Ταπείνωση καί ταπεινοφροσύνη, μέρος α΄

Πε­ρι­ε­χόμε­να

Πρόλογος

Η  ταπείνωση

Μορφές ταπείνωσης

Η ταπεινοφροσύνη

Δύσκολο ἔργο ἡ ταπεινοφροσύνη

Αξία της απεινοφροσύνης

Πως αποκτάται  η  ταπείνωση   και ταπεινοφροσύνη.

Παράδειγματα ταπείνωσης

Η ταπείνωση ωφελεί

Εμπόδια  στην  ταπεινοφροσύνη

Αναφορές αγίων ανδρών  για την  ταπείνωση – ταπεινοφροσύνη

Μερικές ερωτήσεις προς τον αναγνώστη  για την εφαρμογή της ταπείνωσης

1. Πρό­λο­γος

Ὅ­ταν ὁ Θε­ός δη­μι­ούρ­γη­σε τόν ἄν­θρω­πο, ἔ­βα­λε μέ­σα του  καί τά σπέρ­μα­τα ὅ­λων τῶν ἀ­ρε­τῶν, μέ τήν  προ­ϋ­πό­θε­ση νά τά καλ­λι­ερ­γή­σει καί νά φθά­σει στήν κα­τά χά­ρη θέ­ω­ση ὅ­πως ἤ­ταν τό σχέ­διο τοῦ Δη­μι­ουρ­γῦ..Ὅ­πως εἶ­ναι γνω­στό, οἱ πρω­τό­πλα­στοι ἀ­στό­χη­σαν μέ τήν πα­ρα­κο­ή τους στήν ἐν­το­λή τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ, ἀ­μαυ­ρώ­νον­τας ἔ­τσι τό  «κα­λόν λί­αν» δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Πλά­στη μας, κλη­ρο­δο­τών­τας καί σ’ ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος τήν κυ­ρι­αρ­χί­αν τοῦ δι­α­βό­λου.

Ἀ­πό τό­τε μέ­χρι καί σή­με­ρα, κα­τα­βάλ­λει με­γά­λες προ­σπά­θει­ες ὁ πο­νη­ρός νά ἐ­ξα­λεί­ψει ἀ­πό τήν ψυ­χή τῶν ἀν­θρώ­πων τήν πα­ρου­σί­αν τοῦ Θε­οῦ καί βα­σι­λέ­ψει γι­ά πάν­τα στό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, ὁ πλά­νος καί δι­ά­βο­λος.  Τυ­φλω­μέ­νος ἀ­πό τήν ὑ­πε­ρη­φά­νειά του δέ βλέ­πει τήν ἀ­δυ­να­μί­α του. Οἱ προ­σπά­θει­ες του πέ­τυ­χαν σέ με­γά­λο βαθ­μό, ἔ­στω καί προ­σω­ρι­νά, καί πα­ρα­σύ­ρει στήν πλά­νη του καί δι­α­στρέ­φει τά κα­λά σπέρ­μα­τα πού ὑ­πάρ­χουν στίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων καί τούς ὁ­δη­γεῖ στό σκο­τει­νό δρό­μο τῆς κό­λα­σής του.

Πα­ρ’ ὅ­λη τή φαι­νο­με­νι­κή κυ­ρι­αρ­χί­α του, δέν πέ­τυ­χε νά ἐ­ξα­λεί­ψει τόν πυ­ρῆ­να τοῦ « κα­τ’ εἰκόνα» καί νά ὑ­πο­τά­ξει τε­λε­σί­δι­κα τόν ἄν­θρω­πο. Ἔ­τσι ἀ­κό­μα δι­α­τη­ρεῖ­ται σ’ ὅ­λες τίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων, καί σ’ αὐ­τούς ἀ­κό­μα πού φαί­νε­ται νά ἔ­χει ἀ­πό­λυ­τη κυ­ρι­αρ­χί­α, ἡ θεί­κή κα­τα­βο­λή. Μι­ά σπί­θα σι­γο­καί­ει πάν­το­τε καί πε­ρι­μέ­νει νά φυ­σύ­ξει ἕ­να ἀ­ε­ρά­κι πού θά τήν φουν­τώ­σει γι­ά νά κά­ψει τά δε­σμᾶ, νά ἐ­λευ­θε­ρω­θεῖ ἀ­πό τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ δι­α­βό­λου ὁ ἄν­θρω­πος καί νά ἐ­πα­νέλ­θει κον­τά στό Δη­μι­ουρ­γό του. Αὐ­τό τό δι­α­πι­στώ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά ἀ­πό τή με­τα­στρο­φή καί τή με­τά­νοι­α τό­σων ἀν­θρώ­πων πού ἀ­παρ­νοῦν­ται τήν πλά­νη τοῦ σα­τα­νᾶ καί ἐ­πι­στρέ­φουν στό δρό­μο τοῦ Θε­οῦ καί  τῆς σω­φρο­σύ­νης.

Ὅ­σοι λοι­πόν ἀ­παρ­νοῦ­νται τήν τυ­ραν­νι­κή κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ σα­τα­νᾶ, ἀλ­λά καί ὅ­σοι ἀ­πό και­ρό βα­δί­ζουν τό δρό­μο τοῦ Κυ­ρί­ου, κιν­δυ­νεύ­ουν νά πα­ρα­συρ­θοῦν ἀ­πό τά δε­λε­ά­σμα­τα καί τίς ὕ­που­λες προ­τρο­πές τοῦ μι­σό­κα­λου δι­α­βό­λου καί χρει­ά­ζε­ται νά ἐ­φο­δι­α­σθοῦν μέ τά κα­τάλ­λη­λα μέ­σα γι­ά νά τόν ἀ­πο­φεύ­γουν καί νά μέ­νουν προ­ση­λω­μέ­νοι στόν ἀ­γώ­να τῆς σω­τη­ρί­ας.

Τἀ μέ­σα αὐ­τά εἶ­ναι σω­στή ἐρ­γα­σί­α τῶν ἐ­ντο­λῶν τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­βα­λε μέ­σα μας καί πού πρέ­πει νά τίς ἐρ­γα­ζό­μα­στε σω­στά, γι­α­τί εἶ­ναι τά ὅ­πλα μας μέ τά ὁ­ποῖ­α θά πο­λε­μή­σου­με τόν ἄ­γρυ­πνο ἐ­χθρό μας.

Ὁ πι­στός πρέ­πει νά ἐρ­γά­ζε­ται καί νά κα­τορ­θώ­νει ὅ­λες τίς ἀ­ρε­τές μα­ζί. Ὑ­πάρ­χουν ἀ­ρε­τές ξε­χω­ρι­στές μέ πρω­ταρ­χι­κή ση­μα­σί­α. Ἀ­νά­με­σά τους πρώ­τη καί με­γά­λη εἶ­ναι ἡ ἀ­ρε­τή τῆς «τα­πει­νο­φρο­σύ­νης», ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι πο­λύ δυ­να­τό ὅ­πλο, καί κα­τα­στρέ­φει ρι­ζι­κά τό σα­τα­νι­κό ὀ­χύ­ρω­μα, τά σχέ­δια τοῦ δι­α­βό­λου.

Αὐ­τό τό με­γά­λο ὅ­πλο, ἡ με­γά­λη ἀ­ρε­τή, τῆς τα­πει­νο­φρο­σύ­νης πού κα­τα­στρέ­φει τά σχέ­δια τοῦ ἐ­χθροῦ μας, θά μᾶς ἀ­πα­σχο­λή­σει στίς σε­λί­δες πού ἀ­κο­λου­θοῦν, γι­ά νά δι­α­φω­τί­σου­με τόν ἀ­να­γνώ­στη καί νά τόν ὁ­δη­γή­σου­με στήν ἐ­φαρ­μο­γή της, Θά πε­ρι­ο­ρι­στοῦ­με σέ σύν­το­μες ἀ­να­φο­ρές για­τί δι­α­πι­στώ­νου­με πώς οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι χρι­στια­νοί μας ἀ­πο­φεύ­γουν τά με­γά­λα κεί­με­να γιά δι­ά­φο­ρους λό­γους..

Ἡ ἀ­ρε­τή τῆς τα­πει­νο­φρο­σύ­νης εἶ­ναι με­γά­λη καί δύ­σκο­λη ἀ­ρε­τή. Γι­ά νά τήν κα­τορ­θώ­σει ὁ χρι­στια­νός, θά πρέ­πει νά τά βά­λει μέ τόν ἑ­αυ­τό του, μέ τήν ὑ­πε­ρη­φά­νειά του, μέ τή φι­λαυ­τί­α του καί μέ τά δι­ά­φο­ρα πά­θη του, κα­κά πού δη­μι­ούρ­γη­σεν ἡ ἁ­μαρ­τί­α καί ἀ­σκοῦν με­γά­λη ἐ­πιρ­ρο­ή στήν ψυ­χή του. Θά πρέ­πει δέ γι­’ αὐ­τό νά κα­τα­βά­λει πο­λύ με­γά­λη προ­σπά­θεια μέ συν­τρό­φους τήν προ­σευ­χή, τήν προ­σο­χή καί τήν ἐ­πι­μο­νή, ἀλ­λά καί τή σω­στή γνώ­ση γύ­ρω ἀ­πό τό θέ­μα. Εἶ­ναι πολ­λά τά ἐμ­πό­δια στήν ἐρ­γα­σί­α αὐ­τή, καί γι­ά τοῦ­το στίς σε­λί­δες πού ἀ­κο­λου­θοῦν, θά προ­σπα­θή­σου­με νά  βο­η­θή­σου­με, τό κα­τά δύ­να­μη, τούς ἀ­δελ­φούς μας, ὥ­στε νά  δο­κι­μά­σουν τήν ἐ­φαρ­μο­γή τῆς με­γά­λης αὐ­τῆς ἀ­ρε­τῆς καί νά ὠ­φε­λή­σουν τήν ψυ­χή τους.

Οἱ δι­κές μας δυ­νά­μεις καί ἐμ­πει­ρί­ες δέν εἶ­ναι βέ­βαι­α καί τό­σο ἱ­κα­νές, γι­ά ν’ ἀ­να­πτύ­ξουν ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά τήν ἀ­ρε­τή αὐ­τή.  Γι­ά τό λό­γο αὐ­τό θά ἀ­να­τρέ­ξου­με στά κεί­με­να τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς καί στή σο­φί­α, τή γνώ­ση καί τήν ἐμ­πει­ρί­α τῶν Πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, με­τα­φέ­ρον­τας ἐ­δῶ ὅ,τι χρή­σι­μο καί ὠ­φέ­λι­μο βροῦ­με. Κα­τα­βάλ­λου­με, πι­στεύ­ου­με, κι ἐ­μεῖς τό δί­λε­πτο τῆς χή­ρας στήν πνευ­μα­τι­κή δι­α­φώ­τι­ση τῶν χρι­στια­νῶν, γι­ά νά ἔ­χουν ὅ­πλα δυ­να­τά νά πο­λε­μοῦν στόν πνευ­μα­τι­κό τους ἀ­γώ­να ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἄ­σαρ­κων δαι­μό­νων καί νά ἐ­ξο­μα­λύ­νουν τό δρό­μο τους πρός τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Εὐ­χό­μα­στε καί προ­σευ­χό­μα­στε ὅ­πως ὁ ἀ­γα­θός Θε­ός εὐ­λο­γή­σει τή  μι­κρή αὐ­τή προ­σπά­θειά μας, ὥ­στε νά φυ­τευ­θεῖ, νά αὐ­ξη­θεῖ καί νά καρ­πο­φο­ρή­σει στίς ψυ­χές τῶν ἀ­να­γνω­στῶν μας ἡ με­γά­λη ἀ­ρε­τή τῆς τα­πεί­νω­σης καί τα­πει­νο­φρο­σύ­νης καί νά φέ­ρει τά ἀ­γα­θά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα πού ὅ­λοι ἐ­πι­θυ­μοῦ­με, ἀλ­λά δύ­σκο­λα τά ἀ­πο­κτοῦ­με.

2. Η  ταπείνωση

Στή λέ­ξη «τα­πεί­νω­ση» τά δι­ά­φο­ρα λε­ξι­κά δί­νουν τήν ἔν­νοι­α τοῦ ἐ­ξευ­τε­λι­σμοῦ, τῆς μη­δα­μι­νό­τη­τας, τῆς κα­τα­στρο­φῆς, πού προ­κα­λοῦν ἄλ­λοι σέ ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους ἠ­θε­λη­μέ­να, γι­ά νά τούς κα­τα­στρέ­ψουν ἠ­θι­κά, κοι­νω­νι­κά καί οἰ­κο­νο­μι­κά, ἐ­πει­δή τούς ἐ­χθρεύ­ον­ται ἀ­πό ζή­λεια ἤ μί­σος, θε­ω­ρών­τας τους ἐ­χθρούς τους.

Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ ἔν­νοι­α πού δί­νει καί ὁ κό­σμος στή λέ­ξη «τα­πεί­νω­ση». Μ’  αὐ­τή τήν ἔν­νοι­α τή γνω­ρί­σα­με πολ­λές φο­ρές στή ζω­ή μας, ἴ­σως ἀ­κό­μα νά εἴ­χα­με καί ἰ­δί­αν ἐμ­πει­ρί­α.

Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως καί ἄλ­λη ἑρ­μη­νεί­α καί τρό­πος ἐ­φαρ­μο­γῆς τῆς τα­πεί­νω­σης, πού, ἀν­τί νά κα­τα­στρέ­ψει, ὑ­ψώ­νει τόν ἄν­θρω­πο, τόν κά­νει ἅ­γιο καί λέ­γε­ται ἁ­γί­α τα­πεί­νω­ση. Αὐ­τή εἶ­ναι πού μᾶς ἐν­δι­α­φέ­ρει καί αὐ­τή θά μᾶς ἀ­πα­σχο­λή­σει.

Ἕ­νας με­γά­λος Ὅ­σιος ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ ἐ­πι­κα­λού­με­νος προ­φή­της, σέ ἐ­ρώ­τη­ση τί εἶ­ναι ἡ τα­πεί­νω­ση ἔ­δω­κε τόν ἑ­ξῆς ὁ­ρι­σμό: «Τα­πεί­νω­ση εἶ­ναι νά πι­στεύ­εις ὅ­τι δέν εἶ­σαι ἄ­ξιος νά σέ λο­γα­ριά­ζουν οἱ ἄλ­λοι, καί νά κό­ψεις τό δι­κό σου θέ­λη­μα καί νά ὑ­πο­μέ­νεις τά ἔ­ξω­θεν ἐ­περ­χό­με­να σέ σέ­να χω­ρίς τα­ρα­χή. Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νή τα­πεί­νω­ση στήν ὁ­ποί­α δέ βρί­σκει χῶ­ρον ἡ κε­νο­δο­ξί­α».

Ἡ τα­πεί­νω­ση εἶ­ναι ὅ­πως ἕ­να μα­χαί­ρι πού, ἄν τό χρη­σι­μο­ποι­εῖς γι­ά νά ἐ­ξυ­πη­ρε­τεῖς τή ζω­ή σου, εἶ­ναι ἐρ­γα­λεῖ­ο ὠ­φέ­λι­μο. Ἄν ὅ­μως τό χρη­σι­μο­ποι­εῖς γι­ά νά κά­νεις κα­κό, τό­τε γί­νε­ται φο­νι­κό ὅ­πλο. Ἀ­κό­μα μπο­ροῦ­με νά πα­ρο­μοι­ά­σου­με τήν τα­πεί­νω­ση μ’ ἕ­να συ­στα­τι­κό πού μπο­ρεῖ κά­ποι­ος νά ­τό χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σάν φάρ­μα­κο καί ἄλ­λος νά τό χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σάν δη­λη­τή­ριο.

Οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ κό­σμου χρη­σι­μο­ποι­οῦν τήν τα­πεί­νω­ση, γι­ά νά πλη­γώ­σουν τούς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους, ἐ­νῶ ὁ Θε­ός καί οἱ ἄν­θρω­ποί Του τήν χρη­σι­μο­ποι­οῦν σάν φάρ­μα­κο, γι­ά νά θε­ρα­πεύ­σουν τά ψυ­χο­φθό­ρα πά­θη τῆς ὑ­πε­ρη­φά­νειας, τῆς φι­λαυ­τί­ας, καί τοῦ ἐ­γω­ϊ­σμοῦ.

Κι  ἄν ἀ­κό­μα οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ δι­α­βό­λου χρη­σι­μο­ποι­οῦν τήν τα­πεί­νω­ση γι­ά νά κα­τα­στρέ­ψουν κά­ποι­ον ἄν­θρω­πο πι­στό στό Θε­ό, αὐ­τός μπο­ρεῖ νά με­τα­τρέ­ψει τό ἀ­πο­τέ­λε­σμα σέ εὐ­ερ­γε­τι­κό μέ­σο σω­τη­ρί­ας, μέ τήν ὑ­πο­μο­νή, τήν ἀ­γά­πη, τή σω­φρο­σύ­νη καί τήν κα­τα­φυ­γή του στόν Κύ­ριο.

3. Μορ­φές τα­πεί­νω­σης

            Στή πο­ρεί­α τῆς ζω­ῆς του ὁ ἄν­θρω­πος θά συ­ναν­τή­σει τρεῖς μορ­φές τα­πεί­νω­σης. Ἡ μι­ά προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τήν κα­κί­α τῶν ἀν­θρώ­πων, ἡ δέ ἄλ­λη ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καί ἡ Τρί­τη εἶ­ναι ἡ ἑ­κού­σι­α τα­πεί­νω­ση, ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη πού ὁ ἴ­δι­ος θά θε­λή­σει νά ἐ­πι­βά­λει στόν ἑ­αυ­τό του.

            α) Συμ­βαί­νει πολ­λές φο­ρές ἄν­θρω­ποι, κυ­ρι­ευ­μέ­νοι ἀ­πό ζή­λει­α καί φθό­νο γι­ά τήν πρό­ο­δο τῶν συ­ναν­θρώ­πων τους, νά  θέ­λουν νά τα­πει­νώ­σουν, νά ἐ­ξευ­τε­λί­σουν κά­ποι­ο, γι­ά νά ἱ­κα­νο­ποι­ή­σουν τά ζη­λό­φθο­νά τους αἰ­σθή­μα­τα. Χρη­σι­μο­ποι­οῦν γι­’ αὐ­τό τή συ­κο­φα­ντί­α καί τό δι­α­συρ­μό, μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά βρί­σκε­ται ὁ ἄν­θρω­πος σέ πο­λύ δύ­σκο­λη θέ­ση, γι­α­τί στά μά­τι­α τῶν ἄλ­λων εἶ­ναι ἐ­κτε­θει­μέ­νος στά ψεύ­δη καί στίς συ­κο­φα­ντί­ες. Αὐ­τή εἶ­ναι μι­ά μορ­φή τα­πεί­νω­σης πού συ­χνά συ­να­ντοῦ­με στό σύγ­χρο­νο κό­σμο μας, ἐ­πει­δή ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε ὑ­λό­φρο­νας, ὑ­πε­ρή­φα­νος ἀ­το­μι­στής, τόν ἐν­δι­α­φέ­ρει μό­νο ὁ στε­νός του κύ­κλος καί ἡ κα­λο­πέ­ρα­ση. Ἡ συ­ντρι­πτι­κή πλει­ο­ψη­φί­α τῶν ἀν­θρώ­πων, δυ­στυ­χῶς βρί­σκε­ται σ’ αὐ­τή τήν κα­τα­στρε­πτι­κή ὁ­δό πού ὁ­δη­γεῖ τόν ἄν­θρω­πο μα­κρυ­ά ἀ­πό τήν ὁ­δό τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ.

            β) Ἄλ­λη μορ­φή τα­πεί­νω­σης εἶ­ναι αὐ­τή πού ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ χρη­σι­μο­ποι­εῖ σάν φάρ­μα­κο σω­τή­ρι­ο γι­ά θε­ρα­πεί­α τῶν πα­θῶν καί σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς καί συ­νί­στα­ται στό ἑ­ξῆς: Ὅ­ταν ὁ πα­ντο­γνώ­στης Κύ­ρι­ος βλέ­πει τόν πι­στό του ἄν­θρω­πο νά πα­ρα­σύ­ρε­ται ἀ­πό τίς ἀ­δυ­να­μί­ες του καί νά κιν­δυ­νεύ­ει νά χά­σει τόν Πα­ρά­δει­σο, τό­τε ἐ­πεμ­βαί­νει μέ ἀ­γά­πη καί ἐ­πι­τρέ­πει στόν πει­ρα­στή δι­ά­βο­λο νά τόν δο­κι­μά­σει μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους καί πει­ρα­σμούς, πά­ντο­τε μέ­χρι κά­ποι­ου βα­θμοῦ, γι­ά νά ἀ­νοί­ξουν τά μά­τι­α τῆς ψυ­χῆς του καί νά ξα­να­βρεῖ τό δρό­μο τῶ­ν ἐ­ντο­λῶν τοῦ Θε­οῦ καί τῆς βα­σι­λεί­ας Του. Ἐ­δῶ ὅ­μως ὑ­πάρ­χει μι­ά με­γά­λη δι­α­φο­ρά. Ἐ­νῶ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη δο­κι­μα­σί­α φτά­νει μέ­χρι κα­τα­στρο­φῆς , ἡ δο­κι­μα­σί­α τοῦ Θε­οῦ ἔ­χει ὅ­ρι­α μέ­χρι ἐ­κεῖ πού  ἀ­ντέ­χει ὁ ἄν­θρω­πος καί ὄ­χι πε­ρισ­σό­τε­ρο. Δέν ἀ­φή­νει ὁ Θε­ός, τόν ἄν­θρω­πο νά λυ­γί­σει κά­τω ἀ­πό τό βά­ρος τῶν δο­κι­μα­σι­ῶν, ἀλ­λά ἐ­πεμ­βαί­νει, τόν στη­ρί­ζει καί τόν σώ­ζει. Ἡ δο­κι­μα­σί­α πού προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τό Θε­ό εἶ­ναι φι­λάν­θρω­πη.

 Πα­ρα­δείγ­μα­τα ὑ­πάρ­χουν πολ­λά ἀ­πό τούς χρό­νους τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, τό­σο ἀ­πό ἄ­το­μα ὅ­σο καί ἀ­πό ἔ­θνη. Ὁ βα­σι­λέ­ας Δαυ­ΐδ, γι­ά πα­ρά­δειγ­μα, ξέ­φευ­γε ἀ­πό τό δρό­μο τοῦ Θε­οῦ. Τό­τε ὁ Κύ­ριος τόν τα­πεί­νω­νε μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους καί ξα­νά­βρι­σκε τό δρό­μο του.Ὁ ἴ­διος ὁ­μο­λο­γοῦ­σε: «πρίν μέ τα­πει­νώ­σεις , Θε­έ μου, ἐ­γώ εἶ­χα ἁ­μαρ­τή­σει ἐ­νώ­πιόν σου». Ἀ­κό­μα πα­ρα­δέ­χε­ται ὅ­τι ὠ­φε­λή­θη­κε ἀ­πό τήν τα­πεί­νω­ση τοῦ Κυ­ρί­ου. «Εὐ­ερ­γε­τι­κό καί σω­τή­ριο ὑ­πῆρ­ξε τό γε­γο­νός, ὅ­τι μέ τήν πα­τρι­κή σου παι­δα­γω­γί­α δι­ά τῶν θλί­ψε­ων μέ ἐ­τα­πεί­νω­σες, γι­ά νά μά­θω κα­λύ­τε­ρα τίς ἐν­το­λές σου»(ψαλ­μ.118.68-71).

            Καί τό ἰ­ου­δαϊ­κό ἔ­θνος, ὁ λα­ός τοῦ Κυ­ρί­ου, ὅ­ταν υἱ­ο­θε­τοῦ­σε τά ἔ­θι­μα τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν γει­τό­νων του, ἐ­πέ­τρε­πεν ὁ Θε­ός νά πο­λε­μη­θοῦν ἀ­πό ἄλ­λα ἔ­θνη καί νά τα­πει­νω­θοῦν, πρά­γμα πού τούς ἄ­νοι­γε τά μά­τι­α καί με­τα­νο­οῦ­σαν καί σώ­ζο­νταν.     

            Αὐ­τά τά πα­ρα­δεί­γμα­τα συ­νε­χί­ζο­νται καί στήν ἐ­πο­χή τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Ἕ­νας Παῦ­λος δο­κι­μά­ζε­ται κα­τά πα­ρα­χώ­ρη­ση Θε­οῦ καί τα­πει­νώ­νε­ται, γι­α­τί αὐ­τό ἀ­παι­τοῦ­σε τό συμ­φέ­ρο του κα­τά τήν πα­ντο­γνω­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου. Εἶ­ναι καί πολ­λά ἄλ­λα τέ­τοι­α πού πα­ρου­σι­ά­ζει ἡ ἱ­στο­ρί­α τοῦ κό­σμου καί θά ἀ­να­φέ­ρου­με ἀρ­γό­τε­ρα.

            γ) Ὑ­πάρ­χει καί μι­ά τρί­τη μορ­φή τα­πεί­νω­σης πού συ­να­ντοῦ­με στή ζω­ή τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας, σέ Μο­να­χούς καί λαϊ­κούς ἀν­θρώ­πους. Εἶ­ναι ἡ ἑ­κού­σι­α τα­πεί­νω­ση, δη­λα­δή τό τα­πει­νό φρό­νη­μα σ’ ὅ­λη τή ζω­ή τοῦ πι­στοῦ. Ὁ χρι­στι­α­νός πού ἔ­χει ἐ­ρω­τι­κή δι­ά­θε­ση γι­ά τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ἐ­φαρ­μό­ζει σ’ ὅ­λες τίς ἐκ­φάν­σεις τῆς ζω­ῆς του τό τα­πει­νό φρό­νη­μα. Αὐ­τός πού ἀ­πε­φά­σι­σε νά φο­ρέ­σει τό ἔν­δυ­μα τῆς τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, προ­σπα­θεῖ νά ἐ­ξα­φα­νί­σει ἀ­πό τή ζω­ή του τήν ὑ­ψη­λο­φρο­σύ­νη, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νει­α, τή φι­λαυ­τί­α καί ὅ­λα τά ἑ­ω­σφο­ρι­κά πά­θη. Ἀ­πό τή στι­γμή πού πῆ­ρε αὐ­τή τή  γεν­ναί­α ἀ­πό­φα­ση, θε­ω­ρεῖ τόν ἑ­αυ­τό του κα­τώ­τε­ρο ἀ­πό κά­θε ἄν­θρω­πο. Στή­ρι­γμα τοῦ πι­στοῦ, στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή, εἶ­ναι ὁ Κύ­ρι­ος, στή βο­ή­θει­α τοῦ Ὁ­ποί­ου ἐλ­πί­ζει.

            Εἶ­ναι ἄλ­λω­στε γνω­στή ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη με­ρι­κῶν Ἁ­γί­ων τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας πού ὀ­νο­μά­σθη­σαν «δι­ά Χρι­στόν σα­λοί»  Αὐ­τοί γι­ά τόν κό­σμο ἦ­σαν τρελ­λοί, γι­α­τί δέ­χο­νταν τίς ὕ­βρεις, τήν κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση, τή λοι­δο­ρί­α ἀ­τά­ρα­χα, χω­ρίς νά ἀ­ντι­δροῦν, ἐ­νῶ ἦ­σαν σώ­φρο­νες καί σο­φοί. Ἡ σο­φί­α καί  ἁ­γι­ό­τη­τά τους­ γι­νό­ταν γνω­στή στό τέ­λος τῆς ζω­ῆς τους  καί με­τά θά­να­τον, ὅταν ­γι­νό­ταν γνω­στόν τί οὐ­σι­α­στι­κά ἦ­σαν.

            Ἐ­πει­δή εἶ­ναι σπου­δαί­α καί ἀ­να­γκαί­α ἡ μορ­φή αὐ­τή τῆς τα­πεί­νω­σης, τῆς ἐ­φαρ­μο­γῆς, δη­λα­δή, τῆς τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, τοῦ τα­πει­νοῦ φρο­νή­μα­τος, θά προ­χω­ρή­σου­με νά τήν ἐ­ξε­τά­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο στή συ­νέ­χει­α.

συνεχίζεται...

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

Χα­ρα­λά­μπους Νε­ο­φύ­του

Πρεσβυ­τέ­ρου

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ

‘’Ορθόδοξος Ὁδοδείχτης

http://www.paterikiorthodoxia.com/2012/09/2164.html