Ὅταν ἡ εἰκόνα θόλωσε καί ἔπαυσε ν’ ἀκτινοβολῇ, σταμάτησε καί ἡ ὑποταγή τῶν ζώων στόν ἄνθρωπο.

«ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΖΩΟΛΟΓΙΑ»
Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπάνθισμα Ἐπιστολῶν»
Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Στό περιοδικό ΕΘΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, Τεῦχος Νοεμβρίου 1854, καταχωρήθηκε κακόβουλο ἄρθρο μέ τίτλο « Φανταστική Ζωολογία». Τό ἄρθρο ἀναφερόταν στά θαύματα πού ἔκαναν ἅγιοι ἐρημῖτες σέ ζῶα. Συγκεκριμένα στήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ νεογνοῦ μιᾶς ὕαινας ἀπό τόν ὅσιο Μακάριο τόν Ἀλεξανδρέα, στήν ὑπακοή πού ἔκαναν ὄναγροι σέ ἐντολή νά μήν ποδοπατοῦν τά λαχανικά ἑνός ὁσίου, καθώς καί στήν περίπτωσι λέοντος πού ὑποχρεώθηκε νά φορτώνεται ὁ ἴδιος ὅ,τι μετέφερε πρωτύτερα ἕνας χαμένος ὄνος, τόν ὁποῖο θεωρήθηκε ὅτι κατεσπάραξε.

Τά περιστατικά αὐτά τοποθετήθηκαν δίπλα σέ ἀρχαίους ἑλληνικούς, ρωμαϊκούς καί γαλλικούς μύθους, καθώς καί σέ παραμύθια, δημιουργήματα λαϊκῆς φαντασίας. Ὁ συνθέτης τοῦ ἄρθρου ἤ ὁ μεταφραστής, ἄν τό ἄρθρο προέρχεται ἀπό τό ἐξωτερικό, φαίνεται νά ἔχῃ μελετήσει τόν ἀρχέγονο μοναχισμό τῆς Αἰγύπτου καί συνεπῶς ἐν γνώσει του διαστρεβλώνει τήν πραγματικότητα.
Τό κείμενο εἶναι προσβλητικό γιά κάθε χριστιανό καί τραυματίζει ἱερά αἰσθήματα πολιτῶν ἔθνους ἐνδόξου γιά τήν πίστη καί τήν εὐσέβειά του. Ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει καί παραδέχεται τίς διηγήσεις τῶν θαυμαστῶν αὐτῶν γεγονότων, πού δέν εἶναι μόνο τρεῖς, ἀλλά πλῆθος ὁλόκληρο. Τίς παραθέτει στά πιστά τέκνα της στά συναξάρια καί σ’ ἄλλα βιβλία, γιά νά τονώσῃ τήν πεποίθησί τους στήν διαρκῆ παρουσία καί θαυματουργό συμπαράσταση τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ προφήτου Δαβίδ: «Κεκράξεται πρός με (ὁ εὐλαβής πιστός) καί ἐπακούσομαι αὐτοῦ» (ψαλμ. 90, 15).
     Τί θά σκεφθεῖ λοιπόν ὁ πιστός, ὅταν ἐπιστρέφοντας ἀπό τόν ναό, ὅπου ἄκουσε διηγήσεις, πού τοῦ προσφέρθηκαν ὡς ἀπόλυτα ἀληθινές, ξεφυλλίσῃ τό περιοδικό, πού ὑποτίθεται ὅτι τό συνέταξαν συγγραφεῖς γνωστικοί καί ὑπεύθυνοι γιά τήν διαφώτιση τοῦ ἔθνους, καί διαβάσῃ ὅτι οἱ διηγήσεις πού ἄκουσε στόν ναό εἶναι παραμύθια, δημιουργήματα φαντασίας, μῦθοι, λαμπρές συλλήψεις ἑλληνικῆς ποιήσεως; Βέβαια ὁ πραγματικά πιστός δέν θά κλονισθεῖ. Θά θλιβεῖ ὅμως καί δικαία θ’ ἀγανακτήσει ἐναντίον τοῦ ἐκδότου τῶν ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΩΝ. Ὁ ὀλιγόπιστος ὅμως, ἐκεῖνος πού δέν εἶναι οὔτε θερμός, οὔτε ψυχρός στήν χριστιανική ζωή, μεταβαίνοντας ἀπό τήν μία ἄποψη στήν ἄλλη, θά σκοτισθεῖ καί θά περιπέσει στήν τελεία ἀπιστία. Αὐτό φαίνεται ὅτι ἐπιθυμοῦν οἱ συντάκτες τοῦ περιοδικοῦ. Μέ τήν πρόφαση τῆς δῆθεν καθάρσεως ἀπό τίς δεισιδαιμονίες καί τίς προλήψεις, ἐπιδιώκουν νά σβήσουν στήν πατρίδα μας τήν πίστη.
     Ἴσως νά πῇ κάποιος: «Γιατί νά μεγαλοποιοῦμε τά πράγματα; Ἕνα ἄρθρο δέν ἀποτελεῖ τόσο σοβαρό κίνδυνο». Δέν εἶναι ὅμως πρώτη φορά πού συμβαίνει αὐτό. Καί πέρσυ καί πρόπερσυ εἴχαμε φαρμακερά κείμενα στό περιοδικό αὐτό. Συγκεντρώνεται ἔτσι μία σημαντική ποσότητα δηλητηρίου ἀπιστίας στούς ἀναγνῶστες καί ἀσφαλῶς θά ἔχουμε καί τά ἀνάλογα ἀποτελέσματα.
      Τό βασικό στήν περίπτωση αὐτή εἶναι ὅτι ἡ παρουσίασις παρομοίων ἄρθρων δέν ἀποτελεῖ σύμπτωση ἤ παραδρομή. Προέρχεται ἀπό τό πνεῦμα καί τήν γραμμή τοῦ περιοδικοῦ. Καί εἶναι φυσικό, ὅταν κάποιος ἐμποτισθῇ μέ τίς ἀρχές τοῦ ὑλισμοῦ καί παραδέχεται μόνο τούς νόμους τῆς φύσεως, δέν μπορεῖ νά πιστέψῃ στά ὑπερφυσικά θαύματα.
       Ἐάν τέτοια εἶναι ἡ πηγή αὐτῶν τῶν δύο ἤ τριῶν ἄρθρων, δέν μποροῦμε πλέον νά ποῦμε ὅτι δέν σημαίνουν τίποτε. Ὅποιος ἔστω καί λίγο αἰσθάνεται τήν δυσοσμία τῆς ἀποσυνθέσεως, συμπεραίνει ἀμέσως ὅτι κοντά του βρίσκεται κάτι τό σάπιο. Καί ὅποιος ἔχει ὕπ ὄψιν του τήν νοοτροπία τοῦ περιοδικοῦ, βλέπει πίσω ἀπ’ αὐτά τά δύο ἤ τρία ἄρθρα του ὁλόκληρο τό κακόπιστο καί καταστρεπτικό σύστημά του.
      Δέν μένει τότε ἀπαθής, ἀλλά θλίβεται καί πονάει γιά τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος πού δηλητηριάζονται μέ τίς καταλυτικές διδασκαλίες αὐτοῦ τοῦ περιοδικοῦ.
        Γί αὐτό ἄς μή θεωρήσῃ κανείς τά λόγιά μου σάν ἄσκοπη φιλονικία. Εἶναι καρπός ζήλου γιά τήν ὀρθόδοξη καθαρότητα.
       Ἐάν οἱ συντάκτες τοῦ περιοδικοῦ ἦταν πραγματικά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ἐάν γνώριζαν τήν μητέρα τους καί τήν ἀγαποῦσαν, ὄχι μόνο δέν θά ἔγραφαν τό παραμικρό ἐναντίον της, ἄλλ’ οὔτε λογισμό θά δέχονταν ἀντίθετο μέ τίς διδασκαλίες της. Ὅποιος ἀγαπᾶ κάποιον, δέν ἀνέχεται τήν παραμικρή προσβολή ἐναντίον του. Ἐνῶ ὅποιος προσβάλλει τήν ἴδια τήν μητέρα του φανερώνει ὅτι δέν τήν ὑπολογίζει, οὔτε τήν ἀγαπᾶ. Φαίνεται λοιπόν ὅτι καί οἱ συντάκτες τοῦ  περιοδικοῦ δέν ἀναγνωρίζουν πλέον ὡς μητέρα τήν Ἐκκλησία καί ἑπομένως δέν θέλουν νά θεωροῦνται τέκνα της.
      Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄ Τιμοθ. 3, 15). Δέν ἐμπαίζει τά τέκνα της δίνοντάς τους πέτρες ἀντί γιά ψωμί. Ἐκτός ἀπ’ αὐτό ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἅ Ἐγώ ποιῶ κακεῖνος ποιήσει, καί μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰωάν. 14, 12), «Ἀμήν γάρ λέγω ὑμῖν, ἐάν ἔχῃτε πίστην ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται· καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν» (Ματθ. 17, 20), «Σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς΄· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χείρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν» (Μάρκ. 16, 17-18).
     Ἐάν ἀπόλυτα πιστεύουμε στά λόγια του Κυρίου, τότε πῶς θά δυσπιστήσουμε γιά τήν ἐξημέρωσι ἀγρίων ὄνων ἤ ἑνός λέοντος ἀπό ἐρημῖτες ὁλότελα ἀφιερωμένους στόν Θεό; Μήπως τά θαυμάσια αὐτά εἶναι δυσκολώτερα ἀπό τό νά μετακινήσῃ κανείς ἕνα ὄρος; Ὡστόσο τό ὑποσχέθηκε καί αὐτό ὁ Κύριος στόν ἀληθινό πιστό.
    Σέ κάποιο ἑλληνικό πατερικό κείμενο ἔχει γραφεῖ γιά τούς ἀπίστους: «Ὅσοι ἀμφισβητοῦν τά κατορθώματα τῶν θαυματουργῶν Πατέρων, ἀμφισβητοῦν καί τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ πού θεράπευε ἀσθενεῖς, ἐδίωχνε δαιμόνια, ἀνάσταινε νεκρούς, καί ταυτόχρονα ἔλεγε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἅ Ἐγώ ποιῶ, κακεῖνος ποιήσει, καί μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰωάν. 14, 12). Ὅπου παρευρίσκεται ὁ Θεός, πού εἶναι πάνω ἀπό τήν φύση, ἐκεῖ πραγματοποιοῦνται καί ἔργα ὑπερφυσικά».
    Ἡ ὑποταγή τῶν ζώων στούς ὁσίους εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀποκαταστάσεως σ’ αὐτούς τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Στόν παράδεισο ἡ ὑποταγή τῶν ζώων ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀκτινοβολίας τῆς εἰκόνος τοῦ Δημιουργοῦ, πού ἔβλεπαν ν’ ἀπορρέῃ ἀπό τόν Ἀδάμ. Ὅταν ἡ εἰκόνα θόλωσε καί ἔπαυσε ν’ ἀκτινοβολῇ, σταμάτησε καί ἡ ὑποταγή τῶν ζώων στόν ἄνθρωπο. Ὅποτε ὅμως ἡ εἰκόνα μέ τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καθαρίζεται καί ξανά ἀκτινοβολεῖ, τότε κατά κάποιο τρόπο φυσικό, τά ζῶα ἐπανέρχονται στήν παραδείσια σχέση τους μέ τόν ἄνθρωπο. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει μέ διαφόρους ὁσίους πού παρέδωσαν τελείως τόν ἑαυτό τους στόν Κύριο καί φόρεσαν «τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας». (Ἐφεσ. 4, 24).
     Γιατί λοιπόν νά μήν πιστεύουμε στίς διηγήσεις ποῦ ἐμφανίζουν ἐξαγνισμένες μορφές νά ἐξουσιάζουν τά ζῶα; Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἐξωτερική τους ταπείνωσις σκανδαλίζει τόν ὑπερήφανο νοῦ. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνᾶμε ὅτι «τό ἀσθενές τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί» (Α΄ Κορινθ. 1, 25) καί ὅτι ὁ πλοῦτος τῆς Θείας Χάριτος βρίσκεται συνήθως «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν (Β΄ Κορινθ. 4, 7).
  

Τέλος καί τῷ Θεῶ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com