Ὁ σατανισμός τῆς «Νέας Ἐποχῆς»

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

 

π. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Επιτροπής επί των αιρέσεων

 

1.Ἡ θεωρητική βάση τοῦ σατανισμοῦ.

Ὅπως εἶναι γνωστό, κύρια «δόγματα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» εἶναι ἡ «πίστη» σέ ἀπρόσωπο «θεό» καί ἡ κατάργηση τῆς διακρίσεως μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ. Ὁ ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι «θεός» κατ’ οὐσίαν, ἤ ἀλλοιῶς «ἐκροή» τοῦ «θεοῦ». Κατά συνέπειαν, ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ἔξω ἀπό τόν ἄνθρωπο δέν νοεῖται. 

Ὁ αὐτοθεοποιημένος καί αὐτονομημένος αὐτός ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος χαράσσει καί τόν «ἠθικό νόμο». Κατά τόν «νόμο» αὐτό ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ζῆ ὅπως θέλει, νά κάνει ὅ,τι θέλει. Τό καλό καί τό κακό εἶναι οἱ δυό ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος, χωρίς καμία οὐσιαστική διαφορά. 

Πάνω σ’ αὐτές τίς «ἀρχές», οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζουν κάθε παραθρησκευτική ὁμάδα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», κινεῖται ἡ θεοσοφία τῆς Ἕλενα Μπλαβάτσκυ καί τῶν διαδόχων της στόν ἀποκρυφισμό. Οἱ ἴδιες αὐτές «ἀρχές» στήν ἀκραία μορφή τους ἐκδηλώνονται καί μέσα ἀπό τά διάφορα εἴδη τοῦ σύγχρονου σατανισμοῦ. Πράγματι, καί ὁ νεοσατανισμός μάχεται τήν πίστη στόν Ἕνα καί Ἀληθινό Θεό, καταργεῖ τήν διάκριση καλοῦ καί κακοῦ καί κηρύσσει τήν λατρεία στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο.

Μιά λατρεία ὅμως σύμφωνη μέ τό ἀρχαῖο «εὐαγγέλιο τοῦ ὄφεως», πού προτρέπει τόν αὐτονομημένο λάτρη της νά αὐτολατρευτεῖ μέσα σέ ἕνα ἐγκληματικό δόγμα, καταγραμμένο στό «εὐαγγέλιο τοῦ σατανισμοῦ» τό «βιβλίο τοῦ Νόμου» τοῦ Aleister Crowley: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό δικό του νόμο, νά παίζει ὅπως θέλει, νά ξεκουράζεται ὅπως θέλει, νά πεθαίνει ὅποτε θέλει καί ὅπως θέλει…. Νά σκέπτεται ὅ, τι θέλει, νά λέει ὅ,τι θέλει….. νά ἀγαπᾶ ὅπως θέλει: Καί ἐκπληρῶστε τήν ἐπιθυμία σας σέ ἀγάπη ὅπως θέλετε, ὅποτε θέλετε, ὅπου θέλετε καί μέ ὅποιον θέλετε!…. ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά θανατώνει ὅλους ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά τοῦ ἀφαιρέσουν αὐτό τό δικαίωμα. Οἱ σκλάβοι πρέπει νά ὑπηρετοῦν». 

2. Ἱστορικά στοιχεῖα.

Ὁ σύγχρονος σατανισμός, ἤ νεοσατανισμός ἔχει τίς ρίζες του στόν μεσαίωνα. «Μεσσίας» τοῦ νεοσατανισμοῦ εἶναι ὁ Ἄγγλος μάγος Aleister Crowley (1875-1947) πού ἦταν βασικό στέλεχος τοῦ «Τάγματος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀνατολῆς» (ΟΤΟ). Αὐτός συνέταξε τό «Βιβλίο τοῦ Νόμου» σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «θεός εἶναι ὁ ἄνθρωπος» καί τό οὐσιαστικό σ’ αὐτό τό «θεό» εἶναι τό θέλημά του (βλ.περισσότερα στό βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Νεοσατανισμός, σελ.205). Ἀπό τήν ὀργάνωση τοῦ Crowley προῆλθαν πολλές ἄλλες θυγατρικές σατανιστικές ὁμάδες. 

Μέ βάση τήν ὀργάνωση τοῦ Crowley καί μέ ἀνάμειξη ἄλλων σατανιστικῶν «παραδόσεων» ἤ «τάσεων» ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ ἀπό τόν Anton Szandon Lavey, στίς 30 Ἀπριλίου 1966, στήν Καλιφόρνια. Γι’ αὐτό ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἀποτελεῖ τήν βασική σατανιστική ἑορτή. Τό 1968 ὁ Lavey ἐξέδωκε τήν «Βίβλο τοῦ Σατανᾶ» καί τό 1972 τό «Τυπικό τοῦ Σατανᾶ». Καίτοι ἡ ὀργάνωση αὐτή ἀνήκει στόν λεγόμενο ὀρθολογιστικό σατανισμό, πού πιστεύει ὅτι ὁ Σατανᾶς δέν ἀποτελεῖ ὀντότητα, ἀλλά ἀντιπροσωπεύει τίς φυσικές δυνάμεις τοῦ σκότους, ἐν τούτοις εἶναι ἡ πιό καλά ὀργανωμένη σατανιστική ὁμάδα. 

Ὅπως καί ἄλλες σατανιστικές ὀργανώσεις ἔτσι κι αὐτή ἔχει ὡς σύμβολο τήν ἀντεστραμμένη ἀποκρυφιστική πεντάλφα, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἐνίοτε καί «Μπαθομέτ», ὅπως καί τό ἄλλο σύμβολο τῶν σατανιστῶν μέ τήν μορφή τράγου, πού συμβολίζει τόν Σατανᾶ. 

Στήν δεκαετία 1960 – 1970 προῆλθε ἀπό διάφορες ὁμάδες ὁ λεγόμενος Ἑωσφορισμός. Αὐτός τιμᾶ καί λατρεύει τόν Σατανᾶ, τόν ὁποῖο ὀνομάζει «ἀδικημένο θεό». Ὅμως δέν δέχεται ὅτι ὁ Σατανᾶς ἐκπροσωπεῖ τό κακό, ἀλλά ὅτι παίζει ἕνα θετικό ρόλο. Δηλαδή ἀναμασᾶ τό «δόγμα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» πού θέτει στό ἴδιο ἐπίπεδο τό καλό καί τό κακό καί τούς δίδει ἴδια ἀξία. Ἡ σατανιστική αὐτή ὁμάδα στηρίζεται κυρίως στήν ἀντίληψη τῆς Ἕλενας Μπλαβάτσκυ. 

 3. Τό «ἐγκληματικό δόγμα».

Ἔχει γίνει φανερό πλέον ὅτι ὁ νεοσατανισμός δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα «ἄλλο πιστεύω» ἔστω και διεστραμένο. Εἶναι ἕνα «ἐγκληματικό δόγμα», τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἀπειλή, ὄχι μόνον γιά τά ἴδια τά θύματά του, ἀλλά καί γιά τό κοινωνικό σύνολον. Βεβαίως, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι τό μεγαλύτερο κακό εἶναι ἡ ἀπώλεια ψυχῶν καί ἡ παγίδευσή τους στά δίκτυα τοῦ «ἀνθρωποκτόνου» διαβόλου, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος, περιέρχεται, ζητῶν τίνα καταπίη» (Α´Πέτρ. 5-8). 

Πέραν αὐτοῦ ὅμως, οἱ ἀρνητικές ἐπιδράσεις τοῦ ἐγκληματικοῦ αὐτοῦ δόγματος πάνω στήν προσωπικότητα τῶν νεαρῶν κυρίως ἀτόμων εἶναι καταλυτική. Ὁ «χειρισμός τοῦ νοῦ» πού ἐφαρμόζεται κι ἐδῶ, ὅπως σέ ὅλες τίς παραθρησκευτικές ὁμάδες (σέκτες) ὁδηγεῖ σέ τρομακτικές ψυχικές καταστάσεις, σέ ὁλοκληρωτική ἀλλοίωση τῆς σκέψεως, τῆς συμπεριφορᾶς, τοῦ ὅλου ψυχισμοῦ τῶν θυμάτων, στήν ἀποκοπή τους ἀπό τόν κοινωνικό περίγυρο καί τό παρελθόν. Ἡ ἀντικοινωνική συμπεριφορά καί ἡ ἐχθρική στάση ἔναντι τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας ἐκδηλώνονται μέσα ἀπό πράξεις βίας, ὀργιαστικές τελετές, πόση αἵματος, μέχρι καί θυσίες ζώων καί ἀνθρωποθυσίες. 

Διαβάζομε στήν «σατανιστική βίβλο» (σελ. 89-90): «Ὅταν ἕνα ἄτομο μέ τήν ἀξιόμεπτη συμπεριφορά του πρακτικά ἀποζητᾶ νά καταστραφεῖ, εἶναι πραγματικά ὑποχρέωσή σου νά τούς ὑποβάλεις στήν ἐπιθυμία τους… Ἔχεις κάθε δικαίωμα νά τούς καταστρέψεις (συμβολικά) καί ἐάν ἡ κατάρα σου ὠθεῖ στήν πραγματική τους ἐκμηδένιση, χαροποιήσου γιατί ἔχεις συντελεστικά ξεφορτώσει τόν κόσμο ἀπό ἕνα κτῆνος. Ἐάν ἡ ἐπιτυχία ἤ εὐτυχία σου ἐνοχλεῖ κάποιον ἐσύ δέν τοῦ χρωστᾶς τίποτε. Ἔχει δημιουργηθεῖ γιά νά ποδοπατηθεῖ. Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ἔπρεπε νά ἔχουν τίς συνέπειες τῶν πράξεών τους, θά τό σκεφτόνταν δυό φορές». 

Δέν ἀντιλέγει κανείς ὅτι ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού εἶναι ἀποτέλεσμα διαταραγμένης προσωπικότητας ἤ ἐπιπόλαιης νεανικῆς συμπεριφορᾶς γιά ἱκανοποίηση τῆς περιέργειας ἤ γιά τήν ἀπόκτηση, δῆθεν, μέσῳ τοῦ σατανᾶ (sic), δυνάμεως, πλούτου ἤ ἡδονῆς. Ὅμως ὑπάρχουν καί ἐκεῖνες οἱ περιπτώσεις γιά τίς ὁποῖες δέν χωράει καμιά ἀμφισβήτηση γιά τήν παρουσία τοῦ «ἀνθρωποκτόνου». 

Καί τό ἐρώτημα πού προκύπτει εἶναι: Ἄραγε οἱ λεγόμενοι σατανιστές τῆς Γερμανίας ἦταν ψυχικά ἀσθενεῖς – ὅπως οἱ συνήγοροί τους θέλησαν νά ὑποστηρίξουν – καί γι’ αὐτό προσχώρησαν σέ διεστραμένες ὁμάδες, ἤ μήπως ὁ ἴδιος ὁ σατανισμός διέστρεψε τήν ψυχή τους καί τούς κατάντησε ἐγκληματικά στοιχεῖα; 

Καί τοῦτο διότι εἶναι διεθνῶς διαπιστωμένο ὅτι ὑπάρχουν σέκτες, ὅπως εἶναι καί ὁ σατανισμός, μέ «ἐγκληματικά δόγματα», τά ὁποῖα ὁδηγοῦν σέ ἐγκληματική συμπεριφορά καί ἐγκληματικές πράξεις. Γι’ αὐτό καί διεθνεῖς ὀργανισμοί, ὅπως εἶναι τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζητοῦν τήν λήψη μέτρων ἐναντίον τῶν ὁμάδων αὐτῶν. Τό Ψήφισμα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τῆς 29.2.96 κάνει λόγο γιά «ἐγκληματική δραστηριότητα ὁρισμένων σεκτῶν» καί ζητεῖ ἀπό τίς χῶρες-Μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως νά λάβουν αὐστηρά μέτρα γιά τήν ἀντιμετώπισή τους. 

 4. Ὑποκριτική ἀνησυχία.

Κάθε φορά πού ἐκδηλώνεται κάποιο περιστατικό σατανιστικῆς δραστηριότητας γίνεται ἀντικείμενο ἔντονου σχολιασμοῦ καί προβολῆς μέσα ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως. Καλοῦνται φορεῖς καί εἰδικοί νά μιλήσουν γιά τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ «ἐχθροῦ» τῆς κοινωνίας καί εἰδικώτερα τῶν νέων. Ἀφοῦ ὅμως ὅλα σχολιαστοῦν, συχνά ἀπό ἀναρμόδιους, καί τό γεγονός «πουλήσει» ἀρκετά, ὅλα πάλι ξεχνιοῦνται καί οἱ μόνοι κερδισμένοι εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ σατανιστές πού κατόρθωσαν γιά ἄλλη μιά φορά νά κάνουν γνωστή τήν ὕπαρξή τους, σκορπώντας μάλιστα τόν φόβο σέ πολλούς γιά τίς δῆθεν «ὑπερφυσικές» διασυνδέσεις τους μέ τόν «ἄρχοντα τοῦ σκότους». Ἄραγε οἱ συζητήσεις καί ἐνίοτε ἡ δημιουργία πανικοῦ στούς ἐμβρόντητους πολίτες πού παρακολουθοῦν τά γεγονότα, λύνει τό πρόβλημα; 

Ὅταν στήν συνέχεια, μέσα ἀπό τίς ἴδιες ὀθόνες, μέσα ἀπό τά ἴδια περιοδικά, καί ἄλλα ἔντυπα πού κραυγάζουν γιά τήν ἀντιμετώπιση δῆθεν τοῦ προβλήματος προβάλλονται, μέ ἕνα σωρό τρόπους, οἱ θέσεις τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τοῦ νεοσατανισμοῦ, τῆς ἀστρολογίας, τῶν μάγων καί τῶν λοιπῶν «ἐμπόρων κάλπικης ἐλπίδας», δέν εἶναι τουλάχιστον ὑποκριτική ἡ ἀνησυχία πού ἀρκετοί ἐκδηλώνουν; Ὅταν τά παιδιά καί οἱ νέοι ἐξοικειώνονται μέ τόν ἀποκρυφισμό καί τόν νεοσατανισμό μέσα ἀπό τά χαρτοπαιγνίδια,τά video games, τά παιδικά βιβλία, τήν σκληρή ρόκ μουσική μέ τούς σατανικούς στίχους, τίς ταινίες θρίλερ κ.λ.π., δέν εἶναι πιθανόν νά θελήσουν κάποτε νά «δοκιμάσουν» στήν πράξη, μέσα σέ ὁμάδες περίεργων φαινομένων, τό πόσο στέκονται αὐτά πού διάβασαν ἤ εἶδαν; Μά ἐκεῖ εἶναι πολύ πιθανόν νά παραμονεύει ἕνα «ἐγκληματικό δόγμα», μιά θανάσιμη σέκτα, μιά σατανική παγίδα γιά τήν ἀθώα καί ἀπαλή νεανική ψυχή. 

Ἄς μήν ὑποκρινόμαστε λοιπόν. Ἄς μή στρουθοκαμηλίζομε. Ἄς μή προσπαθοῦμε νά ξεφορτωθοῦμε τίς εὐθῦνες πού εμεῖς πρῶτοι ἔχομε ἀπέναντι στά παιδιά μας. Ἄραγε, φταῖνε μόνον οἱ σατανιστές ἤ καί ἐκεῖνοι πού ἀδιαφοροῦν γιά τήν σωστή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν μας; Θά παραμένουν ἀνεξέλεγκτοι ἐκεῖνοι πού δέν διστάζουν νά ἐμπορεύονται τόν σατανισμό γιά νά αὐξήσουν τά παράνομα κέρδη τους; Μήπως καί ἕνα σατανικό δόγμα δέν εἶναι ἐξ’ ἴσου θανατηφόρο ναρκωτικό, «ψυχοναρκωτικό», ὅπως καί οἱ ἐξαρτησιογόνες οὐσίες; 

 5. Ἀντιμετώπιση

Ποῦ ὅμως πρέπει νά ἀναζητηθῆ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως αὐτῆς τῆς ἀπειλῆς; 

Ἀκούγεται συχνά τό ἐρώτημα: «Ἡ Ἐκκλησία τί κάνει;» Ἄν ἐκεῖνοι πού μεταφέρουν τήν πληροφόρηση στό Κοινό ἤθελαν πράγματι νά τοῦ κάνουν γνωστό τό τί κάνει ἡ Ἐκκλησία στόν πνευματικό καί κοινωνικό τομέα καθημερινά, τότε ἀσφαλῶς καί δέν θά ἐτίθετο αὐτό τό ἐρώτημα. 

Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία διαθέτει καί προσφέρει ὅλα τά πνευματικά ὅπλα γιά νά θωρακίσει τόν πιστό ἀπό τήν ἀπειλή τοῦ σατανᾶ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας». Γι’αὐτό εἶναι ἡ ἀσφαλής κιβωτός τῆς σωτηρίας γιά κάθε ἄνθρωπο. Ὁ πιστός ἀνήκει στόν Κύριο Ἰησοῦ, θωρακίζεται μέ τήν Χάρη τῶν Μυστηρίων καί πάνω του δέν μπορεῖ νά ἔχει καμιά δύναμη καί ἐξουσία ὁ σατανᾶς. 

Ἐκτός τούτου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὀργανωμένους φορεῖς ποιμαντικῆς ἀντιμετωπίσεως προβλημάτων πού δημιουργοῦνται σέ ἄτομα καί οἰκογένειες ἀπό τήν ἐγκληματική δραστηριότητα τῶν ἐπικίνδυνων παραθρησκευτικῶν ὁμάδων. Τό κέντρικό ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας σ’αὐτόν τόν τομέα, ἡ Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν αἱρέσεων, ἀντιμετωπίζει καθημερινῶς πληθώρα περιπτώσεων, συμπαρίσταται σέ θύματα καί οἰκογένειες θυμάτων, ὀργανώνει Πανορθόδοξες συνδιασκέψεις, ἱερατικές συνάξεις, ὁμιλίες, ἐκπομπές, ἐνημερώνει μέσῳ Ἐγκυκλίων, ἐντύπων καί ἀνακοινώσεων τόν Λαό τοῦ Θεοῦ. 

Ὅμως δέν ἐξαντλεῖται ἐδῶ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῆς ἀπειλῆς. Καί τοῦτο διότι, ὅπως ὑπογραμμίσαμε ἐπανειλημμένα πιό πάνω, πρόκειται γιά ἐγκληματική δραστηριότητα. Κι ὅταν ὑπάρχει ἔγκλημα, ὅταν διαπράττονται φόνοι (ἀνθρωποθυσίες) καί αὐτοκτονίες καί χάνονται ζωές, ὅταν νεαρά ἄτομα καταντοῦν ράκη καί ὁδηγοῦνται στά ψυχιατρεῖα ἤ ἀπειλοῦνται ἔννομα ἀγαθά, ἡ εὐθύνη ἀνήκει πλέον στά ἁρμόδια Ὄργανα τῆς Πολιτείας. Αύτό ἄλλωστε ζητᾶ τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέ τά Ψηφίσματά του, αὐτό κάνουν πολλές χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μέ εἰδικές Κρατικές Ἐπιτροπές, πλήν τῆς Ἑλλάδος. 

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ἐνημερώνει, νά συμπαρίσταται καί νά συνεργάζεται ἐνδεχομένως μέ τήν Πολιτεία. Καί τό κάνει χωρίς φανατισμό καί μισαλλοδοξία. Τό ἔγκλημα ὅμως ἀντιμετωπίζεται μέ τόν νόμο.Ὑπάρχουν νόμοι τοῦ Κράτους γιά νά ἀντιμετωπίζουν, νά διώκουν καί νά τιμωροῦν τό ἔγκλημα. Κι ἄν δέν ὑπάρχουν τέτοιοι νόμοι γιά τήν συγκεκριμένη περίπτωση, τότε πρέπει ἐπειγόντως νά νομοθετηθοῦν. Αὐτό ὅμως εἶναι ἁρμοδιότητα τῆς Πολιτείας καί ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Δέν διστάζομε νά ποῦμε ὅτι ἔχομε καθυστερήσει ἐπικίνδυνα. 

 6. Ἡ νίκη κατά τοῦ σατανᾶ. 

«Ἡ Χριστιανική ἀντίληψη περί Θεοῦ, περί ἀνθρώπου, περί κόσμου καί περί σωτηρίας, ἡ οὐσιαστική σύνδεση ἀνάμεσα στήν χριστιανική πίστη καί στήν καθημερινή μας ζωή θά προσφέρει στούς νέους τήν ἀπαραίτητη αὐτοσυνειδησία τοῦ χριστιανοῦ, θά τόν καλύψει πνευματικά καί θά ἀποτρέψει τήν ἐσωτερική του ἀναζήτηση στήν ὁποία ἐξωθεῖται ἀπό τά ποικίλα ὑπαρξιακά κενά» (π.Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Νεοσατανισμός, σελ. 288). 

Ὁ σατανᾶς εἶναι ἕνας «πεπτωκός ἄγγελος», ἕνας νικημένος ἐχθρός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Δυνατός καί Ἀληθινός Θεός, ἐνίκησε τόν σατανᾶ καί εἶναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Ἐκεῖνος πού ἔχει ἐξουσία «ἐπί πνευμάτων ἀκαθάρτων». Διαβεβαίωσε γι’ αὐτό ὁ Ἴδιος τούς μαθητές Του: «Ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Ὁ σατανᾶς, χωρίς τήν παραχώρηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, δέν ἔχει ἐξουσία οὔτε πάνω σέ «ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένην» (Ματθ. 8, 30). Ὁ Χριστός εἶναι γιά μᾶς, ἡ δύναμη, ἡ ἐλπίδα, ἡ σωτηρία. 

Ὁ πιστός Χριστιανός δέν φοβᾶται λοιπόν τόν σατανᾶ. Τό πολύ – πολύ αὐτός ὁ αἰώνιος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει μιά «καλή» εὐκαιρία γιά πολλούς, νικώντας τούς πειρασμούς καί τίς παγίδες του, νά μποῦν εὐκολώτερα στόν Παράδεισο.  

http://www.ecclesia.gr
egolpion.com
http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_244.html