Ἑρμηνεία στή Θεία Λειτουργία_Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα_mp3+κείμενο

Π. Σάββας 2011-05-05_1.ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΑΡΤΟΣ ΑΛΛΑ ΤΜΗΜΑ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ_2.ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ-ΠΩΣ ΜΑΣ ΒΟΗΘΕΙ ΝΑ ΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 05-05-2011 (Συνάξεις Κυκλαρχισσῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

1)ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΕΤΟΣ 2010-2011

Βιβλίο πρός μελέτην: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ,

Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, PG 150, 368-492.

ΣΥΝΑΞΙΣ Ιζ’

ε΄ Γιατί δέν προσφέρεται ὁλόκληρος ἄρτος ἀλλά τμῆμα

1.         Ἀκόμη ὅμως πρέπει νά ἐξηγήσουμε καί αὐτό: γιατί ὄχι ὅλους τούς προσφερθέντες ἄρτους, ἀλλά μόνον ἐκεῖνον πού κόβει ὁ ἱερεύς, προσφέρει ὡς δῶρο καί ἀφιερώνει στόν Θεό καί τόν φέρνει στό θυσιαστήριο γιά τήν ἱερουργία;

2.     ....

4.        Γι’ αὐτό τό λόγο, τόν ἄρτο πού μέλλει νά μεταβάλει σ’ ἐκεῖνο τό σῶμα, ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς τόν ἀποκόπτει ἀπό τούς ἄλλους ἄρτους καί τόν ἀφιερώνει στόν Θεό, τοποθετώντας τον μέσα στό ἱερό δισκάριο, καί κατόπιν τόν φέρνει στό θυσιαστήριο καί τόν θυσιάζει.

Σχόλιο-Συμπέρασμα: Ἀπ’ ὅλες τίς προσφορές τῶν πιστῶν ὁ ἱερέας ἐπιλέγει μία ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπτει τόν Ἀμνό ὁ ὁποῖο θά μεταβληθεῖ σέ Σῶμα Χριστοῦ καί θά προσφερθεῖ ὡς δῶρο-θυσία στόν Θεό-Πατέρα. Τό κάνει αὐτό μιμούμενος τόν Κύριο ὁ Ὁποῖος πῆρε σῶμα ἀφαιρώντας αὐτό ἀπό τό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας καί τό ὁποῖο στή συνέχεια τό πρόσφερε ὡς θυσία στόν Θεό Πατέρα.

ς΄ Γιατί ὁ ἱερεύς χαράζει ἐπάνω στόν ἄρτο τά σύμβολα τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ

1.      Ὁ ἄρτος λοιπόν πού ἀποκόπηκε, ἐφόσον μένει στήν πρόθεση, εἶναι ἁπλός ἄρτος. Μόνο αὐτή τήν ἰδιότητα ἔχει, ὅτι ἀφιερώθηκε στόν Θεό καί ἔγινε δῶρο, ὁπότε συμβολίζει τόν Χριστό σ’ ἐκείνη τήν ἡλικία πού εἶχε γίνει δῶρο στόν Θεό. Ἔγινε δέ δῶρο ἀπό τήν ἴδια γέννησή Του, ὅπως προείπαμε, διότι καί κατά τή γέννησή Του ἦταν δῶρο, ἀφοῦ ἦταν Πρωτότοκος (γιαυτό καί περιτέμνεται καί προσφέρεται ὡς τεσσαρακονθήμερο βρέφος στόν Ναό).

2.      ....

6.      Ὁ σκοπός πού κάνει αὐτά ὁ ἱερεύς εἶναι γιά νά δείξει, ὅπως εἶπα, ὅτι πρίν ἀπό αὐτές τίς ἀλήθειες καί πραγματικότητες ὑπῆρξαν προηγουμένως προτυπώσεις καί περιγραφές, πού τίς φανέρωναν ἐκ τῶν προτέρων στούς ἀνθρώπους. Ἔτσι καί ὁ ἴδιος, πρίν φέρει τόν ἄρτο στό θυσιαστήριο καί τόν θυσιάσει, χαράζει ἐπάνω σ’ αὐτόν τά σύμβολά τῆς θυσίας, φανερώνοντας ὅτι ὁ ἄρτος αὐτός βιάζεται νά μεταβληθεῖ σ’ἐκεῖνον τόν ἀληθινό Ἄρτο, τόν ἐσταυρωμένο, τόν θυσιασμένο. Κοντά δέ σέ ὅλα αὐτά -ἐπειδή πρέπει νά διακηρύττουμε τόν θάνατο τοῦ Κυρίου (Α΄ Κορ. 11, 26) -, γιά μήν παραλείψει κανένα τρόπο ἀγγελίας καί διηγήσεως αὐτοῦ γιά τό ὁποῖο θά χρειζόμασταν μυριάδες στόματα, ὁ ἱερεύς τόν διηγεῖται καί μέ λόγια καί μέ πράξεις.

Σχόλιο-Συμπέρασμα: Ὁ ἱερέυς στήν ἁγία πρόθεση χαράσσει ἐπάνω στήν προσφορά τά σύμβολα τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου γιά νά δείξει-προτυπώσει τήν θυσία πού πρόκειται νά ἀκολουθήσει. Τά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι προτυπώσεις-προαναγγελίες τῶν γεγονότων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τά διαδραματιζόμενα στήν Ἁγία Πρόθεση ἀντιστοιχοῦν στήν προσφορά καί ἀφιέρωση τοῦ Χριστοῦ Μας ὡς δώρου στόν Θεό Πατέρα καί συγχρόνως προαναγγέλουν τήν θυσία Του ἐπί τοῦ Γολγοθᾶ (Θεία Λειτουργία ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης).

ζ΄. Τί εἶναι ἡ ἀνάμνηση τοῦ Κυρίου

1.      Καί πρῶτα πρῶτα, ἀφοῦ πάρει στά χέρια του ὁ ἱερεύς τόν ἄρτο, ἀπό τόν ὁποῖο θά κόψει τό ἱερό τμῆμα, λέγει: «Εἰς ἀνάμνησιν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», σύμφωνα μέ τήν παραγγελία Του. Διότι Ἐκεῖνος λέγει: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» (Λουκ. 22, 19).

2.   ....

5.      Καί ποιός εἶναι ὁ λόγος πού δέν μνημονεύει τά θαύματα, ἀλλά τά πάθη; Διότι τά πάθη ἦταν πιό ἀναγκαῖα ἀπό τά θαύματα. Καί μάλιστα ἦταν τόσο πολύ ἀναγκαῖα γιά μᾶς τά πάθη Του, διότι αὐτά εἶναι πρόξενα τῆς σωτηρίας μας καί χωρίς αὐτά δέν μποροῦσε νά ἀναστηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ τά θαύματά Του ἦταν ἀποδεικτικά μόνο, ἔγιναν δηλαδή γιά νά πιστευθεῖ ὁ Κύριος ὅτι Αὐτός εἶναι ἀληθινά ὁ Σωτήρας.

Σχόλιο-Συμπέρασμα:Τί θυμόμαστε ὅταν τελοῦμε τήν Θεία Λειτουργία; Δέν θυμόμαστε (ἀναμιμνησκόμεθα) τά θαύματα καί τήν ἔνδοξη δράση τοῦ Κυρίου ἀλλά κυρίως τήν ταπείνωσή Του, τά πάθη καί μάλιστα τόν Σταυρό, τόν θάνατό καί τήν θεόσωμον Ταφή Του. Αὐτά εἶναι πιό ἀναγκαῖο νά τά θυμόμαστε διότι αὐτά προξενοῦν σέ μᾶς τήν σωτηρία. Τά θαύματα ἀπεδείκνυαν μόνο τήν θεότητα τοῦ Κυρίου ἐνῶ τά Πάθη Του μᾶς ἔσωσαν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

2)ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΕΤΟΣ 2010-2011

Βιβλίο πρός μελέτην: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ,

Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, PG 150, 368-492.

ΣΥΝΑΞΙΣ Ιη’

η΄ Γιά τά τελούμενα στόν ἄρτο

1.    Ἐπειδή λοιπόν μέ αὐτό τόν τρόπο πρέπει νά γίνεται ἡ ἀνάμνηση, γι’ αὐτό ὁ ἱερεύς, ἀφοῦ πεῖ: «Εἰς ἀνάμνησιν τοῦ Κυρίου», προσθέτει αὐτά πού φανερώνουν τή σταύρωση καί τό θάνατο. Κόβοντας τόν ἄρτο, λέγει τήν προφητεία τῶν παλαιῶν περί τοῦ σωτηρίου πάθους: «Ὁδηγήθηκε σάν πρόβατο στή σφαγή κ.λ.π.» (Ἠσ. 53, 7), τήν ὁποία ἐκφράζει ὅσο μπορεῖ καί μέ τά λόγια καί μέ τήν πράξη. Διότι κόβοντας κατ’ ἀνάγκην τόν ἄρτο γιά νά ἀφαιρέσει τό δῶρο, καθιστᾶ τήν πράξη αὐτή καί σύμβολο τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ Κυρίου ἀπό τόν κόσμο καί τῆς πορείας Του πρός τόν Πατέρα διά τοῦ θανάτου, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε: «Ἀφήνω τόν κόσμο καί πορεύομαι πρός τόν Πατέρα» (Ἰω. 16, 28).

....

3.   ... Γι’ αὐτό καί τό μαχαίρι πού κεντᾶ τόν ἄρτο τό ὀνομάζει λόγχη καί τό ἔχει καμωμένο σέ σχῆμα λόγχης, γιά νά θυμίζει ἐκείνη τή  λόγχη. Καί καθώς διηγεῖται ἔτσι μέ πράξεις αὐτά, διαβάζει καί τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου: «Καί εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε» (Ἰω. 19, 34). Ὁμοίως καί τό αἷμα καί τό νερό πού ἔτρεξαν ἀπό τήν πλευρά τοῦ Κυρίου, καί μέ λόγο τά διηγεῖται καί μέ ἔργο τά δείχνει, χύνοντας μέσα στό ἅγιο ποτήριο οἶνο καί νερό καί προσθέτοντας τά λόγια: «Καί εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καί ὕδωρ».  Αὐτά εἶναι ἡ ἀνάμνηση τοῦ Κυρίου καί ἡ διήγηση τοῦ θανάτου Του.

Σχόλια-Σύνοψη: Στήν ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Προσκομιδῆς ὁ ἱερέας μέ ὅ,τι κάνει καί λέγει ἀναπαριστᾶ τό σταυρικό πάθος τοῦ Κυρίου ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἀμνός ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Στήν Ἁγία Πρόθεση προετοιμάζονται τά Τίμια Δῶρα τά ὁποῖα θά προσφερθοῦν ὡς θυσία στόν Θεό ἐνῶ μνημονεύουμε τήν θυσία τοῦ Κυρίου καί τόν λογχισμό τῆς ἀχράντου Του πλευρᾶς. Ὁ Κύριος ὡς ἄκακο ἀρνί θυσιαστηκε ἄφωνος γιά τήν δική μας σωτηρία. Στήν Ἁγία Πρόθεση ἐνθυμούμεθα καί ξαναζοῦμε τήν Θυσία τοῦ Χριστοῦ Μας.

θ΄ Γιατί ὁ Κύριος διέταξε νά κάνουμε αὐτό σέ ἀνάμνησή Του

1.     Ἀλλά γιά ποιά αἰτία διάταξε αὐτά ὁ Κύριος καί γιά ποιό σκοπό ἀπαίτησε ἀπό μᾶς αὐτή τήν ἀνάμνηση; Γιά νά μήν εἴμαστε ἀγνώμονες. Διότι εἶναι κάποια ἀνταμοιβή ἀπό τό μέρος τῶν εὐεργετηθέντων πρός τούς εὐεργέτες τό νά θυμοῦνται αὐτούς καί τά ἔργα τους μέ τά ὁποῖα εὐεργετήθηκαν. Γιά τήν ἀνάμνηση αὐτή τῶν εὐεργετῶν τους οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐπινοήσει πολλούς τρόπους: μνημεῖα, ἀγάλματα, στῆλες ἑορτές, πανηγύρια, ἀγῶνες. Ὅλα αὐτά σέ ἕνα ἀποβλέπουν· στό νά μήν παραδοθοῦν στό βυθό τῆς λησμοσύνης οἱ ἀγαθοί ἄνθρωποι.

....

3.     Αὐτό νομοθέτησε ὁ Κύριος καί στούς παλιούς νά κάνουν μέ τίς προτυπώσεις, τό ἴδιο πού διέταξε νά γίνεται τώρα στήν ἀλήθεια καί στά πράγματα. Αὐτό ἦταν τό πάσχα καί ἡ σφαγή τοῦ ἀμνοῦ: ἀνάμνηση τῆς σφαγῆς τοῦ προβάτου καί τοῦ αἵματος ἐκείνου πού  ἔσωσε στήν Αἴγυπτο τά πρωτότοκα τῶν Ἑβραίων (Ἐξ. 12).

4.     Αὐτό εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ἀναμνήσεως.

Σχόλια-Συμπέρασμα:

Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐνθυμούμεθα συνεχῶς τόν Κύριο καί τήν μέγιστη θυσία Του. «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον» λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Συχνότερα πρέπει νά θυμόμαστε τόν Κύριο παρά νά ἀναπνέουμε. Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Προθέσεως μᾶς βοηθεῖ στό νά ἔχουμε ἀδιάλειπτη μνήμη τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ Μας. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τήν τελοῦμε μέ τόν τρόπο πού τελεῖται. Ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς μας θά πρέπει νά λειτουργεῖ μόνον γιά τόν Κύριο.

Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς βοηθοῦν στό νά πραγματώνουμε τήν πρώτη ἐντολή: Τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό.

«Ἀγαπήσεις  Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» ( Μαρκ. 12.30).

Εἶναι ἡ πρώτη καί μέγιστη ὅλων τῶν ἐντολῶν. Ἡ σπουδαιότερη ἀπ' ὅλες · αὐτή πού περικλείει ὅλες τίς ἄλλες. Ὅποιος ἀγαπάει τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές. «Ἀπ' αὐτήν τήν ἐντολή κρέμονται ὅλος  ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες» μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος.

Ἡ ἀγάπη ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν αἰώνιο ζωή. «Αὐτό νά κάνεις καί θά ζήσεις», εἶπε ὁ Κύριος στό νομικό, πού τόν ρώτησε τί νά κάνει, γιά νά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή.

Ἡ διπλῆ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον εἶναι τά δύο σκέλη τοῦ σταυροῦ στόν ὁποῖο πρέπει νά ἀνεβοῦμε. Τό κάθετο σκέλος εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τό ὁριζόντιο σκέλος εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.

Μ' αὐτήν τήν ἀγάπη γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Θεό, ἐκπληρώνουμε τόν προορισμό μας.

Προορισμός μας εἶναι τό νά ἐπιτύχουμε τό «καθ' ὁμοίωσιν», δηλ. νά γίνουμε ὅμοιοι μέ τόν Θεό. Ἀφοῦ «Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη», ὁμοιάζουμε στόν Θεό ὅταν ἀγαπᾶμε, ὅταν γινόμαστε ἀγάπη.

Πῶς θά ἀγαπήσουμε τόν Κύριο;

«Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» μᾶς εἶπε ὁ Κύριος. Μέ τήν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ εὐαγγελίου ἀποδεικνύουμε ὅτι ἀγαπᾶμε ἀληθινά τόν Κύριο.

Ἀγαπᾶμε τόν Κύριο μέ ὅλη μας τή διάνοια ὅταν ὅ,τι σκεπτόμαστε δέν εἶναι παρά γιά τή δόξα Του· ὅ,τι ἔχει ὁ νοῦς  μαςδέν εἶναι ἄλλο παρά λατρεία ,αἶνος, δοξολογία, εὐχαριστία καί ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους Του.

Ἀγαπᾶμε τόν Κύριο μέ ὅλη μας τήν καρδιά καί τήν ψυχή ὅταν ὅλη ἡ ἐπιθυμία μας εἶναι γι' Αὐτόν. Ὅλος ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς μας, ὅλη μας ἡ ἀγαπητική δύναμη στρέφεται πρός τόν Κύριο. Ἐπίσης ὅταν καί ὅλη ἡ θέληση μας δέν εἶναι  ἄλλη παρά τό νά εὐαρεστήσουμε σ'Αὐτόν. Δέν θέλουμε τίποτα παρά ὅ,τι  Ἐκεῖνος θέλει. Κι αὐτό τό ἐπιδιώκουμε μέ ὅλη μας τή βούληση καί τό ἐπιθυμοῦμε μέ ἄπειρο πόθο.

Ἀγαπᾶμε τόν Κύριο μέ ὅλη μας τήν ἰσχύ, μέ ὅλη μας τήν δύναμη ὅταν ὅτι κάνουμε, ὅλα μας τά ἔργα ἀλλά καί τά λόγια, εἶναι γιά τή δόξα Του. Ὅλα ἀναφέρονται σ' Αὐτόν καί ἀποσκοποῦν στό νά μεγαλυνθεῖ τό Πανάγιο Ὄνομά Του στή γῆ, ὅπως καί στόν οὐρανό.

«Ὁ Κύριος δέν εἶναι σάν ἐμᾶς», γράφει ὁ ἅγιος Σιλουανός.

«Εἶναι ἀπείρως πρᾶος καί σπλαχνικός καί ἀγαθός καί σάν Τόν γνωρίσει ἡ ψυχή, καταλαμβάνεται ἀπό ἔκπληξη καί λέγει: Ἄχ, ποιόν Κύριο ἔχομε!...Δέν ὑπάρχει στή γῆ τόσο πρᾶος καί ἀξιαγάπητος ἄνθρωπος, ὅσο εἶναι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. Σ' Αὐτόν βρίσκεται ἡ χαρά καί ἡ εὐφροσύνη μας. Ἄς Τόν ἀγαπήσουμε καί θά μᾶς βάλει μέσα στή βασιλεία Του, ὅπου θά βλέπουμε τή δόξα Του...Ἀδελφοί δέν ὑπάρχει τίποτε καλλίτερο ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ Κύριος ζεσταίνει τήν καρδιά μέ τήν ἀγάπη γιά τό Θεό καί τόν πλησίον. Ὅποιος γνώρισε τή γλυκύτητα αὐτῆς τῆς ἀγάπης, αὐτός γνωρίζει μερικῶς πώς «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν»(Λουκ. ιζ' 21)...Τώρα οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει ὑπερήφανοι καί σώζονται μόνο μέ τά παθήματα καί τή μετάνοια καί σπάνια φτάνει κανένας στήν ἀγάπη»(Ἱερ. Σωφρόνιου σελ.401,408,409).

Τί εἶναι ὅμως αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό;

Εἶναι τό βαθύτερο ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς στόν Κύριο. Ἡ τέλεια προσκόλληση τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό, μέ ἄπειρο πόθο, ὥστε νά φτάσει νά λέει, ὅτι δέν ὑπάρχω, δέν ζῶ γιά τόν ἑαυτό μου ἀλλά γιά τό Θεό. «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

«Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά ἀγαθή διάθεση τῆς ψυχῆς, πού τήν κάνει νά μήν προτιμάει κανένα ἀπό τά ὄντα περισσότερο ἀπό τήν γνώση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως ἀδύνατο νά ἀποκτήσει σταθερά αὐτήν τήν ἀγάπη, ὅποιος ἔχει κάποιαν ἐμπαθή κλίση σέ ὁτιδήποτε γήινο».

Πρέπει νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά πάθη μας πού μᾶς δένουν μέ τήν γῆ, γιά νά δοθεῖ ὅλη ἡ ἀγάπη μας στόν Θεό. Δέν μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε ἀληθινά τόν Θεό μέ ὅλη μας τήν καρδιά, τήν ψυχή, μέ ὅλη μας τήν δύναμη, ἄν μοιράζουμε τήν καρδιά μας στά γήϊνα. Ἄν ἀγαποῦμε τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, ἤ τά χρήματα ἤ τίς σαρκικές ἡδονές, εἶναι ἀδύνατον νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Πρέπει νά καθαρθοῦμε ἀπό ὅλα τά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, νά μισήσουμε τό κοσμικό φρόνημα  καί νά ἀντισταθοῦμε στόν Πονηρό, γιά νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Ἀλλοιῶς ἡ ἀγαπητική μας δύναμη σκορπίζεται στά μάταια καί ἐφάμαρτα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί δἐν μένει σχεδόν τίποτε γιά τόν Θεό.

Ὅποιος ἐλευθερώσει τό νοῦ του καί γενικά τήν ψυχή του ἀπό ὅλα τά ἄλλα, ὅταν ἐλευθερωθεῖ ἀπό ὅλες τίς μερικές ἀγάπες καί τή διάχυση πρός τά κτίσματα, ἐκεῖνος μπορεῖ νά  προσηλώσει τό νοῦ του στόν Θεό καί νά φθάσει στό νά ἀγαπήσει τό Θεό.

Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Προθέσεως μᾶς βοηθεῖ στό νά συνειδητοποιοῦμε ὅλο καί περισσότερο τήν μεγάλη θυσία πού ἔκανε ὁ Χριστός γιά μᾶς καί νά Τόν ἀγαποῦμε ὅλο καί πιό ἔντονα καί ὁλοκληρωμένα.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!