ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού, σύν Θεῷ, θά κυκλοφορήσει σύντομα σέ τευχίδιο.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ Ο ΘΕΟΣ «ΣΥΣΣΩΡΕΥΕΙ ΟΡΓΗ»;
Σύν Θεῷ θὰ τὸ ἑρμηνεύσουμε τό κατά δύναμιν, μὲ ἕνα κτιστὸ παράδειγμα, ἀπό τήν δική μας πραγματικότητα, γιά νὰ τὸ καταλάβουμε. Ὅταν ἔχεις ἕναν ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο ἀδικεῖς συνέχεια, κι ἐκεῖνος σοῦ ἀνταποδίδει συνέχεια καλοσύνη κι ἐσὺ ἐπιμένεις νὰ τὸν ἀδικεῖς, κι ἐκεῖνος ἐπιμένει νὰ σὲ εὐεργετεῖ...Πῶς θὰ νοιώσεις, ὃταν κάποια στιγμὴ βρεθεῖς μπροστά του, ἔχοντας ἀπορρίψει τὶς μύριες εὐκαιρίες, ποὺ σοῦ ἔδωσε ἐκεῖνος, νὰ ἀγαπηθεῖτε καὶ νὰ γίνετε φίλοι; Γιὰ πές μου, πῶς θὰ νοιώσεις; Δὲν θὰ ντραπεῖς; Δὲν θὰ νοιώσεις καρφιὰ στὸ κεφάλι σου; Θὰ νοιώσεις. Θὰ λές: «κοίταξε, τί μου ‘κανε αὐτὸς καὶ τί τοῦ ἀνταπέδωσα;»
Ἔτσι θὰ αἰσθανθοῦμε κι ἐμεῖς μπροστὰ στὸν Χριστό...Γιατί αὐτὸ ἔκανε ὁ Χριστός...Ἐμεῖς συνεχῶς Τὸν ἀδικοῦμε, Τὸν περιφρονοῦμε, Τὸν διαγράφουμε: «Φύγε ἀπ’ τὴν ζωή μας. Δὲν Σὲ θέλουμε», Τοῦ λέμε...Μπορεῖ νὰ μὴν τὸ λέμε λεκτικά, ἀλλὰ μὲ τὴν ζωὴ μας αὐτὸ Τοῦ λέμε...Ὅταν κάνουμε τὰ δικά μας θελήματα καὶ δὲν ψάχνουμε νὰ βροῦμε τί θέλει ὁ Θεὸς πραγματικά στὴν κάθε στιγμή, αὐτὸ κάνουμε. Τοῦ λέμε: «Τώρα κάθησε στὴν ἄκρη. Τώρα θὰ κάνω ΕΓΩ. Θὰ πῶ ΕΓΩ. Δὲν μ’ ἐνδιαφέρει, τί λὲς Ἐσύ. ΕΓΩ τώρα -γιὰ παράδειγμα- θὰ κάνω ἔκτρωση (δηλ. φόνο). Δὲν μπορῶ. Ἔχω οἰκονομικὰ προβλήματα».
Τὸν διαγράφουμε τὸν Θεό. Βάζουμε τὴν λογική μας, τὸ θέλημά μας μπροστὰ καὶ πάνω ἀπὸ τὸ θέλημά Του. Ἐνῶ ἡ καλλίτερη ἐπιλογὴ γιὰ μᾶς σὲ κάθε περίσταση εἶναι πάντα τὸ δικό Του θέλημα, πολλές φορές ἐμεῖς θέλουμε νά γίνει τό δικό μας. Λέμε π.χ. «ΕΓΩ τώρα δὲν θὰ κάνω παιδί. ΕΓΩ θὰ προγραμματίσω πότε θὰ κάνω παιδί». Τὸν διαγράφουμε τὸν Θεό. Τὸν βάζουμε στὴν ἄκρη. Καταλάβατε; Ἀναφέρθηκα σὲ κὰτι κραυγαλέο, γιὰ νὰ καταλάβουμε πῶς περιφρονοῦμε τὸν Θεό...
Κι ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν μᾶς «διαγράφει» μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτά! Συνεχίζει νὰ μᾶς εὐεργετεῖ ξανά καί ξανά...συνεχίζει νὰ μᾶς δίνει τὸν ἀέρα Του, τὸ φῶς Του, τὴν τροφή μας, τὴν πνευματικὴ μας τροφή...Συνεχίζει, πρὸ πάντων, νὰ μᾶς δίνεται ὁ Ἴδιος, μὲ τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία, ἐνῶ ἐμεῖς συνεχίζουμε νὰ Τὸν κρατᾶμε μακρυὰ ἀπὸ τὴν ζωή μας, νὰ μὴν θέλουμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὰ ἐγωιστικά μας θελήματα. Καὶ πάλι καὶ πάλι, ξανά καὶ ξανά, νὰ γίνεται 70 χρόνια αὐτό, 80 χρόνια, 100 χρόνια. Κι ἐμεῖς νὰ μὴν ἀλλάζουμε...
Φανταστεῖτε πῶς θὰ αἰσθανθοῦμε στὴν Δευτέρα Παρουσία, ὅταν Τὸν δοῦμε, πλέον, πρόσωπο πρὸς Πρόσωπο καὶ φανερωθοῦν ὅλα αὐτά; Ε, αὐτὴ εἶναι ἡ «ὀργὴ» ποὺ συσσωρεύεται. Δὲν θὰ μπορεῖς νὰ σταθεῖς μετά μπροστά Του... ἔτσι, ἀπὸ τὴν ντροπή. Δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς «κάψει», διότι θέλει. Μόνοι μας «καιγόμαστε», μένουμε τυφλοὶ δηλαδή, ὅσο δὲν προχωρᾶμε στὴν μετάνοια καὶ στὴν κάθαρση. Δὲν βλέπουμε τὸ Φῶς, δὲν βλέπουμε τὸν Θεό, μένουμε ἀθεράπευτοι.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΛΟΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΑΛΛΟΙ ΩΣ ΦΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΩΣ ΠΥΡ
Ἕνα εἶναι βέβαιο: Κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, ὅλοι θὰ δοῦμε (θα βιώσουμε) τὸν Θεὸ· καὶ οἱ σεσωσμένοι καὶ οἱ κολασμένοι. Ἡ διαφορὰ θὰ εἶναι στὸ πῶς θὰ Τόν δοῦμε. Ἂν ἔχουμε ἀνοιχτά πνευματικὰ μάτια (κεκαθαρμένο νοῦ δηλαδή), θὰ δοῦμε τόν Θεό ὡς Φῶς γλυκύτατο. Ἄν, ὅμως, ἔχουμε κλειστά τὰ πνευματικά μας μάτια, δηλαδὴ ἔχουμε νοῦ σκοτισμένο ἀπὸ τὰ πάθη (ἐπειδή δὲν φρόντισαμε ,διὰ τῆς Μετανοίας, νὰ ἀνοίξουμε τὰ πνευματικά μας μάτια ὅσο ἤμασταν σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή), θὰ Τὸν δοῦμε μὲν, ἀλλὰ ὡς «πῦρ καταναλίσκον», ὡς φωτιὰ ποὺ κατακαίει!
Ἔδῶ θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε κάτι πολύ σημαντικό:
Τό ἄνοιγμα τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς εἶναι ἔργο αὐτῆς ἐδῶ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς. Μόνο σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ γίνεται - ὄχι στὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια ζωή... καί θὰ πρέπει νά γίνει ἀπό ἐμᾶς, σέ συνεργασία πάντα μέ τήν Θεία Χάρη.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Βλέπετε πῶς ἀπεικονίζεται ἡ Δευτέρα Παρουσία στὶς εἰκόνες τῶν Ἐκκλησιῶν;
Ἂν προσέξετε, θὰ δεῖτε ὅτι ἀπ’ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ -ἀπ’ τὸν ἴδιο θρόνο- βγαίνουν δύο ποτάμια. Ἕνα λευκότατο, ἐντός τοῦ ὁποίου βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν σεσωσμένων, κι ἕνα κατακόκκινο, τὸ ὁποῖο εἶναι ὁ «πύρινος ποταμός». Σ’ αὐτὸ μέσα βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν κολασμένων. Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ εἰκόνα αὐτή φανερώνει ὅτι ὅλοι θὰ δοῦμε τὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ διαφορὰ θὰ εἶναι στὸ πῶς, στὸν τρόπο μὲ τὸν ὀποῖο θὰ Τὸν δοῦμε δηλαδή.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει, λοιπὸν, αὐτὸν τὸν ρόλο, νὰ μᾶς ἑτοιμάσει ὥστε νὰ Τὸν δοῦμε ὡς Φῶς γλυκύτατο καί ἀνέσπερο καὶ ὄχι ὡς «πῦρ καταναλίσκον». Σκεφτεῖτε ἕναν τυφλό, ποὺ τὸν βγάζουμε μέρα μεσημέρι στὸν ἥλιο. Βλέπει; Δὲν βλέπει...ἀλλὰ αἰσθάνεται τὸ κάψιμο καί ὑποφέρει...
Ἀντίθετα, ἕνας ποὺ ἔχει τά μάτια του ἀνοιχτά, χαίρεται τὸ φῶς καὶ ὅλη τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας:
-Νὰ μᾶς δώσει τί;
-Πνευματικὰ μάτια. Νὰ μᾶς δώσει πνευματικὰ αἰσθητήρια, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸν Θεὸ, ἀπ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ, ὡς Φῶς γλυκύτατο.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου