνάκτορα. Ὁ “Πιλάτος” καί ὁ “Καϊάφας” τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐκείνης τῆς ἐποχῆς συνέσφιξαν τούς φιλικούς δεσμούς τους εἰς βάρος τοῦ ἀθώου. Ἀλλά καί τά “τριάκοντα ἀργύρια”, δηλαδή τό πατριαρχικό ἀξίωμα, ἦταν ἕτοιμα νά δοθοῦν σ᾿ αὐτόν, πού θά πρόδιδε τήν Ἀλήθεια, σ᾿ αὐτόν, πού θά πρόδιδε τό Χριστό. Καί δυστυχῶς αὐτό τό πρόσωπο ὑπῆρχε. Ἦταν ὁ Μακεδόνιος.

συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”

Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν

Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος

Εὐπάλιον – Δωρίδος