Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Μοναδικός Σωτήρας ὁ Χριστός. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

θ) Μοναδικός Σωτήρας ὁ Χριστός (σελ. 151-154)

Γιά τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, πού μέ ἀγωνία ἀναζητάει ἀπάντηση στό ἐρώτημα ἄν ἡ ὕπαρξη του μέσα σ’ αὐτό τόν κόσμο τῆς ἀδικίας καί τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ ἔχει νόημα, ὑπάρχει τό εὐαγγέλιο τῆς ἐλπίδας·  ὁ Χριστός, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο μέσα ἀπό τό θάνατο στή ζωή. 

 Ὄχι σέ μιά ζωή γεμάτη ἀθλιότητες, ἀλλά  ἄξια νά τήν ζήσει κανείς, ἀπαλλαγμένη ἀπό τήν ἁμαρτία, τή φθορά καί τό θάνατο.  Εἶναι ἡ μοναδική λύση στά ἀγωνιώδη προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.

«Μή ζητᾶς λοιπόν τόν ἀδελφό διά τήν ἀπολύτρωσή σου, ἀλλά Ἐκεῖνον πού ξεπερνᾶ τή φύση σου·  οὔτε ἄνθρωπον ἁπλοῦν, ἀλλά ἄνθρωπον Θεόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος καί μόνος δύναται νά δώσει ἐξιλαστήρια θυσία στόν Θεόν ὑπέρ ὅλων, διότι αὐτόν ‘‘προώρισεν ὁ Θεός νά εἶναι διά μέσου τῆς πίστεως τό ὄργανον ἐξιλασμοῦ διά τοῦ αἷματος Του’’» (Μ. Βασ. Πρβλ. Ρωμ. γ΄  25).  

 Μόνον ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσφέρει σωτηρία, γιατί Ἐκεῖνος πρόσφερε τό ἴδιο Του τό σῶμα καί τό τίμιο αἷμα Του ὡς ἀνεκτίμηστο τίμημα γιά μᾶς (Πραξ. κ΄28. Α΄ Κορ. στ΄ 20 ζ΄ 23. Γαλ. γ΄13΄. Ἑβρ. θ΄ 12-14 Α΄ Πέτρ. α΄ 18-19. Β΄ Πέτρ. β΄ 1. Ἀποκ. ε΄ 9).

«Ἀδελφός οὐ λυτροῦται,

λυτρώσεται ἄνθρωπος;

οὐ δώσει τῷ Θεῷ ἐξίλασμα ἑαυτοῦ

καί τιμήν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ·

καί ἐκοπίασεν εἰς τόν αἰῶνα» (Ψαλμ. μη΄ 8-9).

Οὔτε ὁ ἀδελφός μας δέν μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσει, πῶς μπορεῖ νά μᾶς σώσει κάποιος ξένος; Κανένας δέν μπορεῖ νά προσφέρει στόν Θεό τίποτε γιά νά ἐξιλεωθεῖ, κανένα ἀντίτιμο γιά τή λύτρωση τῆς ψυχῆς του δέν διαθέτει ἔστω κι ἄν κοπιάσει σέ ὅλη του τή ζωή! 

Ὁ Χριστός εἶναι μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος· ὅποιος πιστεύει σ’ Αὐτόν, ἔχει ζωή αἰώνιο· ὅποιος ἀπειθεῖ σ’ Αὑτόν, «δέν θά δεῖ ζωή, ἀλλά ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπάνω του» (Ἰω. γ΄ 36. Πρβλ. Ἰω. ιδ΄ 6. Ρωμ. ι΄ 9-10). Ὅποιος τόν δέχθηκε, ἔλαβε «ἐξουσία» νά γίνει παιδί τοῦ Θεοῦ, ὅποιος δηλαδή πιστεύει στό ὄνομά Του·  ἐκεῖνος δέν γεννήθηκε πιά «οὔτε ἀπό αἵματα, οὔτε ἀπό θέλημα σαρκός, οὔτε ἀπό θέλημα ἀνδρός, ἀλλά ἀπό τόν Θεόν» (Ἰω. α΄ 12-13). Ὁ Χριστός εἶναι ὁ «μόνος Δεσπότης καί Κύριος» (Ἰούδα 4).

Τό ὅτι ἐδῶ πρόκειται γιά μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο πρόσωπο, ἀποδεικνύεται καί ἀπό τά ὅσα ἀναφέρονται στό Πράξ. δ΄ 12: «Οὐκ ἐστίν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν δεδομένον ἐν ἄνθρωποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς».  Αὑτός εἶναι ὁ λίθος πού περιφρονήθηκε ἀπό σᾶς τούς οἰκοδόμους, λέγει ὁ ἀπόστολος Πέτρος στό συνέδριο τῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰσραήλ·  αὐτός πού σεῖς περιφορνήσατε, αὐτός ἔγινε «εἰς κεφαλήν γωνίας» καί δέν ὑπάρχει δι’ οὐδενός ἄλλον σωτηρία! 

Αὐτά τά εἶπε ὁ ἀπόστολος ὡς ἀπάντηση στό ἐρώτημα τῶν ἀρχόντων: «ἐν ποίᾳ δυνάμει ἤ ἐν ποίῳ ὀνόματι ἐποιήσατε τοῦτο ὑμεῖς», δηλαδή τήν θεραπεία τοῦ χωλοῦ, πού ζητιάνευε μπροστά στήν πύλη τοῦ ναοῦ.  Αὐτό συντελέσθηκε «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου» (Πραξ. γ΄ 6-7). Ἐκτός ἀπό αὐτό τό ὄνομα, λέγει ὁ Πέτρος, δέν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα διά τοῦ ὁποίου μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ.  Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ἐδῶ πώς δέν πρόκειται γιά ἕνα μοναδικό, ἀνεπανάληπτο ὄνομα, τόν Ἰησοῦ τόν ἀπό Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας;

Γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό δέν ὑπάρχει κονό σημεῖο ἀνάμεσα στό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Θεία ἀποκάλυψη) καί στίς «συνταγές» τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου. Οἱ «θεοί» τῶν Ἐθνῶν εἶναι «οὐ θεοί»· δέν ὑπάρχουν «ἄλλοι θεοί» ἐκτός ἀπό τόν Τριαδικό Θεό, τόν Θεό τῆς ἁγίας Γραφῆς (Ἐξοδ. κ΄  3. Δευτερ. ε΄7. στ΄. Ἡσ. μγ΄ 10-11 μέ 21-22). Ὅποιος λαλήσει στό ὄνομα «ἄλλων θεῶν», πεθαίνει, δέν ζῆ (Δευτερ. ιη΄ 20). 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ οἱ πρακτικές τῶν θρησκειῶν καί οἱ δοξασίες τους ἀποτελοῦν ἀνθρώπινους δρόμους, πού δέν ὁδηγοῦν πέρα ἀπό τήν κτιστή πραγματικότητα.

Ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανός δέν δέχεται τίς συγκρητιστικές τάσεις τῆς ἐποχῆς μας, οὔτε μπορεῖ νά συμπράξει στήν «ἑνότητα τῶν θρωσκειῶν» καί στή δημιουργία μιᾶς «πανθρησκείας», ἀκόμη κι ἄν αὐτό προβάλεται δῆθεν στό ὄνομα τῆς εἰρήνης.

Ὁ δογματικός πλουραλισμός, πού ἀπολυτοποιεῖται καί ἐγείρει σήμερα ἀπόλυτη ἀπαίτηση στόν θρησκευτικό χῶρο, δέν ὑπηρετεῖ τήν πραγματική εἰρήνη, γιατί ὁδηγεῖ στήν πνευματική ὑποδούλωση καί στόν πνευματικό ὁλοκληρωτισμό. Ὁ Χριστιανός δέν διαχωρίζει τήν «ἐπί γῆς εἰρήνη» ἀπό τό «ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14)· βλέπει τήν εἰρήνη καί στίς δύο διαστάσεις της, ὄχι μόνο στήν «ὁριζόντια», ἀλλά καί στήν «κάθετη».  

 Δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει ἀληθινή εἰρήνη, παρά μόνο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ.  Μόνο αὐτή ἡ εἰρήνη ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἐξάρτηση καί ἀπό κάθε μορφή δουλείας.  Ὅμως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποδεχθεῖ αὐτή τήν εἰρήνη μέ ταπεινό φρόνημα.

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι στό ὄνομα τῆς εἰρήνης ζητοῦν νά ἐπιβάλουν μέ θρησκευτικό φανατισμό τίς δικές τους δογματικές θέσεις· ζητοῦν ἀπό ὅλους νά προσκυνήσουν καί νά λατρεύσουν τό νέο εἴδωλο τῆς πανθρησκείας, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπεται νά κάνουν ἐλεύθερα τίς ἐπιλογές τους καί νά λατρεύσουν τόν Τριαδικό Θεό, σύμφωνα μέ τή δική τους συνείδηση. 

Ὀργανώνουν κοινές λατρευτικές ἐκδηλώσεις καί συμπροσευχές, γιορτές τῆς «θρησκευτικῆς ποικιλίας», ἡ ὁποία οὐσιαστικά ἀναιρεῖται ἀπό τόν ἀπόλυτο δογματικό πλουραλισμό.  Αὐτό πού ἐπιτυγχάνουν δέν εἶναι ἡ εἰρήνη, ἀλλά ἡ ἀπώλεια τῆς πνευματικῆς ταυτότητας καί ἡ πνευματική ἐξάρτηση.

Ὅσοι κηρύττουν τή σωτηρία μέ ὁποινδήποτε ἄλλο τρόπο, δέν ἀκολουθοῦν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ (Πρβλ. Ἡσ. με΄ 25. Ρωμ. ιδ΄ 9-11) Ὅποιος κηρύττει τή σωτηρία «ἐν ἄλλῳ ὀνόματι» μεταπηδάει σέ «ἄλλο εὐαγγέλιο, διαφορετικό ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι «ἀνάθεμα» (Γαλ. α΄ 6-8). Ὅποιος ἰδιοποιηθεῖ τήν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἰσχυρισθεῖ πώς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ σωτήρας, ὁ μεσσίας τῆς δικῆς μας ἐποχῆς, ὁδηγεῖ ἐκείνους πού τόν ἀκολουθοῦν στόν πνευματικό θάνατο, εἶναι ψευδόχριστος καί ψευδοπροφήτης (Ματθ. κδ΄ 5, 11, 24). 

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 151-154

 

anavaseis.blogspot.com