3 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Συμεὼν Διακίου, Ἄννας Προφήτιδος, Ἀζαρίου Προφήτου, Ἀδριανοῦ καὶ Εὐβούλου Μαρτύρων, Βλασίου τοῦ βουκόλου, Παύλου καὶ Σίμωνος Μαρτύρων, Κελερίνου Μάρτυρος, Κλαυδίου Ὁσίου, Λαυρεντίου Ἀρχιεπισκόπου, Ἀνσερίου Ἀποστόλου, Ρωμανοῦ Πρίγκιπα, Ἰακώβου Ἀρχιεπισκόπου, Συμεὼν ἐκ Ρωσίας, Σάββα Πνευματικοῦ, Σταματίου καὶ Ἰωάννου αὐταδέλφων καὶ Νικολάου Νεομαρτύρων, Παύλου Ὁσίου, Νικολάου Ἰσαποστόλου.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Δίκαιος

Ὁ Συμεὼν ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ εὐλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ». Ἦταν ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση, ἀλλὰ στὴν ἀρετὴ ἄγγελος, ἄνθρωπος συναναστρεφόμενος μὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ συμπολιτευόμενος μὲ ἀγγέλους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι δὲν θὰ πεθάνει προτοῦ ἀξιωθεῖ νὰ δεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν κρατήσει στὴν ἀγκαλιά του.

Ἡ Θεοτόκος κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τοῦ εἶπε: «Δέξαι γεραρώτατε ἄνθρωπε, τὸν πρὸς σὲ μᾶλλον ἢ πρὸς ἐμὲ τὴν τεκοῦσαν νῦν ἐπειγόμενον. Δέξαι τὸν σὲ ποθοῦντα μᾶλλον ἢ Ἰωσήφ. Δέξαι τὸν δευτέραν τῆς σῆς φιλίας τὴν πρὸς ἐμὲ τὴν μητέραν στοργήν, ὡς ἔοικε λογιζόμενον. Δέξαι, καί, ὡς βούλει, τοῦ ποθουμένου καταπόλαυε». Καὶ ἀμέσως μετὰ ἀπέθεσε στὰ χέρια τοῦ Πρεσβύτου Συμεὼν τὸν Κύριο.

Ὁ Συμεὼν «σκιρτᾷ καὶ ἀγγαλιά, καὶ λαμπρὰ καὶ διαπρυσίω φωνὴ περὶ αὐτοῦ ἀνακέκραγε λέγων, οὗτος ἐστιν ὁ ὧν καὶ προῶν καὶ ἀεὶ τῷ Πατρὶ συμπαρῶν, ὁμοούσιος, ὁμόθρονος, ὁμόδοξος, ὁμοδύναμος, ἰσοδύναμος, παντοδύναμος, ἄναρχος, ἄκτιστος, ἀναλλοίωτος, ἀπερίγραπτος, ἀόρατος, ἄρρητος, ἀκατάληπτος, ἀψηλάφητος, ἀκατανόητος, ἀτέκμαρτος.

Οὗτός ἐστι τῆς πατρικῆς δόξης τὸ ἀπαύγασμα, οὗτος ἐστιν ὁ χαρακτὴρ τῆς πάντως συστάσεως, τοῦτο τὸ φῶς τῶν φώτων, ἐκ πατρικῶν ἀνατέλλον κόλπων».

«Εἶδε δὲ ὁ Συμεὼν καὶ τὸν Δεσπότην ἐπέγνω καὶ τὴν ἐαυτοῦ ἀπόλυσιν. Τί λέγων; Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου δέσποτα κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ἐπειδὴ προώρισε πρὸ τῶν αἰώνων ὁ νῦν γαλακτοτροφούμενος, ὁ ὑπὸ τῶν χειρῶν μου βασταζόμενος τοῦ μὴ ἰδεὶν μὲ θάνατον πρὶν ἰδῶ τὸν Χριστὸν Κυρίου».

Ὁ Συμεὼν προεῖπε στὴ Θεοτόκο ὅσες ἔμελλε νὰ ὑποστεῖ πικρίες καὶ ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἦταν «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Στὸ σημεῖο αὐτὸ γράφει ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος, Ἐπίσκοπος Ἰκονίου: «Τοῦ Συμεῶνος εἰρηκότος περὶ τοῦ Κυρίου εἰς ἐξάκουστον τῶν παρθενικῶν ἀκοῶν τό, ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καί, ἠγανάκτησεν εἰκὸς ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου κατὰ τοῦ Συμεῶνος λέγουσα πρὸς αὐτόν, Οὐκ οἶδᾳς τί διαγορεύεις ἄνθρωπε.

Ἐπὶ τὸν Χριστὸν σκυθρωπὰ καταγγέλλεις;

 Οὐκ οἶδᾳς τὴν σύλληψιν τοῦ παιδῖου καὶ ὡς περὶ κοινοῦ τόκου σημεῖον ἀντιλογίας μηνύεις. Οὐδεμία πτῶσις ἐν αὐτῷ, ὕψωσις δὲ πολλὴ καὶ συγκατάβασις τοὶς εὐεργετουμένοις.

Τί οὒν οὐκ εὐλογεῖς φάσκων, ἰδοὺ οὗτος κεῖται οὐκ εἰς πτῶσιν, ἀλλ’ εἰς ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ, διὰ τί δὲ καὶ λέγεις σημεῖον ἀντιλεγόμενον; Ὁ δὲ Συμεὼν πρὸς τὴν παρθένον, ἀρκεῖ σοί, παρθένε, τὸ μητέρα σὲ κληθήναι, ἱκανὸν σοὶ τὸ τροφὸν εὐρεθήναι τοῦ τρέφοντος τὸν κόσμον, μέγα σοὶ τὸ σαρκὶ βαστᾶσαι τὸν τὰ πάντα βαστάζοντα.

 Ὁ ἐν σοῖ νῦν Χριστὸς κατοικήσας καὶ ἐν ἐμοὶ νῦν ὁ αὐτὸς τὰ περὶ αὐτοῦ λαληθήναι παρεσκεύασεν ὅτι οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν τῶν ἀπίστων Ἰουδαίων, εἰς ἀνάστασιν δὲ τῶν πιστευόντων ἐθνῶν… σημεῖον ἀντιλεγόμενον τὸν σταυρὸν προσαγορεύσας».

Ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο, μαζὶ μὲ τῆς Προφήτιδος Ἄννας στὸ Ἀποστολεῖο Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ποὺ ἦταν παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου Εὐουρανιωτίσσης.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν Ὕπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ἐνηγκαλίσω ὡς βρέφος ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, Θεοδόχε Συμεὼν Πρεσβῦτα ἔνδοξε, ὅθεν καὶ Ἄννα ἡ σεπτή, ἀνθομολόγησιν αὐτῶ, προσήγαγεν ὠς  Προφήτις, ὅθεν ὑμᾶς εὐφημοῦμεν, οἴα Χριστοῦ θείους θεράποντος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’.

Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ' εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὓς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Ἡ Προφήτιδα Ἄννα

Ἡ Προφήτιδα Ἄννα ἦταν θυγατέρα τοῦ Φανουήλ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἀσήρ. Ἀφοῦ ἔζησε μὲ τὸν σύζυγό της μόνο ἑπτὰ χρόνια, γιατί ἐκεῖνος ἀπεβίωσε, πῆγε καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ ναὸ καὶ πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες της. Ἔτσι λάτρευε τὸν Θεὸ νύχτα καὶ ἡμέρα, μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ καὶ αὐτὴ τὸν Κύριο, τὸν ὁποῖο προσήγαγε στὸ ναὸ ἡ Παναγία καὶ ὁ δίκαιος Ἰωσήφ.

Ἡ Προφήτιδα Ἄννα κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ἡ Σύναξή της ἐτελεῖτο, μαζὶ μὲ τοῦ δικαίου Συμεὼν στὸ Ἀποστολεῖο Ἰακώβου Ἀδελφοθέου, ποὺ ἦταν παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου Εὐουρανιωτίσσης.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν Ὕπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ἐνηγκαλίσω ὡς βρέφος ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, Θεοδόχε Συμεὼν Πρεσβῦτα ἔνδοξε, ὅθεν καὶ Ἄννα ἡ σεπτή, ἀνθομολόγησιν αὐτῶ, προσήγαγεν ὠς  Προφήτις, ὅθεν ὑμᾶς εὐφημοῦμεν, οἴα Χριστοῦ θείους θεράποντος.

Ὁ Ἅγιος Ἀζαρίας ὁ Προφήτης

Ὁ Προφήτης Ἀζαρίας ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀσὰ (910-870 π.Χ.), υἱοῦ καὶ διαδόχου τοῦ Ἀβιᾶ καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἀδὰμ ἢ Ὠδήδ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν γῆ Σεμβαθὰ καὶ κήρυττε στὸν λαὸ τὴν εὐσέβεια. Στηλίτευε τοὺς ἄπιστους καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς λέγοντας: «Ἀκούσατέ μου Ἀσά, καὶ ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Βενιαμίτες. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σας, διότι καὶ ἐσεῖς εἶστε μαζί του. Ἐὰν συνεχίσετε νὰ λατρεύετε αὐτὸν καὶ αὐτὸς θὰ εἶναι στὸ μέλλον μαζί σας. Ἐὰν ὅμως ἐγκαταλείψετε αὐτὸν καὶ αὐτὸς θὰ σᾶς ἐγκαταλείψει».

Ὁ Προφήτης Ἀζαρίας κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη καὶ ἐνταφιάσθηκε στὸν ἀγρὸ αὐτοῦ.

Οἱ Ἅγιοι Ἀδριανὸς καὶ Εὔβουλος οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀδριανὸς καὶ Εὔβουλος κατάγονταν ἀπὸ τὴ Βανέα. Ἔχοντες τὸν πόθο νὰ δοῦν τοὺς Ὁμολογητὲς τοῦ Χριστοῦ, πῆγαν στὴν Καισάρεια, διότι ἐκεῖ καταδιωκόταν περισσότερο τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μαρτύριο τῶν Χριστιανῶν ἦταν μεγαλύτερο.

Ἐκεῖ, μὲ τὴν παρρησία ποὺ τοὺς διέκρινε, ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ὁμολογία τους αὐτή, οἱ εἰδωλολάτρες τοὺς συνέλαβαν καὶ τοὺς ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Φιρμιλιανό, ὁ ὁποῖος καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νά τοὺς ὑποβάλουν σὲ βασανιστήρια.

Ἀμέσως, λοιπόν, τοὺς μαστίγωσαν καὶ τοὺς προκάλεσαν μεγάλες πληγὲς στὸ σῶμα. Στὴ συνέχεια τούς ὑπέβαλαν καὶ σὲ ἄλλα φρικωδέστερα βασανιστήρια. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ὕστερα ἀπὸ τὰ βασανιστήρια αὐτά, ἔμειναν σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄρχοντας τοὺς ἔριξε γιὰ τροφὴ σὲ ἄγρια θηρία.

Τὸ Συναξάρι ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς πάλεψε μὲ ἕνα λιοντάρι καί, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, διαφυλάχθηκε ἀβλαβής. Κατόπιν ὅμως τὸ ἀποκεφάλισαν διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Εὔβουλος, ἀφοῦ ἔπαθε τὰ ἴσα, ἐπισφράγισε τὸ μαρτύριο μὲ τὸν μαρτυρικό του θάνατο. Ἔτσι, οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες εἰσῆλθαν στὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου τους.

Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ὁ βουκόλος

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Βλάσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ γεννήθηκε ἀπὸ πλούσιους καὶ φιλάνθρωπους γονεῖς. Οἱ ἐπαγγελματικὲς ἀνάγκες τῆς οἰκογένειάς του τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἀπομακρυνθεῖ γιὰ λίγο ἀπὸ τὴν Καισάρεια. Ὅταν ἔγινε διωγμὸς ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν, οἱ εἰδωλολάτρες τὸν καταζητοῦσαν ὡς Χριστιανό, ἀλλὰ δὲν τὸν εὕρισκαν.

Ἡ μητέρα του, ποὺ ποθοῦσε τὴ σωτηρία του, τοῦ συνέστησε νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς φυγῆς. Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε. Τόσοι ἄλλοι μαρτυροῦσαν. Γιατί, λοιπόν, αὐτὸς νὰ δραπετεύσει; Ἔτσι, προσῆλθε μὲ προθυμία καὶ παραδόθηκε στοὺς διῶκτες του, τοὺς ὁποίους καὶ φιλοξένησε καὶ περιποιήθηκε σὰν νὰ ἦταν εὐεργέτες του.

Τὸν συνέλαβαν καὶ ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν τὸν ἔριξαν μέσα σὲ κοχλαζόμενο λέβητα, ὅπου διέμεινε πέντε ἡμέρες χωρὶς νὰ πάθει τίποτα. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ διαφύλαξε τὸν Ἅγιο σῶο καὶ ἀβλαβῆ. Ἔτσι, πολλοὶ στρατιῶτες, ποὺ εἶδαν τὸ θαῦμα, πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο μὲ τὸ νερὸ τοῦ λέβητα.

Μόλις πληροφορήθηκε ὁ ἡγεμόνας τὸ γεγονὸς αὐτό, ἔστειλε ἐκεῖ ἄλλους στρατιῶτες νὰ βγάλουν τὸ Ἅγιο Βλάσιο ἀπὸ τὸν λέβητα. Ὅταν ὅμως καὶ αὐτοὶ ἔφθασαν ἐκεῖ καὶ εἶδαν τὸ θαῦμα, πίστεψαν στὸν Χριστό. Ἔπειτα πῆγε ἐκεῖ καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἡγεμόνας, γιὰ νὰ δεῖ τὸν Ἅγιο μέσα στὸν λέβητα μὲ τὸ βρασμένο νερό.

Ἐπειδὴ δέ, νόμιζε ὅτι τὸ νερὸ εἶχε κρυώσει, ζήτησε νὰ ἀντλήσουν ἀπὸ αὐτό, γιὰ νὰ νίψει τὰ μάτια του. Μόλις ὅμως ἔκανε αὐτὴ τὴν ἐνέργεια, ἀμέσως τυφλώθηκε καὶ συγχρόνως ξεψύχησε.

Ἔτσι, ὁ Ἅγιος ἀφέθηκε ἐλεύθερος. Ἀμέσως ἐπισκέφθηκε τὴν οἰκογένειά του καὶ στὴ συνέχεια παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Θεό. Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ κατὰ τύχη παρευρίσκονταν ἐκεῖ, κατὰ τὴν τελείωσή του, εἶδαν τὴ μακαρία του ψυχή, ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα του, σὰν περιστερὰ λευκὴ καὶ ἀπαστράπτουσα, καὶ πέταξε στὸν οὐρανό.

Οἱ Ἅγιοι Παῦλος καὶ Σίμων οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Παῦλος καὶ Σίμων μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.

Ὁ Ἅγιος Κελερίνος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἄγος Κελερίνος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀφρική. Κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν Χριστιανῶν ἐπὶ αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.) βρισκόταν στὴν Ρώμη, ὅπου συνελήφθη καὶ ἐρρίφθη σὲ σκοτεινὴ φυλακή, ἀπὸ τὴν ὁποία ὅμως ἀπολύθηκε καὶ ἐπανῆλθε στὴν Καρχηδόνα. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τὸν χειροτόνησε διάκονο. Ὁ Πάπας Ρώμης Κορνήλιος (251-253 μ.Χ.) καὶ ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος ἐγκωμιάζουν τὸν Ἅγιο Κελερίνο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἄγνωστο πότε κοιμήθηκε. Τιμᾶται ὡς Μάρτυς γιὰ τὶς κακουχίες του στὴ Ρώμη.

Ὁ Ὅσιος Κλαύδιος

Ὁ Ὅσιος Κλαύδιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος Ἀρχιεπίσκοπος Καντουαρίας

Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος ἦταν Ἀγγλοσάξονας καὶ ἔζησε περὶ τὰ μέσα τοῦ 6ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 7ου αἰῶνα μ.Χ. Συνόδευσε τὸν Ἅγιος Αὐγουστίνο (τιμᾶται 26 Μαΐου) καὶ ἐργάσθηκε γιὰ τὴν διάδοση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως στὴ νότια Ἀγγλία. Ὁ Ἅγιος διαδέχθηκε στὴ θέση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας, τὸν Ἅγιο Αὐγουστίνο καὶ παρέμεινε στὸν θρόνο μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, τὸ ἔτος 619 μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Ἀνσέριος Ἀπόστολος τῆς Δανίας καὶ τῆς Σκανδιναβίας

Ὁ Ἅγιος Ἀνσέριος γεννήθηκε στὴν Πικαρδία στὶς ἀρχὲς τοῦ 9ου αἰῶνα μ.Χ. Ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ ἀνατράφηκε στὸ μοναστῆρι τῆς Κορβίας, ὅπου καὶ ἔγινε μοναχὸς καὶ ἔλαβε τὴν ἐντολὴ νὰ ἐργασθεῖ ἱεραποστολικὰ στοὺς λαοὺς ποὺ δὲν εἶχαν γνωρίσει τὸν Χριστό.

 Ὁ Ἅγιος κήρυξε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς χῶρες τὶς Βαλτικῆς. Λίγο ἀργότερα ἐκλέγεται Ἀρχιεπίσκοπος τῶν νέων χωρῶν, στὶς ὁποῖες ἐργάζεται ἱεραποστολικά, μὲ ἕδρα τὸ Ἀμβοῦργο. Τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο συνεχίζεται μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση, τὴν προσευχή, τὴν ποιμαντικὴ δράση καὶ τὴ φιλανθρωπία.

Ὅταν, τὸ ἔτος 845 μ.Χ., τὸ Ἀμβοῦργο καταλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Νορμανδούς, ὁ Ἅγιος Ἀνσέριος ἀναγκάζεται νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἕδρα του προσωρινὰ καὶ νὰ περιοδεύσει στὶς χῶρες τοῦ Βορρᾶ. Μετὰ δυὸ χρόνια, ἐπέστρεψε στὴν ἕδρα του, ποὺ τώρα εἶχε συνενωθεῖ μὲ τὴν πόλη τῆς Βρέμης, μετὰ ἀπὸ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Μαγεντίας.

Ὁ Ἅγιος συνεχίζει τὴν ἱεραποστολικὴ δραστηριότητά του καὶ βαπτίζει Χριστιανὸ τὸν βασιλέα τῆς Δανίας Χόριχ καὶ τὸν διάδοχό του ποὺ ἦταν εἰδωλολάτρης καὶ εἶχε κινήσει διωγμὸ ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν.

Ὁ Ὅσιος Ἀνσέριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 865 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ρωμανὸς ὁ Πρίγκιπας

Ὁ Ἅγιος Ρωμανὸς τοῦ Οὔγκλιχ ἦταν υἱὸς τοῦ ἡγεμόνα Βλαντιμὴρ Κωνσταντίνοβιτς καὶ γεννήθηκε τὸ 1235 στὴ Ρωσία. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1285 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἔζησε στὴν Σερβία καὶ ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς κατὰ τὸν 13ο αἰῶνα μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τβὲρ τῆς Ρωσίας. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1289.

Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ Πνευματικὸς

Εἶναι ἄγνωστος ὁ τόπος καταγωγῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα. Ἀσκήτεψε στὴν ἱερὰ μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς νήσου τῶν Ἰωαννίνων περὶ τὰ μέσα τοῦ 15ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ ὑπῆρξε πνευματικὸς καθοδηγητὴς τῶν Ὁσίων Νεκταρίου καὶ Θεοφάνους τῶν Ἀψαράδων (τιμοῦνται 17 Μαΐου).

Ἦταν γόνος ἀρχοντικῆς οἰκογένειας καὶ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἀγάπησε τὴν πτωχεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔζησε μέχρι τὴν τελευταία του πνοὴ ὡς ἕνας ταπεινὸς καὶ πτωχὸς ἐρημίτης. Ποτὲ δὲν εἶδαν τὸν Ὅσιο νὰ θυμώσει, νὰ κατακρίνει καὶ νὰ μνησικακεῖ, ἐνῷ ἡ καρδιά του πλημμύριζε ἀπὸ ταπείνωση, γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἔλεγε: «Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ πέτρα ἡ στερεὰ καὶ ἄρρηκτη ἐπὶ τῆς ὁποίας οἰκοδομεῖται ἡ πνευματικὴ ζωή».

Ὁ ἀσκητικός του βίος ἦταν πολὺ αὐστηρός. Κάθε βράδυ προσευχόταν μέχρι τὸ πρωί. Ἡ τροφή του ἦταν ἐλάχιστη καὶ λιτή. Κρέας, ψάρι καὶ τυρὶ δὲν δέχθηκε ποτὲ στὸ τραπέζι του, ἐνῷ ποτὲ δὲν ἔριξε στὸ φαγητό του σταγόνα ἀπὸ λάδι.

Ὁ Ὅσιος Σάββας κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὶς  Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1505.

 Ὅταν παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Κύριο, ἄρρητη εὐωδία ἀνέβλυσε ἀπὸ τὸ τίμιο σκήνωμά του. Ὁ Ὅσιος ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς νήσου τῶν Ἰωαννίνων. Στὴ μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Ρουσάνου Μετεώρων φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσίου.

Οἱ Ἅγιοι Σταμάτιος καὶ Ἰωάννης οἱ αὐτάδελφοι καὶ ὁ συνοδίτης αὐτῶν Νικόλαος οἱ Νεομάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες Σταμάτιος, Ἰωάννης καὶ Νικόλαος κατάγονταν ἀπὸ τὶς Σπέτσες καὶ μαρτήρησαν ὑπὲρ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ στὴ Χῖο, τὸ ἔτος 1822 μ.Χ. Ἀπὸ αὐτοὺς οἱ δυὸ πρῶτοι, ὁ Σταμάτιος καὶ ὁ Ἰωάννης, ἤσαν ἀδελφοί. Ὁ πατέρας τοὺς ὀνομαζόταν Θεόδωρος Γκίνης καὶ ἡ μητέρα τοὺς Ἀνέζω.

Κατὰ τὸ ἔτος 1822 μ.Χ. οἱ Ἅγιοι ξεκίνησαν τὸ ταξίδι τους γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη μαζὶ μὲ ἄλλους πέντε ναυτικούς, ποὺ ἀσχολοῦνταν μὲ τὸ ἐμπόριο, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ὁ συναθλητὴς αὐτῶν Νικόλαος. Ἡ σφοδρὴ θαλασσοταραχὴ τοὺς ἀνάγκασε νὰ προσαράξουν ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Χῖο, σὲ παραλία τῆς Μικρασιατικῆς γῆς ποὺ ὀνομαζόταν Τσεσμέ.

Ἀφοῦ ἐξῆλθαν στὴν ξηρά, φοβούμενοι τοὺς Τούρκους, ἐμπιστεύτηκαν τὴν ζωὴ τους σὲ κάποιον Χριστιανό, τὸν ὁποῖο παρακάλεσαν νὰ μεριμνήσει, δίδοντάς του ἀμοιβὴ γιὰ τὴν ἐξεύρεση ὑλικῶν, προκειμένου νὰ ἐπισκευάσουν τὰ χαλασμένο πλοιάριό τους.

Ὅμως αὐτὸς τοὺς πρόδωσε στὸν ἀγὰ καὶ ὁδήγησε ἐναντίων τους, τοὺς Τούρκους στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι τοὺς κατεδίωξαν. Ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ οἱ δυὸ φονεύθηκαν, ἄλλοι δὲ δυὸ ἔφυγαν διὰ θαλάσσης. Οἱ Ὀθωμανοί, ἐξαγριωμένοι, συνέλαβαν τοὺς δυὸ ἀδελφούς, Σταμάτιο καὶ Ἰωάννη καὶ τὸν γέροντα πλοίαρχο Νικόλαο.

 Ὁ πασάς, ἀφοῦ τοὺς ἀνέκρινε, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ φυλακίσουν τοὺς δυὸ ἀδελφοὺς καὶ νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸ Νικόλαο στὴν ἐκτὸς τοῦ κάστρου πεδιάδα.

Οἱ Τοῦρκοι προέτρεπαν τὸ Νικόλαο νὰ ἀλλαξοπιστήσει, γιὰ νὰ γλυτώσει τὸν θάνατο καὶ νὰ κερδίσει τὴν ζωή, ἐκεῖνος ὅμως ἀπάντησε μὲ θάρρος ὅτι δὲν ἀρνεῖται τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὀμολογώντας τὸν Χριστό, δέχθηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ ἀπέκοψαν τὴν τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ.

Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νὰ ἐξισλαμίσουν καὶ τοὺς δυὸ ἀδελφούς. Παρὰ τὶς μεθοδικὲς καὶ ἐπίμονες προσπάθειες αὐτῶν, ἐπὶ ἑπτὰ συνεχεῖς ἡμέρες, δὲν κατάφεραν τίποτε. Οἱ Μάρτυρες βρῆκαν τὴν εὐκαιρία καὶ ἀπέστειλαν κρυφὰ ἔγγραφη τὴν ἐξομολόγησή τους πρὸς τὸν Μητροπολίτη Χίου, ὁ ὁποῖος τοὺς ἔδωσε τὴν εὐλογία του, γιὰ νὰ προχωρήσουν πρὸς τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία.

Κοινωνήσαντες δὲ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τῶν ὁποίων τὴν ἀποστολὴ οἰκονόμησε ὁ Ἐπίσκοπος διὰ γυναικὸς , ἤσαν ἕτοιμοι γιὰ τὴν μεγάλη θυσία. Προσαχθέντες ἐνώπιον τοῦ πασᾶ, διεκήρυξαν καὶ πάλι τὴν ἀκλόνητη πίστη τους στὸν Χριστὸ καὶ πορευόμενοι πρὸς τὸ μαρτύριο φώναξαν πρὸς τὸ πλῆθος: «Χριστιανοὶ εἴμεθα, γιὰ τὸν Χριστὸ πηγαίνουμε στὸν θάνατο». Ἔτσι δέχθηκαν τοὺς στέφανους τοῦ μαρτυρίου, ἀποκεφαλισθέντες, ὁ μὲν νεομάρτυρας Σταμάτιος σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν, ὁ δὲ νεομάρτυρας Ἰωάννης σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Παῦλος, μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου (Βελιτσκόφσκυ) ἀσκήτεψε στὴ μονὴ Σιμονὼφ τῆς Ρωσίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1825.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Ἰσαπόστολος

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, κατὰ κόσμο Ἰωάννης Ντιμιτρέβιτς Κασάτκιν, γεννήθηκε τὴν 1η Αὐγούστου 1836 στὸ χωριὸ Μπεργιοζόβσκυ τοῦ Μπέλκ, κοντὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Σμολένκ. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Δημήτριος καὶ Ξένη καὶ ἤσαν εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεοι.

 Ἔτσι ὁ Ἅγιος ἀγάπησε τὸν ἐκκλησιαστικὸ βίο ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία καὶ ἔκανε τὰ πρῶτα του βήματά του μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερεύς. Ὅταν ὁ Ἰωάννης μεγάλωσε, πῆγε στὸ τοπικὸ δημοτικὸ σχολεῖο καὶ μετὰ στὸ ἐκκλησιαστικὸ σεμινάριο τοῦ Μελίνσκι. Ἀφοῦ ἀποφοίτησε μεταξὺ τῶν πρώτων, συνέχισε τὶς σπουδές του στὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως, ἀπὸ τὴν ὁποία τελείωσε τὸ ἔτος 1861.

Στὴν Ἰαπωνία, λίγο μετὰ τὴν ἄφιξη τῶν Πορτογάλων Ἰησουιτῶν στὸ νότιο ἄκρο τὸν 17ο αἰῶνα, οἱ Ὀλλανδοὶ ἔμποροι εἶχαν πείσει τὴν κυβέρνηση πὼς πρέπει ἡ χώρα νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ τὴν ὀλέθρια ἐπιρροὴ τῶν ξένων.

Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ κλείσουν τὰ λιμάνια γιὰ ὅλους ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους αὐτούς. Γιὰ διακόσια χρόνια κράτησε ἡ πολιτικὴ τοῦ ἀπομονωτισμοῦ, ποὺ ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ νὰ ὑποχωρεῖ. Ἔτσι δόθηκε στὸν Ἅγιο Νικόλαο ἡ εὐκαιρία νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἄπω Ἀνατολή.

Στὸ Χακοντᾶτε, λιμάνι τῆς βόρειας Ἰαπωνίας, ἐγκαταστάθηκε Ρωσικὴ Πρεσβεία καὶ τὸ προσωπικό της χρειαζόταν ἐφημέριο. Ὁ Ἰωάννης, ποὺ πρὶν τελειώσει τὴν ἀκαδημία εἶχε καρεῖ μοναχός, εἶχε μετονομασθεῖ σὲ Νικόλαο καὶ εἶχε χειροτονηθεῖ Πρεσβύτερος τὸ 1860 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Νόβγκοροντ καὶ Ἁγίας Πετρουπόλεως Γρηγόριο, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μὲ χαρὰ δέχθηκε νὰ ἐργαστεῖ ἱεραποστολικὰ στὴν Ἰαπωνία. Καὶ ἔτσι τὸ 1861, σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν, ὁ νεαρὸς ἱερομόναχος ξεκίνησε χωρὶς συνοδεία καὶ ταξίδεψε στὴν Σιβηρία.

Ἔτσι ἔφθασε στὸ Χακοντᾶτε ὡς ἐφημέριος τοῦ διπλωματικοῦ σώματος. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔστειλε γράμμα στὸν Μητροπολίτη τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως περιγράφοντας τὸν πολιτισμό, τὴν εὐγένεια καὶ τὸν λεπτὸ χαρακτῆρα τῶν Ἰαπώνων. Τοὺς θαύμαζε γι’ αὐτὰ καὶ ὅμως συγχρόνως τοὺς λυπόταν, ἐπειδὴ τοὺς ἔλειπε τὸ κυριότερο: ἡ Ὀρθόδοξη πίστη.

Στὸ Χακοντᾶτε δὲν τὸν εἶχαν ὑποδεχθεῖ θερμὰ οὔτε οἱ Ρώσοι οὔτε οἱ Ἰάπωνες. Εἰδικὰ οἱ τελευταῖοι, ἐξ’ αἰτίας τοῦ χρόνιου ἀπομονωτισμοῦ τους, δὲν εἶχαν τὴν διάθεση νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Αὐτὸ ἀποθάρρυνε κάπως τὸ Νικόλαο. Στὶς 9 Σεπτεμβρίου τοῦ 1861, ὅμως, δέχθηκε τῆς ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰννοκεντίου, ἱεραποστόλου τῆς Ἀμερικῆς. Ἐκεῖνος τὸν ἐπετίμησε γιὰ τὸν φθίνοντα ἐνθουσιασμό του καὶ τὸν συμβούλεψε νὰ μάθει τὴν ἰαπωνικὴ γλῶσσα. Ἔτσι καὶ ἔγινε.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἔμαθε τὴν γλῶσσα καὶ ἄρχισε νὰ κηρύττει. Κάποια βραδιά, λοιπόν, καθὼς μελετοῦσε στὸ κελί του, βλέπει ἕνα σαμουράι νὰ ὁρμᾷ στὸ δωμάτιό του μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι. Θὰ τὸν ἔσφαζε, τοῦ εἶπε, ἐὰν δὲν σταματοῦσε νὰ «διαφθείρει» μὲ τὰ κηρύγματά του τοὺς ντόπιους. Ταπεινὰ ὁ Ἅγιος Νικόλαος δέχθηκε νὰ πεθάνει, ἂν ὅμως πρῶτα ὁ ἐπίδοξος δολοφόνος του θὰ μάθαινε τί μελετοῦσε τὴν ὥρα ἐκείνη.

Ὁ σαμουράι ἄφησε τὸ σπαθί του, γιὰ νὰ ἀκούσει τί εἶχε νὰ τοῦ πεῖ ὁ Ἅγιος. Καὶ ἔτσι αὐτὸς ἄρχισε νὰ τοῦ ἐξηγεῖ τὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας καὶ πῶς ὁ Χριστὸς ᾖλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν, ὁ παραλίγο δήμιός του νὰ κατηχηθεῖ καὶ νὰ βαπτισθεῖ.

Λίγα χρόνια ἀργότερα ὁ σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε ἔγινε ὁ πατὴρ Παῦλος, ὁ πρῶτος Ὀρθόδοξος Ἰάπωνας ἱερέας. Ἀκολούθησαν χρόνια ἱεραποστολικῆς δράσεως, μεταφράσεως λειτουργικῶν βιβλίων καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἔντονης κατηχητικῆς διακονίας.

Τὸ ἔτος 1880, μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἱεραποστολικῆς δράσεως, ἐξελέγη καὶ χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθόδοξης Ἰαπωνικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. Τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο ἦταν πολὺ μεγάλο. Κατήχησε καὶ βάπτισε χιλιάδες ἀνθρώπους.

Φρόντισε γιὰ τὴν ἀνέγερση ναῶν, τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ τὴν λειτουργικὴ ἀγωγὴ τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου. Ὁ ἴδιος ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ὁ Ὀρθόδοξος ἱεραπόστολος ὀφείλει νὰ ἔχει ἀνοιχτὲς τὶς πόρτες τοῦ σπιτιοῦ του, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιθυμοῦν μία προσωπικὴ ἐπικοινωνία καὶ νὰ μεταβαίνει πρόθυμα ὅπου ὑπάρχει δυνατότητα μεταδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1912.

synaxarion.gr 

anavaseis.blogspot.com