Ο ΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΟΧΘΟΣ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Γράφει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στούς Θεσσαλονικεῖς (Α΄ Θεσσ. 2, 9): Μνημονεύετε γάρ, ἀδελφοί, τὸν κόπον ἡμῶν καὶ τὸν μόχθον· νυκτὸς γὰρ καὶ ἡμέρας ἐργαζόμενοι πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν ἐκηρύξαμεν εἰς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ. 

Δηλ: Νά θυμᾶστε ἀδελφοί μου τό κόπο μας καί τό μόχθο (ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων). Νύκτα καί μέρα ἐργαζόμαστε γιά νά μήν ἐπιβαρύνουμε κάποιον ἀπό σᾶς καί ἔτσι ἐκηρύξαμε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου δέν πρέπει νά φείδεται κόπων προκειμένου νά ἐπιτελέσει τό ἔργο του. Τό ἱεραποστολικό του ἔργο ἀποβλέπει στήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τούς «ἐν Χριστῷ» ἀδελφούς του τῆς Θεσσαλονίκης νά ἐνθυμοῦνται συνεχῶς, ὄχι τίς εὐεργεσίες, ἀλλά τόν κόπο πού ἔκανε γιαυτούς. 

Πράγματι δέν λυπᾶται ποτέ τόν ἑαυτό του. Κάνει τό πᾶν γιά νά διαδοθεῖ ἀπρόσκοπτα τό Εὐαγγέλιο. Ἐνῶ θά μποροῦσε νά ζεῖ ἀπ' Αὐτό, ὅμως ζεῖ, ἐργαζόμενος μέ τά ἴδια του τά χέρια. 

Λέγει καί στούς Κορινθίους:«Οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ τά ἱερά ἐργαζόμενοι ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἐσθίουσιν; Οὕτω καί ὁ Χριστός διέταξε τούς τό εὐαγγέλιον καταγγέλλοντας ἐκ τοῦ εὐαγγελίου ζῆν». Δηλαδή: «Δέν γνωρίζετε ὅτι αὐτοί πού ἐργάζονται στά ἱερά ἔργα συντηροῦνται-τρώγουν ἀπό τό ἱερό (ἀπό τούς ἀνθρώπους πού διακονοῦν διορισμένοι στή θέση αὐτἠ ἀπό τόν Θεό); Ἔτσι καί ὁ Χριστός διέταξε ὅτι αὐτοί πού κηρύττουν τό Εὐαγγέλιο νά ζοῦν ἀπό Αὐτο.«Ἀλλ' ἐγώ» λέγει, «δέν θέλησα νά ζῶ ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά ἐκοπίαζα καί μάλιστα μέ πολλή σπουδή». 

Ἐργαζόταν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος νύχτα καί ἡμέρα γιά νά μήν ἐπιβαρύνει κανέναν ἀπό τούς ἀδελφούς. Δέν ἦσαν πλούσιοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι· ἀντίθετα ἦσαν σέ κατάσταση φτώχειας. Ἡ εὐαγγελική πτωχεία εἶναι ἕνα ἀπό τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ ἤθους τους. Ἀγαποῦν τούς ἀδελφούς τους «ἐν Χριστῷ» καί γιαυτό ἐργάζονται οἱ ἴδιοι γιά νά ἐπαρκέσουν στίς ἀνάγκες τους. Δέν ἐπιβαρύνουν κανένα. Θυσιάζονται στό κήρυγμα γιά τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλά καί καθημερινά ἐργάζονται χειρωνακτικά γιά τίς σωματικές τους ἀνάγκες.  Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι διδάσκουν κυρίως μέ τήν ζωή τους καί ὄχι τόσο μέ τά λόγια τους.

Δίδαγμα: Ἱεραποστολή σημαίνει κυρίως ζωή «ἐν Χριστῷ», δηλ. καθημερινή σταύρωση γιά χάρη τοῦ πλησίον πρός δόξαν Θεοῦ. Ὅσο κάποιος σταυρώνεται τόσο καί διδάσκει μέ βροντώδη τρόπο καί «ἑλκύει πάντας πρός αὐτόν». Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει κανέναν. Μόνον τό Ἅγιον Πνεῦμα μπορεῖ νά ἀλλάξει αὐτούς, πού θέλουν νά ἀλλάξουν καί νά πιστεύσουν.Ὁ χριστιανός ὁ ἀληθινός, αὐτός πού ἔχει ἐνεργό μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτός εἶναι καί ὁ ἀληθινός ἱεραπόστολος. Ἡ ζωή του εἶναι τό ἠχηρότερο κήρυγμα. Δέν λέει κούφια λόγια, ἀλλά λόγια πού ἔχουν ἀντίκρυσμα στή ζωή του. Οἱ πράξεις του ἐπιβεβαιώνουν τά λόγια του.

Πρακτικά: Ἄς μήν λέμε πολλά λόγια γιά νά «διορθώσουμε» τούς ἄλλους. Ἄς προσπαθοῦμε νά μιλᾶμε μέ τή ζωή μας. Ἡ θυσία γιά τούς ἄλλους, ἡ ἀγάπη, ὁ τρόπος πού θά κυττάξουμε τόν ἄλλο, ἡ στοργή στό βλέμμα, στό χαιρετισμό, στήν προσφορά ἑνός κεράσματος, ἕνας καλός λογισμός γιά τόν ἄλλο...Ὅλα αὐτά μιλοῦν εὔηχα καί ἄφωνα στήν καρδιά τοῦ ἄλλου...Κυρίως ὅμως καί προπάντων ἡ προσευχή μέ ἀγάπη καί πόνο γιά τόν ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔχει τεράστια θετική ἐπίδραση στήν ψυχή του. Ἡ καρδιά τοῦ παιδιοῦ, τοῦ συζύγου, τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ συκοφάντη, τοῦ ὅποιου πού μᾶς ἀδικεῖ, «χτυπιέται» εὐγενικά ἀπό τήν προσευχή. Ὁ ἅγιος π. Πορφύριος ἔλεγε: «Ὄχι πολλά λόγια στά παιδιά. Πολλή προσευχή. Τά λόγια χτυποῦν στ' αὐτιά· ἡ προσευχή χτυπάει στήν καρδιά». Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κουραστεῖ ἀπό τά πολλά λόγια. Ἀναζητοῦν πρότυπα, παραδείγματα ζωῆς ἁγίας, ἀληθινά χριστιανικῆς, ζωῆς, πού εἶναι ἡ αὐθεντική συνέχεια τῆς ζωῆς τῶν ὁσίων, τῶν μαρτύρων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἁγίων μας. Ζητοῦν ἀνθρώπους, πού εἶναι ὀργανικά ἐνταγμένοι στό μυστηριακό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐνεργεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα τους. Ἀκόμη καί ἡ ἁπλῆ «καλημέρα», πού λένε αὐτοί οἱ ζωντανοί ἅγιοι, εἶναι φορτισμένη μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη. Αὐτή ἡ χάρις μεταδίδεται καί στόν ἄλλο, τόν ἀκροατή, ὁ ὁποῖος τήν καρποῦται, ἄν βέβαια ἔχει δεκτικότητα (δηλ. καλή διάθεση καί κάποια καθαρότητα). 

Ἄς προσπαθοῦμε πάντα νά εἴμαστε «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», ὁπότε θά ἔχουμε τούς καρπούς Του.«Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Ἄς ἐλέγχουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας ἄν εἴμαστε σ' αὐτήν τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς, πού ἔχει τά ἀνωτέρω χαρακτηριστικά. Ἄν ὑπάρχει ἴχνος ταραχῆς, κακίας, λύπης, ἀντιπάθειας, ἀκρασίας... πρέπει νά κάνουμε ἀναδρομή στό παρελθόν, νά βροῦμε τί ἁμαρτία(ες) κάναμε καί νά μετανοήσουμε.

π. Σάββας

http://hristospanagia3.blogspot.com/
Πηγή εἰκόνας:
http://users.otenet.gr/~filippi/agpaylos.gif