Φάρμακα, ἁμαρτία καὶ ἀσθένειες Ἅγιος Πορφύριος

Τὰ φάρμακα δὲν τὰ ἀπέρριπτε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἀπέδιδε σ’ αὐτὰ ἀπόλυτη ἀξία ὡς πρὸς τὸν θεραπευτικό τους ρόλο. Μὲ ρώτησε μιὰ μέρα: – Τί εἶναι φάρμακο; – Χημικὸ παρασκεύασμα, ποὺ τὸ παίρνουμε, γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες. – Πές μου, τί σημαίνει φάρμακο; Δὲν σοῦ λέει τίποτε ἡ ἴδια ἡ λέξη; Βρέθηκα σὲ ἀμηχανία καὶ σιωποῦσα, κοιτάζοντάς τον. Καὶ ὁ Γέροντας συνέχισε: – Φάρμακο, μωρέ, σημαίνει φαρμάκι. Μὴ νομίζεις ὅτι τὰ φάρμακα κάνουν μόνο καλὸ στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Κάνουν καὶ κακό. Γιατί παίρνουμε τὰ φάρμακα; Ἐπειδὴ ἀρρωσταίνουμε. Καὶ γιατί ἀρρωσταίνουμε; Ἐπειδὴ στενοχωριόμαστε. Καὶ γιατί στενοχωριόμαστε; Ἐπειδὴ ἁμαρτάνουμε. Ἂν ὅμως ἀφήσουμε τὸν Χριστὸ νὰ κατοικήσει σ’ ὁλόκληρη τὴν ψυχή μας, τότε φεύγει ἡ ἁμαρτία, φεύγει ἡ στενοχώρια, φεύγει ἡ ἀρρώστια καὶ τὰ πετᾶμε καὶ τὰ φάρμακα. Σὲ μιὰ ἄλλη συνάντησή μας, μοῦ εἶπε: – Ὅταν ἀρρωσταίνουμε, γιὰ νὰ μὴν κάνουμε λάθη, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ τὶς ὁδηγίες τῆς ἰατρικῆς καὶ τῆς λογικῆς. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ν’ ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του. Ὁ Γέροντας ἤξερε πάντα νὰ ἐναρμονίζει καὶ νὰ ἐξισορροπεῖ τὸν ὑψηλὸ πνευματικὸ προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες του. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αὐτὴ τὴν ἐξήγηση τοῦ Γέροντα γιὰ τὶς ἀρρώστιες καὶ τὰ φάρμακα θὰ τὴ συναντήσουμε καὶ σὲ ἄλλα, παρόμοια, λήμματα. Νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι ὁ Γέροντας, στὶς συγκεκριμένες περιπτώσεις, ἀναφέρεται σὲ ἀνθρώπους, ποὺ ἡ ἀρρώστια τους ὀφείλεται πράγματι στὶς ἁμαρτίες τους. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας στὸν παραλυτικό: “Ὕπαγε καὶ μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χείρόν σοί τι γένηται” (Ἰωάν. 5, 14). Ὡστόσο, ὑπῆρξαν πολλοὶ ἅγιοι ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ βαριὲς ἀρρώστιες (Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Νεκτάριος κ.ἄ.). Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς οἱ ἀρρώστιες τῶν Ἁγίων δὲν ὀφείλεται στὶς ἁμαρτίες τους, ἀλλὰ στὴν παιδαγωγικὴ σοφία τοῦ Κυρίου, ποὺ θέλει νὰ τοὺς κρατήσει ταπεινούς, μακριὰ ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ὑψηλοφροσύνης. Παράδειγμα ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ ἔγραψε: “ἐδόθη μοι σκόλαψ ( = ἀγκάθι, ἀρρώστια) τῇ σαρκί, ἄγγελος σατάν, ἵνα μὲ κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι (= ὑπερηφανεύομαι). Ὅσο γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ἔχουν σωματικὲς ἀρρώστιες, αὐτοὶ ἔχουν τὸ χειρότερο: εἶναι βαριὰ ἀσθενεῖς στὴν ψυχή. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς ὁ Θεὸς τοὺς ἀγαπάει καὶ θέλει νὰ τοὺς σώσει, εἴτε ἀνοίγοντας τὰ μάτια τους μπροστὰ στὴν ἀπόγνωση τῆς ἁμαρτίας, ἐὰν βέβαια τὸ δεχθοῦν, εἴτε στέλνοντάς τους ἐν καιρῷ, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γνωρίζει, καὶ κάποια σωματικὴ θλίψη. Ἂς ἔχουμε ὅλοι μας ἀληθινὴ μετάνοια, γιὰ νὰ μᾶς δεχθεῖ, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα μας, ὁ Κύριος στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ἡ ζήλια καὶ ὁ καρκίνος Σὲ μιὰ ἀδελφὴ ἔλεγε ὁ Παππούλης: – Οἱ γυναῖκες ποὺ ζηλεύουν τοὺς ἄνδρες τους παθαίνουν πολλὲς φορὲς καρκίνο. Αὐτὸ συμβαίνει ἀκόμη καὶ μὲ τὶς παπαδιές. Ὅλες οἱ ἀρρώστιες προέρχονται ἀπὸ τὶς στενοχώριες. Ἀκόμα καὶ ἡ πέτρα στὰ νεφρά. Ἡ ἁμαρτία διαταράσσει τὶς ὀργανικὲς λειτουργίες – Γέροντα, παίρνω συχνὰ φάρμακα, καὶ ἐλέγχομαι ποὺ ἐσεῖς οὔτε καφὲ πίνετε. – Σοῦ ἔχω πεῖ κι ἄλλη φορά. Ὅταν ὁ χριστιανὸς παραδώσει τὸν ἑαυτό του μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο, ἐκεῖνος εἰρηνεύει τὸν ἐσωτερικὸ ὀργανισμό, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κανονικὴ λειτουργία τῶν ὀργάνων καὶ τῶν ἀδένων, καὶ πάλι ἔχουμε ὡς ἐπακόλουθο ὑγεία, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ἐνοχλήματα. Διότι ἡ ἁμαρτία, ἡ ταραχή, ὁ ἐγωισμός, φέρνουν πότε αὔξηση, πότε ἐλάττωση τῆς κανονικῆς λειτουργίας, μὲ ἐπακόλουθο τὴν ἀσθένεια. Ξέρει ὁ ὀργανισμὸς τὸ κανονικό, τὴ μέση ὁδό, καὶ ἐκκρίνει ἐν γαλήνῃ καὶ ἠρεμίᾳ. Π.χ. ὅταν εἶχα τὸ ἕλκος, μοῦ ἔδωσε ὁ γιατρὸς αὐτὸ τὸ φάρμακο. (Μοῦ τὸ ἔδειξε, ἦταν τὸ zantac). Μόλις τὸ πῆρα, ἀμέσως πέρασαν οἱ πόνοι. Α! λέω. Δὲν εἶναι καλὸ αὐτό. Κάποια ἄλλη ζημιὰ θὰ κάνει στὸν ὀργανισμό. Καὶ δὲν ξαναπῆρα. Προτίμησα νὰ ὑποφέρω τὸν πόνο. Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=1895