Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.
Ο Διάβολος προσπαθεί να τα καταστρέψει όλα για να μη βρει η νέα γένια καλή «μαγιά» για να «ζυμωθεί».
Πρέπει να απλοποιήσουμε την ζωή μας. Η πολυτέλεια κουράζει. Είναι μερικοί που συνεχεία θέλουν να αλλάζουν έπιπλα κλπ. Τρέχουν μετά να βγάλουν περισσότερα χρήματα και έτσι γεμίζουν άγχος.
Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδία, αυτό βοηθά πολύ.
Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα. Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα. Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ – πως το λένε – να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν. (γέλια).
Είπε πάλι. Ακόμη και μέσα στο γάμο πρέπει να συγκρατεί κανείς τον εαυτό του από την ηδονή. Να βάζεις φρένο στην φιληδονία του!
Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο. Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές... Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία. Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!........ Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό…..όχι στους ανθρώπους.
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια….έχει και Θεός τα δικά Του. Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει…. Δεν τον άφησε ο Θεός….του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!
Κάποια φορά ο π. Παϊσιος μου διηγήθηκε πως του παρουσιάστηκε η Παναγία μας, μέρα μεσημέρι, και τον βοήθησε σε μια ανάγκη που είχε. Συνομίλησαν μαζί για λίγα λεπτά. Πως αισθανθήκατε γέροντα; Ρώτησα. Μεγάλη χαρά….όμως αισθανόμουν και ντροπή…..δυσκολεύομαι…Μητέρα του Θεού είναι….με τον άγιο Ιωακείμ και την αγία Άννα κινούμε πιο άνετα!
Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να βολεύεται και κανένα ορφανό…τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!
Είπε πάλι. Όταν γυρίζει κανείς από την δουλειά του και είναι νευριασμένος ή αγχωμένος καλύτερα είναι να πάει μια βόλτα στο πάρκο για είκοσι λεπτά και να γυρίσει στο σπίτι του ήρεμος και με χαμόγελο, και ας πάει καθυστερημένος.
Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος. Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.
Χάρισε γέροντας ένα βιβλίο στα μεγάλα παιδιά της Γ` Λυκείου, που έλεγε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.
Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.
Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.
Ρώτησαν τον γέροντα. Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά - σιγά΄; Και ο γέρων απάντησε. Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη.
Είπε πάλι. Αν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό, αγαπάει και τον πλησίον και μετά παθαίνει υπερχείλιση η καρδιά και αγαπάει τα ζώα, την κτίση όλη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Α. Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΙΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ
Β. ΑΘΩΝΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΆΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Arkadios ,http://www.facebook.com/topic.php?uid=39443717124&topic=6412
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 5ον.
«Οι άνθρωποι ξεχνούν αυτούς πού υποφέρουν», «Κριτήριο αγάπης»
Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Το δόσιμο έχει θείο οξυγόνο
«Οι άνθρωποι ξεχνούν αυτούς πού υποφέρουν »
- Γέροντα, έχετε πει ότι όσο αποφεύγεις την ανθρώπινη παρηγοριά, τόσο λαμβάνεις την θεία. Γι' αυτό καταλαβαίνεις περισσότερο την προσευχή, αν είσαι νηστικός;
- Ναί, άλλα και ένας νηστικός καταλαβαίνει και τον νηστικό. Ένας χορτάτος δεν τον καταλαβαίνει. Άκουσα ότι κάπου πετούν τά φαγητά καί λίγο πιο κάτω υπάρχουν Ρωσοπρόσφυγες πού δεν έχουν νά φάνε. Ζουν οι καημένοι μέσα στά θερμοκήπια, σέ κάτι παράγκες άπό λαμαρίνες.
Άς πούμε οτι δεν ξέρουν πώς εκεί κοντά υπάρχουν άνθρωποι πού έχουν ανάγκη. Καλά, δεν ρωτούν νά μάθουν; Νά τά πετούν!
Έμεϊς καί αυτό τό άχρηστο πού έχουμε, δεν τό δίνουμε. Είναι αμαρτία άλλος νά δυσκολεύεται νά άγοράση κάτι πού τού χρειάζεται καί άλλος νά έχη πράγματα πού δέν τά χρησιμοποιεί καί νά μην τά δίνη σ' αυτόν πού τά έχει ανάγκη! Αυτό γιά μένα είναι ή μεγαλύτερη κόλαση. Στην Κρίση θά μας πή ό Χριστός: «Έπείνασα καί ουκ έδώκατέ μοι φαγεϊν»[1]
Μερικοί πού τά έχουν ολα λένε: «Δέν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο. Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, γιά νά μην ενοχληθούν καί χάσουν τήν ησυχία τους. Έτσι όμως πώς νά βρουν τον φτωχό; Άν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τόν φτωχό καί βρίσκει καί από τί έχει ανάγκη.
Υπάρχουν τόσα ορφανά πού δεν έχουν έναν άνθρωπο νά χαϊδέψη λίγο τό κεφαλάκι τους.
Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν. Ό νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν καί συγκρίνουν μ' αυτούς τόν εαυτό τους καί όχι με εκείνους πού υποφέρουν.
Αν σκέφτονταν λιγάκι λ.χ. μερικούς Βορειοηπειρώτες, οί όποιοι, επειδή έκαναν τόν σταυρό τους, είναι
οι καημένοι είκοσι χρόνια στην φυλακή, σέ έναν χώρο ένα επί ένα, θά έβλεπαν αλλιώς τά πράγματα. Φοβερό!
Ούτε κάν μπορούμε νά τό σκεφθούμε. Ξέρετε τί θά πή ένα επί ένα; Ούτε καθιστός ούτε ξαπλωτός ούτε όρθιος. Καί παράθυρο;... άν έχη καμμιά τρύπα[2].
- Δηλαδή, Γέροντα, σέ τάφους!
- Στον τάφο τουλάχιστον είσαι τεντωμένος. Καί τί μαρτύρια! Πολλή δυστυχία πάντως υπάρχει σήμερα, γιατί φτιάχνουν πυρομαχικά καί εγκατέλειψαν τόν κόσμο. Στην Αφρική είχα δει νά τρώνε κοπριές άπό γκαμήλες.
Οί άνθρωποι εκεί έχουν κάτι σώματα, πού δεν μοιάζουν με σώματα. Σάν βατράχια είναι. Καί δ θώρακας είναι σάν ένα καλαθάκι μέ βέργες. Γιατί πονάω; Έμεϊς τά έχουμε όλα, γι' αυτό δεν πονούμε τους άλλους καί θέλουμε νά πάμε καί στον Παράδεισο...
Όταν είχα πάει στην Ιερά Μονή Στομίου τό 1958, ήταν στην Κόνιτσα ένας Προτεστάντης πού τόν ενίσχυσαν οικονομικά άπό τήν Αμερική καί είχε προσηλυτίσει ογδόντα οικογένειες. Είχε χτίσει μάλιστα καί ένα οίκημα, γιά νά συγκεντρώνωνται.
Οί καημένοι οί άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη καί άπό τήν μεγάλη φτώχεια άναγκάζονταν νά γίνουν Προτεστάντες, γιατί εκείνοι τους βοη- θούσαν οικονομικά. Μια μέρα μου είπε κάποιος: «Έγώ όχι μόνον Προτεστάντης αλλά καί Εβραίος γίνομαι, γιατί έχω ανάγκη».
Όταν το άκουσα αυτό, είπα «κάτι πρέπει νά γίνη». Μάζεψα μερικούς πού είχαν κάποια οικονομική άνεση καί μπορούσαν νά βοηθήσουν καί τους μίλησα. Τότε οί καημένοι ήταν τελείως κοσμικοί, άλλα είχαν καλή διάθεση. Μιά ψυχή συγκεκριμένα, παρόλο πού καί αυτή ήταν τότε τελείως κοσμική, είχε μεγάλη καρδιά.
Όταν τήν είδα για πρώτη φορά, είπα: «Άπ' εξω φαίνεται σάπιο ξύλο, άλλα μέσα είναι δαδί». Αποφασίσαμε λοιπόν νά συγκεντρώνουμε μερικά χρήματα καί νά τά δίνουμε σε φτωχές οικογένειες. Όσα συγκεντρώναμε, τους έλεγα νά πηγαίνουν νά τά δίνουν οί ϊδιοι στους φτωχούς, γιά νά συγκινηθούν καί νά βοηθηθούν πνευματικά.
Έτσι καί πέτρινη νά είναι ή καρδιά τους, μαλακώνει, γίνεται ανθρώπινη, καί θά τους άνοιχθή καί ή πύλη τού Παραδείσου. Σε λίγο όλοι αυτοί άλλαξαν, γιατί έβλεπαν τήν δυστυχία πού υπήρχε καί δεν τους έκανε καρδιά νά πάνε στά κέντρα νά διασκεδάσουν. «Μας έχεις αφοπλίσει, μοϋ έλεγαν. Πώς νά πάμε τώρα νά διασκεδάσουμε;». Ήρθαν καί κοντά στην Εκκλησία. Ένας μάλιστα έμαθα αργότερα ότι είχε γίνει καί ψάλτης. Άλλα καί οί ογδόντα οικογένειες, μέ τήν Χάρη τού Θεού, ή μιά μετά τήν άλλη επέστρεψαν στην Όρθοδοξία.
Όταν αργότερα ήρθαν Αμερικανοί Προτεστάντες νά δουν τό έργο τού Προτεστάντη πού τις είχε προσηλυτίσει, τον πέρασαν άπό δίκη, γιατί δεν είχε πιά οπαδούς!
- Γέροντα, άλλοι ζητούν εύκολα βοήθεια, όταν έχουν ανάγκη, καί άλλοι δεν λένε τίποτε.
- Πολλοί ντρέπονται καί δεν θέλουν νά εκτεθούν. Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη. Έκεϊ πιάνεται πιο πολύ ή βοήθεια. Ξέρω δύο γιατρούς πού κάτι τους συνέβη καί δεν είχαν χρήματα ούτε μιά ασπιρίνη νά πάρουν. Ό άνθρωπος πού έχει αγάπη δεν αρκείται στο νά δώση μόνο σε οποιον τοϋ ζήτηση ελεημοσύνη, άλλα ψάχνει νά βρη ανθρώπους πού έχουν ανάγκη, για νά τους συμπαρασταθη. Ή μητέρα μου φρόντιζε πολύ νά βρη τέτοιες περιπτώσεις.
«Κριτήριο αγάπης»
Όταν ένας εχη και δίνη ελεημοσύνη, δεν μπορείς νά καταλάβης αν εχη αγάπη ή όχι, γιατί μπορεί νά δίνη όχι άπό αγάπη, αλλά γιά νά ξεφορτωθή κάποια πράγματα.
Όταν στερηται και δίνη, τότε φαίνεται ή αγάπη του. Πιστεύω, ας υποθέσουμε, οτι έχω αγάπη· ό Θεός, γιά νά δοκιμάση την αγάπη μου, μού στέλνει έναν φτωχό.
Αν έχω λ.χ. δυο ρολόγια, ένα καλό καί ένα λίγο χαλασμένο, και δώσω το χαλασμένο στον φτωχό, σημαίνει ότι ή αγάπη μου είναι δευτέρας ποιότητος. Αν έχω πραγματική αγάπη, θά δώσω το καλό στον φτωχό.
Μπαίνει όμως ή βλαμμένη λογική καί λέμε: «Τί, το καλό θά δώσω;
Γι' αυτόν, αφού δεν έχει κανένα ρολόι, καλό είναι καί το παλιό», καί δίνω τό παλιό. 'Αλλά, όταν δίνης το παλιό, ζή ό παλαιός άνθρωπος ακόμη μέσα σου· αν δίνης τό καινούργιο, είσαι αναγεννημένος άνθρωπος. Κολάσιμη κατάσταση είναι, όταν κρατάς καί τά δυο καί δέν δίνης κανένα.
- Γέροντα, πώς βγαίνει κανείς άπό αυτήν τήν κατάσταση;
- Νά σκεφθή: «Αν ήταν ό ίδιος ό Χριστός, τί θά έδινα; Ασφαλώς τό καλύτερο». Έτσι καταλαβαίνει ποια είναι ή πραγματική αγάπη. Θά πάρη λοιπόν μιά γερή απόφαση καί τήν άλλη φορά θά δώση τό καλύτερο.
Μπορεί λίγο νά δυσκολευθή στις αρχές, άλλα, αν αγωνίζεται μ' αυτόν τον τρόπο, θά φθάση σέ κατάσταση νά δίνη καί τό παλιό καί τό καινούργιο, γιά νά διευκολύνη τους άλλους, καί αυτός νά μήν εχη ρολόι, άλλα νά εχη μέσα του Χριστό και νά άκούη τό γλυκό χτύπημα της καρδιάς του πού Θά σκιρτά άπό θεϊκή χαρά.
Αν σού αφαιρέσουν τό Ιμάτιο και εσύ δώσης και τον χιτώνα πού έχεις[3], θά σέ ντύση μετά ό Χριστός. Αν πονάς έναν ταλαίπωρο καί τον βοηθάς, σκέψου, άν ήταν ό ίδιος ό Χριστός, τί θυσία θά έκανες! Έτσι δίνει κανείς εξετάσεις.
Στον πλησίον του ό πιστός άνθρωπος βλέπει τό πρόσωπο τοϋ Χριστού. Καί ό ϊδιος ό Χριστός λέει «αυτό πού κάνετε σέ έναν ταλαίπωρο είναι σάν νά τό κάνετε σέ μένα»[4]. Βέβαια τήν τιμή την απονέμει στον καθένα ανάλογα[5], άλλα ή αγάπη είναι ϊδια γιά όλους. Στην καρδιά του τήν ϊδια θέση έχει ένας υπουργός καί ένας φτωχός· ένας στρατηγός καί ένας στρατιώτης.
- Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές, αυτός πού βοηθιέται, νά φέρεται άσχημα προς αυτόν πού τον βοήθησε;
- Ό διάβολος πάει καί κεντάει τον άλλον, ώστε νά μάς φερθή άσχημα καί νά αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε τό καλό. Δεν φταίει ό άνθρωπος· ό διάβολος κεντάει τόν άλλο, γιά νά μάς κάνη νά τά χάσουμε όλα.
Όταν κάνετε μιά καλωσύνη, νά αισθάνεσθε πάντα πώς ο,τι κάνετε έχετε υποχρέωση νά τό κάνετε καί νά είστε έτοιμες νά αντιμετωπίσετε πειρασμό, γιά νά μή χάσετε τό καλό πού κάνατε, άλλα νά τό κερδίσετε όλο.
Κάνει λ.χ. ένας μιά ελεημοσύνη, χωρίς νά εχη σκοπό νά τήν φανέρωση.
Μπαίνει ό πειρασμός στην μέση καί βάζει άλλους νά τού πουν «εσύ ό φιλάργυρος, πού δέν έκανες τίποτε κ.λπ., ό τάδε έκανε αυτό, ό τάδε εκείνο», γιά νά τόν άναγκάση νά πή καί αυτός... ταπεινά «έκανα καί έγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή νά τόν άναγκάση νά αγανάκτηση καί νά πή «ποιος, έγώ, πού έκανα αυτό καί αυτό;» καί νά τά χάση όλα.
Ή θά βάλη αυτόν πού ευεργέτησε νά τοϋ πή: «Άχάριστε, έκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι νά τοϋ απάντηση: «Έγώ εκμεταλλευτής; Έγώ πού σοϋ έκανα εκείνη την καλωσύνη, εκείνη την ευεργεσία;». «Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δέν ήθελα νά μοϋ πη "ευχαριστώ", άλλα τουλάχιστον νά το αναγνώριζε». Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τά χάνει όλα.
Ένώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα πού ξέχασε την καλωσύνη πού τοϋ έκανα» ή «μπορεί νά ήταν στεναχωρημένος ή κουρασμένος, γι' αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον καί δέν χάνει.
Όταν δέν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό. Ό Χριστός έκανε το πάν γιά μας καί εμείς Τον σταυρώσαμε. Τί ψάλλουμε; «Αντί τοϋ μάννα χολήν»[6]. Πάντοτε νά προσπαθούμε νά κάνουμε το καλό, χωρίς νά περιμένουμε ανταπόδοση.
1. Ματθ. 25,42.
2. Ειπώθηκε τόν Μάιο τοϋ 1990
3. Βλ. Λουκ. 6,29.
4. Βλ. Ματθ. 25,40.
5. Βλ. Ρωμ. 13, 7.
6. Άπό Ίδιόμελο τροπάριο τοϋ ΙΒ' αντιφώνου στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής
Απόσπασμα από τις σελίδες 153 -158 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
http://anavaseis.blogspot.com/2010/10/51-2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου