Ἀποδείξεις τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον

  Ποιές εἶναι οἱ ἀποδείξεις τῆς ἀγάπης μας πρός τόν πλησίον;

Εἶναι, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, τό νά μιμούμαστε τόν Κύριο πού:

α)δέν σταματοῦσε νά εὐεργετῇ,

β)μακροθυμοῦσε ὅταν ἀντιμετώπιζε τήν ἀχαριστία καί τήν βλασφημία στό πρόσωπό Του καί

γ)ὑπέμεινε ὅταν τυπτόταν καί θανατωνόταν χωρίς νά σκέπτεται τίποτε τό κακό.

«Ὁ ἀγαπῶν τὸν Χριστόν, πάντως καὶ μιμεῖται αὐτὸν κατὰ δύναμιν· οἷον ὁ Χριστὸς τοὺς ἀνθρώπους εὐεργετῶν οὐκ ἐπαύσατο· καὶ, ἀχαριστούμενος καὶ βλασφημούμενος, ἐμακροθύμει· καὶ, τυπτόμενος ὑπ᾽ αὐτῶν καὶ φονευόμενος, ὑπέμεινε, μηδενὶ τὸ σύνολον τὸ κακὸν λογιζόμενος. Ταῦτα δὲ τὰ τρία, τὰ ἔργα εἰσὶ τῆς εἰς τὸν πλησίον ἀγάπης· ὧν χωρὶς, ὁ λέγων ἀγαπᾶν τὸν Χριστὸν, ἢ τῆς Βασιλείας αὐτοῦ τυχεῖν, ἑαυτὸν ἀπατᾷ. Οὐ γὰρ ὁ λέγων μοι (φησί) Κύριε, Κύριε, οὗτος εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾽ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου¹· καὶ πάλιν, ὁ ἀγαπῶν με, τὰς ἐντολάς μου τηρήσει, καὶ τὰ ἑξῆς²» (Ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἑκατοντάς Τετάρτη τῶν περί ἀγάπης κεφαλαίων, κεφ. νε΄, Φιλοκαλία, τόμ. Γ. Ἔκδ. Ι.Μ. Μπούρας, σελ.149-150, Ἀρκαδία 2012).

Ὅλος ὁ σκοπός τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου εἶναι τό νά μᾶς ἔχει ὅλους συνδεδεμένους καί ἑνωμένους σ’ ἕνα σῶμα, στό δικό Του σῶμα διά τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Σ’ αὐτό ἀποσκοποῦν ὅλες οἱ ἐντολές Του.

Φανερώνοντας τόν βαθύτερο πόθο Του, δηλαδή τό «νά εἴμαστε ἕνα», ὥρισε ὅτι ἀγάπη πρός τόν Ἴδιο σημαίνει τήρησι τῶν ἐντολῶν Του καί τελικά μίμησι τῆς ζωῆς Του.

Ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ Κυρίου ἦταν μία συνεχής προσπάθεια νά μᾶς διδάξει τόν τρόπο πού θά γίνουμε «ἕνα» μαζί Του καί μεταξύ μας διά τῆς γνήσιας ἀγάπης.

Ὅλη ἡ ζωή Του ἦταν μία συνεχής ἀγάπη πρός ἐμᾶς, μία συνεχής εὐεργεσία· ἦταν ἐπίσης μία συνεχής μακροθυμία πρός τούς ἀχαρίστους καί ὑβριστές Του καί μία ἀδιάκοπη ὑπομονή σ’ αὐτούς πού Τόν ἔτυπταν καί τελικά Τόν φόνευσαν.

Τά τρία αὐτά ὅταν τά μιμηθοῦμε οἱ ἄνθρωποι, ζώντας ἐν τῷ «αὐτῷ Πνεύματι», ἐντός τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μᾶς κάνουν ἀληθινά «ἕνα» μαζί Του καί μεταξύ μας. Μᾶς ἑνώνουν τότε τά ἀδιάσπαστα δεσμά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, ἀπό τήν ὁποία «τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ»³. Ἄρα ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἐκκλησιολογικός. Ἦρθε γιά νά φανερώσῃ τήν ἐπίγεια ἄκτιστη Ἐκκλησία Του καί νά μᾶς ἐντάξῃ ὅλους, ὅσους θέλουν, ἐλεύθερα καί ἀγαπητικά σ’ Αὐτήν.

Ὁ σκοπός τῶν ἐντολῶν Του εἶναι ἐπίσης ἐκκλησιολογικός.

Στοχεύει στό νά μᾶς ἐντάξει μέσα στό θεανθρώπινο σῶμα Του στήν Ἐκκλησία καί στό νά μᾶς δώσει τίς προϋποθέσεις καί τά μέσα ὥστε νά παραμείνουμε σ’ αὐτό μόνιμα, ὀργανικά ἑνωμένοι μαζί Του καί μεταξύ μας. Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά μᾶς κάνῃ σῶμα Του.

Μᾶς κανει σῶμα Του τόσο διδάσκοντάς μας, ὅσο καί παρέχοντάς μας τήν ἴδια Του τήν ἐνέργεια, τήν Θεία Χάρι.

Μᾶς διδάσκει τόσο μέ τά Θεϊκά Του λόγια, ὅσο καί μέ τήν ὅλη Του ζωή καί τόν θάνατό Του. Συνάμα μᾶς παρέχει τό Πνεῦμα Του δηλαδή τήν Θεία Χάρι, τήν Ἐνέργειά Του ἔτσι ὥστε νά μπορέσουμε νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές Του καί νά ζήσουμε τήν ζωή Του.

Εἴθε νά τό κατανοήσουμε καί νά κινηθοῦμε ἀποφασιστικά, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη στήν παροῦσα ζωή ὥστε νά ἀγαπήσουμε ἀληθινά τόν πλησίον μας μιμούμενοι τόν Κύριο καί τά τρία χαρακτηριστικά τῆς ἀγάπης Του, πού ἀναφέρθηκαν στήν ἀρχή. Δηλαδή :

α) ἄς μήν σταματοῦμε καί ἐμεῖς νά εὐεργετοῦμε τούς πάντες καί πρό πάντων τούς ἐχθρούς μας

β) ἄς μακροθυμοῦμε ὅταν ἀντιμετωπίζουμε τήν ἀχαριστία τῶν εὐεργετηθέντων καί τίς ὕβρεις-βλασφημίες τους στό πρόσωπό μας καί

γ) ἄς ὑπομένουμε ὅταν πάσχουμε καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί μάλιστα ὅταν τυπτόμαστε ἤ φονευόμαστε ἀπό ἐκείνους πού εὐεργετήσαμε.

Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας καί σ’ αὐτήν τήν μορφή ἀγάπης μᾶς καλεῖ. Αὐτά τά τρία εἶναι οἱ ἀποδείξεις ὅτι ἀγαπᾶμε ἀληθινά τόν πλησίον μας.

Τίποτε λιγότερο...

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

1 Ματθ. ζ΄, 21.

2 Ἰωάνν. ιδ΄, 15, 23.

3 Πρβλ. Ῥωμ. 8,35: «Τίς ἡμᾶς χωρίσῃ ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;»