Ἡ θαλπωρή τοῦ παραδείσου.β'μέρος

«Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ»

Β! ΜΕΡΟΣ

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»

ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Δεῖτε ἐδῶ:α' μέρος

Ἡ θαλπωρή τοῦ παραδείσου

Βλέποντας ὅτι βρίσκομαι σέ πάντερπνο καί θαυμαστό παράδεισο, σάστισα. Διερωτώμουν τί σήμαινε αὐτό. Ἤξερα ὅτι ἔμενα στήν Κωνσταντινούπολι. Τί δουλειά ὅμως εἶχα ἐκεῖ, δέν καταλάβαινα. Θαύμαζα καί δέν μποροῦσα νά δώσω κάποια ἐξήγησι.

Ἔνιωθα σάν ἄσαρκος. Φοροῦσα χιτώνα χιονᾶτο, ἀστραφτερό, στολισμένο μέ πολύτιμα πετράδια καί μέ εὐχαριστοῦσε πολύ ἡ ὀμορφιά του. Στό κεφάλι φοροῦσα στεφάνι ὁλόχρυσο καί λαμπρό, στά πόδια σανδάλια, καί ἤμουν ζωσμένος μέ κόκκινη ἀστραφτερή ζώνη. Ὁ παράδεισος ἦταν ὅλο φῶς, ἀλλά φῶς πρωτόγνωρο καί πολύ λαμπρό πού, καθώς ἀκτινοβολοῦσαν τά λουλούδια, ἔπαιρνε ἕνα ἁπαλό ρόδινο χρῶμα. Μιά θεϊκή εὐωδία μέ διαδοχικές παραλλαγές πλησίαζε τήν ὄσφρησί μου καί μέ μεθοῦσε!

Μέσα στόν κῆπο τοῦ Θεοῦ ἤμουν σάν βασιλιάς! Χαιρόμουν πολύ νά βλέπω τόν ἑαυτό μου νά κατοικῆ σέ τέτοιον τόπο. Ἐκεῖ ὁ Θεός ἔκανε νά φυτρώνουν πολλά δέντρα. Δέν ἔμοιαζαν ὅμως μέ τοῦ φθαρτοῦ κόσμου. Ἦταν πάντοτε θαλερά, εὐωδιαστά καί φουντωτά. Ἦταν ψηλά, πολύφυλλα καί ἀπολαυστικά. Τά κλαδιά τους ἔγερναν καί, καθώς κυμάτιζαν μεταξύ τους, γέμιζαν εὐωδία τήν ἀτμόσφαιρα καί σχημάτιζαν οὐράνιο τόξο.

Παράδοξο ἐπίσης ἦταν καί τοῦτο: Ἄλλα δέντρα εἶχαν μόνο ἄνθη, ἄλλα καρπό, ἄλλα μόνο ἄνθη καί φύλλα. Πάνω σ᾿ αὐτά ὑπῆρχε κάτι πολύ θαυμαστό: Διάφορα ὡραῖα πουλιά, μικρά καί μεγάλα, μέ χρυσᾶ καί χιονᾶτα φτερά. Μερικά κελαηδοῦσαν χωμένα στά φύλλα, καί τό κελάηδημά τους, ὡραῖο καί τερπνό, ἀκουγόταν ὥς τήν ἄκρη τ᾿ οὐρανοῦ.

Καθώς βάδιζα χαρούμενος, νά! βλέπω ἕνα μεγάλο ποτάμι νά διασχίζη τόν παράδεισο καί νά ποτίζη ὅλα ἐκεῖνα τά δέντρα περιβρέχοντας ἀθόρυβα τίς ρίζες τους. Ἐκεῖ ἔρχονταν ἄφοβα νά πιοῦν τά ὡραῖα πουλιά. Δεξιά καί ἀριστερά ἀπ᾿ τό ποτάμι ἁπλωνόταν ἕνα ἀμπέλι μέ χρυσαφένια φύλλα καί περιποιημένα κλήματα. Ἦταν γεμᾶτο μέ πολύ μεγάλα καί ὡραῖα σταφύλια, καί ἁπλωνόταν σ᾿ ὅλο τόν παράδεισο, ὥστε νά στεφανώνωνται τά ἄλλα φυτά καί νά στολίζωνται μέ τήν περιπλοκή τῶν κλημάτων του.

Βλέποντας αὐτά χαιρόταν ἡ καρδιά μου καί μεταφερόμουν ἀπό φόβο σέ θαυμασμό καί ἀπό θαυμασμό σέ ἔκπληξι! Γιά πολλή ὥρα στεκόμουν ἔτσι καί ἄκουγα τόν ἦχο κάποιου ἀνέμου πού ἐρχόταν ἀπό τήν ἀνατολή. Καθώς ἐρρίπιζε τά δέντρα, τά ἔκανε νά κυματίζουν καί ν᾿ ἀποπνέουν ἀνέκφραστη εὐωδία. Ἀπολάμβανα μέ εὐχαρίστησι τό ἄρωμα πού σκόρπιζε ἐκεῖνος ὁ ἄνεμος. Νόμιζα πώς θυμίαζαν ἄγγελοι μπροστά στόν Υἱο τοῦ Θεοῦ!

• Πῶς ἄραγε συνέβη σ᾿ ἐμένα τέτοια εὐλογία; ἀναρωτιόμουν καί ἀποροῦσα.

Στήν ἀρχή εἶχα τήν αἴσθησι ὅτι ἤμουν ἐκεῖ μέ τό σῶμα. Δέν ἔνιωθα ὅμως βάρος, ἐπιθυμία ἤ κάποιο ἄλλο χαρακτηριστικό τοῦ φθαρτοῦ σώματος, γι᾿ αὐτό ἄλλαξα γνώμη. Ἐκτός ἄν ὥρισε ἔτσι ὁ καρδιογνώστης Θεός.

Καθώς κυμάτιζαν τά παράδοξα δέντρα, καί μέ τό θρόϊσμά τους ξέχυναν τερπνή μελωδία, ἔνιωθα πάλι τήν εὐωδία καί τή γλυκύτητα καί ἔμεινα ἐκστατικός. Ὁ νοῦς μου εἶχε εἰσχωρήσει σέ μιά μυστική μεγαλοπρέπεια! Ὅλα αὐτά μέ γέμιζαν χαρά καί ἀγαλλίασι.

Ὑστερα συνειδητοποίησα ἕνα ἄλλο θαυμαστό: Σ᾿ ὅλο αὐτό τό διάστημα δέν εἶδα καθόλου νύχτα. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἀδιάλειπτο φῶς! Ἐκεῖ βασίλευε χαρά, ζωή, λαμπρότης καί ἀγαλλίασις».

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!!!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com