Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Ζ΄

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  

Μέρος Ζ΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη

(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)

απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ 

  Μέρος Α΄ -  Μέρος Β΄  -  Μέρος Γ΄  -  Μέρος Δ΄  -  Μέρος Ε΄  ΄- Μέρος ΣΤ΄

Ἰδίως στήν ἐποχή μας ξέρετε, ἔχουμε συγκλονιστικές  φανερώσεις τῆς  Χάρης τοῦ Θεοῦ.  Ξέρω δύο περιστατικά.  Τό ἕνα εἶχε γίνει σέ ἀγόρι καί τό ἄλλο σέ κορίτσι. 

 Ἑλληνόπουλα, νέα παιδιά, ἔφηβοι δεκαεννιά-εἰκοσι χρονῶν· τά  ὁποῖα ἀντιστάθηκαν στήν σαρκική ἁμαρτία. Δέχθηκαν μία πολύ ἰσχυρή πρόκλη­ση ἀπό τό ἀντίθετο φύλο νά ἁμαρτήσουν σαρκικά καί ἀντιστά­θη­καν.  Σύγχρονα περιστατικά. Τούς ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός,  μέ μόνο πού κράτησαν αὐτή τήν στάση,  τήν   ἀντίσταση  γιά χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύ μεγάλη τιμή, τό νά δεῖς τόν Χριστό ὀφθαλμοφανῶς, ὄχι στόν ὕπνο σου. Μέ αὐτό τό θαῦμα ἔδειξε ὁ Χριστός Μας πόσο ἐκτιμᾶ αὐτήν τήν ἀντίσταση καί τήν ἐνισχύει καί τήν ἐπιβραβεύει.  Ἄν αὐτά τά παιδιά, τά σύγχρονα παιδιά τῆς ἐποχῆς μας ἔμειναν ἁγνά, τότε ὅλα τά παιδιά, ὅλοι μποροῦμε νά τό καταφέρουμε μέ τήν Θεία Χάρη.
 Δέν εἶναι καθόλου λίγες οἱ φορές πού βρισκόμαστε μπροστά σέ ναυάγια νέων ἀνθρώπων ἐξ αἰ­τίας
αὐτῶν τῶν σχέσεων.
Πολλοί δέν ἔχουν ἐξ ἀρχῆς σκοπό τήν σαρκική ἁμαρτία. Ὅμως τελικά ἐνδίδουν στίς πιέσεις τοῦ ἑτέρου συντρόφου ἤ τό ἐπιδιώκουν καί οἱ ἴδιοι μέ τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ προγαμιαῖες σεξουαλικές σχέσεις θά διευκολύνουν τήν διαδικασία πρός τόν γάμο.  Ἄλλη ἀπάτη αὐτό.  Ἀφοῦ δέν τά  βρίσκουμε, νά κάνουμε μιά σαρκική σχέση μήπως καί βρεθοῦμε πιό κοντά. Καί ἀντί νά βρεθεῖς πιό κοντά βρίσκεσαι
ἀκό­μα πιό μακριά.

-Γιατί;

-Διότι ἀκριβῶς ἡ σαρκική σχέση ἔξω ἀπό τόν γάμο, χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μία ἐγωιστική πράξη, πού ὁδηγεῖ σέ μία ἐγωιστική σχέση.

-Γιατί εἶναι ἐγωιστική;

-Διότι στοχεύει σέ σένα, στό  ἄτομό σου.  Στήν ἡδονή, τοῦ νά γευτεῖς ἐσύ, «χρησιμοποιώντας» τόν ἄλλον, τόν ὁποῖον τόν βλέπεις πλέον σάν ἕνα ἐργα­λεῖο ἡδονῆς.  Τόν χρησιμοποιεῖς γιά νά προσπορίσεις ἡδονή γιά τό ἄτομό σου καί ἐκεῖνος βέβαια χρησιμοποιεῖ ἐσένα.  Αὐτό φυσικά δέν εἶναι ἀγάπη.  Γιά αὐτό καί ὄχι μόνο δέν προάγεται ἡ σχέση, ἀλλά καταβαραθρώνεται.  Ἐπίσης εὐτελίζεται  καί ἡ θεόσδοτη λειτουργία αὐτή, ἡ σεξουαλική, πού δίνει τήν δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά γίνεται συνδημιουργός μέ τόν Θεό. Τόσο μᾶς τιμᾶ ὁ Θεός ὥστε  μᾶς καθιστᾶ συνεργάτες Του κι ἐμεῖς φερόμενοι τόσο ἐγωιστικά καί διεστραμμένα καταπατοῦμε ἀναιδῶς τίς ἐντολές Του χάριν εὐτελοῦς ἡδονῆς.

Ἔλεγε λέει πολύ ὄμορφα ὁ Γέρων Παΐσιος: δίνουν οἱ γονείς τό σῶμα καί ὁ Θεός τήν ψυχή.  Δημιουργεῖται ἔτσι ἕνας καινούργιος ἄν­θρωπος. Ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως ἐμψυχώνεται ὁ ἄνθρωπος.
Καί μοῦ κάνει ἐντύπωση πού οἱ ἄνθρωποι σήμερα πεισματικά τό ἀρνοῦνται αὐτό. Τώρα, πρόσφατα, πού κάηκαν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στήν Τράπεζα, μέ τά ἐπεισόδια, σχεδόν κανείς δέν εἶπε ὅτι ἦταν τέσσερις   ἄνθρωποι. Ἐλάχιστοι τό εἶπαν.  Ὅλοι μιλάγανε γιά τρεῖς ἀνθρώπους. Εἶναι αἶσχος αὐτό.  Αἶσχος γιά ὅλους αὐτούς τούς ἐπίσημους, πού ἴσως τό παίζουν καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας.  Δέν ἦταν τρεῖς, ἀφοῦ ἡ μία γυναῖκα ἦταν ἔγγυος· τέσσερις ἦταν.  Καί αὐτό τό μωράκι ἦταν  ἴσως τό πιό ἀθῶο ἀπό ὅλους,  πού πῆγε στόν παράδεισο ἔτσι ἀγγελάκι. Ἀλλά μέσα στήν γενικότερη ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί αὐτό: ἡ ἀπαξίωση τῆς ἐνδομήτριας ζωῆς, τοῦ ἀγέννητου ἀνθρώπου, τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης πού εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ φτιαγμένη ἀπό τήν στιγμή τῆς σύλληψης.

Μέ τίς προγαμιαῖες καί γενικά τίς ἐλεύθερες σχέσεις ἀπομυθοποιεῖται καί εὐτελίζεται  πολύ γρήγορα ὁλό­κλη­ρη ἡ ἐρωτική λειτουργία.  Γίνεται σάν ἕνα τίποτα στήν συνείδηση καί τοῦ ἑνός καί τοῦ ἄλλου ἐρωτικοῦ συντρόφου, μέ ἀποτέλεσμα δίχως ἄλλο, τήν σταδιακή ψυχρότητα. Καί τελικά τόν θάνατο τῆς προγαμιαίας χωρίς εὐλογία ἐρωτικῆς ὁμιλίας(σχέσης).  Τελικά τό βαριοῦνται καί αὐτό , τό πετᾶνε καί  χωρίζουνε.
Ποτέ, μά ποτέ δέν συναντήσαμε νέους δυστυχισμένους, οἱ ὁποῖοι σεβάστηκαν καί τήρησαν προγαμιαῖα τίς ἐντολές τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Προσωπικά μπορῶ νά τό ἐπιβεβαιώσω αὐτό.  Ἔρχονται μεγάλοι ἄνθρωποι καί μοῦ λένε: « Πάτερ ἐγώ παντρεύτηκα μικρός, δεκαεφτά χρονῶν- δεκαοχτῶ.  Καί ἔχουμε μία ἀγάπη ἀπό τότε, καθόλου δέν ἔχουμε χωρίσει, τίποτε κανένα πρόβλημα».

Εἶναι πολύ σοφό αὐτό πού λέει ὁ λαός νά παντρευτεῖς μικρός ἤ νά καλογερέψεις μικρός.  Γιατί καί ἡ καλογερική εἶναι δύσκολη.  Ἄν πᾶς μεγάλος εἶναι δυσκολότερο νά κόψεις τό θέλημά σου, νά κάνεις ὑπακοή.  Τό ἴδιο καί στόν γάμο· γιατί καί στόν γάμο καλεῖσαι νά κάνεις ὑπακοή.

Ὅσο πιό μεγάλη ἡλικία ἔχουνε οἱ σύζυγοι, τόσο πιό δύσκολο εἶναι νά ταπεινωθεῖ ὁ ἕνας στόν ἄλλον καί νά κάνουν ὑπακοή, ὅπως ἀπαιτεῖ τό μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἔχουν πλέον κατασταλαγμένες τίς ἀπόψεις τους, ἔχουν τήν προσωπικότητά τους, ἔχουν τά  θελήματά τους ὁ καθένας καί ἐκεῖ εἶναι τό δύσκολο: Πῶς θά ἐπιτευχθεῖ νά ἔχεις τό ἴδιο θέλημα μέ τόν ἄλλον.

Γιά νά πετύχει ὁ γάμος δέν ἀπαιτεῖται νά γίνεις ἁπλῶς μία σάρκα μέ τόν ἄλλον.  Αὐτό εἶναι πολύ εὔκολο.  Καί στά ζῶα γίνεται· εἶναι  τό μόνο εὔ­κολο. Ἐπιτυχία ἐπίσης δέν εἶναι νά γίνεις μιά ψυχή μέ τόν ἄλλο: Τό νά ταιριάξεις συναισθηματικά, σάν χαρακτῆρες, νά τά βροῦμε. Γίνεται κι αὐτό κάπως πιό δύσκολα ἀπό τό πρῶτο (μία σάρκα), ἀλλά γίνεται.  Ἐκεῖνο πού δέν γίνεται, παρά σπάνια καί τότε εἶναι ἐπιτυχημένος ὁ γάμος εἶναι  τό νά γίνεις ἕνα πνεῦμα, ἕνα θέλημα μέ τόν ἄλλον, νά ἔχεις τό ἴδιο θέλημα.  Ὅ,τι θέλει ὁ ἕνας, νά τό θέλει καί ἡ ἄλλη καί τό ἀντίστροφο.  Αὐτό ὅμως δέν μπορεῖ νά γίνει ποτέ ἔξω ἀπό τόν Χριστό.  Διότι ἄν εἶναι ἔξω ἀπό τόν Χριστό οἱ σύζυγοι, ὁ καθένας ἔχει τό δικό του θέλημα.  Ὅταν εἶσαι μέσα στόν Χριστό καί τό ἕτερον ἥμισυ ἐπίσης,  τότε ἔχουνε καί οἱ δυό τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄρα ἔχουνε τό ἴδιο θέλημα.  Τότε εἶναι παράδεισος. Τότε εἶναι πρόγευση τοῦ παραδείσου ἡ οἰκογένεια. Εἶναι κάτι πολύ εὐλογημένο.

Καί ἐπειδή βλέπω ὅτι σχεδόν ὁλοκληρώθηκε ἡ ὥρα δέν θέλω νά πῶ περισσότερα.  Νομίζω τά  βασικά, πού ἤθελα νά σᾶς πῶ, σᾶς τά εἶπα.  Ἄν θέλετε νά συζητήσουμε πάνω σ’ αὐτά,  πολύ εὐχαρί­στως νά πεῖτε ὅ,τι ἔχετε.

Πάντως θέλω νά σᾶς πῶ ἀπ’ τήν καρδιά μου, ὅτι σκόπιμα σᾶς μίλησα γιαυτό τό θέμα καί ὅτι πολύ πονάω.  Συνέχεια βλέπω τά  ἴδια καί τά  ἴδια πράγματα στούς νέους ἀνθρώπους. Ἀπό τήν μιά τήν περιφρόνηση στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἄλλη τά ὀδυνηρά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς περιφρόνησης.  Τήν καταστροφή, τήν κατάθλιψη, τήν καταρράκωση, τήν ἀχρήστευση τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς τήν βλέπω πολύ συχνά καί ὅλο καί νά αὐξάνεται τήν κατάθλιψη στούς νέους ἀνθρώπους.  Συνεχῶς βλέπω νέους ἀνθρώπους πού μοῦ λένε παίρνω ψυχοφάρμακα.  Καί θά τά  παίρνουμε μερικοί γιά ὅλη τους τήν ζωή.  Ἐν πολλοῖς ἐξ  αἰτίας αὐτῶν τῶν ἐλεύθερων σχέσεων.

 Καί λές:

Γιατί δέν βάζουμε μυαλό; Ἐνῶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς τά  ἔχουνε πεῖ ἐδῶ καί χίλια ἐξακόσια χρόνια,  ὁ Ἅγιος ὁ Χρυσόστομος γιά παράδειγμα.  Καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ὁ Χριστός μας πρό πάντων.

Σοῦ λέει: «Ἄν δεῖς πονηρά,  ἤδη κάνεις μοιχεία στήν καρδιά σου».  Καί ἐμεῖς λέμε τώρα: «Εἶναι ἁμαρτία; ἤ μήπως δέν εἶναι ἁμαρτία ἀφοῦ «ἀγαπιόμαστε»;...Νά τό συζητήσουμε...

-Τί νά συζητήσεις; Ἀφοῦ εἶναι ξεκάθαρα τά  πράγματα.

-Μά, λέει, ὁ τάδε Δεσπότης εἶπε ὅτι δέν εἶναι ἁμαρτία.

-Ἔ! Ἀκόμη καί ὁ Πατριάρχης νά τό πεῖ, εἶναι λάθος. Τό θέμα εἶναι τί λέει ἡ Ἐκκλησία. Τί λέει διαχρονικά ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας.

Λοιπόν δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει κάτι, κάποιο ἐρώτημα;

συνεχίζεται ......

 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα

http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_4812.html