Οἱ ὀρθόδοξοι « ἀντιδυτικοί» εἶναι εὐεργέται τῆς Εὐρώπης καί τοῦ «Χριστιανισμοῦ» της

Του Πρωτ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

ΟΙ ΕΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΙ στο στρατόπεδο του Οικουμενισμού και «οπαδοί» της Μεταπατερικής θεολογίας, για την προώθησή του, κάνουν συστηματικό λόγο για «δύο συμπτώματα, που αποτελούν μόνιμους πειρασμούς της νεώτερης ελληνικής ορθόδοξης θεολογίας, ακόμη και στις σοβαρότερες εκδοχές της:

α) την εξιδανίκευση και αγιοποίηση του παρελθόντος, την λατρεία του Έθνους και του λαού (π.Γ.Μ.: τρέμε Παπαδιαμάντη και Ντοστογιέφσκι) και

β) τον ελληνοκεντρισμό και τον ανέξοδο αντιδυτικισμό που στις ήμερες μας είναι σχεδόν συνώνυμος του αντιευρωπαϊσμού».

Διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, αυτόματα έφερα στη μνήμη μου όλους τους (νεωτέρους ομολογητές και μάρτυρες στη σύγχρονη Ευρώπη, όπως ο όσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), που χαρακτηρίζει ως το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ευρώπης τον «άνθρωπο ρομπότ», και ο άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) το καλλίνικο θύμα του Ναζισμού -της συνέχειας, δηλαδή, της Ευρώπης του Παπισμού, της Ιεράς Εξετάσεως, του Καρλομάγνου, της Γαλλικής και Μποσελβιστικής Επαναστάσεως.
Παρακαλώ δε να μελετηθεί το βιβλίο: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ-ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» του αγίου Νικολάου, Επισκόπου Αχρίδος, πού φιλότιμα εξέδωσαν πρόσφατα οι Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Στην πατερική Ορθοδοξία αυτό που ενδιαφέρει ως «κανών βίου» είναι τα βιώματα των Αγίων μας και όχι οι πολιτικάντικοι ελιγμοί των όποιων καιροσκόπων, που ενεργούν με βάση και κριτήριο τα συμφέροντά τους, «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» [δηλ. ...έχοντας εξωτερική μορφή ευσέβειας, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμή της. (ἐρμηνεία από http://kainidiathiki.agiooros.org)] (Β' Τιμ. 3,5).

Το ότι τάσεις, όπως οι ελεγχόμενες παραπάνω, είναι δυνατόν να υπάρχουν και να εκφράζονται κατά καιρούς, δεν το αρνούμεθα. Ο κανόνας όμως και εδώ είναι η συνείδηση των Αγίων μας, την οποία αναγνωρίζουν ως Ορθοδοξία οι ακολουθούντες ταπεινά τα ίχνη και τον αγώνα τους αγωνισταί της Πίστεως, και είναι φυσικό να την αγνοούν ή να την παραβλέπουν οι βαδίζοντες την «εὐρύχωρον ὁδόν» (Ματθ. 7,13) της οικουμενιστικής και νεοεποχίτικης μανίας. Δυστυχώς οι οικουμενιστές μας εργάζονται με βασικό εργαλείο την γενίκευση και την ενοχοποίηση της άλλης πλευράς, για την αμνήστευση της δικής τους αντιπαραδοσιακότητας. Εν τούτοις το πατερικό παρελθόν εμείς οι ορθοδοξούντες δεν το αγιοποιούμε στο σύνολό του, αναγνωρίζουμε όμως την αγιότητά του στα πρόσωπα των Αγίων μας και όχι στων δήθεν ορθοδόξων κακεκτύπων, πού πάντα θα υπάρχουν.

Το Έθνος και ο λαός δεν είναι για μας αντικείμενα λατρείας, αλλά ο αγώνας μας αποβλέπει στο να μείνουν τα δύο αυτά μεγέθη στα όρια του «ἁγίου Ἔθνους» και του «λαοῦ εἰς περιποίησιν» της Α' Πέτρου (2,9). "Όλοι εμείς οι «Ρωμιοί»-«Νέο-ρωμαίοι», ως πνευματικοί (σήμερα) πολίτες τής Νέας Ρώμης, δεν δουλεύουμε σε κανέναν ελληνοκεντρισμό, με την στενή-ρατσιστική τού όρου έννοια, ως ελλαδοκεντρισμό, αλλά στα όρια της παγκόσμιας πνευματικής Ρωμιοσύνης, στην οποία ανήκουμε όλοι οι Ορθόδοξοι και δυνάμει όλη η Οικουμένη.

Όσο για την εκτοξευόμενη εναντίον των πατερικά Ορθοδόξων μομφή ως «αντιδυτικών», δείχνει τουλάχιστον απουσία ιστορικής μνήμης, αφού ως τον 11ον αιώνα (σχίσμα του 1054) η Ρωμιοσύνη-Ορθοδοξία, στα πρόσωπα των Πατέρων Ανατολής-Δύσεως, ήταν υπόθεση όλης της (ως τότε) Ενωμένης -πνευματικά- Ευρώπης. Η επέλαση του Φραγκισμού και του Παπισμού, και κατόπιν των Προτεσταντισμών, δημιούργησε την σημερινή Ευρώπη του Οικουμενισμού και των Οικουμενιστών μας μεταπατερικών θεολόγων, με την οποίαν ουδεμία (πνευματική) σχέση έχουμε.

Μόνο εάν αναφανεί κάποια κίνηση μετανοίας στην σημερινή «Δύση» και αληθινή αναζήτηση της προ του σχίσματος ταυτότητός της, αλλά και διάθεση για δυναμική «επιστροφή» σέ αυτήν, θα είμεθα πρόθυμοι να αγκαλιάσουμε ενθέρμως και να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια, για την επανασυνάντηση όλων μας εντός τής Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που συνεχίζεται αστασίαστα στην Πατερική Ορθοδοξία, στην οποία θέλουμε με την χάρη του Θεού να κινούμεθα και να ζούμε (πρβλ. Πράξ. 17,28).

Αυτό είναι το πνεύμα και η πράξη των αγίων μας Πατέρων, των γνησίων «ηγουμένων» και «ποιμένων» μας, όλων των αιώνων, οι οποίοι «γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Έβρ. 13,17). Και αυτό ακριβώς φαίνεται και από τον «αντιδυτικισμό» των Μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων μας του Αγ. Φωτίου του Μεγάλου, του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά και του Αγ. Μάρκου τού Ευγενικού, που η Δύση και οι δικοί μας Οικουμενιστές, έμαθαν να βλέπουν ως «αντιδυτικούς», ενώ εκείνοι είναι που αληθινά αγαπούν την Δύση, διότι θέλουν να την θεραπεύσουν από την θανατηφόρο αρρώστια της, την ΑΙΡΕΣΗ.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

 http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/02/00000.html