Ἕνας πού καμώνονταν τόν πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στό δρόμο του ἕναν ἁπλοϊκό χωρικό πού πήγαινε στήν ἐκκλησία.
-Γιά
ποῦ μέ τό καλό; τόν ρώτησε.
-Πάω
στήν ἐκκλησία, τοῦ ἀπάντησε ὁ χωρικός.
-Καί δέ μου λές, τοῦ λέει εἰρωνικά ὁ σοφός. Μήπως ξέρεις νά μοῦ πεῖς, ὁ Θεός σου εἶναι μεγάλος ἡ μικρός;
-Κι
ἀπό τά δύο.
-Δέ
γίνεται νά εἶναι καί τά δύο!
-Γίνεται,
κύριε. Νά, εἶναι τόσο μεγάλος, πού δέν
τόν χωροῦν
οὔτε οἱ οὐρανοί, ἀλλά καί
τόσο μικρός, πού μπορεῖ νά κατοικεῖ
μέσα στήν καρδιά μου.
Κι
ὁ σοφός τα ᾿χασε μέ τή σοφή ἀπάντηση
τοῦ ἁπλοϊκοῦ μά
πιστοῦ χωρικοῦ.
http://iliaxtida.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου