Ο πρώτος αναχωρητής και διδάσκαλος του μοναχισμού στην Αίγυπτο
Κεντρική ιδέα από τον πρόλογο του αρχαίου βιβλίου "Λαυσαϊκόν"
Ο μοναχικός βίος εμφανίστηκε πρώτα στην Αίγυπτο και αναπτύχθηκε εκεί όσο σε καμιά άλλη χώρα. Εκπροσωπώντας τις ευαγγελικές αρχές προσείλκυσε πλήθος ανθρώπων στις τάξεις του. Σε αυτό συνετέλεσε και η διάδοση των πράξεων των ενάρετων μοναχών. Περισσότερο τους παρακινούσε ο ζήλος προς μίμηση εκείνων των ανδρών, οι οποίοι άσημοι και χωρίς να έχουν εκπαίδευση ανήλθαν σε μεγάλα ύψη αρετών. Έτσι γέμισαν οι έρημοι από μοναχούς. Έφθασαν μάλιστα οι μοναχοί, ιδιαίτερα έξω από την πόλη Οξύρυγχο, να είναι ίσοι στον αριθμό με τους κατοίκους της πόλης. Πεντακόσιες χιλιάδες οι κάτοικοι παντακόσιες χιλιάδες και οι μοναχοί.
Όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις. Η Αίγυπτος, όπου επλεόνασε η άσεμνη ειδωλολατρεία όσο σε κανένα άλλο έθνος έγινε η μεγαλύτερη έρημος άσκησης των τέκνων του Θεού.
Το βιβλίο Λ α υ σ α ϊ κ ό ν έγραψε γύρω στο 300 μ.Χ. ο Π α λ λ ά δ ι ο ς, Επίσκοπος Ελενουπόλεως ύστερα από αίτηση ενός θεοσεβούς, πιστού και σεμνού αξιωματούχου του Λ α ύ σ ο υ, πατρικίου του βασιλέως Θεοδοσίου και αναφέρεται στον θαυματό βίο και τους πνευματικούς άθλους για τον Χριστό αγίων πατέρων, μοναχών και αναχωρητών της Αιγύπτου αλλά και πολλών θεόπνευστων γυναικών, προς μίμηση του ασκητικού και ενάρετου βίου τους για κοινη ωφέλεια των ορθοδόξων.
Α΄
Λίγα λόγια για τον Αββά Ισίδωρο
"Ερχόμενος πρώτα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα χρόνια του μεγάλου βασιλιά και ουρανοπολίτη Θεοδόσιου συνάντησα στην πόλη έναν θαυμάσιο άνδρα με ήθος γνώση και αρετή, ξενοδόχο και πρεσβύτερο της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων, γύρω στα εβδομήντα, ο οποίος στη νεότητά του έζησε στην έρημο της Νιτρίας και πέτυχε άθλους ασκητικούς. Έζησε δε ακόμη δεκαπέντε χρόνια και είχε τέλος μακάριο. Μέχρι τότε φορούσε κάλυμμα στην κεφαλή του, δεν είχε ακουμπήσει κρέας ούτε ποτέ σε τράπεζα έφαγε μέχρι χορτασμού, ούτε λουτρό χρησιμοποίησε. Παρόλα αυτά διατηρούσε τέτοια εξωτερική εμφάνιση, που έδινε την εντύπωση, σε όσους δεν γνώριζαν την άσκησή του, ότι ζούσε με μεγάλες ανέσεις.
Αν πω να διηγηθώ τις αρετές της ψυχής αυτού του ανθρώπου δεν θα μου φθάσει ο χρόνος. Τόσο ήταν πράος, φιλάνθρωπος και ειρηνικός, ώστε και αυτοί οι άπιστοι τον σέβονταν για την ορθή πίστη του στον Θεό και την υπερβολική του χρηστότητα.
Είχε δε τέτοια πνευματική χάρη και γνώση των Αγίων Γραφών και κατείχε τα θεία δόγματα, ώστε συχνά αρπαζόταν ο νους του σε θείες θεωρίες. Και όταν τον ρωτούσα να μου διηγηθεί έλεγε ότι απεδήμησε η διάνοιά του στη θεωρία του Θεού. Συχνά δε τον έβλεπα να δακρύζει στην τράπεζα και όταν ζήταγα να μάθω την αιτία των δακρύων του μου έλεγε πως ντρέπεται να λαμβάνει υλική τροφή και πως οφείλουμε να υπάρχουμε για την παραδείσια τροφή και να εμφορούμαστε από την αμβροσία τροφή για τη μεγάλη τιμή που ο Χριστός μας έχει παραχωρήσει.
Αυτός ήταν γνώριμος σε όλη τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο και στις γυναίκες των μεγιστάνων. Αυτός θεωρώντας περιττό πράγμα τον πλούτο και τις βιοτικές ανάγκες δεν άφησε διαθήκη όταν πέθανε ούτε ένα νόμισμα στις παρθένες αδελφές του αλλά τις παρέδωσε στον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός που μας δημιούργησε θα οικονομήσει και σε αυτές τα αναγκαία προς το ζην όπως έκανε και με μένα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου