Πνευματική κυψέλη ( μέρος β΄)

κεφ. Γ΄ ( μέρος β΄)

Πνευματική κυψέλη

Σέ ὅποιον ταξείδευε ἀπό τό Λίπετσκ πρός τήν Ὄπτινα χρειάζονταν ὁπωσδήποτε μερικές ἡμέρες. Βαδίζοντας πάντοτε βορειοδυτικά θά περνοῦσε ἀπό τήν περιφέρεια τῆς Τούλας, θά διέσχιζε τόν ἀμμώδη δρόμο τοῦ Μπελέφσκι ἀνάμεσα ἀπό τά πελώρια αἰωνόβια πεῦκα, θά προχωροῦσε στήν ἐπαρχία τῆς Καλούγας, ὅπου μέσα σ᾿ ἕνα ἀπό τά πυκνά δάση της θά ἀνεκάλυπτε τό ὀνομαστό Μοναστήρι.

Ὁ Ἀλέξανδρος πρίν ἀπό λίγο καιρό εἶχε κάνει μεγαλύτερο ταξείδι στήν Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σεργίου καί εἶχε ἀποκτήσει σχετική πεῖρα. Μάλιστα γιά νά φάση στήν Ὄπτινα χρησιμοποίησε τό ἴδιο ἁμάξι καί τόν ἴδιο ἀγωγιάτη, πρᾶγμα πού τόν ξεκούρασε ψυχικά. Ὅταν πάτησε γιά πρώτη φορά στόν χῶρο τῆς Μονῆς, ἦταν Κυριακή πρωΐ, 8 Ὀκτωβρίου, καί ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶχε ἀκόμη τελειώσει.

Ἀφοῦ ἔγινε δεκτός ἀπό τούς Πατέρες, παρέμεινε ἀρκετές ἡμέρες σ᾿ ἕνα μικρό δωμάτιο, στόν δεύτερο ὄροφο τοῦ Ξενῶνος. Ὅλος αὐτιά καί μάτια ἀποτύπωνε μέσα του τήν ἄγνωστη γι᾿ αὐτόν ζωή τῶν μοναχῶν. Τό ἐνδιαφέρον του, ὅπως εἶναι φυσικό, ἦταν ἐξαιρετικό, νά γνωρίση τόν καινούργιο κόσμο μέ τόν ὁποῖον θά συνέδεε ὅλο του τό μέλλον.

Τόν καιρό αὐτό δέν τοῦ ἔδωσαν εἰδικό διακόνημα, ἀλλά γιά νά μήν κάθεται ἀργός τοῦ ἀνέθεσαν κάποια ἀντιγραφή. Ἕνα ἀρκετα ὀγκῶδες βιβλίο, μετάφρασι ἀπό τά νεοελληνικά, ἄρχισε σιγά-σιγά νά τό ἀντιγράφη καί νά ἀπολαμβάνη τόν πλοῦτο του. Ἐπρόκειτο γιά τό γνωστό βιβλίο τοῦ Κρητός μοναχοῦ Ἀγαπίου «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία». Δέν μποροῦμε παρά νά θαυμάσουμε τήν σοφία τῶν Πατέρων. Τοῦ ἔδωσαν ἀπασχόλησι πού παρεῖχε πολλή πνευματική ὠφέλεια. Ἔτσι καί προσέφερε ὑπηρεσία μέ τήν ἀντιγραφή, καί ἔτρεφε τήν ψυχή του μέ τό πλούσιο περιεχόμενο τοῦ βιβλίου.

Συνήθως τήν περίοδο πού πρόκειται νά ἐνταχθῆ κάποιος στόν ζυγό τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἐνσκήπτουν ποικίλοι πειρασμοί. Ὁ Ἀλέξανδρος σ᾿ αὐτό τό σημεῖο δέν ἀπετέλεσε ἐξαίρεσι. Μόνο πού δέν προέρχονταν ἀπό τήν οἰκογένειά του, ὅπως συμβαίνει συνήθως, ἀλλά ἀπό κάποιες νομικές περιπλοκές. Δηλαδή: Ἡ Μονή τῆς Ὄπτινα εὑρισκόταν στήν ἐπαρχία τῆς Καλούγας, ἐνῶ ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν γραμμένος στά μητρῷα τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ταμπώφ. Καί γιά νά ἀλλάξης διαμονή χρειαζόταν κάποια τυπική διαδικασία, πού δέν εἶχε ἀκόμη γίνει. Ἐκτός αὐτοῦ ἡ Σχολή τοῦ Λίπετσκ ὑπαγόταν στόν Ἐπίσκοπο τοῦ Ταμπώφ Ἀρσένιο, ἐνῶ ἡ Μονή ἀνῆκε στήν Ἐπισκοπή τῆς Καλούγας. Ἦταν ἀπαραίτητο οἱ δύο Ἐπίσκοποι νά συμφωνήσουν μεταξύ τους καί νά ἀνταλλάξουν κάποια ἔγγραφα, ἀλλά ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρσένιος ἦταν δυσαρεστημένος μέ τόν Ἀλέξανδρο, γιατί ἐγκατέλειψε τήν διδασκαλική του ἔδρα χωρίς νά τό θέση ὑπ᾿ ὄψιν τῶν ὑπευθύνων.

Οὔτε μποροῦσε κανείς νά ὑπολογίση πότε θά ἔπαιρναν τέλος αὐτές οἱ διαδικασίες.

Ἀνήσυχος ὁ Ἀλέξανδρος πρότεινε στόν Ἀρχιμανδρίτη Μωϋσῆ καί στούς Πατέρες νά τοῦ δώσουν ἄδεια νά ἐπιστρέψη στήν ἐπαρχία τοῦ Ταμπώφ γιά τήν τακτοποίησι τῶν πολλῶν ἐκκρεμοτήτων πού δημιούργησε ἡ ξαφνική ἀναχώρησίς του. Οἱ Πατέρες ὅμως τῆς Μονῆς τόν ἀπέτρεψαν ἀπό τό ἐγχείρημα αὐτό. Ἤξεραν, μέ τήν πεῖρα πού διέθεταν, πώς θά τοῦ ἔστηνε χειρότερες πλεκτάνες ὁ πειρασμός.

• Δέν τό βλέπουμε σωστό, τοῦ εἶπαν, αὐτό πού σκέπτεσαι. Θά ἔχεις χειρότερες περιπλοκές. Ἡσύχασε ἐδῶ. Γιά ὅσες ἀνωμαλίες καί θλίψεις δημιουργήθηκαν στήν Σχολή ἤ στο σπίτι σου παίρνουμε ἐμεῖς τήν εὐθύνη. Ὁ Θεός θά τά τακτοποιήση ὅλα.

Ὡστόσο οἱ Πατέρες τοῦ σύστησαν νά γράψη μερικές ἐπιστολές ὅπου τό θεωροῦσε ἀπαραίτητο, προκειμένου νά ἠρεμήσουν τά ταραγμένα πνεύματα. Ὁ ἐπόπτης τῆς Σχολῆς τοῦ Λίπετσκ π. Φίλιππος Εὐφήμοβιτς, πράγματι δοκίμασε ἀνακούφισι μέ τό γράμμα πού ἔλαβε ἀπό τήν Ὄπτινα.

Μετά ἀπό τήν παραμονή του στόν Ξενῶνα ὁ Ἀλέξανδρος συγκαταριθμήθηκε στούς δοκίμους τοῦ Μοναστηριοῦ. Κανονικά ἔπρεπε τώρα νά ἀποβάλη τήν κοσμική ἐνδυμασία, ἀλλά τοῦτο δέν μποροῦσε νά γίνη ὅσο ἐκκρεμοῦσε ἡ ὑπόθεσίς του. Ὡς δόκιμος ἀνέλαβε νά διαβάζη τίς Ἀκολουθίες καί νά διακονῆ στό κελλί τοῦ στάρετς Λέοντος, καθώς ἐπίσης καί νά βοηθῆ στό ζυμωτήριο. Οἱ σχέσεις του μέ τόν ἡλικιωμένο στάρετς, ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, ἦταν σπάνια εὐλογία Θεοῦ.

Μέ τήν ἐκκρεμῆ ὅμως ὑπόθεσί του τί ἔγινε; Τό σχοινί τοῦ πειρασμοῦ εἶχε μεγάλο μῆκος. Νόμιζες πώς δέν θά βρῆς ἄκρη. Χρειάσθηκαν ἀλλεπάλληλα ἔγγραφα, ἀναφορές, βεβαιώσεις, ἐπιστολές μεταξύ τοῦ Ἀλεξάνδρου, τῆς Μονῆς, τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν Ἀρχῶν τῶν δύο ἐπαρχιῶν, μέχρις ὅτου, ἐπί τέλους, ὕστερα ἀπό ἕξι μῆνες(!) ρυθμίσθηκε τό θέμα. Στίς 2 Ἀπριλίου τοῦ 1840 ἕνα ἔγγραφο ἀπό τό ἐκκλησιαστικό Δικαστήριο τῆς Καλούγας ἔδινε στόν ἐνδιαφερόμενο τό δικαίωμα νά παραμείνη στήν Ὄπτινα. Τήν ἡμέρα ἐκείνη, ὁ στάρετς Λέων ἔκανε στόν Ἀλέξανδρο τήν παρατήρησι πώς τά ρᾶσα τοῦ ταιριάζουν ἐξαιρετικά.

Τόν Νοέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους, ἔκριναν καλό οἱ Πατέρες νά τόν ἀποσπάσουν ἀπό τό Μοναστήρι στήν Σκήτη. Τό ἔβλεπαν προσφορώτερο γιά τήν πνευματικά του καλλιέργεια. Τό πρῶτο διάστημα τῆς σκητιώτικῆς ζωῆς του τό πέρασε μέ τό διακόνημα τοῦ μαγείρου.

Μέ τήν ἐποπτεία ἐμπείρων πνευματικῶν καθοδηγητῶν ἄρχισε νά σημειώνη ἀνοδική πορεία. Οἱ κρυμμένοι θησαυροί μέσα στόν ἀγρό τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἔβγαιναν στήν ἐπιφάνεια καί γίνονταν κτῆμα του. Ἔνιωθε ἐσωτερικά ἀναπαυμένος καί χαρούμενος. Γι᾿ αὐτόν πιά βρέθηκε ἡ πηγή ὅπου θά ξεδιψοῦσε ἡ ψυχή του. Τήν εὐτυχία του τήν ἀποτύπωσε μέ ζωηρά χρώματα στίς ἐπιστολές πού ἔστελνε στόν Παῦλο καί στόν Βασίλειο, τούς πρώην συναδέλφους. Τούς προσκαλοῦσε νά ἔρθουν στήν κυψέλη τῆς Ὄπτινα νά δοκιμάσουν κι᾿ αὐτοί τό ἴδιο μέλι.

Τῷ Θεῷ δόξα. Ἀμήν!

Συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ”

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.