«Σκέψεις βασισμένες στήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο1» Μέρος α΄

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

«Τό δέ τέλος τῆς παραγγελίας ἐστίν ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καί συνειδήσεως ἀγαθῆς καί πίστεως ἀνυποκρίτου, ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς ματαιολογίαν, θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μή νοοῦντες μήτε ἅ λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιοῦνται» (α΄: 5-7).

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαθήκη. Χαρίζει σωτηρία καί μακαριότητα σ᾿ ὅποιον τόν δέχεται.

Ἡ ἀγάπη γεννιέται ἀπό τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἀπό τήν ἀγαθοσύνη τῆς συνειδήσεως καί ἀπό τήν εἰλικρίνεια τῆς πίστεως.

Καλλιέργησε αὐτές τίς ἀρετές, καθώς ἐπίσης καί τή νήψη καί τή σιωπή. Ἔτσι θά ἀποκτήσεις τήν ἀγάπη, πού εἶναι ἡ κορύφωση καί ἡ συμπύκνωση τῆς χριστιανικῆς τελειότητας.

Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μολύνεται μέ τήν ἀποδοχή ἁμαρτωλῶν λογισμῶν, ἰδιαίτερα πορνικῶν. Ἡ ἀγαθοσύνη τῆς συνειδήσεως καταστρέφεται μέ τή διάπραξη ἑκούσιων ἁμαρτημάτων. Ἡ πίστη ἀδυνατίζει μέ τήν αὐτοπεποίθηση, τήν ἀνειλικρίνεια καί τή φιλαυτία.

Ὅποιος θελήσει νά μιλήσει γιά τήν ἀλήθεια χωρίς τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ, θά ἐμπλακεῖ σέ κούφιες συζητήσεις καί λογομαχίες. Ἔτσι θά ξεστρατίσει ἀπό τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ἀγάπη.

«Ἔχων πίστιν καί ἀγαθήν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν» (α΄ : 19).

Ἀπό τήν πρόωρη ἐπιδίωξη τοῦ ἀνθρώπου νά ὑπερβεῖ τή φυσική γνώση, ἀπό τίς ὑπερήφανες συζητήσεις γιά τήν ἀλήθεια γεννήθηκαν οἱ αἱρέσεις, οἱ πλάνες καί κάθε βλασφημία.

Ἡ ἐμμονή στήν ὀρθόδοξη ὁμολογία τῶν δογμάτων τρέφεται καί διαφυλάσσεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως καί τήν ἀγαθοσύνη τῆς συνειδήσεως.

Ὅσοι δέν χειραγωγοῦνται ἀπό τήν πίστη στά ἔργα τους καί ὅσοι καταπατοῦν τή συνείδησή τους, πέφτοντας ἑκούσια στήν ἁμαρτία, δέν θά μπορέσουν νά διατηρήσουν καθαρή καί ὀρθή τή γνώση τῶν δογμάτων. Αὐτή ἡ γνώση, καθώς ἀφορᾶ τόν Θεό, ἀπαιτεῖ ἀπαραίτητα καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἡ καθαρότητα τοῦ νοῦ, πάλι προυποθέτει χρηστότητα καί σωφροσύνη.

«Εἶς γάρ Θεός, εἶς καί μεσίτης Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς» (β΄ : 5).

Ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί ἕνας ὁ Μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἔρθει κοντά στόν Θεό χωρίς Αὐτόν τόν Μεσίτη.

Ὅποιος ἀρνεῖται τόν Μεσίτη, ἀρνεῖται τόν Θεό: «Ὅποιος ἀπορρίπτει τόν Υἱό πού ἐνανθρώπησε, ἀπορρίπτει καί τόν Πατέρα»². «Ὅποιος ἀρνεῖται νά πιστέψει στόν Υἱό, δέν θά δεῖ τή ζωή, ἀλλά ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει πάνω του»³.

Ἡ πνευματική σοφία συνίσταται στή γνώση τῆς Ἀλήθειας μέσω τῆς πίστεως. Ἀρχικά ὁ χριστιανός γνωρίζει τήν πίστη. Καί ἀφοῦ οἰκειωθεῖ τήν πίστη, αὐτή τοῦ ἀποκαλύπτει τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός.

«Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ... χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ» (β΄ : 8).

Ὅσοι φτάνουν «στήν τελειότητα πού μέτρο της εἶναι ὁ Χριστός»⁴, ἀποκτοῦν τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ὁποία ἐπιτελοῦν στόν μυστικό θάλαμο τῆς ψυχῆς τους κάθε ὥρα καί σέ κάθε τόπο. Καί πότε φτάνει ὁ χριστιανός στήν τελειότητα πού μέτρο της εἶναι ὁ Χριστός; Ὅταν ἡ θέλησή του καί ἡ ἐξαρτημένη ἀπό τή θέληση διαγωγή του ταυτιστοῦν μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε στήν καρδιά του ἐγκαθίστανται ἡ ζωντανή πίστη, ἡ εὐαγγελική ἁπλότητα καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ξένη πρός κάθε σύγχυση καί ταραχή.

Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος συνειδητά καί συνετά ἔγινε παιδί ὡς πρός τήν κακία⁵, ἀκλόνητα πιστεύει στή θεία Ἀλήθεια, διαρκῶς πεινᾶ καί διψᾶ τή θεία Ἀλήθεια. Γι᾿ αὐτό ἀδιάλειπτα προσεύχεται.

«Γυνή ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· γυναικί δέ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω» (β΄ : 11-12).

Οἱ κύριες ἀρετές τοῦ ἡσυχαστῆ εἶναι ἡ εἰρηνική ὑποταγή στόν Θεό καί ἡ ἐπιθυμία τῆς σιωπῆς. Ἐπιδίωξη του εἶναι ἡ ἀποφυγή ἀκόμα καί τῶν ὠφέλιμων συζητήσεων, οἱ ὁποῖες ἐμποδίζουν τή συνομιλία μέ τόν Θεό καί διασαλεύουν τήν ἡσυχία τῆς καρδιᾶς. Ἰδιαίτερα στήν ἀρχή τῆς ἀσκήσεώς του ὁ ἡσυχαστής εὔκολα παρασύρεται ἀπό τίς ἐξωτερικές ἐντυπώσεις. Ἡ συνεχής παραμονή στό κελί, ἡ ἀποφυγή τῶν συναντήσεων μέ γνωστούς ἀνθρώπους καί ἡ ἀπάρνηση ὅλων τῶν διασκεδάσεων ἐξαλείφουν αὐτή τήν ἀδυναμία.

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”

Τόμος Γ΄

Τῶν Ἐκδόσεων: Τῆς "Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 http://HristosPanagia3.blogspot.com

1Ἀναφέρονται κυρίως στή μοναχική ζωή.

2Α΄ Ἰω. Β΄ : 23.

3Ἰω. γ΄ : 36.

4Ἐφ. δ΄ : 13.

5Πρβλ. Α΄ Κορ. ιδ΄ : 20.