«Φίλος μας ὁ ἀναμάρτητος Χριστός πού μεγάλωσε μέ φτώχεια, μέ τυραννία» (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ Η΄)…

• Σάν τό χρυσάφι στό καμίνι (Α΄)
• ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ (Β΄)
• ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ (Γ΄)
• Ἡ πίστη στόν ἀναμάρτητο Χριστό μόνο θά μᾶς σώσει (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Δ΄).
• Πρίν ἀπό μένα ὁ Χριστός τό ἔβαλε αὐτό τό στεφάνι (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ - Ε΄)

• «Μέ τόσα πού τράβηξα δέν ἤξερα κατάθλιψη, δέν ἤξερα ἀϋπνίες, ὅλα τά διαλύει αὐτά ἡ προσευχή» (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Στ΄)

• Ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο ὅπλο στόν ἄνθρωπο, ἔχει μεγάλη δύναμη (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Ζ΄)..

ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ Η΄
Αναστάσιος Μ.,
Μέρος Η΄
Γιά τήν πίστη
»  Ὁ ἀναμάρτητος Χριστός εἶναι Φῶς ἐκ φωτός καί γιά νά μᾶς ἐμπιστευτεῖ πρέπει νά δεῖ τά παρακάλια μας, τά καλά μας ἔργα, καί τίς προσευχές μας.
» Κάθε Κυριακή πήγαινα στήν Ἐκκλησία (τώρα μέ τό ‘να πόδι κομμένο, καί τυφλός, ἀκούω ἀπό ραδιόφωνο). Ἡ Ἐκκλησία βοηθᾶ πολύ τόν ἄνθρωπο, σά παιδί Της. Χαράματα ξύπναγα τήν Κυριακή…
Κάθε μέρα, γιά νά ἔχει τό ἄλογό μας κουράγιο, ἤθελε βοσκή. Τίς Κυριακές, πέντε ἡ ὥρα τό πρωί, τό ‘δενα στόν βάλτο, στίς καλαμιές καί ἤμουν ἕτοιμος γιά τήν ἐκκλησιά.
» Θά παίρνουμε παράδειγμα τόν ἀναμάρτητο Χριστό. Ποιόν νά ἔχουμε φίλο, ἄλλον; Πουθενά ἐμπιστοσύνη ἀλλοῦ. Φίλος μας ὁ ἀναμάρτητος Χριστός πού μεγάλωσε μέ φτώχεια, μέ τυραννία…
 » Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ εἶναι λαχτάρα.
» Νά παρακαλᾶμε τήν μανούλα Του «Σῶσε μας!» Τούς Ἁγίους νά ἔχουμε μπροστά μας: ἄλλοι λιανισμένοι, ἄλλοι σφαγμένοι, ἄλλοι πετροβολημένοι.
» Τό πρωί θά κάνεις τόν σταυρό σου, αὐτό τό ρόφημά σου.
» Ἅμα εἴχαμε πίστη θά θεραπεύαμε.
» -Πῶς νά ἐμπιστευτοῦμε στόν Θεό; -Αὐτό εἶναι ἐμπειρία. Ἐμεῖς νά Τόν βλέπουμε μέ δεμένα τά χέρια καί νά τόν χτυπᾶνε μέ τό καλάμι. Ἐμεῖς θά πιστεύουμε σ’ Αὐτόν καί θά εἴμαστε οἱ πιό θεραπευμένοι.
» Στόχος μας εἶναι τό Φῶς, πῶς νά ἔχουμε τό Φῶς, αὐτό εἶναι ἡ καλύτερη περιουσία.
» Σάν τήν καλοσύνη, σάν τό φῶς πού χαρίζει δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο. Ἐξ ἀρχῆς ὑπάρχουν καλοί καί κακοί. Μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου χάνονται οἱ καλοί. Ὁσο χαλᾶ ἡ ἀνθρωπότης ἀραιώνουν οἱ πιστοί σιγά – σιγά.
» Οἱ πιστοί εἶναι σάν τίς κολῶνες πού στηρίζουν μία πλάκα ·ἀναφέρθηκε στήν κ. Ἑλένη πού γηροκομοῦσε τήν Ἑκατοντάχρονη σχεδόν μάνα της μέ ἀγάπη καί ὑπομονή, διαβάζοντας τό Ψαλτήρι, κι εἶχε ὁσιακό τέλος, λέγοντας τό «Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω καί καθαρισθήσομαι»). Νά, τέτοιοι χαρακτῆρες εἶναι δυσεύρετοι. Καί γιά μία ἄλλη κ. Ἄννα, μέ καρκίνο πού δοξολογοῦσε τόν Θεό, ἀναφέρθηκε. Καί μέ τήν εὐκαιρία αὐτή νά σημειώσουμε πώς ὁ κ. Τάσος μόνο σέ καλά παραδείγματα ἐπέμενε, χωρίς νά σχολιάζει τά ἄλλα. Σέ θέματα σκανδάλων, στόν κλῆρο κάποτε, ἔλεγε «ὁ Χριστός μᾶς λέει, στήν καθέδρα τοῦ Μωυσῆ κάθισαν οἱ γραμματεῖς, ὅσα σᾶς λένε νά τά κάνετε, κατά τά ἔργα τους νά μήν κάνετε» καί σκέπαζε, ἀλλάζοντας θέμα.
» Ἡ καλοσύνη, τό θεμέλιο καλοσύνης πρέπει νά συνοδεύεται μέ καθαρό ἔργο.
» Τό βῆμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ἄνωθεν» Σοφία. Ἄν ἦταν ἀνθρώπινο, κάπου θά σκόνταβε.
» Κάθε πρᾶγμα ἔχει τήν ἐποχή του. Ὑπάρχει καί ἐποχή ἁμαρτίας.
» Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι πανταχοῦ. Ὅπως ὁ ἥλιος πού ὅλους τούς φωτίζει.
» Ἡ Ἁγία Φωτεινή, ἡ Σαμαρείτισσα, ὅταν μετάνιωσε κατατάχτηκε στόν μαρτυρικό χορό.
» Μήπως κι ὁ Χριστός δέν κουράστηκε στήν ἔρημο; Κι ὅμως δέν ἔκανε πίσω.
» Δέν θά βασίζεσαι στήν δική σου δύναμη. «Δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς», μᾶς εἶπε στό Εὐαγγέλιο. Ὥρα τώρα εἶναι κανείς νά γυρέψει βοήθεια καί θά τόν ἀπαλλάξει ἀμέσως, γιατί ξέρεις τί σκοτάδι εἶναι μέσα στόν κόσμο.
» Μόνο ἕνα πρᾶγμα νά πιστεύουμε, τόν ἀναμάρτητο Χριστό, ὅτι εἶναι Φῶς ἐκ φωτός.
» Ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανή. Μέγας εἶσαι Κύριε! Δές στόν βίο τῆς Ἁγίας Θεοδώρας πού ἦταν στήν Ἀλεξάνδρεια τόν 5ο αἰῶνα. Αὐτή κοπίαζε, μέ ἀφάνταστους κόπους νά ξεπλύνει τήν ἁμαρτία της καί πῆρε τό χάρισμα νά θαυματουργεῖ….
***
Γιά Πίστη καί Εὐαγγέλιο
» Ἡ Πίστη εἶναι ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ὅπως κρέμεται αὐτό τό σκυλί σέ μένα, ἔτσι καί ἐγώ κρέμομαι στόν μεγάλο Θεό πού μοῦ λέει, «πίστευε σέ μένα».
» Στό βραχυκύκλωμα πού παθαίνουμε μέσα στόν κόσμο, τό φάρμακο εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ Χριστός ἀπολύει ἕνα ἀγκίστρι ἀπό πάνω γιά νά μᾶς γλιτώσει ἀπό τήν πύρινη κόλαση πού εἶναι ὁ κόσμος, γι’ αὐτό νά παρακαλᾶμε μέ πίστη.
» Νά ζητᾶς προσευχή σάν πουλάκι ἄρρωστο, ἀδύναμο, δειλό, καί νἄχεις τόν ἑαυτό σου σά μυρμῆγκι φτωχό.
» Ἡ πίστη εἶναι σά μαγνήτης. Ἔρχεται ὥρα πού σέ  λέει «ἐπιστρατεύεσαι!» Σάν τόν τελώνη, σάν τόν Ματθαῖο. Ἄν δώσεις σημασία, ἀρχινᾶς νά προσεύχεσαι καί σ’ ἀρέσει αὐτός ὁ δρόμος, κλαῖς γι’ αὐτόν, ὅ,τι καί νἄχεις τό καταπολεμᾶς μ’ αὐτό τό κουράγιο. Ἔχεις κανόνα πίστεως. Ἄν ὄχι, φεύγει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ,
» Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα. «Ἐγώ ἐξελεξάμην», λέει ὁ Χριστός, οἰκογένειά μας νά εἶναι οἱ Ἅγιοι.
» Τό Εὐαγγέλιο τώρα εἶναι ὀρφανό καί σά νά κλαίει! Μόνο ἅμα κάνεις τά ἔργα τοῦ Εὐαγγελίου, τότε θά τό πόνεσεις καί θά τό κλάψεις.
» Ἐσένα ὁ κόσμος σου θά εἶναι ὁ ἀναμάρτητος Χριστός. Μόνο ὁ ἀναμάρτητος Χριστός εἶναι γιά μένα, ἀλλιῶς δέν ξεκολλᾶς ἀπό τόν Σατανᾶ. Ὅλοι πολεμᾶν νά Τόν βγάλουν ἄκυρο τόν Χριστό, ἀλλά δέν θά τά καταφέρουν. Ὅπως μέ τήν ξαστεριά, βλέπεις ἕνα ἀστέρι ἐδῶ, ἕνα ἀστέρι ἐκεῖ, ἔτσι θά εἶναι οἱ δίκαιοι. Εἶναι ἀριά – ἀριά. Στύλος ἀκλόνητος, κάποιοι χριστιανοί. Ἔχει καί τώρα σάν τόν Λώτ ἀνάμεσα στόν κόσμο. Ἕως τήν συντέλεια τοῦ αἰῶνος, πού γράφει, καί δέν θά σταματήσει αὐτό, «νυμφευόμενοι καί νυμφεύοντες», καί θά ‘χει ὅμως καί ἁγίους.
» Χαρά στόν ἄνθρωπο πού θ’ ἀγωνίζεται νά εἶναι ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ. Νά μένει σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια. Τότε θά σωθεῖ!
» Ὅταν εἶναι καθαρά τά «ἐγκάρδά» σου, τόν θεωρεῖς ὅλον τόν κόσμο σάν τόν ἑαυτό σου, καί λυπᾶσαι καί προσεύχεσαι.
» Δέν εἶναι μόνο νά παραδεχόμαστε Θεό ἀλλά καί νά λατρεύομε.
» Ἅμα φτάσεις στήν λεπτότητα, δέν σέ χωρᾶ ὁ τόπος ἅμα ἁμαρτήσεις σέ κάτι, ἐλέγχεις καί τό ἐλάχιστο, ἄν δέν τό ἐλέγξεις, θά σέ μολύνει. Τό παραμικρό ἁμάρτημα πρέπει νά τό κάνουμε προσευχή ὥσπου νά λιώσει.
» Γιατί νά ρίξω τό βάρος στόν Θεό μέ τό γιατί; Ἐκ τοῦ πονηροῦ εἶναι νά στεναχωριέται κανείς μέ τό γιατί. Ἅμα τό καλλιεργοῦμε τό γιατί, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, γιά νά σέ ἐξολόθρευσει. Ὁ διάβολος δίνει ὅλες του τίς δυνάμεις γιά νά μήν χάσει τήν συμμετοχή πού ἔχει μέσα μας. Μέ τήν ἀπελπισία καταστρέφομαι. Πέφτω στό ἥμαρτον, προχωρῶ σέ ἔργα καλοσύνης, ἔρχεται τό φῶς.
» Λέν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμη ἀπ’ τό «πιστεύω». Κατά τήν πίστη σου, ἄς γίνει…
» Ἡ πίστη κλονίζεται, γι’ αὐτό θέλει ἐπιφυλακή, μήν φωλιάσει μέσα μας καί μᾶς ντελαπάρει ἡ ἀρνητική δύναμη. Μόλις σκανδαλιστοῦμε, πολλές φορές νά ποῦμε, ἥμαρτον, ὄχι μία καί δύο….
» Τά παράπονά μας ἐπάνω, στόν Πατέρα μας, ἐπειδή εἶναι τά ἔσχατα· ὅταν ἕνας ἐπιμένει γερά, τόν κυκλώνουν σατανάδες.
» Ὁ ἄπιστος ἔχει ἕνα σατανᾶ, καί μπορεῖ νά …εὐλογήσει τά ἔργα του, ἐνῶ ἕνας πιστός, πού λέει ὅλο ἥμαρτον, ἔχει γύρω του ὀκτώ σατανάδες γιά νά τόν κλονίσουν, κι ὅλο κατσιποδιές τοῦ ἔρχονται.
» Ὁ Χριστιανός ὅμως …ὄχι σκυθρωπάζων… Πῶς νά φέρεις χαρά μέσα σου; Ἀδιαλείπτως προσευχή. Ἥμαρτον… Ἥμαρτον… Θά καταπραΰνουν τά ἔνστικτα σου. Ἐσύ μόνο, Κύριε, θά μᾶς φύλαξεις. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά φυλαχτοῦμε οὔτε ἀπό ἀρρώστια οὔτε ἀπό κακά. Ὅλα σατανικά τά κινούμενα σήμερα. Ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά θέλει παρά τό καλό μας, ὄχι τήν καταστροφή μας, ἀλλά ἐμεῖς βαδίζουμε ποιό δρόμο; Τοῦ Ἀβελ; Τοῦ Κάιν; Ὁ κόσμος βαδίζει τόν δρόμο τοῦ σκότους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄγρυπνη μέρα – νύχτα, τό Ἅγιον Ὄρος σέ ἐπιφυλακή γιά νά ζαπωθῆ τό καλό, σκέψου νά σταματήσει κι αὐτό.
» Νά μήν χάσουμε τό «πιστεύω» μας. Εἶναι τό σχοινί πού μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό, πού μᾶς δένει μέ τόν Θεό.
» Ἐκκλησία: Ὅπως μία μέλισσα μαζεύει ἀπ’ ὅλα τά λουλουδάκια λίγο – λίγο καί τά κάνει μέλι, ἀπ’ ὅλα τά χρώματα τῆς γῆς, ἔτσι κι ὁ Χριστός κρατᾶ τήν καλοσύνη μές στήν Ἐκκλησία.
» Νά μήν σκανδαλίσεις τήν καλοσύνη, διότι φεύγει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, φεύγει ἡ δύναμις. Τό τάλαντο πού λέει στήν παραβολή ὁ Χριστός εἶναι ἡ καλοσύνη. Ὄχι τά ταλέντα!
»  Κάθε Χριστιανός εἶναι λυχνάρι. Εἶναι καθρέφτης νά βλέπεις τό πρόσωπό σου.
» Κάποτε λέγαμε θά χαλάσει ὁ κόσμος… τώρα λέμε θά χαθοῦμε. Τώρα ξεσκεπάστηκε ἡ ντροπή…. Οἱ ἴδιοι ἐμεῖς θά χαθοῦμε. Θά λέμε σέ λίγο, καλά πού προλάβαμε καί ζήσαμε…. Ἄραγε ἔχει καλούς; εἶναι κανείς νά καταδικάζει τόν ἑαυτό του, νά σκέφτεται καλά;
» Εἶχα στό νοῦ μου ὅσους μέ περιφρόνησαν καί ‘λέγαν λόγια στήν πλατεία, ὅταν μέ βλέπαν, ἄς ποῦμε… «ἐσεῖς πού κάνετε τούς μεγάλους σταυρούς» καί ἄλλα…, κι ἔλεγα         «αὐτοί δέν ξέρουν ὅτι κάνουν κακό, εἶναι τυφλοί. Νομίζουν ὅτι ἔτσι εἶναι».
συνεχίζεται…