Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου: 1)Να αισθανθούμε το καλό ως ανάγκη, 2)Να βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια, 3)«Πάντα καθαρά τοις καθαροίς », Ο πνευµατικός άνθρωπος είναι «πύρ καταναλίσκον»

1)Να αισθανθούμε το καλό ως ανάγκη

Πρέπει ο άνθρωπος να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, γιατί διαφορετικά θα είναι βασανισμένος.

Και δεν είναι να πη κανείς ότι μερικοί δεν μπορούν να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη. Εγώ δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αυτό.

Ακόμη και ένα μικρό παιδάκι πέντε χρονών μπορεί να αίσθανθή το καλό ως ανάγκη.

Ας πούμε ότι ένα παιδάκι έχει πυρετό. Φέρνουν οι γονείς τον γιατρό και εκείνος τους λέει «κρατήστε το παιδί γερά» και τακ-τακ του κάνει την ένεση.

Μετά το παιδί, μόλις ξαναδή τον γιατρό, βάζει τα κλάματα και φεύγει.

Αν όμως εξ αρχής του πουν «κοίταξε, είσαι άρρωστο, έχεις πυρετό και δεν θα μπορής ούτε στο σχολείο να πας ούτε να παίξης, ενώ τα άλλα παιδιά παίζουν, αν όμως αφήσης τον γιατρό λίγο να σε τσιμπήση, θα πέση ο πυρετός και μετά θα μπορής κι εσύ να πας να παίξης», το παιδάκι αμέσως θα κλείση τα ματάκια του και θα τεντώση μόνο του το χεράκι.

Θέλω να πω ότι, αν το παιδάκι μπορή να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, πόσο μάλλον ο μεγάλος.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος καταλάβη το σωστό, τελείωσε.

Να πούμε ότι σας λέω: «Θα σας πετάξω κάτω από το παράθυρο». Καταλαβαίνετε τι θα πή αυτό.

Και ένας λειψός στο μυαλό καταλαβαίνει ότι, αν πέση ψηλά από το παράθυρο, θα σπάση τα πόδια του.

Καταλαβαίνει ποιος είναι ο γκρεμός και ποιο το ίσωμα• ποιο είναι το καλό και ποιο το άσχημο.

Ένας μεγάλος που έχει διαβάσει Πατερικά, Ευαγγέλιο, ξέρει ποιο είναι το σωστό. Από 'κει και πέρα θέλει το κουμπί γύρισμα.

Αλλά πολλές φορές λες σε μερικές ψυχές «γιατί το κάνεις αυτό; δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι σωστό;», και αρχίζουν:

«Να, δυστυχώς εγώ έτσι είμαι, γιατί να είμαι έτσι, έτσι ήμουν και πρώτα».

«Άσε τι ήσουν πρώτα. Τώρα που σου το λέω, τί κάνεις, για να διορθωθής;».

Άλλο αν δεν τις κόβη. Αλλά μόνον το μωρό παιδάκι θα πιάση το κάρβουνο αντί για καραμέλλα, γιατί δεν του κόβει.



- Γέροντα, πώς η μητέρα σας που ήταν τόσο ευαίσθητη και σας αγαπούσε, σας έδωσε από τα πρώτα παιδικά χρόνια αυστηρή αγωγή;


- Από μικρός μπορεί ο άνθρωπος να βοηθηθή, για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής και να χαίρεται σωστά.

Όταν ήμουν μικρός, τα περνούσα τα παιδιά στο τρέξιμο. Εκείνα δεν με άφηναν να τρέξω, με έδιωχναν.

«Γιροσφυγόπουλο» με έλεγαν. Πήγαινα μετά στην μάνα μου με κλάματα.

«Τί έχεις και κλαις;», μου έλεγε εκείνη. «Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να τρέξω», της έλεγα.

«Θέλεις να τρέξης; Να αυλή, τρέξε. Γιατί θέλεις να τρέχης εκεί, για να σε βλέπουν οι άλλοι και να σου λένε μπράβο; Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Άλλη φορά ήθελα να παίξω με το τόπι και δεν με άφηναν τα παιδιά.

Πήγαινα πάλι στην μάνα μου κλαίγοντας. «Τί έγινε, γιατί κλαις πάλι;», με ρωτούσε. «Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να παίξω με το τόπι!», της έλεγα.

«Αυλή μεγάλη έχουμε, τόπι έχεις, παίξε εδώ. Τι θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι, για να σε καμαρώνουν; Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο έχει η μητέρα». Έτσι σιγά-σιγά δεν ήθελα ούτε να τρέχω ούτε να παίζω το τόπι μπροστά στον κόσμο, γιατί κατάλαβα ότι αυτό είχε μέσα υπερηφάνεια και έλεγα: «Πράγματι, τι χαμένα πράγματα!
Δίκαιο έχει».

Ύστερα τόσο πολύ δεν με πείραζε, που, όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να τρέχουν, να χτυπούν το τόπι και να καμαρώνουν, γελούσα και έλεγα «τί κάνουν;», και ήμουν μικρό παιδί• τρίτη Δημοτικού πήγαινα.

Μετά ζούσα μιά φυσιολογική ζωή.

Έτσι τώρα, αν μου πουν «τί προτιμάς, να ανεβής Αύγουστο μήνα ξυπόλυτος στον Άθωνα μέσα στα πουρναρόφυλλα ή να πας σε μιά τελετή που θα σου φορέσουν μανδύα κ.λπ.;», θα πω ότι προτιμώ να πάω ξυπόλυτος στον Άθωνα.

Όχι από ταπείνωση, άλλα γιατί αυτό με αναπαύει.

Οι άνθρωποι που έχουν υπερηφάνεια δεν βοηθήθηκαν μικροί από το σπίτι.

Το κοσμικό φρόνημα βασανίζει τον άνθρωπο. Και αν δεν προσεχθή αυτό και οι γονείς δεν βοηθήσουν τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γίνεται μετά κατάσταση αυτό.

Άλλο είναι ένα παιδί να το επαινέσης λίγο, για να μην απογοητευθή, και άλλο να του φουσκώνης τον εγωισμό.

Π.χ. είπε ένα ποίημα και δεν το είπε καλά και απογοητεύεται. Τότε θα του πη η μάνα: «Έ, καλά το είπες».

Αν το πη όμως καλά το ποίημα και αρχίση η μάνα μπροστά στους άλλους «μπράβο, εσύ το είπες από όλα τα παιδιά καλύτερα! το δικό μου παιδί είναι το καλύτερο!», εκείνο είναι κακό.

Και έτσι οι γονείς καλλιεργούν πολλές φορές στα παιδιά την υπερηφάνεια.

Ή κάνει λ.χ. το παιδί μιά αταξία στο σχολείο και ο δάσκαλος το μαλώνει.

Πάει μετά το παιδί στο σπίτι και λέει στους γονείς του: «Ο δάσκαλος με μάλωσε άδικα».

Όταν ο πατέρας ή η μάνα υποστηρίζη το παιδί και λέη μάλιστα μπροστά του «θα του δείξω εγώ, το παιδί το δικό μου είναι...», μετά εκείνο θεωρεί καλό αυτό που έκανε, και τελικά βασανίζεται από χαμένα πράγματα.

Όλη η βάση είναι να καταλάβη το παιδί μερικά πράγματα από το σπίτι του.

Αν ο άνθρωπος από μικρός συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, ύστερα πάνε όλα κανονικά.

Αλλιώς ευχαριστιέται με τα γήινα, με τους επαίνους των ανθρώπων - που στην πραγματικότητα δεν αναπαύουν - και παραμένει γήινος άνθρωπος.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
http://forum.christian-orthodox.gr/viewtopic.php?f=2&t=772&start=435

---

2)Να βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια



- Γέροντα, τί μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;

- Σήμερα, αν διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση.

Να διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων πού τονίζουν την μετάνοια, για να βοηθηθούμε. Το να ζητούμε μετάνοια από τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό.

Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικά θα ταπεινωθούμε περισσότερο και υποχρεωτικά τότε θα έρθη περισσότερο η θεία Χάρις, ο θείος φωτισμός.

Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετάνοια, διατηρεί την Χάρη του Θεού.

Πάντως ο κόσμος είναι καλός.

Βλέπεις, οι περισσότεροι ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται, έχουν άγνοια μεγάλη, και άπό το άλλο μέρος έρχονται και μου ζητούν βοήθεια. Αυτό κάτι έχει μέσα.


- Μήπως οι δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται αφορμή να πλησιάσουν οι άνθρωποι στον Θεό;

- Όσοι έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται από τις δοκιμασίες• όσοι δεν έχουν, τα βάζουν με τον Θεό, βρίζουν κ.λπ.

Το κακό είναι ότι δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.

Μεγάλη εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Του δώσαμε πολλά δικαιώματα.

Πώς έγινε ο σημερινός άνθρωπος!

Το κακό είναι ότι εμποδίζει την θεία επέμβαση, γιατί δεν έχει μετάνοια. Αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή.

Μπόρες, μπόρες θα περνούμε! Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!

Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία και δεν έχουν σκοπό να διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.

Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού.

Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται σήμερα.

Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματα ο διάβολος, να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις.

Θέλουν τράνταγμα οι άνθρωποι, να καταλάβουν, να μετανοήσουν.

Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε μοιχεία. Του δίνει ο Πνευματικός άφεση, του δίνει και έναν κανόνα και δεν προχωράει περισσότερο.

Πρέπει ο Πνευματικός να τον βοηθήση να καταλάβη ότι το κακό δεν ήταν μόνον η μοιχεία• ότι με αυτό που έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε δύο οικογένειες.

Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα ούτε προβληματίζουν τους ανθρώπους.



- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί, όμως δεν εκκλησιάζονται συχνά, δεν έχουν τακτική μυστηριακή ζωή.

- Μπορεί καμμιά φορά κάποιος να μην εκκλησιάζεται συχνά, αλλά να υπάρχη μέσα του ευλάβεια, καλωσύνη, και έτσι βρίσκει τόπο και κατοικεί ο Θεός.

Αυτοί οι άνθρωποι, αν είχαν και μυστηριακή ζωή, θα προχωρούσαν πολύ στην πνευματική ζωή.

Και βλέπεις, υπάρχουν άλλοι που εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, τα κάνουν όλα, και όμως ο Θεός δεν βρίσκει τόπο να κατοικήση μέσα τους, γιατί δεν υπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική.

Δεν αρκεί μόνον η εξομολόγηση στον Πνευματικό, για να τακτοποιηθή κανείς• χρειάζεται και μετάνοια.

Και κάθε προσευχή που κάνει κανείς πρέπει να αρχίζη μέ εξομολόγηση στον Θεό.

Όχι όμως να κλαίη και να λέη «είμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», και μετά να κάνη πάλι τα ίδια. Αυτό δεν είναι συναίσθηση.

Όταν υπάρχη συναίσθηση, υπάρχει και λίγη βελτίωση.

Είδατε οι Ισραηλίτες με τί απλότητα προσευχήθηκαν; «Εξεγέρθητι, ινατί ύπνοις, Κύριε;» (1), είπαν.

Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμάσαι;». Και ύστερα ο Κύριος «εξηγέρθη ως δυνατός, κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε...» (2)

Με τι απλότητα και τι ταπείνωση, αλλά και με τι παρρησία είπαν: «Τί θα πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη;

Μας έσωσες από την Ερυθρά Θάλασσα και τώρα να πεθάνουμε στην έρημο ή να μας σφάξουν οι αλλόφυλοι; Να μη γίνουμε ρεζίλι» (3).

Μην πούμε και εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, και δεν βλέπεις;», γιατί θα μας δώση σκαμπίλι εμάς. Είναι αναίδεια. Εκείνοι με ταπείνωση και απλότητα το είπαν.

Δεν έδιναν ευθύνες στον Θεό, να πουν «γιατί τα έκανες έτσι;», αλλά έλεγαν «εμάς μας χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα κακά, αλλά τώρα τί θα πούμε στα έθνη;».

Και είδατε; Ένα και ένα έκαμψαν τον Θεό. Καταλάβατε;

Υπήρχε αναγνώριση του σφάλματος, μετάνοια, και επενέβη ο Θεός και «επάταξε...».

Αν βρεθούμε και εμείς σε δυσκολία και δεν την αντιμετωπίσουμε πνευματικά, τότε θα πουν οι κοσμικοί για μας:

«Πού είναι η προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, αλλά τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
(1) Ψαλμ. 43,24.
(2) Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.
(3) Βλ. Εξ. 32, 12- Δευτ. 9,28 καί Ψαλμ. 78, 10

http://forum.christian-orthodox.gr/viewtopic.php?f=2&t=772&start=435

---

 

3)Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 3'. «Πάντα καθαρά τοις καθαροίς », Ο πνευµατικός άνθρωπος είναι «πύρ καταναλίσκον»

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

«Πάντα καθαρά τοις καθαροΐς»[1]

Ό πνευµατικός άνθρωπος είναι «πΰρ καταναλίσκον»

 - Γέροντα, πώς µπορεί να ζήση σήµερα κανείς µέσα στην κοινωνία σωστά, χριστιανικά, χωρίς να σκανδαλίζεται από τους ανθρώπους πού ζουν µακριά από τον Θεό;
- Γιατί να σκανδαλίζεται από τους άλλους πού δεν είναι κοντά στον Θεό; Εάν ήταν µέσα σε µία οικογένεια και είχε εξι-όκτώ αδέλφια και ένα-δύο από αυτά τα παρέσυρε ό σατανάς και ζούσαν αµαρτωλή ζωή, θα τον σκανδάλιζε ή αµαρτωλή ζωή τους;
- Όχι, θα πονούσε, γιατί θα ήταν αδέλφια του.
- Έ, λοιπόν, το κακό βρίσκεται µέσα µας. ∆εν έχουµε αγάπη, γι' αυτό δεν νιώθουµε όλους τους ανθρώπους αδελφούς µας και σκανδαλιζόµαστε από την ζωή τους. Όλοι είµαστε µία µεγάλη οικογένεια και είµαστε µεταξύ µας αδέλφια, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού. Εάν νιώσουµε πραγµατικά ότι είµαστε αδέλφια µε όλους τους ανθρώπους, θα πονούµε για όσους ζουν µέσα στην αµαρτία και δεν θα µας σκανδαλίζει ή αµαρτωλή ζωή τους, άλλα θα προσευχόµαστε γι’ αυτούς.
Άρα, αν σκανόαλιζώµαστε, το κακό βρίσκεται µέσα µας· δεν είναι έξω από µάς. Να λέµε στον εαυτό µας, όταν σκανδαλίζεται: «Εσύ πόσους σκανδαλίζεις; Για όνοµα του Θεού, να µην ανέχεσαι τον αδελφό σου; Εσένα πώς σε ανέχεται ό Θεός µε τόσα πού κάνεις;». Σκεφθείτε τον Θεό, την Παναγία, τους Αγγέλους, πού βλέπουν στην γη όλους τους ανθρώπους - σαν να βρίσκονται σε ένα µπαλκόνι και βλέπουν στην πλατεία τους ανθρώπους πού είναι συγκεντρωµένοι εκεί - άλλους να κλέβουν, άλλους να µαλώνουν, άλλους να αµαρτάνουν σαρκικά κ.λπ. Πώς τους ανέχονται! Πώς ανέχονται όλη την κακία και την αµαρτία πού υπάρχει στον κόσµο και εµείς να µην άνεχώµαστε τον αδελφό µας! Είναι φοβερό!
- Γέροντα, τι σηµαίνει αυτό πού λέει ό Απόστολος Παύλος «Ό Θεός ηµών πυρ καταναλίσκον»[2];
- Σε ένα καµίνι άµα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τι θα γίνουν; ∆εν θα καούν; Έτσι και στον πνευµατικό
άνθρωπο, ότι και αν τού πετάξη ό πειρασµός, καίγεται. «Πϋρ καταναλίσκον»\ Όταν άνάψη στον άνθρωπο ή θεία φλόγα, όλα καίγονται. ∆έν κολλούν οι άσχηµοι λογισµοί µετά. ∆ηλαδή δέν παύει ό διάβολος νά τού πετάη άσχηµους λογισµούς, άλλα ό πνευµατικός άνθρωπος είναι «πύρ» καί τους καίει. Όποτε κουράζεται µετά ό διάβολος καί σταµατάει. Γι' αυτό καί ό Απόστολος Παύλος πάλι λέει: «Πάντα καθαρά τοις καθαροΐς». Στους καθαρούς είναι όλα καθαρά· δέν υπάρχει τίποτε ακάθαρτο. Τους καθαρούς καί µέσα στον βούρκο νά τους ρίξης, θά παραµείνουν καθαροί σάν τις ακτίνες τού ήλιου πού, όπου καί αν πέσουν, παραµένουν φωτεινές καί καθαρές.
Ό πνευµατικός άνθρωπος άπό τόν άγιο αλλοιώνεται µέ τήν καλή έννοια καί άπό τόν σαρκικό άνθρωπο δεν ερεθίζεται. Τόν βλέπει, τόν πονάει, άλλα δεν παθαίνει κακό. Ένας άνθρωπος σέ µέση πνευµατική κατάσταση άπό έναν πνευµατικό άνθρωπο αλλοιώνεται προς το καλό· άπό έναν σαρκικό άνθρωπο αλλοιώνεται πάλι, άλλα προς το κακό. Ό σαρκικός άνθρωπος τόν άγιο δεν τόν καταλαβαίνει καί άπό τόν σαρκικό ερεθίζεται. Και ενώ ό δαιµονισµένος βλέπει τόν άγιο καί φεύγει, ό σαρκικός άνθρωπος πάει προς τόν άγιο, για νά τόν πειράξη καί νά τόν σκανδαλίση. Ένας πού έχει φθάσει σέ κατά- σταση Σοδοµιτών σκανδαλίζεται καί άπό τους Αγγέλους ακόµη[3]. Ό ταπεινός άνθρωπος, ακόµη καί άπειρος πνευµατικά νά είναι, διακρίνει τόν Άγγελο του θεού άπό τόν δαίµονα, γιατί έχει πνευµατική καθαρότητα καί συγγενεύει µέ τόν Άγγελο. Ένώ ό εγωιστής καί σαρκικός, εκτός πού πλανιέται εύκολα άπό τόν πονηρό διάβολο, µεταδίδει καί αυτός πονηριά καί προκαλεί µέ την σαρκικότητά του καί βλάπτει τις φιλάσθενες ψυχές µέ τά πνευµατικά του µικρόβια.
- Γέροντα, πώς φθάνει κανείς στην κατάσταση νά τά βλέπη όλα καθαρά;
- Πρέπει νά καθαρισθή ή καρδιά, γιά νά αναπαύεται µέσα του ή Χάρις τού Θεού. «Καρδίαν καθαραν κτίσον εν έµοί, ό Θεός»[4] δέν λέει ό Ψαλµός; Οταν καθαρισθή ή καρδιά, ή ανδρική ή ή γυναικεία, κατοικεί µέσα της ό Χριστός καί ούτε σκανδαλίζουν τότε οί άνθρωποι ούτε σκανδαλίζονται, άλλα µεταδίδουν Χάρη καί ευλάβεια. Ό άνθρωπος πού προσέχει καί διατηρεί τήν πνευµατική του καθαρότητα, διατηρεί καί τήν θεία Χάρη. Έτσι βλέπει τά πάντα καθαρά, άλλα καί τά ακάθαρτα τά αξιοποιεί. Τά κάνει καί αυτά καλά στο πνευµατικό του καλό εργοστάσιο. Τά άχρηστα χαρτιά τά κάνει καθαρές χαρτοπετσέτες, κόλλες, τετράδια κ.λπ., τά σπασµένα µπροϋντζα τά κάνει κηροπήγια και µανουάλια κ.λπ. Αντίθετα, ό άνθρωπος πού δέχεται τήν πονηριά και σκέφτεται πονηρά, και τά καλά τά µετατρέπει στό κακό, όπως τό εργοστάσιο πού κάνει πολεµικό υλικό, και τό χρυσάφι τό κάνει σφαίρες και κάλυκες κανονιού, γιατί έτσι είναι φτιαγµένες οι µηχανές του.
Οταν άρχίζη κανείς νά κάνη υποχωρήσεις στην αµαρτία, εσωτερικά µαυρίζει, θολώνουν τά µάτια της ψυχής του και βλέπει θολά. Υστερα, είναι µολυσµένος από τήν αµαρτία καί ή αµαρτία τον µπερδεύει. Ακόµη και τά καθαρά µπορεί νά τά δή αµαρτωλά. Υπάρχουν άνθρωποι πού δέν µπορούν νά πιστέψουν λ.χ. ότι µερικοί νέοι ή νέες ζουν αγνή, καθαρή ζωή. «Αδύνατο, λένε, σήµερα νά συµβαίνη αυτό». Οι καηµένοι είναι τόσο βουτηγµένοι µέσα στην αµαρτία πού όλα τά βλέπουν αµαρτωλά. Οί άνθρωποι πού κοιµούνται µε τά ταγκαλάκια[5], δέν µπορούν νά σκεφθούν ότι υπάρχουν άλλοι πού κοιµούνται µέ τά αγγελάκια. Νά µή ζητάµε όµως από τους χοίρους νά εύλαβοΰνται τά κρίνα. Βλέπεις, καί ό Χριστός είπε : «Μή βάλητε τους µαργαρίτας υµών έµπροσθεν των χοίρων, µήποτε καταπατήσωσιν αυτούς»[6]. Γι' αυτό όποιος ζή πνευµατικά, καθαρά, καλά είναι νά προσεχή πολύ νά µήν ξεθαρρεύη ποτέ στους κοσµικούς ούτε καί νά τους δίνη πνευµατικά δικαιώµατα, γιά νά µή βλαφθή καί γιά νά µήν τους βλάψη, διότι οί κοσµικοί άνθρωποι άλλο τυπικό έχουν καί άλλον κανονάρχη[7] καί δέν µπορούν νά διακρίνουν τό άγιο Μύρο από τήν κολώνια.
- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος πού θέλει νά ζήση κοντά στον Χριστό νά έµποδισθή από εξωτερικούς πειρασµούς;
- Όχι. Από τόν Χριστό µπορεί νά µας χωρίση µόνον ή µή πνευµατική ζωή µας. Τό ταγκαλάκι αυτήν τήν δουλειά έχει: νά δηµιουργή σκάνδαλα και νά σκορπάη κακότητα· νά µάχεται τους ανθρώπους πότε σκληρά, πότε πονηρά.
Ό Χριστός µας αγαπάει και βρίσκεται κοντά µας, όταν ζούµε σύµφωνα µέ τό θέληµα Του. Γι' αυτό, όταν βλέπετε νά δηµιουργούνται σκάνδαλα, µή φοβάσθε και µήν πανικοβάλλεσθε. Έάν δεν άντιµετωπίζη κανείς τά πράγ- µατα πνευµατικά, δεν θά χαρή ούτε µία ήµερα, διότι θά τού βρη ό διάβολος τόν στόχο, δηλαδή τό ευαίσθητο σηµείο, και θά δηµιουργή συνέχεια σκάνδαλα, γιά νά τόν στενάχωρη, σήµερα µ' αυτό, αύριο µ' εκείνο, µεθαύριο µέ τό άλλο.

1.Τίτ. 1, 15.
2.'Εβρ. 12,29.
3.Βλ. Γεν. 19, 1-5.
4.Ψαλµ. 50, 12.
5.Έτσι αποκαλούσε ό Γέροντας τον διάβολο.
6.Ματθ. 7, 6.
7.Κανονάρχης: ό διατεταγµένος νά προαναγγέλλει αυτό πού θά ψάλουν οί χοροί των ψαλτών. Έδώ εννοεί  ό Γέροντας ότι ό διάβολος «κανοναρχεΐ» τόν άνθρωπο πού ζή κοσµικά, δηλαδή του υπαγορεύει τι νά κάνη.

Απόσπασμα από την σελίδα 59-63 του βιβλίου:

         ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

                           ΛΟΓΟΙ  Β΄
             ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

               ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

                   «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
             ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

http://anavaseis.blogspot.com/2010/09/3_28.html#more