Στις
5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για
τρία χρόνια στα Ουράλια.
«Από
την πολύβουη πόλη τού Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο
χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων
πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τούς σκέφτομαι.
Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε,
βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο... Τώρα πρέπει να διακονήσω
τον Θεό και τούς ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η Θεία πρόνοια...
»Ποιά
είναι η σκοπιμότητα της εγκαταστάσεως μου στο χωριό Κουντιμκάρ; Εδώ βρίσκομαι,
θαρρείς, σε μιάν απλόχωρη φυλακή. Δεν μου επιτρέπεται ούτε να ιερουργώ ούτε να
κηρύσσω ούτε να δέχομαι επισκέψεις πιστών... Γιατί το παραχώρησε αυτό ο Κύριος;
Δεν θα ήταν άραγε καλύτερα να μέ άφηνε στο Χάρκωφ, όπου, έστω και μέ εμπόδια, θα
μπορούσα να επιτελώ το άγιο έργο Του, να λειτουργώ, να κηρύσσω στούς ναούς, να
διδάσκω στα σπίτια, να διοικώ όλη την εκκλησιαστική επαρχία της Οδησσού; Γιατί
βρίσκονται και τόσοι άλλοι επίσκοποι στα δεσμό.;...
»Στο
μεταξύ η αθεΐα εργάζεται δυναμικά, προκειμένου να καταστρέψει, όπως πιστεύει, την
Εκκλησία τού Θεού- και μαζί της εργάζονται, πιασμένοι χέρι-χέρι, οι πολυώνυμοι αιρετικοί
και σχισματικοί... Πόσο χρειάζονται τώρα εργάτες στον αγρό του Χριστού! Και
όμως, πόσο τούς έχουν λιγοστέψει οι εχθροί Του! 'Έτσι θέλησε η, πιο σωστά, έτσι
παραχώρησε ο Θεός. Να, και στα αποστολικά χρόνια, μέ παραχώρηση του Κυρίου, ο
μεγάλος ευαγγελιστής των εθνικών Παύλος έμεινε δέσμιος δύο χρόνια στην
Καισάρεια και άλλα δύο χρόνια στη Ρώμη... Άς καταλάβουν οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες-θεομάχοι
ότι, παρ' όλη την έντονη προσπάθειά τους και την εξουδετέρωση των κηρύκων της
πίστεως, δεν θα μπορέσουν να αφανίσουν την Εκκλησία. ’Άς καταλάβουν όλοι οι εχθροί
του Χριστού πώς η πίστη μας είναι θεμελιωμένη όχι σε ανθρώπινη σοφία αλλά στη
δύναμη τού Θεού.
»Δεν
πρέπει να κοιτάζω πίσω, δεν πρέπει να σκέφτομαι τί είχα ως τώρα. Πρέπει να
δουλέψω για τον Θεό και τούς ανθρώπους εδώ, σε τούτο το μακρινό χωριό, σε τούτη
τη μεγάλη φυλακή.Ο υπηρέτης του Χριστού οφείλει να φέρνει το φως Του και στις φυλακές,
όπως έκαναν οι απόστολοι. Μέ το να πεις έναν λόγο πίστεως στον τυχαίο συνομιλητή
σου, μέ το να χαϊδέψεις ένα βρέφος, μέ το να ομολογήσεις και να υπερασπίσεις ανοιχτά την πίστη σου, όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, αψηφώντας τη χλεύη και τον
διωγμό από τούς άπιστους, μέ όλα αυτά φέρνεις το φως τού Χριστού στο περιβάλλον
σου.
»Υπάρχουν
και άλλα πού μπορώ να κάνω εδώ, στο χωριό Κουντιμκάρ. Πρώτα-πρώτα έχω τη
δυνατότητα να πηγαίνω, όποτε θέλω, στον ναό τού Θεού και να προσεύχομαι. Τί
μεγάλη παρηγοριά πού είναι αυτή! Μπορώ να κοινωνώ τά άχραντα Μυστήρια τού
Χριστού. Τί πιο υψηλό, τί πιο ευφρόσυνο απ αυτό! Έδώ, στη μόνωση, μακριά από
τούς θορύβους, μπορώ περισσότερο απ οπουδήποτε αλλού να σκέφτομαι τον Θεό και την
ψυχή μου. Πρόσφατα έγραψα σε έναν εξαίρετο χριστιανό νέο ότι το χωριό
Κουντιμκάρ είναι για μένα ένα ερημητήριο, στο όποιο οφείλω να συναισθανθώ βαθύτερα
τά αμαρτήματα μου και να πλησιάσω περισσότερο τον Κύριό μου. Η κοινωνία μέ τον
Θεό μέσω της ειλικρινούς και θερμής προσευχής αποτελεί τη μεγαλύτερη παρηγοριά
για τον χριστιανό...
»Πιστεύω
ακλόνητα ότι ο Κύριος φροντίζει για όλους μας, σύμφωνα μέ τά αδιάψευστα λόγια
Του: “Και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται” (Λουκ. 21:18). Ο Ίδιος, άλλωστε,
μάς βεβαίωσε: “Ούκ έστι δούλος μείζων τού κυρίου αυτού, εί εμέ έδιωξαν, και
υμάς διώξουσιν εί
τον
λόγον
μου
έτηρησαν,
και
τον
ύμέτερον
τηρησουσιν”
(Ιω. 15:20)».
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/03/1889-1938-5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου