«Περί ἐξομολογήσεως» μέρος α΄

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

“Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης”

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Εἴχαμε τήν νουθεσία ἀπό τόν Γέροντα νά εἴμεθα ἀπέναντι στόν Θεό καί στόν ἴδιο εἰλικρινεῖς, ὑπό τήν ἔννοια τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως. Ἔτσι πέρασε ἡ ζωή μας κοντά του. Προσπαθοῦσα ἀπό πλευρᾶς μου νά εἶμαι ἐντελῶς ξεκάθαρος στά μάτια του καί νά μήν τοῦ κρύβω οὔτε τόν ἐλάχιστο λογισμό μου. Θά τό ἔνοιωθα σάν πνευματική μοιχεία, ἐάν κρατοῦσα κάτι μέσα μου κρυφό.

Οἱ λογισμοί ἔπρεπε νά εἶναι ἐντελῶς καθαροί. Τό πῶς πάω στήν ἀγρυπνία, τό πῶς πάω στούς λογισμούς, στήν συναναστροφή μέ τούς πατέρες, στήν ἐργασία, νά εἶναι τά πάντα γνωστά στόν Γέροντα. Διότι, σκέφτηκα: «ἐάν δέν βάλω καλή ἀρχή ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ὑποταγῆς μου, κατά τήν συμβουλη τοῦ Γέροντος, δέν θά ἔχω καί καλό τέλος».

Αὐτό μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντος, τό ἔκανα, μέ ἀποτέλεσμα νά νοιώθω πολλή χαρά, πολλή ψυχική ἐλάφρωσι καί νά βλέπω μέ τά σωματικά μου μάτια τόσο καθαρά, πού δέν ἤξερα τί μοῦ συνέβαινε, γιατί δέν εἶχα πεῖρα. Καί εἶπα στόν Γέροντα:

• Γέροντα, βλέπω τόσο καθαρά! Τί εἶναι αὐτό;

• Εἶναι ἕνα μέρος τοῦ καρποῦ τῆς ὑπακοῆς καί τῆς καθαρᾶς ἐξαγορεύσεως τῶν λογισμῶν.

Δέν μέ ἀπασχολοῦσε καθόλου καί αὐτή ἀκόμη ἡ σωτηρία μου, γιατί ἔνοιωθα τόση ἀνάπαυσι πού ἔλεγα: «Καί τώρα νά φύγω, τί ἔχω νά πῶ στόν Θεό; Τά ἁμαρτήματά μου, τά ἔχω ἐξομολογηθῆ. Ἡ ψυχή μου εἶναι γυμνή μπροστά στόν Γέροντα. Καί ὅ,τι ἔκανα, τό ἔκανα μέ ὑπακοή». Ἔπεφτα νά κοιμηθῶ καί ἔνοιωθα τόση ἡρεμία πνεύματος κι᾿ ἔλεγα μόνος μου: «Τί μου συνέβη;» Γιά ὅλα αὐτά ὅμως, δέν ἔνοιωθα νά μοῦ περνάῃ λογισμός κενοδοξίας διότι ἤξερα καί πίστευα ἀπόλυτα ὅτι ὅλα ὠφείλονταν στίς εὐχές τοῦ Γέροντός μου.

Ὅταν ὅμως ὁ ὑποτακτικός δέν εἶναι καθαρός καί εἰλικρινής, καί δέν γυμνώσῃ τόν ἑαυτό του πέρα γιά πέρα διά τῆς καθαρᾶς ἐξαγορεύσεως ὅλων τῶν λογισμῶν στόν Γέροντα, δέν μπορεῖ νά βάλῃ ποτέ του καλή ἀρχή. Γι᾿ αὐτό καί δέν μπορεῖ νά ἐλπίζῃ τό κάλλιστον τέλος.

Ὅταν ἕνας χριστιανός ἀφήνῃ μέσα του ἀνεξέλεγκτα ὅλους τούς λογισμούς πού σπέρνει ὁ διάβολος καί γεννοῦν τά πάθη καί δέν τούς καθαρίζει διά τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς μετανοίας, αὐτός ὁ χριστιανός δέν θά μπορέσῃ ποτέ του νά εὕρῃ τήν πολύτιμη ὑγεία καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐξομολογῆται καθαρά καί μέ ταπείνωσι τά πάντα, εἶναι σάν νά βγάζῃ ὅ,τι ἀρρωστημένο ἔχῃ μέσα του. Καί μετά, μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας, ἔρχεται ὁ φωτισμός καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, λαμπρύνονται οἱ λογισμοί καί δημιουργοῦν τήν καλή ψυχική ὑγεία.

Μᾶς ἔλεγε ὁ ἁγιασμένος Γέροντας μας: «Εἶδες μοναχό νά πέσῃ καί νά λιποτακτήσῃ; Ἀπό τήν κρυψίνοια τῶν λογισμῶν του τό ἔπαθε. Δέν ἔλεγε τούς λογισμούς του κι᾿ αὐτοί τόν ἔφαγαν, ὅπως σέ τρῶνε τά φίδια. Μικρό τό φιδάκι. Ἅμα δέν τό διώξῃς, μεγαλώνει, ἀποκτᾶ δηλητήριο καί σοῦ δίνει μιά καί πεθαίνεις. Εἶδες πλανεμένο ἄνθρωπο; Ἀπό τούς λογισμούς τήν ἔπαθε».

Μερικοί μάλιστα, μᾶς διηγόταν ὁ Γέροντας, πλανήθηκαν τόσο, ὥστε δέχτηκαν δαιμονες γιά Ἀγγέλους καί ἀκολουθώντας τίς συμβουλές τῶν ἀσωμάτων ἀνθρωποκτόνων σκοτώθηκαν. Καί ποιά ἦταν ἡ ρίζα τῆς πλάνης; «Μήν τό λές στόν Γέροντα», δηλαδή μήν ἐξομολογηθῆς, μήν ταπεινωθῆς καί μή φανερώσης τούς λογισμούς, διότι θά ἀποκαλύψῃς τίς παγίδες τῶν δαιμόνων. Τό εἴδαμε καί στήν περίπτωσι τοῦ πατρός Ἰωάννου, τοῦ πρώτου ὑποτακτικοῦ τοῦ Γέροντος.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

“Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης”

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Ἐκδόσεις Γ. Γκέλμπεσης 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Φιλοθέου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 http://HristosPanagia3.blogspot.com