Πάνω: Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκῖσκος "εὐλογεῖ" τοὺς
παρευρισκομένους στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι μετὰ τὴ
Δοξολογία ποὺ τελέστηκε πρὸς τιμήν του. Ἡ ἐπίσκεψή του χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὸν
Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ὡς "ἀνεκλάλητος χαρὰ" καὶ "ἀνεκδιήγητος
δωρεὰ" τοῦ Θεοῦ!
Λίγες
μόλις ἡμέρες πρίν τήν ὁλοκλήρωση τῆς παρούσης ἐκδόσεως πραγματοποιήθηκε
ἡ πολυδιαφημισμένη ἀπό τούς οἰκουμενιστές ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου
στό Φανάρι καί ἡ τιμητική ὑποδοχή του ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη
κ. Βαρθολομαῖο. Ἡ ἐπίσκεψη αὐτή ἀπέδειξε, δυστυχῶς, περίτρανα ὅλα
ὅσα παραθέσαμε στίς σελίδες αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου. (ΠεριοδικόΑγιορειτών Πατέρων απέναντι στα οικουμενιστικά ανοίγματα του ΟικουμενικούΠατριαρχείου)
Γιά
μία ἀκόμη φορά ἐπαναλήφθηκαν τά ἴδια θλιβερά γεγονότα ἐνταγμένα
στό ἴδιο καί πάλι σκηνικό τῆς ἐπικοινωνιακῆς τακτικῆς, τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ,
τῆς ἐπιβολῆς τῆς εἰκόνος καί πρωτίστως τῆς ἐπιβολῆς τετελεσμένων.
Ἐπιχειρεῖται δηλαδή νά ἐπιβληθεῖ μέ τεχνητό τρόπο ἡ ἐντύπωση ὅτι
δέν μᾶς χωρίζει τίποτε μέ τούς παπικούς καί ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα ἐμπόδιο
γιά τήν πλήρη κοινωνία καί ἑνότητα μαζί τους.
Γιά τόν λόγο αὐτό καί πραγματοποιήθηκε καί πάλι κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας στόν πάνσεπτο πατριαρχικό ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ «λειτουργικός ἀσπασμός τῆς ἀγάπης» σέ κορυφαία στιγμή τῆς ὀρθοδόξου λατρείας, τήν ὥρα πού οἱ ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς πού λαμβάνουν μέρος στήν Θεία Λειτουργία ὁμολογοῦν τήν κοινή πίστη τους στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί ἀνταλλάσσουν τόν ἀσπασμό, ἀφοῦ πρῶτα ἀσπασθοῦν τά Τίμια δῶρα πού μόλις ἔχουν ἐναποτεθεῖ ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἐκείνη τήν ἱερή στιγμή, λίγο
πρίν τήν εὐχή τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξῆλθε
τοῦ ἱεροῦ βήματος καί κατευθύνθηκε πρός τό ἀντίθρονο, ὅπου βρισκόταν
ὁ Πάπας καί ἀντάλλαξαν τόν «λειτουργικό ἀσπασμό τῆς ἀγάπης» γιά νά ὑποδηλώσουν
τήν ψευδοενότητα στήν πίστη μεταξύ ὀρθοδόξων καί παπικῶν.
Ἐπαναλήφθηκαν,
ἐπίσης, καί πάλι συμπροσευχές καί «κοινή εὐλογία» τοῦ Πάπα πρός τό ὀρθόδοξο
πλήρωμα, ἀπαγγελία τοῦ Πάτερ ἡμῶν ἀπό τόν Πάπα, στόν ὁποῖο ἐψάλη
καί πολυχρόνιο. Ἐπαναλήφθηκε, ἐπίσης, ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου,
ἡ ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης καί τοῦ Βατικανοῦ
ὡς κανονικῆς Ἐκκλησίας.
Δρομολογεῖται, ἔτσι, κατά τέτοιον τρόπο ἡ ὑπόθεση τῆς περίφημης «ἑνώσεως», ὥστε αὐτή νά καταλήξει νά ἐπιβληθεῖ ἀπό τήν «φυσική ροή» τῶν πραγμάτων πού προσυμφωνημένα ὁδηγοῦνται πρός τά ἐκεῖ. Αὐτή ἡ ψευδοένωση ἐπιχειρεῖται
νά ἐπιβληθεῖ ὡς μιά εἰκονική πραγματικότητα παρά ὡς μιά ἀληθινή
κατάσταση.
Ἕνα
γεγονός, πού ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό τήν τελευταία ἐπίσκεψη
τοῦ Πάπα στό Φανάρι, εἶναι ἡ ἐπιβολή τῶν θέσεων τοῦ Βατικανοῦ στήν
προσέγγιση μέ τούς ὀρθοδόξους καί τήν ἐπιζητούμενη ἕνωση. Παρά
τήν ἄριστη ἐπικοινωνιακή τακτική τοῦ νέου Πάπα, παρά τήν ἁπλότητα
καί τόν αὐθορμητισμό πού ἐκδηλώνει πρός τά ἔξω, παρά τίς κινήσεις ἐντυπωσιασμοῦ,
τά χειροφιλήματα καί τίς βαθειές ὑποκλίσεις πρός τόν κ. Βαρθολομαῖο,
ἡ στόχευση τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων παραμένει πάντοτε ἡ
ἴδια.
Καί ἡ στόχευση αὐτή, ὅπως διεξοδικά ἀναπτύξαμε στό παρόν τεῦχος, εἶναι ἡ ἐπιβολή στόν διάλογο τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, καθώς καί μίας ἑνώσεως οὐνιτικοῦ τύπου, πού θά ὑπερπηδᾶ δογματικές διαφορές στά πλαίσια τῆς «νομίμου ποικιλότητος». Αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώθηκε
καί μέ τήν ὁμιλία τοῦ Πάπα στήν κυριακάτικη Λειτουργία στό Φανάρι
ὅπου ἀνέφερε συγκεκριμένα:
«Γιά μιά εὐτυχῆ σύμπτωση, αὐτή ἡ ἐπίσκεψή μου γίνεται ἀρκετές μέρες μετά ἀπό τόν ἑορτασμό τῆς 50ῆς ἐπετείου τῆς ἔκδοσης τοῦ Διατάγματος τῆς δεύτερης συνόδου τοῦ Βατικανοῦ Unitatis redintegratio γιά τήν ἀναζήτηση τῆς ἑνότητος μεταξύ ὅλων τῶν χριστιανῶν. Πρόκειται γιά ἕνα θεμελιῶδες κείμενο μέ τό ὁποῖο ἀνοίχθηκε ἕνας νέος δρόμος γιά τήν συνάντηση μεταξύ τῶν καθολικῶν καί τῶν ἀδελφῶν τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων. Ἰδιαίτερα μέ αὐτό τό διάταγμα ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες "ἔχουν ἀληθινά μυστήρια καί κυρίως, δυνάμει τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τήν Ἱεροσύνη καί τήν Εὐχαριστία, διά μέσου τῶν ὁποίων παραμένουν ἀκόμα ἑνωμένες μαζί μας μέ στενότατους δεσμούς" (n.15). Ἐν συνεχείᾳ, ἀναφέρεται
ὅτι γιά νά διαφυλάξουν πιστά τήν πληρότητα τῆς χριστιανικῆς παράδοσης,
καί γιά νά φέρουν εἰς πέρας τήν συμφιλίωση τῶν χριστιανῶν ἀνατολῆς
καί δύσεως εἶναι ὑψίστης σημασίας νά διατηρηθεῖ καί νά ὑποστηριχθεῖ
ἡ πλουσιότατη παρακαταθήκη τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς ἀνατολῆς, ὄχι μόνο
σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τίς λειτουργικές καί πνευματικές παραδόσεις, ἀλλά ἐπίσης
τήν κανονική τάξη πού θέσπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι, ἡ ὁποία
τάξη ρυθμίζει τόν βίο αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν (βλ. n. 15 -16).
Θεωρῶ σημαντικό νά ἐπισημάνω τόν σεβασμό αὐτῆς τῆς ἀρχῆς ὡς οὐσιαστικῆς καί ἀμοιβαίας προϋπόθεσης γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας, πού δέν σημαίνει ὑποταγή τοῦ ἑνός στόν ἄλλο, οὔτε ἀφομοίωση, ἀλλά μᾶλλον ἀποδοχή ὅλων τῶν δωρεῶν πού ὁ Θεός ἔδωσε στόν καθένα γιά νά φανερώσει σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο τό μέγα μυστήριο τῆς σωτηρίας πραγματοποιηθέν ἀπό τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν διά μέσου τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Θέλω νά διαβεβαιώσω τόν κάθενα ἀπό σᾶς ὅτι γιά νά φθάσουμε στόν ἀναζητούμενο σκοπό τῆς πλήρους κοινωνίας, ἡ Καθολική Ἐκκλησία δέν προτίθεται νά ἐπιβάλει καμμία ἀπαίτηση, παρά μόνον ἐκείνη τῆς ὁμολογίας τῆς κοινῆς πίστεως, καί ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀναζητήσουμε ἀπό κοινοῦ ὑπό τό φῶς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἐμπειρίας τῆς πρώτης χιλιετίας, τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους θά ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀναγκαία ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στίς σημερινές συνθῆκες: τό μόνο πρᾶγμα πού ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ καί ἐγώ ἀναζητῶ ὡς Ἐπίσκοπος Ρώμης "τῆς Ἐκκλησίας τῆς προκαθημένης τῆς ἀγάπης", εἶναι ἡ κοινωνία μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μιά τέτοια κοινωνία θά εἶναι πάντα καρπός τῆς ἀγάπης "πού ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν" (Ρωμ 5,5), ἀγάπης ἀδελφικῆς πού δίνει ἔκφραση στόν πνευματικό καί ὑπερβατικό δεσμό πού μᾶς ἑνώνει ὡς μαθητές τοῦ Κυρίου» (http://www.amen.gr/article19910).
Εἶναι δεδομένο ὅτι αὐτή ἡ κοινωνία (communio) θά ἐπιχειρηθεῖ νά ἐπιβληθεῖ μέ ταχύτατους ρυθμούς καί «χωρίς καμμία ἀπαίτηση» ἀπό τό Βατικανό, τό ὁποῖο θά μᾶς ἐπιτρέψει νά διατηρήσουμε τίς «λειτουργικές καί πνευματικές παραδόσεις» μας καί τήν «κανονική τάξη», ὅ,τι κάνουν, δηλαδή, καί οἱ οὐνίτες!
Αὐτή τήν κοινωνία μέ τούς παπικούς ἐπιθυμεῖ καί ἐπιζητεῖ, δυστυχῶς, καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁ ὁποῖος ἀνέφερε στήν προσφώνησή του πρός τόν Πάπα ὅτι «ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας ἤλλαξε κατεύθυνσιν, αἱ παράλληλοι καί ἐνίοτε συγκρουόμεναι πορεῖαι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνηντήθησαν εἰς τό κοινόν ὅραμα τῆς ἐπανευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης ἑνότητος αὐτῶν, ἡ ψυγεῖσα ἀγάπη ἀνεζωπυρώθη, καί ἐχαλυβδώθη ἡ θέλησις ἡμῶν ὅπως πράξωμεν πᾶν τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ νέου ἀνατείλῃ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ κοινωνία ἡμῶν. Ἔκτοτε ἤνοιξεν ἡ ὁδός πρός Ἐμμαούς, ὁδός πιθανῶς μακρά καί ἐνίοτε δύσβατος, πλήν ἀνεπίστροφος, ἀοράτως τοῦ Κυρίου συμπορευομένου μεθ᾿ ἡμῶν, ἄχρις οὗ Οὗτος ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν "ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου" (Λουκ. κδ΄ 35)» (http://www.amen.gr/article19910).
Αὐτή τήν κοινωνία μέ τούς παπικούς ἐπιθυμεῖ καί ἐπιζητεῖ, δυστυχῶς, καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁ ὁποῖος ἀνέφερε στήν προσφώνησή του πρός τόν Πάπα ὅτι «ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας ἤλλαξε κατεύθυνσιν, αἱ παράλληλοι καί ἐνίοτε συγκρουόμεναι πορεῖαι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνηντήθησαν εἰς τό κοινόν ὅραμα τῆς ἐπανευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης ἑνότητος αὐτῶν, ἡ ψυγεῖσα ἀγάπη ἀνεζωπυρώθη, καί ἐχαλυβδώθη ἡ θέλησις ἡμῶν ὅπως πράξωμεν πᾶν τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ νέου ἀνατείλῃ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ κοινωνία ἡμῶν. Ἔκτοτε ἤνοιξεν ἡ ὁδός πρός Ἐμμαούς, ὁδός πιθανῶς μακρά καί ἐνίοτε δύσβατος, πλήν ἀνεπίστροφος, ἀοράτως τοῦ Κυρίου συμπορευομένου μεθ᾿ ἡμῶν, ἄχρις οὗ Οὗτος ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν "ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου" (Λουκ. κδ΄ 35)» (http://www.amen.gr/article19910).
Ἄν
εἶναι ὅμως «ἀνεπίστροφος» ἡ πορεία τοῦ κ. Βαρθολομαίου πρός τήν ἀπόκλιση ἀπό
τήν ὀρθόδοξο ἐκκλησιολογία καί τήν ψευδοένωσή του μέ τούς παπικούς, τό ἴδιο «ἀνεπίστροφος»
ὀφείλει νά εἶναι καί ἡ δική μας πιστότητα καί προσήλωση στίς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων
Πατέρων μας. Μέ αὐτούς θά στοιχηθοῦμε, αὐτούς θά ἀκολουθήσουμε καί σέ αὐτούς θά
ὑπακούσουμε μέ ἀσφαλές κριτήριο τήν ὀρθόδοξη δογματική καί ἐκκλησιολογική μας
συνείδηση.
«Οἱ
Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι
ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται,
τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω
φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ
τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν
Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες,
τοὺς δὲ διά τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν
κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις
τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»
(Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἔκδ. Ἀποστ.Διακονίας, σελ. 353-4).
http://aktines.blogspot.gr/2014/12/blog-post_124.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου