Εὐλογίες καί δοκιμασίες (μέρος γ΄)

Ὁσίου Ἀμβροσίου

«ἄνδρες πλούσιοι, κεχορηγημένοι ἰσχύϊ»

Σ. Σειραχ, μδ΄: 6

Δύο ἀδελφοί κατευθύνονταν πρός τό κελλί τοῦ στάρετς, Μακαρίου. Ὁ πρῶτος, ὁ διάκονος Παφνούτιος, ἐπρόκειτο νά χειροτονηθῆ Ἱερεύς, καί ὁ δεύτερος, ἕνας νεοκαρείς μοναχός, π. Ἀμβρόσιος, Διάκονος. Τί ζητοῦσαν στό κελλί τοῦ στάρετς; Σύμφωνα μέ τά ἔθιμα τῆς Ὄπτινα, παρ᾿ ὅλο πού οἱ Γέροντες τούς προέκριναν γιά χειροτονία, αὐτοί ἔπρεπε ἀπό συναίσθησι τῆς ἀνθρωπίνης ἀναξιότητος νά ἀνακοινώσουν στόν Πνευματικό τους τήν ἄρνησί τους. Θά τοῦ ἔλεγαν:

• Θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας ἀναξίους γιά τήν χειροτονία καί ἀρνούμεθα νά προχωρήσουμε.

Μόλις μπῆκαν στό κελλί τοῦ στάρετς δέν πρόλαβαν νά προφέρουν τίποτε.

• Ἄ! Ἐσᾶς διάλεξαν; Ὡραῖα, καλά, πολύ καλά, τούς εἶπε μέ ἱκανοποίησι ἐκεῖνος.

Ἀπό συστολή καί οἱ δύο σιωποῦσαν. Τελικά ὁ π. Παφνούτιος πιό θαρραλέος πῆρε τόν λόγο καί ἀνέφερε γιά τήν ἀναξιότητά τους. Καί ὁ στάρετς πάλι παρετήρησε:

• Καλά. Πολύ καλά. Ἔτσι νά σκέπτεσθε πάντοτε. Πάντοτε νά θεωρεῖτε τόν ἑαυτό σας ἀνάξιο.

Ἡ χειροτονία ἔγινε στίς 2 Φεβρουαρίου – ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς – τοῦ 1843. Ὀ π. Ἀμβρόσιος ἀνῆκε πλέον στίς τάξεις τῶν κληρικῶν. Ὡς Διάκονος τώρα θά ἀξιωνόταν νά παρεδρεύη συχνά στό Ἅγιο Θυσιαστήριο καί νά μεταλαμβάνη ἀπό τό Ποτήριο τῆς Ζωῆς.

Τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς διακονικῆς ζωῆς τοῦ συνέβη καί ἕνα μικρό πάθημα. Κοντά στήν Ἁγία Τράπεζα, κάποια φορά ὁ π. Ἀντώνιος – πρώην Προϊστάμενος τῆς Σκήτης – τόν ἐρώτησε:

• Λοιπόν, συνηθίζετε;
• Μέ τίς ἅγιες εὐχές σας, πάτερ μου, δόξα τῷ Θεῷ συνηθίζω.

Ἐν τῷ μεταξύ ὁ π. Ἀντώνιος συνέχισε τήν φράσι του μέ ἀλλαγμένο τόν τόνο τῆς φωνῆς.

• Στήν ταπείνωσι;

Ὁ νεαρός Διάκονος ἔνιωσε ἔντονα τό αἴσθημα τῆς ἐντροπῆς καί ἄσκυψε τό κεφάλι χωρίς νά ξέρη τί νά ἀπαντήση.

Ἔτσι οἱ Γέροντες τῆς Ὄπτινα, χωρίς πολλές φορές νά ὑπολογίζουν τόν τόπο ἤ τόν χρόνο, «εὐκαίρως, ἀκαίρως» μέ διαφόρους τρόπους ἐσμίλευαν τίς ψυχές τῶν νεωτέρων ἀδελφῶν.

Στά τέλη τοῦ 1845, ἐπάνω στά τριαντατρία του χρόνια προχώρισε καί στίς τάξεις τῶν Ἱερομονάχων. Ἡ χειροτονία ἔγινε στίς 9 Δεκεμβρίου στήν Καλούγα ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο, ὁ ὁποῖος μάλιστα χάρηκε ἰδιαιτέρως ὅταν διεπίστωσε στό πρόσωπο τοῦ π. Ἀμβροσίου τόν Ἀλέξανδρο Γρένκωφ, τόν ἄλλοτε μαθητή τῆς Ἐνοριακῆς Σχολῆς τοῦ Ταμπώφ. Ἦταν προσφιλής ἡ Σχολή αὐτή στόν Ἀρχιεπίσκοπο, γιατί εἶχε διατελέσει ἐκεῖ Διευθυντής. Τόν μεγαλύτερο δέ ἀδελφό τοῦ π. Ἀμβροσίου, τόν Νικόλαο Γρένκωφ, τόν θυμόταν πολύ καλά.

Κουρά, χειροτονία σέ Διάκονο, χειροτονία σέ Ἱερέα... ἡ μία εὐλογία κατόπιν τῆς ἄλλης· καί μέ συντομία ἀσυνήθιστη γιά τήν Ὄπτινα. Ὡρισμένοι μοναχοί ἐντυπωσιάσθηκαν πολύ ἀπό τήν τόσο ταχεῖα προαγωγή του. Ἴσως καί στόν νοῦ κάποιου ἀδυνάτου νά πέρασαν λογισμοί ζηλοτυπίας. Ὁ Θεός ὅμως εἶναι δίκαιος διανομεύς, καί ἐκεῖ πού στέλνει ἄφθονες εὐλογίες, γιά νά διατηρῆται ἡ ἰσορροπία, στέλνει καί ἄφθονες δοκιμασίες.

Τῷ Θεῷ δόξα!

Ἀμήν!

Συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ”

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.