Zeitgeist ἡ ἀναίρεση "addendum"

Η Ιερά Μονή μας έχει εξ αρχής ασχοληθεί με το φαινόμενο των ταινιών Zeitgeist και τις πηγές της κοσμοθεωρίας τους, σε σειρά ειδικών μελετών δημοσιευμένων στο Διαδίκτυο. Στην παρούσα μελέτη προσπαθούμε να διευρύνουμε την οπτική της αντιμετώπισης των ταινιών Zeitgeist, να εντάξουμε δηλαδή το  μήνυμά τους σε αυτό που, ως γνωστό, αποτελεί την επιδίωξη εκείνων των μυστικών εταιρειών και ομάδων που αποδεδειγμένως εμπνέουν τους δημιουργούς του Zeitgeist, δηλαδή τη δημιουργία μιας «νέας τάξης των αιώνων» (“novus ordo seclorum”). Η κριτική μας αυτή έχει διαχρονική σημασία και επικαιρότητα, διότι το μοτίβο αυτό μιας «νέας παγκόσμιας κοινωνίας», με αυξημένο ρόλο της τεχνολογίας, χωρίς έθνη και πατριωτισμούς, χωρίς διακριτές θρησκείες πλήν της «πανθρησκείας», αλλά με εμπιστοσύνη στις «κρυφές θεϊκές δυνάμεις του ανθρώπου» θα προβάλλεται όλο και περισσότερο με αυξανόμενη εμβέλεια από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης [1].

---

Ζάιτγκαϊστ, η απολυταρχία της Νέας Εποχής 

Πριν από λίγα χρόνια, το 2007,  κάνει την εμφάνισή της μια νέα ταινία, η οποία – καθώς οι δημιουργοί της επιδιώκουν - αρχίζει να δημιουργλεί ένα δικό της φιοσοφικο-κοινωνικό ρεύμα που εξελίσσεται σε κίνημα. Η ταινία «Ζάιτγκαϊστ» η, κατά την γερμανική εκδοχή, «Τσάϊτγκαϊστ», αντιπροσωπεύει, όπως εξηγεί και το όνομά της, ένα σύγχρονο πνεύμα, το «πνεύμα της εποχής». Συμπληρώνοντας το προφίλ της ταινίας, ένα έτος αργότερα εκδίδεται και δεύτερο μέρος, το Ζάιτγκαϊστ Addendum και το 2011 το τρίτο μέρος Ζάιτγκαϊστ: Moving Forward. 

Οι ταινίες Ζάιτγκαϊστ, αφ’ ενός ερμηνεύοντας και καυτηριάζοντας όψεις και δομές του σύγχρονου κόσμου που ελκύουν τη διεθνή προσοχή και κριτική, αφ’ ετέρου δε ταυτιζόμενες εν πολλοίς με τις διακηρύξεις της διεθνούς κίνησης κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων, κηρύσσουν την επανάσταση εναντίον του παλαιού καθεστώτος[2], για τη δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου, χωρίς χρήμα και τράπεζες, χωρίς Κυβερνήσεις, υπό τη σημερινή τους μορφή, και χωρίς θρησκείες. Ενός «παραδείσου» όπου η ανθρωπότητα θα κατευθύνεται μόνον από τη γνώση, για την επίτευξη μιας ζωής χωρίς εργασία, όπου θα πρυτανεύει η άνεση, οι καλές τέχνες, η αφθονία των αγαθών και η αίσθηση της παγκόσμιας αρμονίας και ολότητας, της άρρηκτης ενότητας ανθρώπου και σύμπαντος.  

Όμως, από το πάζλ λείπουν κομμάτια· και τα κομμάτια που λείπουν, δείχνουν- νομίζουμε- ένα Ζάιτγκαϊστ άγνωστο στους πολλούς· ένα Ζάιτγκαϊστ όπου πίσω από την προσεγμένη τεχνική επεξεργασία, την υπερ -απλούστευση στην ερμηνεία ιστορικών γεγονότων και στην παρουσίαση θρησκευτικών και κοινωνικών πραγμάτων, φαίνεται η επιδίωξη μιας νέας απολυταρχίας, προσεκτικά δομημένης και διαφημισμένης. Στο επίκεντρο της πολεμικής των δημιουργών του «Ζάιτγκαϊστ» βρίσκεται ο χριστιανισμός· γιατί άρά γε; θα το δούμε καθ΄ οδόν. Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός της ενασχόλησής μας με τις ταινίες Ζάιτγκαϊστ: η κατάρριψη της συκοφαντικής προπαγάνδας κατά του προσώπου του Χριστού.  

Κάποια από τα στοιχεία αυτά, απόσταγμα προσεκτικής μελέτης και ειδικής έρευνας επί των δύο πρώτων ταινιών, μοιραζόμαστε μαζί σας.
 

Περιεχόμενα:

1. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST 

2. ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ 

3. ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ 

4. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟ-ΕΠΟΧΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ 

5. ΜΕΡΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST

Α. Το Α΄ μέρος της ταινίας μας, αποκαλύπτει τις θρησκευτικο-φιλοσοφικές προϋποθέσεις του «Ζάιτγκαϊστ» βάσει των οποίων η ταινία ερμηνεύει τα θρησκευτικά φαινόμενα. Όπως έχουν δείξει ειδικοί ερευνητές σε μελέτες που δημοσιεύσαμε παλαιότερα, η αφετηρία της ερμηνευτικής μεθόδου του «Ζάιτγκαϊστ» είναι η ιδεολογία της Θεοσοφίας και του Μασονισμού, με την προπαγάνδιση της λεγόμενης “comparative religion”, δηλ. της συγκριτικής μελέτης και ερμηνείας των θρησκευμάτων. 

Β. Στο Β΄ μέρος, παρουσιάζονται εν συνόψει οι αλλοιώσεις και παρερμηνείες των θρησκειολογικών και ιστορικών στοιχείων που έχουν γίνει με επίγνωση από τους συνεργάτες  της ταινίας, ώστε να εξυπηρετηθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός τους· δηλ. να καταδειχθεί, ότι η ιστορία του Ιησού Χριστού είναι ένας κυκλικά επαναλαμβανόμενος θρησκευτικός μύθος, βασισμένος στη λατρεία του ηλίου, και ότι ο Χριστός δεν υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Κατά το «Ζάιτγκαϊστ», τον μύθο του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον εκμεταλλεύθηκε η πολιτική εξουσία με πρώτο τον Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο, για να καθυποτάσσει ευκολότερα τις μάζες. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται, αποδεικνύουν πως το «Ζάιτγκαϊστ» εκμεταλλεύεται την αναμενόμενη άγνοια των θρησκειολογικών στοιχείων από το ευρύ κοινό. 

Γ. Εν συνεχεία, στο Γ΄ Μέρος, ολοκληρώνουμε αυτό που το «Ζάιτγκαϊστ» άφησε ημιτελές: την παρουσίαση του επιδιωκόμενου σκοπού της Νέας Εποχής του Υδροχόου, τη δημιουργία μιας παγκόσμιας απολυταρχίας. Διότι η ταινία «Ζάιτγκαϊστ», μας ωραιοποιεί ένα σχέδιο που είναι απάνθρωπο και δαιμονικό! Την δια της βίας επιβολή μιας νέας μεσσιανικής λατρείας και την εξόντωση όσων θα αντισταθούν! 

Δ. Το Δ΄ Μέρος της ταινίας μας, εξετάζει από μια άλλη οπτική την ουτοπική κοινωνία που οραματίζεται το «Ζάιτγκαϊστ», από την πλευρά των προφητειών· η υπερτίμηση της γνώσης, η παγκόσμια ενοποιητική κίνηση που το «Ζάιτγκαϊστ» προωθεί, μέσω της απαξίωσης του πατριωτισμού και της θρησκείας, μέσω της προβολής της ολιστικής αντίληψης του σύμπαντος, ότι δηλ. «όλα είναι ένα» και μέσα σε όλα κι ο άνθρωπος, όλα αυτά είναι εσχατολογικές επιδιώξεις που περιγράφονται από τις χριστιανικές προφητείες για το τέλος της ιστορίας και σαφώς προέρχονται από την πλευρά του κακού.  

Ε. Το τελευταίο τμήμα της ταινίας «Ζάιτγκαϊστ, η απολυταρχία της Νέας Εποχής» ασχολείται με την διευκρίνηση αντιφάσεων και την αναίρεση επιχειρημάτων του «Ζάιτγκαϊστ», όπως λ.χ. το ότι η εξάλειψη του χρήματος και του κέρδους θα επιφέρει την εξαφάνιση και του εγκλήματος μεταξύ των ανθρώπων, ένας κομμουνιστικός μύθος που καταρρίφθηκε από τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα.

© 2012 impantokratoros.gr

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μή εμπορικούς σκοπούς, με  βασική προϋπόθεση την αναφορά στις πηγές: http://www.zeitgeist-anairesi.info/
http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist-anairesh-addundum.el.aspx

• ΜΕΡΟΣ Α'
• Β'
• Γ'
• Δ'
• Ε'
• ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

ΜΕΡΟΣ Α΄.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST 

Η ταινία Zeitgeist, ενώ απασχολείται περισσότερο με την κριτική στις υπάρχουσες κοινωνικο-οικονομικές δομές του σύγχρονου κόσμου, ωστόσο εισάγεται με μια σκληρότατη κριτική κατά της θρησκείας. Αργότερα, σχεδόν σε κάθε σημείο όπου γίνεται αρνητική αναφορά στη θρησκεία, παρουσιάζονται εικόνες κυρίως χριστιανικών συμβόλων και κτιρίων, απόδειξη για το ότι στοχοποιείται κυρίως ο Χριστιανισμός [3]. Είναι όμως η κριτική του Zeitgeist εντελώς απροκατάληπτη; Είναι απλώς αποτέλεσμα αντικειμενικής και διεξοδικής ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας;  Όπως θα φανεί στο β΄ μέρος, οι συντελεστές του Zeitgeist απομόνωσαν, απέκρυψαν και παρερμήνευσαν τα συμπεράσματα της θρησκειολογικής έρευνας, για να κατευθύνουν τα πορίσματα εκεί που ήθελαν, προς τους στόχους των δικών τους θρησκευτικών πεποιθήσεων, διότι ο χριστιανισμός καταργεί την πίστη τους. 

Αναλύοντας εν συντομία το φιλοσοφικό και θρησκευτικό υπόβαθρο επί του οποίου αναπτύσσεται η ερμηνεία του φαινομένου της θρησκείας από το Zeitgeist, μπορούμε, βάσει του περιεχομένου, να κάνουμε σαφείς διαπιστώσεις για τις ερμηνευτικές άρχές των συντελεστών του Zeitgeist, όπως του Peter Joseph και της επιστημονικής συμβούλου Dorothy Murdock.  

Οι πηγές της συγκρητιστικής ιδεολογίας της ταινίας είναι οι Μασόνοι ερευνητές Thomas Paine (1737-1809) [4] και Albert Churchward (1852-1925), ο ποιητής και αιγυπτιολόγος Gerald Massey (1828-1907) [5], φίλος του Churchward, ο οποίος είχε μεγάλη επίδραση στα γραπτά της Θεοσοφίστριας  Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) και του επιφανέστατου Μασόνου Albert Pike (1809-1891)· επίσης οι αθεϊστές Robert Green Ingersoll (1833-1899) [6], George Carlin (1937-2008) και Bill Hicks (1961-1994), ο σύγχρονος αποκρυφιστής ερευνητής Jordan Maxwell και άλλοι, όπως οι Doherty και Campbell. Ειδικές ευχαριστίες μεταξύ των credits απονέμει το Zeitgeist στη λεγόμενη Acharya S, δηλαδή την ακαδημαϊκή επιστήμονα Dororthy Murdock, για τη συμβολή της στην ταινία [7]. Όμως στο πιο γνωστό βιβλίο της, Η συνωμοσία περί Χριστού· το μεγαλύτερο παραμύθι που πουλήθηκε ποτέ (The Christ conspiracy:the greatest story ever sold, Canada 1999), η Acharya S, δηλ. η Murdock, αναπαράγει θεωρίες της Μπλαβάτσκυ, του Άλμπερτ Πάικ, του Churchward και του Paine, δηλαδή της Μασονίας και της δίδυμης αδελφής της, της Θεοσοφίας.

Τι σημασία έχει αυτό για την ταινία του Zeitgeist ; 

Συμφωνα με έγκυρη και διαθέσιμη βιβλιογραφία, οι δύο μυστικές εταιρείες που προαναφέραμε, ο Τεκτονισμός (δηλ. η Μασονία) και η Θεοσοφική Εταιρεία, στενά συνδεόμενες μεταξύ τους [8], περιλαμβάνουν μεταξύ των σκοπών τους την καλλιέργεια ενιαίας θρησκευτικής συνείδησης σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, με την εξάλειψη των δογματικών διαφορών. Επίσημα η Θεοσοφική Εταιρεία, που ιδρύθηκε από την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ το 1875, διακήρυξε ως στόχους της (1) το σχηματισμό ενός παγκόσμιου πυρήνα της ανθρωπότητας χωρίς διάκριση φυλής, πίστης, φύλου, τάξης η χρώματος, (2) την ενίσχυση της συγκριτικής μελέτης των θρησκειών (δηλ. της comparative religion), της φιλοσοφίας και των επιστημών και (3) την εξερεύνηση των ανεξήγητων νόμων της φύσης και των κρυφών δυνάμεων του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι κατευθυντήριες γραμμές που διαπερνούν όλη την ταινία. Το Zeitgeist απηχεί ακριβώς τις απόψεις της αποκρυφίστριας Έλενας Μπλαβάτσκυ για θέματα όπως η δήθεν σχέση Χριστού και Ώρου, η δήθεν αστρολογική σημασία της 25ης Δεκεμβρίου των Χριστιανών, η δήθεν σχέση του εμβλήματος ΙΧΘΥΣ με τον «θεό» άνθρωπο-ψάρι των Βαβυλωνίων Dagon, η δήθεν επίδραση της αιγυπτιακής «Βίβλου των Νεκρών» στην Μωσαϊκή Νομοθεσία και του μύθου του Σαργών στη διήγηση για τον νεογέννητο Μωυσή κ.α. 

Ο καλλιεργούμενος από τη Μασονία και τη Θεοσοφία θρησκευτικός αυτός συγκρητισμός, μαρτυρείται σε πάρα πολλά κείμενά τους· ας δούμε μόνο λίγα:   

Α. «Η μόνη λύση για τη σωτηρία του κόσμου είναι να οργανωθεί η ανθρώπινη κοινωνία επί τη βάσει νόμων που ευρίσκονται σε αρμονία προς την ανθρώπινη φύση και τους νόμους της φύσεως [...] Οι ηθικοί νόμοι απορρέουν από το γεγονός, ότι πάντες αποτελούνται από την ίδια θεία ουσία, απορρέουν από την ίδια πηγή, διατρέχουν την ίδια τροχιά της εξέλιξης και έχουν τον ίδιο σκοπό [...] Πάντα τα μεγάλα πνεύματα της γης, όσα έλαμψαν στο πνευματικό της στερέωμα, αυτή την κατεύθυνση έδωσαν. Ο Βούδδας, ο Ζωροάστρης, ο Πυθαγόρας, ο Ιησούς, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Καμπανέλλα και πολλοί άλλοι» [9]. 

Β. «Εγώ είμαι εκείνος [ο διδάσκαλος] του αύριο. Οι Εβραίοι περιμένουν το Μεσσία, οι Μουσουλμάνοι το Μαχδί, οι Χριστιανοί τη δεύτερη έλευση του Χριστού, οι Βουδδισταί τον προσεχή Βούδδα, οι Ινδοί την ενσάρκωση του Βισνού, ο οποίος ενσαρκώνεται από εποχή σε εποχή, για το θρίαμβο των αγαθών και την καταστροφή των κακών. Φέρω όλους τούτους τους ανθρώπους και πολλούς άλλους ακόμη, διότι η ερμητική άλυσσος  [δηλ. του Ερμή του Τρισμέγιστου] δεν διασπάσθηκε ποτέ. Εσείς που παρατηρήσατε τις αξιοσημείωτες ομοφωνίες των διδακτικών γνωμικών των θεμελιωτών των θρησκειών και των οργανωτών του πολιτισμού, ανανεώστε αυτή την ιστορία.  Άλλες οδηγίες θα αναπηδήσουν ακόμη και θα σημειώσουν με τη δυναμική ανετοιμότητα την άσκηση του Πολιτισμού. Αλλά αντίθετα προς την ποικιλία των αποκαλύψεών τους, μάθετε ότι αυτές [οι θρησκείες] θα προσγειωθούν στην ίδια επιχειρηματολογία [...] να είστε ανεκτικοί. Καμμία [θρησκεία] δεν μπορεί να καθορίσει τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος» [10]. 

Γ. «Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όταν η ανθρωπότητα έφθανε ένα σημείο μεγάλης κρίσης, η πνευματική ιεραρχία έστελνε ένα διδάσκαλο να δείξει το δρόμο της προόδου. Οι πιο γνωστοί από αυτούς τους θείους αγγελιοφόρους είναι ο Κρίσνα, ο Βούδδας, ο Κομφούκιος, ο Ιησούς και ο Μωάμεθ. Από τις διδασκαλίες τους κάθε μία έχει γεννήσει μια νέα θρησκεία. Ουσιαστικά κάθε πνευματική παράδοση τώρα αναμένει την επιστροφή του σεβαστού διδασκάλου της, για να επικυρώσει το παρελθόν και να συνεχίσει τη διδασκαλία. Οι Χριστιανοί αναμένουν τον Χριστό· οι Ιουδαίοι τον Μεσσία· οι Μουσουλμάνοι τον Ιμάμ Μαχντί η Μεσσία· οι Βουδιστές τον Πέμπτο Βούδα· και οι Ινδουϊστές τον Κύριο Κρίσνα. Στην παράδοση του εσωτερισμού, ένας άνθρωπος – ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος – θεωρείται ότι είναι η εκπλήρωση όλων αυτών των προσδοκιών. Ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος για το παρόν είναι ο Μαϊτρέια, ο “Μεγάλος Αδελφός” της ανθρώπινης οικογένειας και κεφαλή της πνευματικής ιεραρχίας. Προτιμώντας να είναι γνωστός απλά ως ο Διδάσκαλος, ο Μαϊτρέια δεν έχει έρθει να ιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, αλλά να ενεργήσει ως οδηγός και σύμβουλος» για όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα θρησκευτικής παραδοχής. Έχοντας τελειοποιήσει και πλήρως φανερώσει μέσα του την θεία θέληση, αγάπη, σοφία και ευφυΐα του Θεού, ο Μαϊτρέια θα φανερώσει μια καινούργια ιδιότητα του Θεού. Θα μας οδηγήσει στην αναγνώριση της δικής μας θεότητας και την πραγματική μας ταυτότητα ως ψυχών. Μέσα από αυτή τη μεγαλύτερη πνευματική κατανόηση και δημιουργική δύναμη, θα προκύψει μια νέα ζωτικότητα, αρμονία και ευτυχία» [11].  

Στο τέλος της 2ης ταινίας το χρώμα που καταλαμβάνει τον πλανήτη μας, όπως και το φως που φωτίζει τους οφθαλμούς είναι πολύχρωμο· αυτό δεν είναι άσχετο με το ουράνιο τόξο [12], το σύμβολο της Νέας Εποχής, του New Age, η οποία είναι η σύγχρονη μετεξέλιξη της Θεοσοφίας. Και ακριβώς, αυτή η δήθεν έλευση της Νέας Εποχής του Υδροχόου, The New Age of Aquarius, η «προφητευμένη» θεωρητικώς από την Αλίκη Μπέηλυ (Alice Bailey) στα τέλη της δεκαετίας του 1940, προπαγανδίζεται και στην ταινία του Zeitgeist, μαζί με άλλους όρους και αντιλήψεις· τέτοια είναι: 

(1) Η «νέα συνείδηση» για την οποία μιλάει ο Κάρλ Σαγκάν στο τέλος της ταινίας, που είναι γνωστό σύνθημα της Νέας Εποχής του Υδροχόου [13]· (2) «η αληθινή και θεϊκή παρουσία του σύμπαντος», που δεν είναι ο Θεός που νομίζουμε [14], όπως λέει ο Jordan Maxwell· (3) η μομφή κατά της «αποκλειστικότητaς» [15]: ενοχλεί την Νέα Εποχή η αίσθηση αυτοτέλειας των θρησκειών, διότι έτσι δεν μπορεί να τις αναμείξει· (4) η νεο-εποχίτικη αντίληψη ότι η θρησκεία πρέπει να υποταχθεί στη γνώση [16]· (5) η άποψη ουσιαστικής ενότητας πνεύματος-ύλης, δηλ. ο ολισμός: «όλα είναι ένα» [17] (6) η δήθεν «αυτοτελής δύναμή μας», η «τελειότητα» η «αυτο-θέωσή μας» [18], όλα απόψεις της Νέας Εποχής που διακηρύσσει ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως Θεός, και όχι κατά χάριν, κ.α. 

Η πλέον χαρακτηριστική απόδειξη της άμεσης σχέσης της Θεοσοφίας με το Zeitgeist, είναι η έναρξη και λήξη της δεύτερης ταινίας, του Zeitgeist Addendum με συνέντευξη του Ινδού Jiddu Κρισναμούρτι (1895-1986) [19]. Ο Κρισναμούρτι  από το 1909 και μέχρι το 1929, προβαλλόταν ως ο Μεσσίας της Νέας εποχής, ο νέος «Παγκόσμιος Διδάσκαλος», από την 2η πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας, την Annie Besant (1847-1933)· αυτή ήταν και η ιδρύτρια το 1902 της πρώτης μεικτής Μασονικής Στοάς, ανδρών και γυναικών, της γαλλικής στοάς “Le Droit Humain”, «Το Ανθρώπινο Δίκαιο». 

Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους προδρόμους και «προφήτες» αυτής της Νέας Εποχής, ο Μπέντζαμιν Κρέμ (Benjamin Creme), μεταφέρει ακριβώς στις μέρες μας τη διδασκαλία της Μπλαβάτσκυ και της Μπέηλυ: ότι έρχεται μια Νέα Εποχή, μια παγκοσμίως ενωμένη ανθρωπότητα, γύρω από έναν «Χριστό» που θα έρθει, τον Μαϊτρέγια· αυτός θα διανείμει παγκοσμίως τα τρόφιμα και θα καταργήσει τις διαιρέσεις, τα χρήματα, τις κοινωνικές τάξεις. Αυτόν τον μελλοντικό Μαϊτρέγια οι Χριστιανοί ταυτίζουμε με τον Αντίχριστο.  

Το Zeitgeist αφού έχει εισαγάγει την επιχειρηματολογία του με αθεϊσμό, στην αρχή της ταινίας, ακολουθεί με συγκρητισμό, εξομοιώνοντας τον Θεάνθρωπο  Ιησού Χριστό με θεότητες άλλων θρησκειών· προχωρεί έπειτα προπαγανδίζοντας μια νέα επίγεια παραδείσια κοινωνία ισότητας αγαθών. Αυτό δεν είναι παράδοξο· για την αποδοχή της πνευματικότητας της Νέας Εποχής, η αθεΐα θεωρείται πράγμα αδιάφορο, αφού κι η θρησκεία είναι εν προκειμένω εμπόδιο. Γράφει ο Μασόνος και εωσφοριστής  Άλμπερτ Πάϊκ στο φίλο του Ιταλό επαναστάτη Γκιουζέπε Ματσίνι, σε γράμμα του στις 15 Αυγούστου του 1871, «Θα εξαπολύσουμε τους μηδενιστές και αθεϊστές και θα προκαλέσουμε ένα φοβερό κοινωνικό κατακλυσμό, που με όλο του τον τρόμο θα δείξει καθαρά στα έθνη την επίδραση της απόλυτης αθεΐας, πηγής της βαρβαρότητας και της πιο αιματηρής αναταραχής»· και αφού εξηγήσει ότι τα πλήθη θα έχουν απορρίψει και την χριστιανωσύνη, λόγω απώλειας  του προσανατολισμού της, συνεχίζει «θα λάβουν [οι άνθρωποι] το αληθές φως μέσω της παγκόσμιας φανέρωσης της καθαρής διδασκαλίας του Εωσφόρου, βγαλμένης τελικά έξω, σε κοινή θέα, φανέρωσης που θα προκύψει από τη γενική κίνηση αντίστασης, η οποία θα ακολουθήσει την καταστροφή του χριστιανισμού και του αθεϊσμού, κατακτημένων και εξολοθρευμένων ταυτόχρονα» [20].

Ο Μπέντζαμιν Κρέμ πάλι σημειώνει σχετικά με την αθεΐα: «Η πίστη δεν έχει να κάνει τίποτε μ’ αυτό. Η πίστη έχει να κάνει με τη θρησκεία. Ο Μαϊτρέια λέει ότι οι θρησκείες έχουν μια λειτουργία-είναι σαν μια σκάλα που σε βοηθάει να φθάσεις πάνω στη σκεπή, αλλά όταν πια είσαι εκεί, μπορείς να πετάξεις τη σκάλα η να τη δώσεις σε κάποιον άλλο. Έχει να κάνει με επίγνωση, μια αναπτυσσόμενη, συνειδητή επίγνωση. Αυτό είναι το μονοπάτι της εξέλιξης, όχι η πίστη» [21]. Εδώ βέβαια επαληθεύει η διαπίστωση του μεταστραφέντος στο Χριστιανισμό πρώην αθέου και μετά βουδιστή, φιλοσόφου, μακαριστού Γέροντος Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Ρόουζ, (1934-1982), σχετικά με τον προπαρασκευαστικό ρόλο της αθεΐας, του μηδενισμού, για την εωσφορική Νέα Εποχή: «Η πρώτη συνέπεια του μηδενιστικού αφανισμού της Παλαιάς Τάξης, είναι η έννοια μιας “νέας εποχής”-“νέας” με απόλυτους και όχι σχετικούς όρους. Η εποχή που αρχίζει δεν μέλλει απλώς να είναι η τελευταία η και η σπουδαιότερη από μια σειρά εποχών· εισάγει έναν εντελώς διαφορετικό χρόνο που αντιπαρατίθεται σε όλα όσα ίσχυαν μέχρι τώρα [...] Η δεύτερη απόρροια της μηδενιστικής σκέψης είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου, όχι μόνο σε “νέο” άνθρωπο, αλλά σε “θεό”. Οι διάφορες αντιλήψεις περί “νέου ανθρώπου”, όπως παρατίθενται στο ρεαλισμό του Μάρξ και στο βιταλισμό πολλών αποκρυφιστών και καλλιτεχνών, δεν είναι παρά πρωτόλεια προσχέδια για τον υπεράνθρωπο τον οποίον ο Νίτσε οραματίστηκε πέρα από το μηδενισμό [...] η αναπόφευκτη αυτή συνέπεια του μηδενισμού είχε προβλεφθεί απ’ τον Ντοστογιέφσκι, ο νιτσεϊκός ήρωας του οποίου -ο Κιρίλοφ-συμπεραίνει: “Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε εγώ είμαι ο Θεός” [...] Μία περίπλοκη διάνοια κρύβεται πίσω από το φαινόμενο του μηδενισμού: είναι το έργο του σατανά» [22].  

Βάσει του μεσσιανισμού της Νέας Εποχής, δηλ. της αναμονής ενός επίγειου «Σωτήρα», ενός δήθεν εξελιγμένου προς την «αυτο-θέωση» ανθρώπου και παγκοσμίου διδασκάλου, δεν είναι δύσκολο να  κατανοήσουμε την ιδιαίτερη εχθρότητα του Zeitgeist κατά του Χριστιανισμού· διότι ο ορθόδοξος Χριστιανισμός, αντίθετα από μερικές πεπλανημένες χιλιαστικές ομάδες, διδάσκει ότι δεν περιμένουμε πλέον ούτε Μεσσία ούτε Παράδεισο επί της γης, αλλά μόνο στον ουρανό, κι ότι αυτό που ετοιμάζουν οι νεοεποχίτες εμπνευστές του Zeitgeist δεν είναι παρά η κυριαρχία του Αντιχρίστου. 

Αφού λοιπόν είδαμε τις μασονικές και θεοσοφικές διασυνδέσεις και προϋποθέσεις της ταινίας του Zeitgeist, που προπαγανδίζουν τον αθεϊσμό και τα παράγωγά του, τον αποκρυφισμό, τον συγκρητισμό (δηλαδή την ανάμειξη των θρησκειών) και τον πανθεϊσμό, ότι δηλαδή θεός, άνθρωπος και κόσμος είναι ένα πράγμα, ας εξετάσουμε τις παρερμηνείες των θρησκευτικών και λοιπών στοιχείων κατά περίπτωση.

© 2012 impantokratoros.gr

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μή εμπορικούς σκοπούς, με  βασική προϋπόθεση την αναφορά στις πηγές: http://www.zeitgeist-anairesi.info/
http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist-anairesh-addendum.el.aspx