Κατοικητήρια τῶν δαιμόνων οἱ χῶροι πού ρυπαίνουμε μέ ἁμαρτίες, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

H παραδειγματικὴ καὶ διδακτικὴ συμπεριφορὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ὅταν βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Εἶναι παραδειγματικὴ καὶ διδακτικὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ φωτισμένη ἐπιχειρηματολογία του, στὴν περίπτωση ποὺ κατέβηκε ὁ ἴδιος στὴ Θεσσαλονίκη (1988) καὶ πρωτοστάτησε σὲ διαδήλωση μπροστὰ σὲ αἴθουσα κινηματογράφου γιὰ νὰ ματαιωθεῖ, ὅπως καὶ ἔγινε, ἡ προβολὴ τῆς βλάσφημης ταινίας τοῦ Σκορτσέζε «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ποὺ βασιζόταν στὸ ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη.

Διηγεῖται σχετικὰ ὁ βιογράφος του: «Πέρα ἀπὸ τὶς μεμονωμένες ἀντιδράσεις τοῦ εὐσεβοῦς ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀποφασίσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία συντονισμένη διαμαρτυρία, στὶς 6-7 Νοεμβρίου (ν.ἡ.) τοῦ ἰδίου ἔτους (1988). Ζητήθηκε και ἡ συμμετοχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὅμως ἀρκετοὶ ἀντέδρασαν ἀρνητικά. Δὲν θεωροῦσαν καὶ τόσο πνευματικὸ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τέτοια θέματα λέγοντας ὅτι ἡ περιφρόνησή τους πρὸς τὸ ἔργο γίνεται αἰτία νὰ προβληθῇ λιγώτερο.

Ὁ Γέροντας εἶχε τελείως ἀντίθετη ἄποψη: “Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας”, ἔλεγε “δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσῆ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι᾽ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίσει τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴ θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζομε σὰν κάτι ἀνώτερο!”.

Οἱ τριμερῖται μοναχοὶ τῆς Σαρακοστῆς

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Οἱ τριμερῖται μοναχοὶ τῆς Σαρακοστῆς

«καὶ νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασε». (Δηλ.: Καὶ ἀφοῦ ἐνήστευσεν ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡµέρας καὶ νύκτας συνεχῶς, χωρὶς να φάγῃ τίποτε κατὰ τὴν περίοδον αὐτήν, ὕστερον ἐπείνασε) (Ματθ. δ, 2).

Πόσο ὠφέλιμη εἶναι ἡ νηστεία. Παράδειγμά μας ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς συμβουλεύει:

«Ἡ νηστεία βασανίζει τὸ σῶμα καὶ χαλιναγωγεῖ τὶς ἀπρεπεῖς ἐπιθυμίες, τὴν δὲ ψυχὴ καθιστᾶ περισσότερο καθαρή, τὴν ἀναπτερώνει καὶ τὴν κάνει εὐκίνητη κι ἐλαφρή».Εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ ἐμπειρία κάποιου μοναχοῦ μετὰ τὴν τριήμερη ἀπόλυτη νηστεία τὴν πρώτη καθαρὰ ἑβδομάδα τῆς Μ. Σαρακοστῆς:

«Τὰ χείλη του μουδιασμένα ζητοῦσαν νερό. Εἶχε τρεῖς μέρες νὰ φάη καὶ νὰ πιῆ κάτι. Ἀκολουθίες πολύωρες, μετάνοιες, μελέτη, ὁ κανόνας στὸ κελλί του, ἡ κατὰ μόνας ἀγρυπνία. Ὅλα μαζί τοῦ δίνανε μία μικρὴ γεύση ἀπὸ τὴν ἄσκηση τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, ποὺ ζούσανε ἔτσι ὄχι γιὰ μερικὲς ἡμέρες ἀλλὰ σχεδὸν ὅλη τους τὴν ζωή.

Ἦταν τυπικὸ τοῦ μοναστηριοῦ του νὰ κρατοῦνε τριήμερη -ἀπόλυτη- νηστεία οἱ πατέρες μέχρι τὴν πρώτη Προηγιασμένη.

«Οἱ καυχώμενοι ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ» (Οἱ Ἅγιοι Κολλυβάδες)- MΕΡΟΣ Θ΄

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Οι Άγιοι Κολλυβάδες)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

MΕΡΟΣ Θ΄

ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ & MΕΡΟΣ Β΄ & MΕΡΟΣ Γ΄ & MΕΡΟΣ Δ΄ & MΕΡΟΣ Ε΄ & MΕΡΟΣ ΣΤ΄ & MΕΡΟΣ Ζ΄ & MΕΡΟΣ Η΄

Το κίνημα των Κολλυβάδων αποτελεί την ισχυρότερη φιλοσοφία της Ορθόδοξης αφύπνισης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (από τα μέσα του 18ου αιώνα έως τα μέσα του 19ου αιώνα)∙ υπήρξε μια πανίσχυρη και κυρίαρχη πνευματική κίνηση του Ορθοδόξου φρονήματος έναντι της εγκόσμιας «ιερότητας» (εκκοσμίκευση).

Θεμελιώδες χαρακτηριστικό των Μοναχών-Κολλυβάδων ήτο η σύνδεσή τους με την ανόθευτη ιερή παράδοση.

Ο αλησμόνητος Κωστής Μπαστιάς, έγραψε:

«Οι Κολλυβάδες εκφράζανε τον αγώνα της Ορθοδοξίας να κρατήσουν την ιερή της παράδοση ανόθευτη από συμβιβασμούς που θα νοθεύανε και την μορφή και την ουσία της. Γιατί μορφή και ουσία στην Ορθοδοξία είναι αλληλένδετα και κάθε ρωγμή στη θαυμαστή τούτη ενότητα είναι φοβερό τραύμα» (Κ. Μπαστιά «Ο Παπαδιαμάντης», δοκίμιο – Αθήνα 1962, σ. 29).

Εὐχή ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου:«Περί περιεργείας», π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού αρχιμανδρίτου Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα: «ΠΕΡΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ»

[ εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 15-4-1983]

Ησθάνετο, αγαπητοί μου, ανάγκη της ψυχής του ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος όταν απηύθυνε προς τον Θεόν την προσευχή του «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς». Κι όπως λέγαμε μια περασμένη φορά, αναλύοντες αυτές τις τέσσερις κακίες, την αργία, την περιέργεια, την φιλαρχία και την αργολογία, ότι με την αργία, άμεσα και οργανικά, συνδέεται η περιέργεια.

Λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή του στο 3ο κεφάλαιο, 11ο χωρίον: «Ἀκούομεν γάρ τινας περιπατοῦντας ἐν ὑμῖν ἀτάκτως, μηδὲν ἐργαζομένους, ἀλλὰ περιεργαζομένους». «Ακούμε», λέγει, «μαθαίνομε ότι μερικοί από σας πολιτεύονται άτακτα, ζουν άτακτα, οι οποίοι τίποτα δεν εργάζονται αλλά περιεργάζονται». Δηλαδή, αντί να εργάζονται, ασκούν την κακίαν της περιεργείας. Μη έχοντες εργασία, γυρίζουν από δω, γυρίζουν από κει, και έτσι περίεργοι όντες μαθαίνουν απ’ αυτόν, μεταφέρουν στον άλλον κ.ο.κ. Γι'αυτό, λέγει, ένας πατήρ της Εκκλησίας μας: «Ἀπὸ γὰρ ἀργίας, περιέργεια καὶ ἀπὸ περιεργείας ἀταξία». Βέβαια, «από την αργία μεταπίπτομε εις την περιέργεια και από την περιέργεια εις την αταξίαν».

Εντούτοις, αγαπητοί μου, η περιέργεια που εμφανίζεται σαν κακία και σαν πάθος είναι ένα υποκατάστατο μιας αγαθής περιεργείας, η οποία είναι έμφυτος εις τον άνθρωπον. Είναι εκείνο το οποίον λέγεται ότι «φύσει ὁ ἄνθρωπος ὀρέγεται τοῦ εἰδέναι». «Εκ φύσεως ο άνθρωπος αγαπά να γνωρίζει». Και πώς ακριβώς αγαπά να γνωρίζει; Δια μίας τάσεως, μιας εφέσεως, έχοντας αυτήν την περιέργεια της γνώσεως. Συνεπώς είναι έμφυτο πράγμα αυτό. Και πράγματι είναι κάτι που συνιστά στοιχείον της εικόνος Θεού μέσα μας, και έτσι η εικόνα, ο άνθρωπος, αναζητά το αρχέτυπό της, τον Θεόν.

Αυτή η περιέργεια, η οποία υπάρχει έμφυτη εις τον άνθρωπον, η αγαθή περιέργεια, είναι εκείνη η οποία οδηγεί, αν το θέλετε, εις την περιπέτειαν της γνώσεως. Είπα εις την περιπέτειαν της γνώσεως, διότι ο άνθρωπος δεν τελειώνει ποτέ στο να θέλει να γνωρίζει. Όσο πιο πολλά γνωρίζει, τόσο πιο πολλά θέλει να γνωρίζει. Δεν σταματά ποτέ εις την απλή γνώση, αλλά θέλει διαρκώς να βαθαίνει. Έτσι, αυτή η περιέργεια τον οδηγεί εις την επιστήμη και εις την σοφία. Γιατί ο άνθρωπος είναι σοφός και επιστήμων; Επειδή είναι περίεργος. Δηλαδή ερωτά: «Τι είναι αυτό;». Κανένα ζώο δεν ρωτά τι είναι αυτό. Από την στιγμή που ο άνθρωπος θα θέσει το ερώτημα: «Τι είναι αυτό;», μπροστά στο κάθε αντικείμενο της κτίσεως, αλλά παίρνει ως αντικείμενο ακόμη και τον εαυτό του, «τι είναι αυτό;»· από κει αρχίζει η γνώσις, αρχίζει η επιστήμη, η σοφία. Βλέπετε, λοιπόν, ότι αυτή η περιέργεια πράγματι είναι σπουδαίον στοιχείο. Λέγει ο Ισοκράτης: «Ἐὰν ᾖς φιλομαθής, ἔσει καί πολυμαθής». «Εάν», λέγει, «είσαι άνθρωπος που αγαπάς να μαθαίνεις, έχεις την περιέργεια της γνώσεως, τότε γρήγορα θα γίνεις πολυμαθής, θα γίνεις ένας σοφός άνθρωπος».

49. Γιά τήν εμπιστοσύνη στόν εαυτό μας, 'Αββα Δωρόθεου- Διάφορα σύντομα ...

Σεμνοί καί ἀπέριττοι κληρικοί

Σεμνοί καί ἀπέριττοι κληρικοί

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Πολλοὶ σύγχρονοι κληρικοὶ εἶναι αἰχμάλωτοι τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καὶ μιλοῦν γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ τῆς ἱερατικῆς ἐμφάνισης, προκειμένου νὰ πλησιάζουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἄνεση καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους στὰ πλαίσια τοῦ ποιμαντικοῦ τους ἔργου. Ὁ σκοπὸς βέβαια εἶναι ἄλλος. Θέλουν ἐλευθερία, γιὰ νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς κοσμικές τους ἐπιθυμίες καὶ ὄχι γιὰ νὰ προσελκύσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ τὸ καταλαβαίνει καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς χριστιανός.

Οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ ἔχουν ἱκανότητες στὴν τέχνη τῆς ὑποκρισίας καὶ προσπαθοῦν νὰ διαστρεβλώνουν τὰ γεγονότα καὶ νὰ περιφρονοῦν τοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, oἱ ὁποῖοι προφανῶς καὶ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ ἀντιπαραδοσιακό τους πνεῦμα, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν πνευματική τους πτωχεία. Πρέπει ὅμως νὰ δεχθοῦν κάποτε ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα στοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι σέβονται καὶ ἀγαποῦν τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς. Ἀκόμα καὶ οἱ προοδευτικοὶ χριστιανοὶ αὐτοὺς ἐμπιστεύονται, γιατί ἔχουν διαπιστώσει τὴν ἁγνότητα τῶν προθέσεών τους, τὸ ταπεινό τους φρόνημα καὶ τὴν προσεκτική τους ζωή.

19 Μαρτίου. Τετάρτη. Χρυσάνθου καὶ Δαρείας τῆς Ἀθηναίας. Κλαυδίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ μαρτύρων (†283)· Δημητρίου νεομάρτυρος τοῦ Τορναρᾶ (†1564). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα. Τριθέκτης (Ἡσαΐας Ι΄ 12-20).

Ησ. 10,12          καὶ ἔσται, ὅταν συντελέσῃ Κύριος πάντα ποιῶν ἐν τῷ ὄρει Σιὼν καὶ ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐπάξει ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν, τὸν ἄρχοντα τῶν Ἀσσυρίων, καὶ ἐπὶ τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ.

Ησ. 10,12                  Οταν όμως ο Κυριος ολοκλήρωση την παιδαγωγικήν τιμωρίαν στο όρος Σιών και εις την Ιερουσαλήμ, θα επιφέρη τιμωρίαν στον μεγάλον αυτόν και αλαζονικόν νουν, στον άρχοντα των Ασσυρίων, και εις όλην την μεγάλην αυτού δόξαν, την οποίαν αλαζονικώς παρατηρούν τα πλανεμένα μάτια του.

[«..ὁ πνεῦμα Κυρίου ἔχων, ἐκ τῶν ἑαυτοῦ λόγων γνωρίζεται καί τῆς ταπεινώσεως».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει: «Ὥσπερ ὁ ἀρώματα βαστάζων, καί μή θέλων ἐκ τῆς ὀσμῆς ἐλέγχεται· οὕτως ὁ πνεῦμα Κυρίου ἔχων, ἐκ τῶν ἑαυτοῦ λόγων γνωρίζεται καί τῆς ταπεινώσεως». Τί ὡραῖο εἶναι αὐτό!

Νά τό ἑρμηνεύσουμε: ὅπως, λέει, αὐτός πού βαστάζει ἀρώματα, πού ἔχει πάνω του ἀρώματα καί χωρίς νά θέλει ἐλέγχεται, δηλαδή τόν καταλαβαίνεις.. ἀφοῦ εὐωδιάζουν τά ἀρώματα πού ἔχει βάλει πάνω του, ἐλέγχεται ἀπό τήν ὀσμή, ἔτσι, λέει, καί αὐτός πού ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού εἶναι εὐωδία πνευματική, εὐωδία Χριστοῦ, ἀπό τά λόγια του ἐλέγχεται. Τόν καταλαβαίνεις ἀπό τά λόγια του, πού εὐωδιάζουν, πού εἶναι λόγια ἀρωματισμένα μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί λές τί ὡραῖα πού εἶναι αὐτά...

Περί Ἀνθρώπου

❈ Προσέξτε, γιά ὅλη τήν δημιουργία, γιά τά βουνά, γιά τά ἀστέρια, γιά τίς θάλασσες, γιά τά ζῶα, γιά τά φυτά... ὁ Θεός δέν εἶπε «ποιήσωμεν», ἀλλά εἶπε καί ἔγιναν. Δηλαδή μόνο μέ τόν Λόγο Του τά ἔφτιαξε ὅλα αὐτά. Γιά τόν ἄνθρωπο εἶπε