Ἄν θέλεις νά ζήσεις Χριστιανικά, θά πρέπει νά ξεκοπεῖς ἀπό τό περιβάλλον, νά ἀπομονωθεῖς. Δέν θά βρεῖς ἄνθρωπο νά κάνεις παρέα. Σᾶς τό ὑπογράφω… ἰδίως στή σημερινή ἐποχή. Ἄν θέλεις νά ζεῖς κατά Θεόν, ἔτσι;Ἄν θέλεις νά ζεῖς κοσμικά, θά βρεῖς πολλούς, πού πορνεύουν, πού ἔχουν σχέση καί τό λένε καί μέ καμάρι μάλιστα, πού θέλουν νά γίνουν πλούσιοι, μέ τήν χλιδάτη τήν ἐμφάνιση καί τήν ἀνάλογη ζωή, οἱ ὁποῖοι ὅμως εἶναι πλεονέκτες, εἶναι ὑπερήφανοι, εἶναι πόρνοι κ.λπ.Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή γιά αὐτούς; Ἐπιτρέπεται νά τούς κάνουμε παρέα; Δέν ἐπιτρέπεται. Λέει: «μή συναναμίγνυσθαι πόρνοις» (Α’ Κορ. 5,9). Εἶναι ἐντολή αὐτό. Δέν μπορεῖς δηλ. νά κάνεις παρέα, δέν μπορεῖς νά τόν βάλεις στό τραπέζι σου, νά φᾶς μαζί του, νά πιάσεις φιλία μαζί του.
❈ Κάποτε οἱ ἀδελφοί ἐπαίνεσαν ἕναν μοναχό στόν Ἀββᾶς Ἀντώνιο. Εἶπαν στόν Γέροντα Ἀντώνιο.- Ἄ, αὐτός, Γέροντα, εἶναι πολύ καλός μοναχός!Ὅταν λοιπόν ἦλθε πρός αὐτόν τον μοναχό ὁ Ἀντώνιος δοκίμασε νά δεῖ ἄν ἀνέχεται ἀτιμωτική προσβολή. Τοῦ ἔκανε ἕνα τέστ ὁ Ἅγιος αὐτοῦ πού οἱ ἄλλοι τόν ἐπαινοῦσαν πολύ.- Γιά νά δοῦμε... εἶπε:Καί ὅταν κατάλαβε ὅτι δέν ἀνέχεται προσβολή, τοῦ εἶπε:
❈ Στήν ἀρχή τῆς Θείας Λειτουργίας λέμε: «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ὅταν μπαίνουμε λοιπόν στήν Ἐκκλησία, μπαίνουμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο καί πρέπει νά ζοῦμε τόν Παράδεισο. Γι’ αὐτό, ὅσο μποροῦμε πιό συχνά, ἀκόμα καί καθημερινές νά πηγαίνουμε στή Θεία Λειτουργία, γιά νά ζοῦμε τή Βασιλεία, τόν Παράδεισο.
(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)…Καί ἦλθε ὁ νεώτερος υἱός πρός τόν πατέρα καί τοῦ εἶπε: «Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».Σχολιάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ποιά εἶναι αὐτή ἡ οὐσία σέ πνευματικό ἐπίπεδο. Ποιά εἶναι ἡ περιουσία; Καί μᾶς λέγει, πολύ σύντομα, ὅτι οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ νοῦς. Καί ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι γύρω ἀπό τόν Θεό, εἶναι συγκεντρωμένος, δέν σκορπίζεται, δέν χάνεται. Ὅταν εἴμαστε στήν πατρική οὐσία, στήν πατρική οἰκία, κοντά στόν Θεό, ὁ νοῦς μας εἶναι συγκεντρωμένος καί ὁ πλοῦτος μας εἶναι συγκεντρωμένος.Ὅταν, ὅμως, ἀφήσουμε νά περάσουν τά πάθη, νά περάσουν οἱ ἡδονές, νά περάσουν οἱ ἐπιθυμίες, τότε ὁ νοῦς μας παρασύρεται, σκορπίζεται. Γι’ αὐτό στή συνέχεια, θά δοῦμε ὅτι λέγει: «διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Σκορπίζουμε τήν οὐσία μας, σκορπίζουμε τόν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν μας καί ζοῦμε μέσα στήν ἁμαρτία, σέ ξένη χώρα.…Καί προσεκολλήθη σ’ ἔναν ἀπό τούς πολίτες τῆς χώρας ἐκείνης, ὁ ὁποῖος τόν ἔστειλε νά βόσκει χοίρους.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρίτης λε΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α΄ Ἰω. γ΄ 9-22).
Α Ιω. 3,9 Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται.
Α Ιω. 3,9 Καθένας που έχει γεννηθή από τον Θεόν, δεν πράττει την αμαρτίαν, διότι έχει μέσα του ως μόνιμον κατάστασιν την νέαν ζωήν, που του έχει μεταδώσει και φυτεύσει ο Θεός. Και ένας τέτοιος άνθρωπος, που έχει δώσει οριστικώς την θέλησίν του στον Θεόν και την αρετήν, είναι ηθικώς αδύνατον να αμαρτάνη, διότι έχει αναγεννηθή, έχει αποκτήσει το καθ' ομοίωσιν Θεού.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος κατεδίκαζε μέ αὐστηρότητα κάθε συζήτηση γιά μετάφραση τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων στήν νεοελληνική. Ἔλεγε:α) Χάνεται ἡ ἱερότητα τῶν λέξεων καὶ δὲν διακρίνονται ἀπὸ τὸ ἀνίερον (μὴ ἱερόν, δηλαδή, τὴν φυσική, βιοτικὴν γλῶσσαν)[1].Γιὰ τὸν λόγον αὐτὸν διαφωνοῦσε καὶ μὲ τὴν ἀντικατάστασιν τῶν λειτουργικῶν ὅρων (λ.χ. «ἄρτου καὶ οἴνου» σὲ «ψωμιοῦ καὶ κρασιοῦ»), ἀκόμη καὶ σὲ βοηθητικὰ διὰ τὴν κατανόησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ἐγχειρίδια.β) Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδοθοῦν πλήρως οἱ ὅροι καὶ οἱ ἔννοιες στὴν νέα γλῶσσα, πολὺ περισσότερον ἀπὸ μὴ ἁγίους.γ) Ἔτσι ἀποκόπτεται ὁ λαός μας ἀπὸ τὴν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.
❈ Ὁ Χριστός - τό λέμε καί στήν Ἐκκλησία - εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ. Αὐτός δηλαδή πού ἔκανε τήν ὑπακοή, τήν ὁποία δέν εἶχαν κάνει οἱ Πρωτόπλαστοι, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὕα, στόν Παράδεισο. Ὁ Χριστός τώρα ὡς καινούριος Ἀδάμ, ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, κάνει τέλεια ὑπακοή στόν Θεό Πατέρα. Μέ τή θυσία πού κάνει γιά μᾶς ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος, παίρνει κατά κάποιο τρόπο τήν δική μας θέση. Κανονικά ἐμεῖς ἔπρεπε νά πληρώσουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας.
Λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος: Νά εἶσαι ψάλτης στήν Ἐκκλησία, στό Μοναστήρι, νά ἔχεις φωνή πολύ ἀγγελική καί νά ψάλλεις στόν Θεό, χωρίς νά ξέρεις ὅτι τόσοι ἄνθρωποι σ’ ἀκοῦνε, δηλαδή χωρίς νά τό σκέπτεσαι. Γίνεται; Δέν γίνεται εὔκολα. Εἶναι δύσκολο αὐτό. Γι’ αὐτό πολλοί ψάλτες ἐπλανήθησαν.
