Ὁ Γέροντας Πορφύριος τόνιζε ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας πρέπει νά γίνεται «ἁπλά, ἁπαλά, χωρίς βία»[1]. Πρέπει νά μήν ὑπάρχει καθόλου ἰδιοτέλεια στό πλησίασμα, πού κάνει ὁ ἄνθρωπος πρός τόν Θεό. «Ὅ,τι κάνει ὁ καλός ἑαυτός σας», δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, «νά μήν τό παίρνει εἴδηση ὁ κακός»[2]. Ἀκόμη καί ὅταν χάνουμε τήν Θεία Χάρη, παρατηροῦσε, καί τότε δέν πρέπει νά ταραζόμαστε ἀλλά νά συνεχίζουμε ἁπλᾶ καί ἁπαλά τόν ἀγῶνα.
Πολύ βοηθᾶνε οἱ ἀκολουθίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. «Νά ἐπιδίδεσθε σέ αὐτές» ἔλεγε ὁ Γέροντας «καί ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μυστικά θά ἔλθει»[3]. «Νά μήν μᾶς χωρίζει ἀπ’ τόν Χριστό ἡ ἁμαρτία»[4] τόνιζε μέ ἔμφαση. Τόν Χριστό, ἔλεγε, «σάν φίλο νά Τόν ἀτενίζομε καί νά Τόν πλησιάζομε. Πέφτομε; Ἁμαρτάνομε; Μέ οἰκειότητα, ἀγάπη κι ἐμπιστοσύνη νά τρέχομε κοντά Του...Νά Τοῦ ποῦμε: «Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με». Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ»[5].
Εἶναι ἕνα σπουδαῖο φάρμακο αὐτό, ἐνάντια στήν ὑπερευαισθησία, πού διακατέχει πολλούς σύγχρονους πιστούς. Ἡ ὑπερευαισθησία εἶναι μία ἀπό τίς τέχνες τοῦ πονηροῦ γιά νά ἀχρηστεύει τόν ἄνθρωπο. Ὅσοι ὑποκύπτουν σ’ αὐτήν, μέ τήν παραμικρή πτώση ταράσσονται, χάνουν τήν εἰρήνη τους καί ἀπελπίζονται. Ὁ Γέροντας μέ τά προηγούμενα, πού μᾶς λέγει, δείχνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε, ἀκόμη καί ὅταν εἴμαστε πληγωμένοι. Τά πάθη μας δέν πρέπει νά μᾶς γεμίζουν ἄγχος.Δέν χρειάζεται καμμία προσπάθεια γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, δίδασκε ὁ Γέροντας. «Χωρίς τόν Χριστό», παρατηροῦσε, «εἶναι ἀδύνατο νά διορθώσομε τόν ἑαυτό μας, δέν θά μπορέσουμε ν’ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπ’ τά πάθη. Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά γίνουμε καλοί»[6]. Δέν χρειάζονται πνευματικά ἀγωνιώδη «σφιξίματα»[7] καί «ζορίσματα», ἀλλά ἁπλή καί ἁπαλή προσπάθεια γιά ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί τόν πλησίον.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http:Hristospanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου