Η Σύνοδος της Κρήτης απέθανε και θάπτεται εκτός ορθοδόξου
κοιμητηρίου
Του
Αγιορείτου μοναχού Νικολάου
Σε
αυτή την εποχή της γενικής αποστασίας, που τα πάντα γύρω μας βιώνονται
εικονικά, λόγω του καύσωνος της υποκρισίας, σε αυτή την εποχή αποφασίστηκε να
συνέλθη η λεγόμενη «Αγία και Μ. Σύνοδος», με φανερά ελλιπή όχι μόνο σε αριθμό
επισκόπων, αλλά και ελλιπή σε αριθμό ορθοδόξων Πατριαρχείων. Μήπως ήταν
επιτακτική ανάγκη να συνέλθη Σύνοδος έστω και ελλιπής, για να ενώσει την αγία
Ορθοδοξία μας, που την ταλανίζει εδώ και εκατό χρόνια το ημερολογιακό σχίσμα;
Μήπως ήταν επιτακτική ανάγκη να συνέλθη Σύνοδος, έστω και ελλιπής, για να
καταδικάση την παναίρεση του οικουμενισμού; Το όχι εδώ μπαίνει αντάμα με τη
λέξη ΝΤΡΟΠΗ. Αλλά συνήλθε όμως έστω και με πατερίτσες και υποβασταζομένη λόγω
μη απαρτίας, καίτοι υπέφερε από θανατηφόρες ασθένειες, τουτέστιν της
συνοδικότητας και της λειτουργικότητας, για να φέρη εις πέρας πάση θυσία το
θεμέλιο θέμα της «Συνόδου» «σχέσεις ορθοδόξου εκκλησίας προς τον λοιπόν
χριστιανικό κόσμο» ο εστί μεθερμηνευόμενον δια «Συνόδου» αναγνωρίσεως της
παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ο οποίος οικουμενισμός εργάζεται νυχθημερόν για
την ενσάρκωση της Πανθρησκείας. Για να περάση πιο εύκολα την πύλην της «Μ.
Συνόδου» η παναίρεση του Οικουμενισμού κατεπατήθη η συνοδικότητα και
λειτουργικότητα της «Συνόδου».
Στο
υποκριτικό αυτό θέμα της «Συνόδου» «σχέσεις ορθοδόξου εκκλησίας προς τον λοιπόν
χριστιανικό κόσμο» έχω να πω τα εξής: Τόσα χρόνια ο κατήφορος της
οικουμενιστικής λαίλαπας από τα ορθόδοξα δόγματα, μας έχει φέρει ένα βήμα προ
του Κοινού Ποτηρίου με την αιρετική παπική εκκλησία, και τώρα διερωτάτε
υποκριτικώς δια τις μελλοντικές σχέσεις! Αν αφαιρεθή η μάσκα της υποκρισίας
βλέπουμε καθαρά πλέον το οικουμενιστικό πρόσωπο της παναιρέσεως του
οικουμενισμού, που πέρασε πανηγυρικά δια πύλης «Μ. Συνόδου». Στο εξής ο
οικουμενιστικός ορίζοντας είναι ανοικτός δια τον διακαή πόθο των οικουμενιστών,
που είναι η ενότητα και το κοινό ποτήριο.
Τέτοια
είδους ενότητα θα είναι πέρα ως πέρα εικονική ενότητα. Και τέτοιου είδους
«Σύνοδο» σαν αυτή που συνήλθε, στην συνείδηση των πιστών είναι νεκρά, και
θάπτεται εκτός ορθοδόξου κοιμητηρίου εις τόπον τον καλούμενον της λήθης. Πρώτη
φορά στην δισχιλιόχρονη ιστορία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας, συμβαίνει
αυτό, να μη ασχολήται Σύνοδος με προβλήματα αιρέσεων και σχισμάτων, και να
ασχολήται με την παρουσία μάλιστα αιρετικών, για την προσέγγιση προς αυτούς!
Μήπως, πατέρες άγιοι, έγινε κάτι το πρωτοφανές στη Σύνοδο, έφυγαν δηλαδή τα
Ιμαλάϊα όρη, και εστάθησαν στο Κολυμπάρι της Κρήτης και δεν είδατε για να
επουλώσετε το ημερολογιακό σχίσμα των εκατό ετών; Μήπως τα δύο θέματα της
πρόσφατης ελλιπούς «Συνόδου των προκαθημένων» τουτέστι των μικτών γάμων, και
«σχέσεις ορθοδόξου εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμο» μας οδηγούν
ακάθεκτα προς την οδό της πανθρησκείας;
Η
σημερινή γενική αποστασία που είναι γέννημα και θρέμμα της πονηράς και
ακαθάρτου αλώπεκος της υποκρισίας, η οποία υποκρισία έχει δεχθή τα περισσότερα
ουαί από τον Δεσπότη Χριστό, μετά των δύο διδύμων θυγατέρων της, ήτοι της
διπλωματίας, και της εικονικής αγάπης, ο,τι είναι η μήτηρ είναι και τα τέκνα
της, που εργάζονται νυχθημερόν και στο χώρο της πολιτείας με την δαιμονική
παγκοσμιοποίηση, και στο χώρο της Εκκλησίας, δια της παναιρέσεως του
οικουμενισμού, για την δήθεν ειρήνη και ενότητα όλων των χριστιανικών
«εκκλησιών» κατ’ αρχήν, και μετά με όλο το συνονθύλευμα των θρησκειών του
κόσμου, με το σύνθημα «ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν τον άνθρωπο προ τον ένα
θεόν». Και επίσης με την πονηράν εργασίαν αυτών έχουν κατορθώσει, τις εν Χριστώ
και Αγίω Πνεύματι αρετές να τις αλλοιώσουν και να τις κάνουν εικονικές. Όταν
λόγω Ν. Εποχής πρεσβεύεις οικουμενιστικά, ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν τον άνθρωπο,
προς τον ένα Θεόν, αυτό είναι βλασφημία κατά της θείας οικονομίας και
ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου, και λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους.
Ας
κάνουμε τώρα μία ιστορική αναδρομή από τη γέννηση του παγκάκιστου και
δαιμονικού οικουμενισμού μέχρι σήμερα. Η δηλητηριώδης αυτή οχιά εγεννήθη το
1902 με τη γνωστή αιρετική εγκύκλιο, που εξαπέλυσε το οικουμενικό Πατριαρχείο
ονομάζοντας τας αιρετικάς ομολογίας αδελφάς εκκλησίας. Και μόλις ανθρώθηκε το
παγκάκιστο τέκνο του οικουμενισμού ευθύς έβαλε την πρώτη οικουμενιστική
ταχύτητα προς τας «αδελφάς εκκλησίας» το 1923 για κοινό εορτασμό, με την
αντίχριστη αλλαγή του Ιουλιανού με το παπικό ημερολόγιο, από τον αρχιμασώνο Μ.
Μεταξάκη. Η δεύτερη οικουμενιστική ταχύτητα έγινε έργο από τον ερχόμενο εξ
Αμερικής με το προεδρικό αεροπλάνο, αρχιμασώνο επίσης Αθηναγόρα, με την
παράνομη άρση των αναθεμάτων. Η τρίτη οικουμενιστική ταχύτητα έγινε από τον
σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεικνύοντας όλο το μεγαλείο της εικονικής του
«αγάπης» προς τους αιρετικούς παπικούς, και εισάγοντάς τους σε Ορθόδοξο Ναό, εν
ώρα ορθοδόξου λατρείας, με μνημόνευση του ονόματος του αιρεσιάρχου πάπα με
λειτουργικούς ασπασμούς με απαγγελία του Πάτερ ημών, με δοξολογικές τιμές κ.λπ.
βαπτίζοντας δε τους προπάτορας ημών ως αιτίους του σχίσματος, ως θύματα του
αρχεκάκου όφεως, και οδηγώντας την ορθόδοξο αλήθεια με ανεξέλεκτη ταχύτητα προς
την παπική αίρεση. Όσες οικουμενιστικές και υποκριτικές προσπάθειες και αν
κάνετε, η ορθόδοξος αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να στοιχηθή πίσω από το ψεύδος της
παπικής αιρέσεως, διότι το ψεύδος της αιρέσεως ζη μέσα στο σκοτάδι και είναι
ζυμωμένο με την σατανική υπερηφάνεια.
Οι
προπάτορες ημών όχι μόνο μας παρέδωσαν μια λαμπρή και ανόθευτο ορθόδοξο πίστη,
αλλά και νόμους που δεν απαξιώνουν την ηθική ζωή των πιστών. Εμείς τι θα κληροδοτήσουμε
στους μέλλοντας πιστούς; Ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν τον άνθρωπο προς τον ένα
Θεόν; Τμήμα ισλαμικών σπουδών; Σύμφωνο συμβίωσης των Σοδομιτών; Αποτέφρωση των
νεκρών; Αυτόματο διαζύγιο; Αποποινικοποίηση της μοιχείας και βλασφημίας; τη
νομιμοποίηση των εκτρώσεων; κ.λπ. ων ουκ έστι αριθμός. Όλα τα παραπάνω παράνομα
που πέρασαν τα τελευταία χρόνια μέσα στο ποίμνιο, πέρασαν πρώτα κάτω από τα
ράσα μας. Όταν δεν επισκοπήτε στην καταπάτηση των ορθοδόξων δογμάτων, και όταν
καθημερινώς απαξιώνεται η ηθική, τότε προς τι το όνομα επίσκοπος; Η
οικουμενιστική τετάρτη ανεξέλεκτη και χαώδης ταχύτητα, που η πυξίδα δείχνει
προς τον Αντίχριστο έλαβε σάρκα και οστά στις ημέρες μας με διπλή ενέργεια, στο
χώρο της Εκκλησίας, με την πρόσφατη «Σύνοδο», που ψήφισε την παναίρεση του
οικουμενισμού και έπεται η συνέχεια. Και η δεύτερη ενέργεια που έλαβε σάρκα και
οστά, είναι το σχέδιο από τους εργάτας της Ν. Εποχής, που είναι το απαίσιο
πρόσωπο της δαιμονικής παγκοσμιοποίησης, με την ενεξέλεκτη είσοδο των
μεταναστών και προσφύγων, για την σύντομη αλλαγή στα ήθη και έθιμα των
ορθοδόξων πιστών, και για σαλατοποίηση των εθνών, την οποία είσοδο αυτή την
ευλόγησαν στο αγιονήσι της Λέσβου ο αιρεσιάρχης πάπας και οι ημέτεροι
προκαθήμενοι. Για τους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης η είσοδος των προσφύγων
ήταν βούτυρο στο ψωμί τους, διότι εύκολα τώρα θα προφασιστούν προφάσεις εν
αμαρτίαις, για κατάργηση της προσευχής, των παρελάσεων, της αλλαγής των
θρησκευτικών, την κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων κ.λπ. Όλα όσα
επικαλούνται οι εραστές της Ν. Εποχής, περί ειρήνης, αγάπης, αδελφοσύνης,
ελευθερίας, δικαιοσύνης, κατάργηση συνόρων κ.λπ. μας παραπέμπουν στα πρωτόκολλα
των σοφών της Σιών. Πίσω από τα συνθήματα της Ν. Εποχής, πίσω από τον άθεο
οικουμενισμό, πίσω από την ισοπέδωση της αποστασίας και πίσω από την υποκρισία
των εικονικών αρετών, κρύβεται η Νέα Τάξις Πραγμάτων της Ν. Εποχής, που
σπρώχνει με διάφορες προφάσεις την ανθρωπότητα να μη επιθυμή πλέον Αυτόν που
ήλθε εν τω ονόματι του Πατρός του, και θυσιάστηκε και ηγίασε την γην, αλλά τον
υιόν της ανομίας τον Αντίχριστο, ο οποίος Αντίχριστος με την τελευταία
ανεξέλεκτη και παραπλανητική και χαώδη πέμπτη ταχύτητα θα επιχειρήση να πλανήση
ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Και όποιος τον ακολουθήσει, θα κληρονομήση το
αιώνιο και αφόρητο σκοτάδι της αβύσσου.
«Πλην
ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκά 18-8).
Ορθόδοξος Τύπος
http://aktines.blogspot.gr/2016/10/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου