«Γιά τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό»

Δημητρίου Παναγόπουλου

ἱεροκήρυκος

Ἐκεῖ πού τελειώνει ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἑαυτό του, ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός θέλει νά ἀπελπιστοῦμε τελείως ἀπό τίς προσπάθειές μας, ὥστε νά ζητήσουμε τήν βοήθειά Του καί νά Τοῦ ἐμπιστευτοῦμε τίς ὑποθέσεις τῆς ζωῆς μας. Ὅπως ὅταν ἀναθέτουμε μία ὑπόθεση στόν δικηγόρο μας, τοῦ δίνουμε ὅλα τά στοιχεῖα τοῦ φακέλλου, γιά νά ἀναλάβει τήν ὑπόθεσή μας, ἔτσι καί ἐμεῖς πρέπει νά ἐμπιστευτοῦμε ὅλον τόν ἑαυτό μας στό Θεό, γιά νά μᾶς ἀναλάβει. Ἐδῶ ἀφήνεις ἐλεύθερο τό σῶμα σου στή θάλασσα καί λόγῳ τῆς ἄνωσης δέν σέ πνίγει ἡ θάλασσα ἀλλά σέ κρατάει στήν ἐπιφάνεια, πόσο περισσότερο ἄν ἐμπιστευτεῖς τόν Θεό! Ὅμως σήμερα οἱ Χριστιανοί, δέν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ταυτόχρονα ἔχουν στό σπίτι τους εἰκόνες, καντῆλες καί λιβάνια. Ὁ Θεός πολύ πληγώνεται, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δέν Τόν ἐμπιστεύονται.

Σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι στά λόγια Χριστιανοί, ὄχι ὅμως καί στά ἔργα. Καί αὐτό γιατί δέν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στό Θεό, ἡ ὁποία δίνει ἠρεμία καί εἰρήνη στόν ἄνθρωπο, ὅ,τιδήποτε καί ἄν τοῦ συμβεῖ. Τά νευρολογικά κέντρα καί τά τρελάδικα γέμισαν ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά κάνουν τή ζωή τους εὐτυχισμένη χωρίς τό Θεό, δέν βάζουν τό Θεό στή ζωή τους καί ὅταν συμβαίνει κάτι κακό στή ζωή τους, δέν μποροῦν νά ἑρμηνεύσουν καί νά φιλοσοφήσουν γιατί τούς συνέβη αὐτό καί βασανίζονται. Οἱ ἄνθρωποι λένε τήν προσευχή τοῦ Πάτερ ἡμῶν, ἀλλά στή ζωή τους πορεύονται σάν ὀρφανοί καί πολλές φορές γίνονται ἀκόμα καί ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Οἱ μέριμνες, οἱ φροντίδες, τά βάσανα εἶναι αὐτά πού μᾶς καταβάλλουν, γιατί κουβαλᾶμε τό τσουβάλι μόνοι μας, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πῶς νά μᾶς βοηθήσει μετά ὁ Θεός; Ἐδῶ τά κοράκια, πού κάνουν τίς φωλιές τους ψηλά στά βράχια, ὅταν γεννήσουν τά μικρά τους τά παρατᾶνε. Λογικά θά ἔπρεπε τά κοράκια νά ἐξαφανιστοῦν σάν εἶδος, ἐντούτοις τά κοράκια σάν πουλιά ὑπάρχουν ἀκόμα. Πῶς γίνεται αὐτό; Ὁ Θεός μεριμνᾶ καί γι᾿ αὐτά καί δέν πεθαίνουν. Εἶναι ἕνα μάθημα ἀπό τή φύση γιά μᾶς, ὥστε νά ἔχουμε πάντα ἐμπιστοσύνη στό Θεό.

Ὁ Θεός ἔχει ἐξοπλίσει τόν ἀχινό μέ τέτοια κεραία, ὥστε νά ἀντιλαμβάνεται τήν κακοκαιρία καί νά καταδύεται ἔτσι μέσα στό χῶμα καί νά προστατεύεται ἀπό τήν τρικυμία. Ἄν ὁ Θεός ἔχει προνοήσει καί ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἀχινό, ἐσένα τόν ἄνθρωπο, πού Σταυρώθηκε γιά σένα, θά σέ ἔχει ἔξω ἀπό τήν Πρόνοιά Του; (Μέγας Βασίλειος).

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία βαρκοῦλα πού ταξιδεύει στήν αἰωνιότητα. Καί κάνει τό λάθος, νά ρίχνει τήν ἄγκυρα τῆς ζωῆς του, στό δικό του ἀμπάρι, βασιζόμενος στίς δικές του δυνάμεις, στή δική του πίστη (αὐτοπεποίθηση), στό δικό του πορτοφόλι καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά μήν ἀσφαλίζεται καί νά κινδυνεύει ἀπό τόν διάβολο διαρκῶς. Ἅμα ὅμως ρίξει τήν ἄγκυρά του στόν οὐρανό, ἀσφαλίζεται καί θά ἔχει τό Θεό βοηθό! Μπορεῖ ἡ βάρκα νά ὑποστεῖ θαλασσοταραχές, ἀλλά δέν πρόκειται νά ναυαγήσει, ὅπως συμβαίνει μέ αὐτούς πού πορεύονται μόνοι τους, χωρίς νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά ναυάγια πού ἔχουν πολλοί ἄνθρωποι στή ζωή τους.

Ὅταν ἔγινε ὁ χορτασμός τῶν 5000 ἀνδρῶν ἀπό τό Χριστό, εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές Του, νά περάσουν στήν ἀπέναντι πλευρά τῆς λίμνης. Πράγματι οἱ μαθητές πῆραν μία βάρκα καί ἄρχισαν νά κωπηλατοῦν, ἀλλά τούς ἔπιασε θαλασσοταραχή καί ἐπί ὧρες πολεμούσανε μέ τά κύματα, παρ᾿ ὅλα αὐτά, ὅμως, δέν ἐπέστρεψαν πίσω.

Τί διδάσκει αὐτό; Ποτέ σου μήν γυρίσεις πίσω, γιά κάτι πού ἔχεις κάνει στή ζωή σου καί τό ἐγκρίνει ὁ Χριστός, τό Εὐαγγέλιο, ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ θαλασσοταραχή διδάσκει, ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού θά ἀκολουθήσουν τό Χριστό, θά δέχθοῦν ὅλες τίς παγίδες, ὅλες τίς δυσκολίες καί ὅλες τίς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου τούτου.

Ἐξάλλου τά δέντρα πού ἔχουν καρπό πετροβολοῦνται. Τά ξημερώματα βλέπουν οἱ μαθητές τό Χριστό νά περπατάει πάνω στά νερά. Καί ὁ Πέτρος βλέποντας τό Χριστό, πῆγε στό Χριστό, περπατώντας καί αὐτός πάνω στά νερά!

Τί διδάσκει αὐτό; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος, προσηλωμένος μέ τό βλέμμα του στό Χριστό, καθιστᾶ τά ἀδύνατα, νά γίνονται δυνατά.

Ὅταν ὅμως ὁ Πέτρος, ἔστρεψε ἀλλοῦ τό βλέμμα του καί ἄρχισε νά κοιτάει τά κύματα, ἄρχισε νά βυθίζεται.

Τί διδάσκει αὐτό; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει τό νοῦ του στό Χριστό καί εἶναι ἀλλοῦ τά ἐνδιαφέροντά του, τότε ἀρχίζει νά βυθίζεται στό βόρβορο τῆς ἁμαρτίας.

Μετά πῆγαν οἱ μαθητές μέ τή βάρκα τους στό Χριστό (δέν πῆγε ὁ Χριστός στή βάρκα), γιά νά Τόν βάλουν στή βάρκα τους. Καί τί ἔγινε τότε; Ἡ βάρκα βρέθηκε ἀμέσως θαυματουργικῶς στήν ἀπέναντι ὄχθη! Δέν πρόλαβαν κἄν νά βάλουν τό Χριστό μέσα στή βάρκα τους, ἁπλά τό ἐπιχείρισαν. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός! Βάλτε τό Χριστό στή ζωή σας καί θά δεῖτε θαύματα. Πράγματα πού δέν μπορέσατε νά κάνετε μέ τίς γνώσεις σας, μέ τά χρήματά σας, μέ τόν ἐγωισμό σας, θά τά κάνετε μέ τό Χριστό. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν ἐμπιστεύεται τό Χριστό στό τιμόνι τῆς ζωῆς του, βάζει αὐτόματα τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος ἀργά ἤ γρήγορα θά τόν ὁδηγήσει σέ ναυάγιο καί στήν καταστροφή.

Ὁ πραγματικός Χριστιανός δέν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλά ὑπεράνθρωπος. Δέν ἔχει αἷμα μέσα του, ἀλλά νερό. Εἶναι πάντα ψύχραιμος καί δέν θυμώνει. Γνωρίζει ὅτι, ὅ,τι καί νά τοῦ συμβεῖ στή ζωή του, ὁ Θεός τό ἐπέτρεψε, γιά τό καλό του καί ἔτσι παρηγοριέται. Σ᾿ αὐτό ἀκριβῶς τό γρανάζι σκοντάφτουν πολλοί.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κάθε μέρα πού ξυπνοῦσε, ἔκανε μία σύντομη προσευχή πού ἔλεγε:

Πήγαινε Χριστέ καί σήμερα μπροστά μας!

Ὁ Χριστός εἶπε, ὅποιος θέλει ἄς μέ ἀκολουθήσει. Ἀλλά ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε, λές καί ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας ὑποδείξεις. Δέν ἀκολουθοῦμε τό Χριστό, δέν Τόν βάζουμε μπροστά μας καί δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε, γι᾿ αὐτό καί ἡ ζωή μας γέμισε βάσανα καί τραγωδίες. Καί ἄν δέν ἔχουμε ὁδηγό τό Χριστό, τότε ὁπωσδήποτε, θά ἔχουμε ὁδηγό τό διάβολο. Δέν ὑπάρχει μέση κατάσταση. Αὐτοί πού ζοῦν τή ζωή τους, ὅπως αὐτοί θέλουν, θά χάσουν τήν ψυχή τους, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπολαύσουμε τή ζωή αὐτή καί ταυτόχρονα νά σώσουμε καί τήν ψυχή μας. Δέν συνδυάζονται αὐτά τά πράγματα....

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐμπιστοσύνη στό Θεό, βομβαρδίζεται ἀπό λογισμούς μέριμνας, πῶς θά κάνει τή μία πῶς θά κάνει τήν ἄλλη δουλειά. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά ἀγχώνεται, νά βασανίζεται καί νά στενοχωριέται.

Παράδειγμα:

Ὁ Ἅγία Φιλοθέη, ἡ ὁποία ἔλαμψε κατά τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας, θέλησε κάποτε νά ἱδρύσει ἕνα ὀρφανοτροφεῖο θηλέων. Τό κεφάλαιο ὅμως πού εἶχε, δέν ἐπαρκοῦσε στό νά κάνει πραγματικότητα τή σκέψη της. Ὅταν κάποιοι ἄκουσαν αὐτό πού ἤθελε νά κάνει, τήν ρώτησαν:

Μά μπορεῖς νά φτιάξεις ὀρφανοτροφεῖο, μέ τόσα λίγα γρόσια;

Καί ἡ Ἁγία Φιλοθέη τούς ἀποκρίθηκε:

Μέ λίγα γρόσια ἡ Φιλοθέη δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτα. Ἀλλά μέ τό Θεό καί τά λίγα γρόσια, ἡ Φιλοθέη ὅλα μπορεῖ νά τά κάνει.

Καί πράγματι κατόρθωσε καί ἔκανε τό ὀρφανοτροφεῖο. Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού αὐξάνει καί εὐλογεῖ τά λίγα γρόσια ἀρκεῖ νά ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη καί πίστη στό Θεό.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΟΜΙΛΙΩΝ “

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”, γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/