Ἡ θαλπωρή τοῦ παραδείσου.α' μέρος

«Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ»

Β! ΜΕΡΟΣ

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»

ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Ἡ θαλπωρή τοῦ παραδείσου

Κάποιο χειμώνα ἔπεσε στήν Κωνσταντινούπολι σφοδρή χιονοθύελα! Τά πάντα πάγωσαν. Ὁ δυνατός ἄνεμος γέμισε μέ χιόνι ὅλα τά ὑπόγεια καί ξεκόλλησε κεραμίδια ὄχι μόνο ἀπό ψηλά κτίρια, ἀλλά κι ἀπό χαμόσπιτα. Οἱ φτωχοί στέναζαν καί θρηνοῦσαν ἀπελπισμένοι. Ἄλλοι πέθαιναν ἐξαντλημένοι ἀπό τήν πεῖνα καί ἄλλοι χωμένοι μέσα στό χιόνι. Πιθάρια ἔσπασαν, δέντρα ξεριζώθηκαν καί πουλιά ψόφησαν.

Ἡ βαρυχειμωνιά κράτησε πολλές ἡμερες. Μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες ὁ ἄνεμος κόπασε, ὁπότε ἀργά ἕνα βράδυ ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, πού ἦταν ἐντελῶς ἄστεγος καί περισσότερο ἀπό τόν καθένα ἐκτεθειμένος στό κρύο, ἐμφανίσθηκε στόν πνευματικό του πατέρα Νικηφόρο καί τοῦ διηγήθηκε:

«Δέν μποροῦσα νά ὑποφέρω τό φοβερό κρύο καί τόν ἀέρα, γιατί ἤμουν γυμνός, ξυπόλητος καί ἄστεγος. Κατέφυγα λοιπόν στούς φτωχούς, τούς ὁμοίους μου, ἀλλά δέν μέ δέχονταν. Μέ σιχαίνονταν καί μ᾿ ἔδιωχναν μέ τά ραβδιά σάν σκύλο.

• Φύγε ἀπό δῶ, σκύλε, μοῦ ἔλεγαν. Ἐξαφανίσου!

Τόπο νά καταφύγω καί νά σωθῶ δέν ἔβρισκα. Ἀπελπίσθηκα. Φοβήθηκα πώς θά πεθάνω. Ἄς εἶναι δοξασμένο, εἶπα, τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, γιατί κι ἄν ἀκόμη πεθάνω, θά μοῦ λογισθεῖ σάν μαρτύριο. Ὁ Θεός, δέν εἶναι ἄδικος. Αὐτός πού ἔστειλε τήν παγωνιά, θά μοῦ δώσει καί τήν ὑπομονή. Πῆγα λοιπόν σέ μιά γωνιά καί βρῆκα ἕνα σκύλο. Ξάπλωσα δίπλα του μέ τήν ἐλπίδα πώς θά μέ ζέσταινε λίγο. Ἐκεῖνος ὅμως, ὅταν μέ εἶδε κοντά του, σηκώθηκε καί ἔφυγε.

Εἶπα τότε στόν ἑαυτό μου:

• Βλέπεις, ταλαίπωρε, πόσο ἁμαρτωλός εἶσαι; Ἀκόμη καί τά σκυλιά σέ περιφρονοῦν καί φεύγουν ἀπό κοντά σου καί δέν σέ δέχονται οὔτε σάν ὅμοιό τους. Οἱ ἄνθρωποι σέ ἀποστρέφονται σάν πονηρό δαίμονα. Οἱ ὅμοιοί σου φτωχοί σέ διώχνουν. Τί ἀπομένει λοιπόν; Δέν ὑπάρχει γιά σένα σωτηρία σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο.

Ἐνῶ ὅμως ἔλεγα αὐτά μέ πολύ πόνο, ἦρθα σέ κατάνυξι. Κι ἐπειδή μέ ἔσφιγγε τό κρύο καί ὁ τρόμος, ἀναλύθηκα σέ δάκρυα, μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς στραμμένα πρός τόν Θεό. Τά μέλη μου ὅλα πάγωσαν! Νόμισα ἐκείνη τή στιγμή ὅτι θά ξεψυχήσω...

Ξαφνικά ἔνιωσα ζεστασιά. Ἀνοίγω τά μάτια μου καί βλέπω ἕνα νέο, πολύ ὡραῖο, ν᾿ ἀστράφτη πιό πολύ ἀπ᾿ τόν ἥλιο! Στό χέρι του κρατοῦσε χρυσό κλαδί. Ἦταν πλεγμένο μέ κρίνα καί τριαντάφυλλα πού δέν ἔμοιαζαν μέ τοῦ κόσμου τούτου, ὄχι! Εἶχαν θαυμαστή ποικιλία. Ἦταν ἀλλοιώτικα στή φύσι καί στή θεωρία τους. Κρατώντας αὐτό τό ὡραῖο κλαδί μέ κοίταξε καί μοῦ είπε:

• Ἀνδρέα, ποῦ ἤσουν;
• «Ἐν σκοτεινοῖς καί ἐν σκιᾷ θανάτου», ἀποκρίθηκα.

Κι ἐνῶ ἀκόμη μιλοῦσα, μέ χτύπησε στό πρόσωπο μέ τό ἀνθοστόλιστο κλαδί λέγοντάς μου:

• Ἄς πάρη δύναμι τό σῶμα σου καί ζωή ἀκατανίκητη.

Ἀμέσως ἡ εὐωδία ἐκείνων τῶν λουλουδιῶν μπῆκε στήν καρδιά μου καί ἀστραπιαῖα μοῦ ἔδωσε ζωή. Ἀκούω τότε μιά φωνή νά λέη:

• Πηγαίνετέ τον νά τόν παρηγορήσετε γιά δύο ἑβδομάδες καί μετά πάλι νά ἐπιστρέψη, γιατί θέλω ν᾿ ἀγωνισθῆ ἀκόμη.

Ἐνῶ κρατοῦσε ὁ λόγος, βυθίσθηκα σέ βαθύτατο ὕπνο καί δέν κατάλαβα τί μοῦ συνέβη. Ζοῦσα γιά δύο ἑβδομάδες ἐκεῖ πού διέταξε ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ, σάν νά κοιμήθηκα εὐχάριστα μιά νύχτα καί ξύπνησα τό πρωΐ.

συνεχίζεται...

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com