Μέσα ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου.

Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων καί ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής καί μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κοντού από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.

Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνι­κού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη  «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλε­ξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νο­σοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.
Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύ­λου ανιάτων Πατρών….

«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγά­πης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; θαύμασε Πατρική αγάπη’ από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη’ ήταν τόση ή μυϊκή ατονία, πού τίποτε δεν μπορούσε να κινηθεί καί να λειτουργήσει ε­πάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά καί όταν άνοιγαν τα έ­βλεπα ή θαμπά ή διπλά δεν μπορούσα να μιλήσω κα-θόλου, ούτε να καταπιώ το σίελο μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους είχα πάντα οξυγό­νο, μερικές φορές και αναπνευστήρα ή καρδιά δυο φορές σταμάτησε με ανακοπή το γαστρεντερικό σύ­στημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 τον στομάχου είχαν νεκρωθεί τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθε­τήρας.   Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και Θρομβώσεις, ή αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάν­σεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα ση­μεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6χρόνια α­πό τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, πού έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συ­νεχόμενες για 12 χρόνια με βαρείες αντιβιώσεις, αναι­μία κτλ., πονοκέφαλοι, πού δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την  ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρ­κωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα καί τη δί­ψα  στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, πού είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, ή δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι πολλάκις πλησία­σα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, ό­μως ή πραγματικότητα ήταν άλλη’ ποτέ δεν θα μπορέ­σω να περιγράψω τη γλυκύτητα καί την εσωτερική α­νάπαυση καί χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλια­ζα καί καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».
(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κο­ντού, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).

Εμπειρικές ελπιδοφόρες αλήθειες

Από μία μοναχή εκ Πατρών λάβαμε σε φωτοτυ­πία ένα ιδιόγραφο κείμενο με ευλογημένες εμπειρίες της μακαριάς συγχρόνου νεομάρτυρος εκλεκτής δού­λης του Θεού Δήμητρας Κοντού, τα όποια καί παραθέ­τουμε προς στηριγμό καί ψυχική ωφέλεια όλων μας. Ή μοναχή πού μας τα έστειλε σημείωσε τα εξής: Ιδιό­χειρο κείμενο πού διαβάστηκε σαν επικήδειος την ήμε­ρα της κηδείας της.
Έχω μέσα μου το φρόνημα καί την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.
*  Θεός μου καί σταυρός μου το ίδιο’ το ένα γλυκύ­τερο του άλλου’ καί για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.
*  Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.
*  Δεν με προβλημάτισε καί δεν μου δημιούργησε στενοχώρια καί ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.
*  Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο κα­θόλου δεν μου άρεσε’ την ήθελα χαρούμενη καί έτσι καί την βάδισα την πορεία μου ένα γλέντι, ένα πανη­γύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.
*  Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακριά μου  ήταν ο  γλυκύτατος μου καί ό δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη καί τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατα Του, στις χούφτες Του τίς Πατρικές! Έτσι ένιωθα.
*  Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το Νοσοκομείο με εχ­θρικό μάτι. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ότι μου ζητήθη­κε να κάνω από φάρμακα καί εξετάσεις, έστω καί αν αυτό στοίχιζε.
Μετά γλυκύτητας καί ηδονής αγκάλιασα καί καταφίλησα τα οδυνηρά μου μηχανήματα πού εν πολλοίς και πολλάκις ή ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου.
*  Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεβάτι μου  γλύκαι­νε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος καί ευγνωμο­σύνη το αγκάλιασα καί το καταφίλησα.
*  Σαν μια ιερή διακονία ανέλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένεια μου. Ήμουν ό ασθενής καί ό διακόνων αυτή! Πάντα μέσα μου ό Παύλειο λόγος «την διακονίαν σου πληροφόρησαν».
*  Την κράτησα σαν κόσμημα πολύτιμο σφιχτά στα δυο μου χέρια’ με πότισε μεθυστικό κρασί, με γέμισε χαρά, ευτυχία, ηδονή, καύχημα. Μου έγινε πηγή ευ­γνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας… Με έκανε νο­σταλγό καί κράχτη της αιωνιότητας!
*  Ή ως τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αί­σθημα του εξόριστου, του διαβάτη, της ξενιτιάς. Πόδια στη γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους τραβηγμένα ψηλά… Με έλιωσε το αγνάντεμα σαν το άπογεγαλακτισμενον πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στη γλυκεία
Πατρίδα….
*  Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή καί ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα αναστάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ‘ίδιο, τίποτα το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό. Ορίζοντας ανοιχτός, ου­ρανός καί γη συμπλέκονται.
*  Ή άπειρη αγάπη Του με φύλαξε από επιθυμίες.
Δεν έβαλα μέσα στην ψυχή μου καμιά επιθυμία της γης. Με ελέησε καί με ευσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολλήθη ή ψυχή μου. Με όλους τους τρόπους έ­δειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι, πέρα για πέρα ταιριάζει να το πω’ «επλεόνασας έπ’ εμέ την μεγαλωσύνην Σου». Τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου για να αρέσει στο Θεό, καί Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τίς ευλογίες καί τα αγαθά Του!
*  Τίποτα δεν είχα να σου δώσω στην ζωή μου και δεν του έδωσα’ ένα μόνο είχα καί αυτό ολόκαρδα του το έδωσα το χαρούμενο Ναι μου!
*  Χόρτασε το πετσί μου πόνο καί πολλές φορές έ­κλαψα καί σε αθυμία έπεσα, αλλά απηλαγμένα της πικρίας…, στο βάθος στάλαζαν γλυκασμοί….
*  Το σώμα μου δεν το αγάπησα καί ούτε του χαρί­στηκα εν ονόματι της ανημποριάς του. Του έδωσα τό­σο όσο του έπρεπε για να συντηρηθεί. Το διακονήσαμε σεβασμό σαν άρρωστο, καί αυτό πού είχε ανάγκη του το έδωσα. Τα στερήθηκα όλα, ακόμα καί τα απα­ραίτητα. Αλλιώτικη πορεία από τούτη δεν γνώρισα.
Γύρισα από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, καί από Νο­σοκομείο σε νοσοκομείο, από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια…. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέ­λημα μου. Το θέλω μου την κάθε στιγμή μου το τεμά­χιζε ή μυασθένεια. Είμαι διαπαντός κάτω από τη δική της την εξουσία. Σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, μου στέρησε καί την παραμικρή ανάπαυση….
Όμως  σε τίποτα δεν με δυσκόλεψε να τρέξω. Όλη μου την ζωή την ένιωσα ένα τρέξιμο πόσο μου αρέσει να τρέ­χω!!
* Δεν θέλησα να περιορισθώ μονάχα μέσα στην ανημποριά μου καί αύτη να είμαι μόνο θέλω καί κάτι ακόμα καί κάτι πιο πάνω από αυτή.
* Μια πορεία 30 χρόνων σαν νάνε 30 μονάχα λε­πτών  έτσι αισθάνομαι. Πορεία μεστή  χαρμόσυνης καί γλυκασμών. Ευλογητός, Ευλογητός ό Θεός για
τούτη την ευτυχία…
* Αύτη ή κλητή καί αγία ήμερα του 1965 εορτή ε­ορτών, καί πανήγυρις πανηγύρεων….
Δόξα Σοι Κύριε, δόξα σοι. Προσκυνώ την αγαθό­τητα Σου την ανεκδιήγητον. Υμνώ την αγαθότητα Σου την ανεξιχνίαστον. Ευχαριστώ καί δοξολογώ το αμέτρητο Σου έλεος ότι μυρίων κολάσεων καί τιμω­ριών ούσα αξία ελεείς καί ευεργετείς με.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2005
http://oparadeisos.wordpress.com/2011/09/05/%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%AD-2/#more-7081