Ἀποκάλυψη γιά τό βασιλιά Σολομώντα.

 

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Άγιο Νήφωνα:
- Σε όλα, πάτερ, με βοήθησες με τις εξηγήσεις σου, είπε ο αδελφός. Για να μ’ ωφελήσει όμως περισσότερο η αγιωσύνη σου, απάντησέ μου και σ’ αυτό που θα σε ρωτήσω τώρα:
Πίστεψέ με, πονάει η ψυχή μου για το βασιλιά Σολομώντα. Γιατί άλλοι λένε πως κολάστηκε και άλλοι πως όχι(*). Μπορεί όμως τόση σοφία να την κατάπιε ο άδης και να χάθηκε;
- Αυτό δεν το ξέρει κανείς, παιδί μου, παρά μόνο ο Θεός. Γιατί δεν αποκαλύφθηκε ποτέ σε κανέναν από τους αγίους.
- Ωστόσο εγώ έχω μια διαίσθηση, ότι από σένα θα μάθω την αλήθεια. Για το Θεό, μη μου την κρύψεις.
Η επιμονή του αδελφού λύγισε τον όσιο.

- Ε, λοιπόν, σου ομολογώ ότι κι εγώ ήμουνα πολύ λυπημένος για το Σολομώντα και απορούσα πάντα πως μπορεί να χάθηκε ένας τέτοιος δίκαιος. Ο καλός Θεός όμως, για να μ’ απαλλάξει από τη θλίψη αυτή, μου μίλησε με το ίδιο Του το στόμα και μου φανέρωσε την πραγματικότητα:
“Δεν χάθηκε η ψυχή του βασιλιά, όπως οι περισσότεροι νομίζετε. Γιατί δεν με αρνήθηκε τελείως. Παρασύρθηκε, βέβαια, από τις ασεβείς εκείνες γυναίκες και έχτισε ναούς στα είδωλα και πρόσφερε θυμίαμα σ’ αυτά, σύμφωνα με το θέλημά τους. Ποτέ όμως δεν με αρνήθηκε ρητά. Μάλιστα, μετά το θάνατό του και μέχρι τη σταύρωσή μου, καθόταν τόσα χρόνια “εν σκότει και σκιά θανάτου” (Λουκ.1:79), υποφέροντας φοβερά. Όταν εγώ λοιπόν κατέβηκα στον άδη και ανέστησα τους νεκρούς από τα καταχθόνια, λύτρωσα και τη δική του ψυχή και την αξίωσα ν’ απολαύσει τη μακαριότητα. Αποφάσισα δηλαδή να τον ελεήσω, με την άπειρη φιλανθρωπία μου, επειδή, παραβάλλοντας τις πολλές του αρετές και τα μακροχρόνια βάσανά του μέσα στο σκοτάδι με το αμάρτημά του, έκρινα ότι αυτό ξεπλύθηκε. Έτσι τον ελευθέρωσα από τα ζοφερά δεσμά του άδη. Γιατί είμαι Θεός των θεών και κάνω ό,τι θέλω στα πλάσματά μου και σώζω όποιους νομίζω με το άπειρο έλεός μου και δεν μπορεί κανείς να κρίνει τις βουλές μου!”
Αυτά μου φανέρωσε ο Κύριος και χάθηκε στους ουρανούς. Και από τότε είμαι γεμάτος χαρά για τη σωτηρία του σοφού βασιλιά και για την ευσπλαχνία του Θεού.
Ο αδελφός ευχαριστήθηκε πολύ με την αποκάλυψη του οσίου.
(*) Ο γιος και διάδοχος του “προφητάνακτος” Δαβίδ, ο ξακουστός Σολομών, που προικίστηκε θαυματουργικά από το Θεό με “καρδίαν φρονίμην και σοφήν… και πλούτον και δόξαν” (Γ’ Βασ.3:12,13), που οικοδόμησε τον περίφημο Ναό για τη λατρεία του Κυρίου (Γ’ Βασ.5-9), αργότερα ξέπεσε και απομακρύνθηκε από τον αληθινό Θεό και το νόμο Του. Έφτασε στο σημείο να σχηματίσει χαρέμι με πολλές γυναίκες, ξένες και αλλόθρησκες, για χάρη των οποίων έχτισε, στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρα, ιερά για ψεύτικες θεότητες. Εκεί οι γυναίκες “εθυμίων και έθυον τοις ειδώλοις αυτών” (Γ’ Βασ.11:7). Πάντως, παρά την επικρατούσα αντίθετη άποψη, που υποστηρίζεται στο Γ’ Βασ.11:1-10, δεν προκύπτει με ασφάλεια ότι και ο ίδιος ο Σολομών έγινε συνειδητός λάτρης των ειδώλων. Το αντίθετο μάλιστα μαρτυρείται από τους στίχους 3 και 10: “ουκ ην η καρδία αυτού τελεία μετά του Κυρίου…”. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, ορισμένοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι μετανόησε στα τέλη της ζωής του, άποψη που βρίσκει έρεισμα και στο Παροιμ. 24:32:“ύστερον εγώ μετενόησα, επέβλεψα του εκλέξασθαι παιδείαν”. Αξιοσημείωτο είναι άλλωστε, ότι η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την Κυριακή των Προπατόρων.
Αγιος Νήφων – Ένας Ασκητής Επίσκοπος (σελ. 96)
yiorgosthalassis.blogspot.com