Λίγα λόγια του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Πυργετού Λαρίσης, Αρχιμανδρίτου Ειρηναίου Βαϊοπούλου στην Ιερά Αγρυπνία του Σαββάτου της Απόκρεω (22/2/25).
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ
ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:
Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025
Ἄρχιμ. Εἰρηναῖος Βαϊόπουλος, Μὴ λυπεῖστε γιὰ τοὺς νεκρούς σας ὅπως οἱ ἄπιστοι.
«Οἱ κόποι σου δὲν θὰ πᾶνε χαμένοι»
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ«Οἱ κόποι σου δὲν θὰ πᾶνε χαμένοι»Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διαβεβαιώνει τὸν μαθητή του Τιμόθεο:«εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶµεν καὶ ὀνειδιζόµεθα, ὅτι ἠλπίκαµεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, µάλιστα πιστῶν». (Δηλ.: Διότι δὲ εἶναι ἀξιόπιστος ὁ λόγος οὗτος, δι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἡµεῖς κοπιάζοµεν καὶ περιπαιζόµεθα ὡς βλάκες δῆθεν καὶ ἀνόητοι, ἐπειδὴ ἔχοµεν στηρίξει τὰς ἐλπίδας µας εἰς τὸν ζῶντα Θεόν, ποὺ εἶναι σωτὴρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους συντηρεῖ µὲ τὴν πρόνοιάν του, πρὸ παντὸς δὲ εἶναι σωτὴρ τῶν πιστῶν, τοὺς ὁποίους σώζει ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον) (Α΄ Τιμ. δ΄ 10).Ὁ κόπος, δηλαδὴ ὁ πνευματικὸς ἀγώνας εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς βραβεύει καὶ μᾶς στεφανώνει. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος παρατηρεῖ:«Μεγάλο ἀγαθό πραγματικά εἶναι ἡ θλίψη, κι εἶναι κατόρθωμα μεγάλης καί γενναίας ψυχῆς. Πόσοι μετὰ ἀπ’ αὐτὸ πίστεψαν καὶ κανένας δὲν ἔλαμψε τόσο πολύ; Τέτοια προθυμία πρέπει νὰ δείχνουμε παντοῦ, πολλὴ θερμότητα καὶ ψυχὴ ἕτοιμη ν’ ἀγωνισθῆ καὶ πρὸς τὸν θάνατο. Γιατὶ ἀλλιῶς δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχη κανεὶς τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἄν δὲν σταυρωθῆ. Ἄς μὴ ἐξαπατοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας».Στὸν Εὐεργεντινὸ τὸμ. Α΄ διαβάζουμε γιὰ τὸν ἀγώνα, ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε.«Ὁ Ἀββᾶς Κόπρις εἶπε· εἶναι μακάριος αὐτὸς ποὺ ὑπομένει κόπον καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεόν. Ὁ ἴδιος ἠσθένησε κάποτε ἐπὶ πολὺν χρόνον καὶ παρέμεινεν εἰς τὸ κρεββάτι. Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ ηὐχαρίστει τὸν Θεὸν καὶ δὲν ἱκανοποίει τὸ θέλημά του.
«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν»
«Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 1991, πήγα με την οικογένειά μου στον πατέρα Πορφύριο, στο Μήλεσι Αττικής, προκειμένου να υποβάλλουμε τις καθιερωμένες ευχές στον ίδιο, αλλά και στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, εν όψει της μεγάλης εορτής του Πάσχα και της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού.Με το Μέγα Σάββατον, ως γνωστόν, τελειώνει η Μεγάλη Εβδομάδα, ή όπως αλλιώς λέγεται, Εβδομάς των Παθών.Τότε είχα υποστεί κάποιες διώξεις και ήμαστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, εγώ και η οικογένειά μου. Έτσι, φορτισμένοι όπως ήμαστε με τα χειρότερα συναισθήματα και τις χειρότερες προβλέψεις φθάσαμε στο Ησυχαστήριο, στο οποίο για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, δε βρήκαμε στο προαύλιο ούτε αυτοκίνητα, αλλά ούτε έναν άνθρωπο! Έλειπε, ακόμη, και το προσωπικό του Ησυχαστηρίου. Είχε αποσυρθεί στους βοηθητικούς χώρους και απασχολείτο μόνο με την προετοιμασία του εορτασμού του Πάσχα.Σε λίγο, βρεθήκαμε μέσα στο κελλί εντελώς μόνοι! Δηλαδή, ο Παππούλης και εμείς! Κάτι, που μας θύμισε τις πολύ παλαιές καλές εποχές, που είχαμε την πλήρη αποκλειστικότητα του πατρός Πορφυρίου!Ο Παππούλης ήταν πολύ ξεκούραστος και μας δέχτηκε με πρωτόγνωρη χαρά! Μιλήσαμε πολλή ώρα και μας είπε τόσα πολλά, που είχαμε καιρό να τα ακούσουμε.Παρατήρησα, όμως, ότι οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το πρόβλημά μου και τα παραδείγματά του είχαν σχέση με αυτό, ενώ ήταν έκδηλη η προσπάθειά του, να ενισχύσει, το, πράγματι, πεσμένο ηθικό μας, που εκείνος, όπως μου αποκάλυψε αργότερα, με τη χάρη που είχε από το Θεό, είχε διαγνώσει πριν εμείς φθάσουμε στο Μήλεσι!
Νά κρατήσωμεν ἀκεραίαν τήν πίστην – 3η ἀπάντησις πρός Ἐπίσκοπον Φλωρίνης.
Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης«Ἂν διαβάσει κάποιος καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν κάποιος δεῖ τὴν Παράδοση καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας συμφέρει ὅλους μας νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία κι ἂς κάνουμε τὰ λάθη μας» (Φλωρίνης Εἰρηναῖος).«ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ», Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ (ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ)«Ναὶ μεγαλειότατε, ναὶ πατριάρχαι, ναὶ ἐπίσκοποι, ναὶ μητροπολῖται, ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ τὴν ἕνωσι, ἀνάθεμα. Ἀλλὰ ἕνωσι μόνο μὲ Ὀρθοδοξία. Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε κανένα συμβιβασμό. Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε ἕνωσι εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας»|(Φωνὴ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, φωνὴ Αὐγουστίνου τοῦ Ἐπισκόπου*)Ἀγαπητοί, συνεχίζοντας τὴν ἀποκάλυψη τοῦ σπινθηροβόλου θησαυροῦ μας, τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη, θυμίζουμε τὸν τίτλο ἀπὸ τὸ ὑπ. Ἀριθ. 336 Φύλλο τοῦ περιοδικοῦ Χριστιανικὴ Σπίθα (Μάιος 1970): «ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ;», καὶ ἐπιπλέον μία μόνο πρόταση σχετικὴ κατὰ πάντα μὲ τὸν πάλαι ποτὲ πνευματικὸ καθοδηγητὴ τοῦ νῦν Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δηλ. τὸν «ταφέντα» Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα. Μία πρόταση προκειμένου νὰ γεφυρώσουμε τὸ μέγα χάσμα, τὴν ἀπόσταση δηλαδὴ ποὺ ὑπάρχει καὶ συνεχῶς μεγαλώνει μεταξὺ τῶν λαλούντων γλώσσα εὐχάριστη, γλώσσα δημαγωγική, καὶ αὐτῶν ποὺ ἐπέλεξαν νὰ μιλοῦν τὴν γλώσσα τῆς ἀλήθειας, νὰ μιλοῦν μὲ «φωνὴ ἁγίων», ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν.– «Ἐὰν δὲν ἑνωθῶμεν μὲ τὰς ἄλλας ὁμολογίας – τὰς αἱρέσεις δηλαδὴ – δὲν θὰ ἐπιζήσωμεν». (Χαλκηδόνος Μελίτων).«Ὅ ἔστι μεθερμηνευόμενον, ἐὰν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀσπασθῶμεν τὴν ἐμβάδα (=παντόφλα) τοῦ Πάπα, καὶ δὲν ἐναγκαλισθῶμεν τὸν δόκτορα Ράμσεϋ, καὶ δὲν γίνωμεν ἕνα μὲ ὅλην τὴν πανσπερμίαν τῶν αἱρέσεων, οὐκ ἔχομεν ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς! Ζωή μας, κατὰ τὸν παράδοξον ὁμιλητήν, δὲν εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλ’ ἡ συμμαχία καὶ ὁ συμφυρμὸς μὲ τὴν πλάνην καὶ τοὺς πεπλανημένους.» (Φωνὴ Καντιώτη).1. «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ…»(Ε. Παπαβασιλείου)– Δὲν νοεῖται καὶ εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἐξακολουθοῦμε σήμερα, εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνος, νὰ ζοῦμε μὲ φανατισμούς, μικροψυχία καὶ προκαταλήψεις. Ὁ Θεὸς μας εἶναι Θεὸς τῆς ἀγάπης. Καὶ ἂν ἀκόμη ἔγιναν λάθη εἰς τὸ παρελθόν, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ τὰ διαιωνίζουμε. (Πατριάρχης Βαρθολομαῖος)Πρὶν ἀποκαλύψουμε τὶς «πρωτιὲς βάθους» τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχη μας, προχωροῦμε – γιὰ εὐνόητους λόγους – στὴν παρουσίαση μικροῦ τμήματος τοῦ βιβλίου/φακέλου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Ε΄ Δημοτικοῦ, κατὰ πάντα σχετικοῦ μὲ τὴν ἐπίμαχη ἔννοια τοῦ λάθους (ποὺ συνήθως ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ σφάλματος).Καὶ ἔχει ἐνδιαφέρον – ἐμεῖς οἱ συνταξιοῦχοι παπποῦδες καὶ γιαγιάδες, ἀπ’ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα – νὰ γνωρίζουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὶς σύγχρονες ἑρμηνεῖες τῆς ἔννοιας (π.χ.: «Ἡ ἔννοια τοῦ λάθους καὶ γενικότερα ἡ σημασία τοῦ λάθους εἶναι ἀναπόδραστο συστατικό τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπὸ αὐτό, κάποιοι τὸ ἐπιζητοῦν καθὼς εἶναι τὸ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ συχνὰ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπόλυτη γνώση. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὅπου δὲν ὑπάρχει λάθος δὲν ὑπάρχει μάθηση (Μ. Σφυρόερα 2003).»[1]), καθὼς οἱ τοπικὲς εἰδήσεις στὴν πόλη μας Πτολεμαΐδα (μὲ κριτικὸ πνεῦμα) διαφημίζουν τὴν τοῦ Δεσπότου περιοδεία εἰς τὰ ἑλληνορθόδοξα σχολεῖα.
Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ Οἰκουμενισμός
Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣΠρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.ΘΗ βασική προβληματική η οποία πρόκειται να μας απασχολήσει είναι αν υπάρχουν σαφή διαχωριστικά όρια μεταξύ της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, η οποία συνεχίζει χωρίς διακοπή και με πληρότητα την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, και όλων των άλλων χριστιανικών ομολογιών της Ανατολής και της Δύσης.Περισσότερο μάλιστα μας ενδιαφέρει σ΄αυτήν την διερεύνηση να αναφερθούμε στις χριστιανικές κοινότητες της Δύσεως, τον Ρωμαιοκαθολοκισμό και τον Προτεσταντισμό υπό τις πάμπολλες διασπάσεις του, διότι για τις χριστιανικές ομολογίες της Ανατολής, την ολιγάνθρωπη του Νεστοριανισμού και την πολυάνθρωπη του Μονοφυσιτισμού ή των Αντιχαλκηδονίων, υπάρχουν αλάθητες αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων και καθολική συμφωνία των Αγίων Πατέρων και της εκκλησιαστικής εν γένει συνειδήσεως, ώστε να είναι αδύνατο και αδιανόητο για μία συνεπή και γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησιολογία να θεωρήσει του Μονοφυσίτες ως Ορθοδόξους, γιατί έτσι εξισώνει και ταυτίζει Ορθοδοξία και αίρεση, αλήθεια και πλάνη. Και όμως αυτό το αδιανόητο και αδύνατο για την Εκκλησία των δεκαεννέα αιώνων έγινε δυνατό μετά το γκρέμισμα των ορίων που πέτυχε ο Οικουμενισμός αυτή η παναίρεση του 20ου αιώνα. Δεν υπάρχει πλέον σαφής οροθετική γραμμή που να χωρίζει και να διακρίνει μέχρι που φθάνει η Εκκλησία και που αρχίζει η αίρεση.Κατόρθωσε επί δεκαετίες το κακώς ονομαζόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» να αλλοιώση τόσο πολύ την εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία των Ορθοδόξων, ώστε να μας ταυτίσει και ισοπεδώσει όλους τους Ανατολικούς, εμάς και τους Μονοφυσίτες, να μας πείσει όχι μόνο να στεγαζόμαστε και να συσκεπτόμαστε σε επιτροπές κάτω από την κοινή ονομασία των Ορθοδόξων, αλλά και ουσιαστικώς να μας οδηγήσει με την υιοθέτηση της εκκλησιολογίας των Προτεσταντών σε εκκλησιαστική διακονία με την εκατέρωθεν αναγνώριση των μυστηρίων, όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει κάνει το Πατριαρχείο Αντιοχείας, εσχάτως δε για το γάμο των Κοπτών και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣΥπό το πρόσχημα του οράματος να επιτευχθεί η ενότητα του χριστιανικού κόσμου, αντί να επιτευχθεί η μόνη ασφαλής και σωτήριος μέθοδος του Χριστού, αποδεχόμενοι μια πίστη, μια σώζουσα αλήθεια, νομιμοποίησαν τις αιρέσεις και τα σχίσματα, ταύτισαν και εξίσωσαν την αλήθεια με την πλάνη, την αληθή διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων με τις ψευτοδιδασκαλίες των νέων ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων. Οι Προτεστάντες δέχθηκαν και επρόβαλαν την γνωστή «θεωρία των κλάδων» (branch theory), σύμφωνα μετην οποία η αληθής Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει σε καμμία από τις υπαρκτές ορατές Εκκλησίες. Κάθε μια από αυτές είναι ένα τμήμα, ένα κομμάτι, και όχι ολόκληρη η Εκκλησία. Όπως στον κορμό του δένδρου υπάρχουν κλάδοι πολλοί που αποτελούν ισότιμα μέρη του δένδρου, έτσι και οι επιμέρους εκκλησίες είναι ισότιμα μέρη του δένδρου της μιας Εκκλησίας. Καμμιά από τις εκκλησίες δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστικά για τον εαυτό της ότι είναι η αληθινή Εκκλησία, η οποία μάλιστα κατ΄αυτούς δεν είναι ορατή αλλά αόρατη και ιδανική. Είναι όντως εφυής η θεωρία των κλάδων. Αν όμως θέλει κανείς να την εφαρμόσει ιστορικά, πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι από την στιγμή που μερικοί κλάδοι αποκόπτονται από τον κορμό της Εκκλησίας και δεν τρέφονται από τους χυμούς ξεραίνονται και καταστρέφονται, όπως ακριβώς διδάσκει ο Χριστός για την άμπελο και το κλήμα, την κληματαριά δηλαδή και την κληματόβεργα, την κληματίδα, "εάν μη τις μένει εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι και καίεται".
Χυδαῖες, «καλλιτεχνικὲς» ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ στὴν «Ἐθνικὴ Πινακοθήκη».
σ.σ. Έσπευσαν να κατεβάσουν τις αφίσες υπέρ της ζωής την ίδια ημέρα, και αυτές τις χυδαίες βλασφήμιες θα τις έχουνε για ένα χρόνο. ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΛΙΝΑ ΜΕΝΔΩΝΗ που επιτρέπει να προσβάλλεται κατ’ αυτόν τον χυδαίο τρόπο η Ορθόδοξη Πίστη των Ελλήνων.Στην «Ελλάδα 2.0» του Μητσοτάκη, στην Εθνική Πινακοθήκη(!),ΓΙΑ σχεδόν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ (μέχρι 30 Σεπτεμβρίου 2025) θα προβάλλονται σε δημόσια θέα τα άθλια βλάσφημα τερατουργήματα ενός Χριστόφορου Κατσαδιώτη και θα χλευάζονται χυδαία τα πιο ιερά πρόσωπα και σύμβολα της Ορθοδοξίας, η Παναγία, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Χριστόφορος, ο Τίμιος Σταυρός, οι Αρχάγγελοι, η Σταύρωση κλπ.Με μια απλή περιήγηση στο facebook του «καλλιτέχνη» αντικρίσαμε ατελείωτες βλαστήμιες. Πραγματικά ατελείωτες. Το κόμπλεξ και το μίσος του εναντίον οτιδήποτε θυμίζει ορθοδοξία, είναι απύθμενο.Ο Άγιος Χριστοφόρος κρατάει πινέλο και έχει στην τσέπη πιρούνι :
π. Ἰουστῖνος Πίρβου: Ἦρθε ἡ στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχουμε πιὰ διοικητή ...
… Σήμερα υπάρχει το ζήτημα της σωτηρίας, όχι της μάζας, υπάρχει το ζήτημα της ατομικής σωτηρίας. Θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου; Πρέπει να περάσεις το φράγμα του πυροβολικού, όπως στον πόλεμο. Εκεί δεν έχει ομάδα, διμοιρία ή διοικητή λόχου. Είσαι μόνος με το όπλο σου και περνάς κρυφά μέσα από τα βλήματα που πέφτουν δεξιά και αριστερά. Και πρέπει να σπάσεις αυτό το τείχος της φωτιάς. Έτσι στα κρυφά αυτήν την ώρα μπαίνει ο χριστιανός. Θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου; Πρέπει να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου.
Σήμερα γιατί δειλιάζουμε;
Βλέπετε σήμερα πόσο οἱ Χριστιανοί, οἱ λεγόμενοι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, τρέμουν τόν θάνατο! Φοβοῦνται νά πεθάνουν, φοβοῦνται τόν θάνατο. Μά τότε τί λέμε «Χριστός Ἀνέστη» καί νικήθηκε ὁ θάνατος καί χαιρόμαστε;Ἐνῶ οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, πού τά ζούσανε αὐτά, χαιρόντουσαν νά πεθάνουν καί θέλανε νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό, νά γίνουν μάρτυρες. Καί ἔχουμε ἑκατομμύρια πού ἔδωσαν τήν ζωή τους, ὄχι ἁπλῶς ἀναγκαστικά, ἀλλά χαρούμενα, γιά νά πᾶνε στόν Χριστό.
5 Μαρτίου. † Καθαρὰ Τετάρτη. Κόνωνος ὁσιομάρτυρος (α΄ αἰ.). Κόνωνος μάρτυρος τοῦ κηπουροῦ (γ΄ αἰ.). Μάρκου ὁσίου τοῦ Ἀθηναίου (δ΄ αἰ.), Γεωργίου νεομάρτυρος τοῦ ἐκ Ῥαψάνης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα. Τριθέκτης (Ἡσαΐας Β´ 3-17).
Ησ. 2,3 καὶ πορεύσονται ἔθνη πολλὰ καὶ ἐροῦσι· δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, καὶ ἀναγγελεῖ ἡμῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ πορευσόμεθα ἐν αὐτῇ· ἐκ γὰρ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ Ἱερουσαλήμ.
Ησ. 2,3 Πολλά έθνη θα προστρέξουν εκεί και θα λέγουν το ένα στο άλλο. “εμπρός, ας αναβώμεν στο όρος του Κυρίου, στον ναόν του Θεού του Ιακώβ. Εκεί ο Θεός θα αναγγείλη και θα καταστήση γνωστήν εις ημάς την οδόν αυτού, εις την οποίαν πρέπει να πορευθώμεν. Διότι από το όρος Σιών θα εξέλθη ο νέος Νομος και από την Ιερουσαλήμ θα κηρυχθή ο λόγος του Κυρίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
