Διάκριση καί ἐπαγρύπνηση

«Ο Ιάκωβος έγινε μοναχός, αλλά θέλησε μόνος του να ρυθμίσει την πνευματική του ζωή. Ζούσε βέβαια ασκητικώς, εφήρμοζε όμως μεθόδους δικές του, χωρίς να ρωτάει τους εμπειρότερους Πατέρες, αλλά αγωνιζόταν σύμφωνα με το δικό του θέλημα και τη δική του νοοτροπία. Στον Μοναχό αυτό συνέβη το εξής:
Ένας πονηρός  δαίμονας μετασχηματίσθηκε σε άγγελο φωτός, παρουσιάσθηκε σ’ αυτόν και του είπε:
- Καθάρισε το κελλί σου, άναψε φώτα και λαμπάδες , αρωμάτισέ το με μύρα και θυμίαμα, ευτρέπισε και τον εαυτό σου, διότι ο Χριστός, ευαρεστηθείς από την άσκησή σου, θα έλθει απόψε τη νύχτα, για να σου δώσει πολλά χαρίσματα.
Ο Ιάκωβος, έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, πείσθηκε και έκανε ό,τι του είπε ο διάβολος.
Τη νύχτα ήλθε πράγματι ο Αντίχριστος , με πολλή δόξα και φαντασία. Ο Ιάκωβος του άνοιξε την πόρτα του κελλιού του και τον προσκύνησε. Ο διάβολος τότε του έδωσε ένα δυνατό κτύπημα στο πρόσωπο και έφυγε αμέσως, διότι η θεία πρόνοια δεν του επέτρεψε  να παραμείνει περισσότερο. Την άλλη μέρα το πρωί, ο Ιάκωβος, θρηνώντας πήγε σε ένα γέροντα. Εκείνος όμως , πριν ακόμη ακούσει λέξη από τον Ιάκωβο, προγνωρίζοντας προφανώς το περιστατικό , του είπε:
- Φύγε απ’ εδώ, γιατί οι διάβολος σε ντρόπιασε!
Ο Ιάκωβος έκλαιγε κι διαδήλωνε την συντριβή και μετάνοιά του. Τότε ο Γέροντας, αφού τον συμβούλευσε, τον έστειλε σε ένα κοινόβιο Μοναστήρι, όπου υπηρέτησε 7 χρόνια στο Μαγειρείο, με ταπείνωση και υπακοή. Έπειτα έμεινε μόνος του σε κελλί άλλα 7 χρόνια, ασκούμενος με πολλή διάκριση. Απέκτησε και θαυματουργικό χάρισμα» ( Συναξάρι, 13 Ιουνίου ) .

Το λάθος του Ιακώβου δεν ήταν η επιλογή του, αλλά ο τρόπος της άσκησής του. Η επιλογή της ζωής ήταν σωστή, ο τρόπος όμως της ζωής του ήταν λαθεμένος. Και ένα λάθος, μη εντοπιζόμενο , οδηγεί σε τραγικά επακόλουθα. Ο Ιάκωβος που έγινε Μοναχός για να πολεμήσει τον διάβολο, κατάντησε να τον υποδεχθεί στο κελλί του και να τον προσκυνήσει … Η έλλειψη διακρίσεως μπορεί να εξευτελίσει και τον μεγαλύτερο αγωνιστή.
Από το εντυπωσιακό αυτό περιστατικό μπορούμε να επισημάνουμε τα εξής:
Πρώτον , ότι ο διάβολος μετασχηματίζεται. Ως πνευματική (άυλη)  ύπαρξη, αλλάζει μορφή και σχήμα, «μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός». ( Β. Κορ. ια΄14 ) .
Δεύτερον , ότι η πνευματική ζωή δεν σχετίζεται με την αυθαιρεσία. Η πνευματική ζωή είναι μία σοβαρή υπόθεση και γι’ αυτό χρειάζεται ανάλογη προσοχή. Η ορθόδοξη πραγματικότητα ιδιαίτερα δίνει μεγάλη σημασία στις προϋποθέσεις της άσκησης και ειδικότερα στον έλεγχο της πνευματικής ζωής από εμπειρότερα πρόσωπα. Είναι αδύνατο να βιωθεί γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα χωρίς πνευματικόν καθοδηγητή. Η ύπαρξη του «Γέροντος», δηλαδή, του πνευματικού Πατρός είναι ουσιαστικό στοιχείο της ορθοδόξου πνευματικότητος. Και αυτό προέκυψε από τη μακρά εμπειρία των Αγίων, πάνω στις προϋποθέσεις της εν Χριστώ ζωής.
Τρίτον, ότι ουσιαστικό στοιχείο της πνευματικής ζωής είναι η διάκρισις. Ο χριστιανός αγωνιστής πρέπει να μάθει από την Αγία Γραφή και τους πνευματικούς Πατέρες τα μυστικά του χριστιανικού αγώνος. Η πνευματική ζωή είναι ένας αόρατος πόλεμος. Ο Χριστιανός έχει να κάνει με αντιπάλους και εχθρούς  , οι οποίοι , αφ’ ενός ,είναι ανώτερες πνευματικές υπάρξεις, όπως είπαμε, και, αφ’ ετέρου, έχουν τη δυνατότητα να μεταχειρίζονται άγνωστα σε μας μέσα και μεθόδους (κόλπα) . Χρειάζεται μακρά εκπαίδευση να διακρίνει ο πιστός τας «μεθοδείας τοῦ διαβόλου» ( Εφεσ. στ΄11) . Χρειάζεται επίσης εγρήγορση, νήψη, ώστε να μην τον πιάσει ο διάβολος στον…  ύπνο. Η νήψη, η εγρήγορση είναι βασικά στοιχεία της εν Χριστώ πνευματικότητος. Οι Άγιοι αγρυπνούσαν και γρηγορούσαν. Μερικοί από αυτούς ονομάζονται «Νηπτικοί Πατέρες» , ακριβώς διότι και οι ίδιοι γρηγορούσαν , αλλά και συμβούλευαν την συνεχή νήψη και εγρήγορση.



Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2012/07/blog-post_26.html