Ὁ θεολογικὸς διάλογος Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ

Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Η «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα» μὲ θέμα  «Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», ποὺ ὀργάνωσε ὁ Τομέας Δογματικῆς Θεολογίας (τοῦ Τμήματος Θεολογίας) τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. στὶς 20.5.2009 στὴν Αἴθουσα τελετῶν τοῦ ἐν λόγῳ Πανεπιστημίου, ἀπεκάλυψε «πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς». Καὶ ἀπὸ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς ἡ Ἡμερίδα ἔκανε καλό. Θὰ ἐρωτήσει ὅμως ὁ ἀναγνώστης: Τί ἀκριβῶς ἀπεκάλυψε;

1. Διαπιστώσαμε τὴ θλιβερὴ ἄμβλυνση τοῦ δογματικοῦ αἰσθητηρίου ὁρισμένων Ὀρθοδόξων Καθηγητῶν, καὶ μάλιστα τῆς Δογματικῆς! Ἀπορήσαμε γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τὶς τοποθετήσεις τους στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου, τὶς ὁποῖες οἱ ἴδιοι θεωροῦν Ὀρθόδοξες! Ἑνὸς Διαλόγου πού, ἀντὶ νὰ ἀποβλέπει στὴν ἐπαναφορὰ τῶν ἑτεροδόξων στὴν ἀλήθεια, ἐκτρέπεται ὁλο ένα καὶ περισσότερο σὲ ἐπικίνδυνες ἀτραποὺς ἐκτὸς τῆς ἀληθείας πιστοποιώντας ἔτσι  αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας π. Παΐσιος:  «Γιὰ ἀλλοῦ ξεκινήσαμε καὶ  ἀλλοῦ πηγαίνουμε, χωρὶς  νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, ὅταν δὲν ἀκολουθοῦμε τὰ χνάρια τῶν Ἁγίων Πατέρων».

Ἀκούσαμε Ὀρθόδοξο Πανεπιστημιακὸ Καθηγητὴ τῆς Θεολογίας νὰ λέγει κατὰ λέξη ἀπὸ τοῦ βήματος  τῆς «Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδος» ὅτι «μόνη διαφορά μας» μὲ τοὺς Παπικοὺς «εἶναι τὸ πρωτεῖο» τοῦ Πάπα!... Ἐνῶ καὶ  αὐτὸς ἀκόμη ὁ πρωτοετὴς φοιτητὴς τῆς  Θεολογικῆς Σχολῆς γνωρίζει ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν κοινὴ μὲ μᾶς ἀποστολικὴ πίστη· ὅτι οἱ διαφορές μας μὲ τοὺς Παπικοὺς εἶναι τεράστιες καὶ θεμελιώδεις.

Τέτοιες εἶναι ἡ ἐκ μέρους τους αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ Filioque (: καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ) στὸ Σύμβολο τῆς Πίστε ως, ἡ ὁποία προσθήκη ἔχει ἐπισφραγ σθεῖ ἀπὸ Παπικὲς «Οἰ κουμενικὲς» Συνό δους· τὸ περὶ ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου δόγμα τοῦ Παπισμοῦ· τὸ ἀλά θητο τοῦ Πάπα· τὰ περὶ κτιστοῦ χαρακτήρα τῆς ἄκτιστης χάριτος· τὰ περὶ καθαρτηρίου πυρὸς κλπ.

2. Ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper (Βάλτερ Κάσπερ) μὲ τίτλο «Ὁ ἀπ. Παῦλος καὶ οἱ οἰκουμενικὲς προκλήσεις γιὰ τὴν Ἐκκλησία σήμερα», δὲν ἔλειπαν οἱ σαφεῖς ὑπαινιγμοὶ γιὰ τὸ «πρωτεῖο τοῦ Πάπα», τὸ ὁποῖο μπορεῖ μὲν σήμερα νὰ ἄρχισε νὰ συζητεῖται ἀ πὸ τοὺς Παπικούς, ἀλλ’ ὁ Παπισμὸς δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, διότι τὸ ἑρμηνεύει κατὰ τὸν δικό του δικανικὸ τρό πο. Πέραν τοῦ ὅτι αὐτό, ὅπως τὸ ἑρ μη νεύουν οἱ Παπικοί, ἀποτελεῖ γι’ αὐτοὺς δόγμα (στηριζόμενο σαφῶς στὶς ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις)· καὶ μάλιστα δόγμα τῆς Α΄ Βατικανῆς Συνόδου, τὴν ὁποία οἱ Παπικοὶ θεωροῦν Οἰκουμενική. Ἑπομένως δὲν ὑπάρχουν περιθώρια ἄλλης, νέας ἑρμηνείας ἐκ μέρους τους.

 3. Ἀκούσαμε στὴν «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα» ἀπὸ στόμα Ὀρθοδόξου Καθηγητοῦ ὅτι τὸ παπικὸ πρωτεῖο ἐξουσίας θὰ κριθεῖ στὸ μέλλον, ἐννοώντας στὴν προσεχὴ διάσκεψη τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν ποὺ θὰ γίνει τὸν Ὀκτώβριο στὴν Κύπρο, ὅπου θὰ συζητηθεῖ ἡ ἔννοια τοῦ παπικοῦ πρωτείου.

Ἄλλωστε καὶ στὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ἀναφέρεται ὅτι τοῦτο «ἀναμένεται νὰ μελετηθεῖ εἰς μεγαλύτερον βάθος» (§ 45). Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Παπικοὶ εἶναι, ὅπως ἤδη τονίσαμε, ἀνένδοτοι στὸ ζήτημα αὐτό, ὑπάρχει διάχυτος ὁ φόβος στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα ὅτι οἱ ἡμέτεροι, διαλλακτικότατοι καὶ ἀνεπίτρεπτα ὑποχωρητικοί, ὅπως δεικνύει ἡ μέχρι τοῦδε στάση τους στὴν πορεία τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, νὰ προσπαθήσουν, ὅπως ἀφέθηκε νὰ ἐν-νοηθεῖ ἀπὸ κάποιες συζητήσεις, νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ ἐπάρατο παπικὸ πρωτεῖο... ὀρθοδόξως! Ὅπως προσπαθοῦν νὰ ἑρμηνεύσουν ὀρθοδόξως καὶ τὴν αὐθαίρετη κακοδοξία τοῦ Filioque. Ὁπότε δὲν ἀποκλείεται νὰ ξυπνήσουμε μίαν ἡμέραν «βαπτισμένοι» ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Θεολογικὸ Διάλογο ὡς Οὐνίτες χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε!...

4. Ὁ Καρδινάλιος Κάσπερ στὴν εἰσήγησή του ἀναφέρθηκε σαφῶς – μὲ διπλωματικὴ πάντα γλώσσα καὶ ὁρολογία – στὸ «ὑπὸ συζήτηση», ὅπως εἶπε, «ἐρώτημα: Ὁ ρόλος τοῦ ἐπισκόπου Ρώ μης στὴν πα γκόσμια ἐκκλησία κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία». Ἐτόνισε ὅμως ὅτι «ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πρώτη χιλιετία δὲν εἶναι τόσο ἁπλή». Διότι, ὅπως παραδέχθηκε, «ἤδη κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία ὑπῆρξαν σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση διαφορετικὲς ἐξελίξεις. Στὴ Δύση ὑπῆρξε πρακτικὰ ἤδη στὰ χρόνια τοῦ Λέοντος τοῦ Μεγάλου τὸν 5ο αἰ. ἡ σημερινὴ ἀντίληψη γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης. Ὡστόσο, στοὺς Ἀνατολικοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν βρίσκει κανεὶς κάτι σχετικὸ ἢ τὸ συναντᾶ μόνο σὲ κάποιες περιστασιακὲς ἀναφορές», ἐπεσήμανε ὁ Καρδινάλιος. Ὅμως ἡ πλήρης ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία  ἀνεγνώρισε τὸν ἐπίσκοπο Ρώμης αὐθεντία σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Γι’ αὐτὴν ὑπέρτατη αὐθεντία ὑπῆρξαν πάντοτε οἱ Οἰ κουμενικὲς Σύνοδοι. Ἑπομένως, προσ θέτουμε ἐμεῖς, ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πρώτη χιλιετία εἶναι μιὰ πολὺ ἁπλὴ κίνηση. Δύσκολη τὴν κάνει ἡ «παπικὴ ὀφρύς», γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσε μὲ πόνο ὁ Μέγας Βα σίλειος στὶς ἡμέρες του.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀπὸ τὶς 13 σελίδες τοῦ κειμένου τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παπικοῦ Κάσπερ οἱ πέντε, δηλαδὴ σχεδὸν τὸ 1/2, ἀσχολοῦνται μὲ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τῆς ἐπιμονῆς τοῦ Παπισμοῦ στὸ θέμα τοῦτο.

5. Στὴν ὁμιλία του ὁ Καρδινάλιος Κάσπερ παρετήρησε: «Εἶναι εὐχάριστο ὅτι στὸ μεταξὺ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ πάπας Βενέδικτος 16ος ἐκφράστηκαν δημοσίως ἀναγνωρίζοντας τὸ ἔγγραφο τῆς Ραβέννας». Ἀλλὰ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας (13.10.2007) εἶναι ἀπαράδεκτο ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθοδόξου, ἀφοῦ πάσχει σοβαρὰ σὲ πάρα πολλὰ σημεῖα, ὅπως ἀπέδειξε στὴν ἐπιστημονική, ὑπεύθυνη, σοβαρὴ καὶ μὲ ὀρθόδοξα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα εἰσήγησή του κατὰ τὴν ἐν λόγῳ «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα» ὁ Τακτικὸς Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ἀναπτύσσοντας τὸ θέμα «Ὀρθόδο ξοι προβληματισμοὶ μὲ ἀφορμὴ τὸ κείμε νο τῆς Ραβέννας».

Στὰ συμπεράσματά του ὁ κ. Τσελεγγίδης ὑπεγράμμισε: «Στὸ κοινὸ κείμενο (Σ.Σ. τῆς Ραβέννας) ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία ἐπεκτείνεται καὶ ἐφαρμό ζεται  ἀνεπίτρεπτα καὶ στοὺς ἑτεροδόξους. Αὐτὸ γίνεται ἀπροϋπόθετα, χωρὶς δηλαδὴ νὰ λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν οἱ ὑφιστάμενες δογματικὲς διαφορές, πράγμα ποὺ νομιμοποιεῖ ἐκκλησιολογικὰ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὴν ἐξισώνει μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ ἐκκλησιολογικὸς αὐτὸς νεωτερισμός», ἐπεσήμανε ὁ ὁμολογητὴς ὁμιλητής, «διαποτίζει ὅλο τὸ κοινὸ Κείμενο (Σ.Σ. τῆς Ραβέννας) καὶ ἐκβάλλει σὲ ἐπιμέρους ἐκκλησιολογικὲς παραδοξότητες, οἱ ὁποῖες ἀλλοιώνουν τὴν ἕως τώρα αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας». Ὀρθότατα. Ἄλλωστε, προσθέτουμε ἐμεῖς, εἶναι καθαρὴ βλασ-φημία νὰ θεωροῦμε καὶ νὰ ὀνομάζουμε τοὺς ἑτεροδόξους «ἐκκλησία».

6. Στὴν «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα» ὅλοι .οἱ εἰσηγητές – Ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοί – πλὴν τοῦ Καθηγητοῦ κ. Δημ. Τσελεγγίδη καὶ τοῦ Καθηγητοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κογκούλη, Κοσμήτορα τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ., μιλοῦσαν γιὰ «ἀδελφὲς ἐκ κλησίες». Εἶναι δὲ πρὸς τιμὴν τοῦ κ. Κογκούλη τὸ ὅτι κατὰ τὴν προσφώνησή του στὴν «Ἡμερίδα» «ἐ τό νισε ὅτι τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὴν ὀνομάζουμε “ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία”, διότι αὐτὸ εἶναι τὸ σωστὸ ὄνομά της. Ὀρθῶς· διότι ὁ Πα πισμός, ἐφόσον βρίσκεται στὴν αἵρεση, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται «Ἐκκλησία» καὶ μάλιστα «Καθολική»!

Αὐτὰ τόνισε μὲ θεολογικὴ ὁρολογία καὶ ὁ κ. Δημ. Τσελεγγίδης στὸν ἐπίλογο τῆςεἰσηγήσεώς του λέγοντας: «Τὸ κοινὸ κεμενο (Σ.Σ. τῆς Ραβέννας) φαίνεται νὰ προϋποθέτει σαφῶς ὅτι Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἀνήκουν στὴ ‘‘Μία Ἐκκλησία’’ καὶ ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔχουν κοινὴ μὲ μᾶς (Σ.Σ. τοὺς Ὀρθοδό ξους) ἀ ποστολικὴ πίστη, παρὰ τὴν ταύτιση οὐσίας καὶ ἐνεργείας στὸ Θεό, παρὰ τὸ Filioque, παρὰ τὴν ἐσφαλμένη δογματικὴ διδασκαλία τους γιὰ τὸν κτιστὸ χαρακτήρα τῆς ἄκτιστης καὶ θεοποιοῦ Χάριτος.

Ὅλα τὰ παραπάνω, στὰ ὁποῖα παραμένουν σταθερὰ μέχρι σήμερα οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀκυρώνουν στὴν πρά ξη τὸν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς ‘‘κοινωνίας θεώσεως’’, μὲ τὴν ὀντολογικὴ σημασία τοῦ ὅρου, (τήν) πραγματικὴ δηλαδὴ καὶ ὄχι συμβολικὴ μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴ θεία ζωή. Ἀκυρώνουν ὅ μως ταυτόχρονα καὶ τὸν οὐσιαστικὸ χα ρακτήρα τῶν μυστη-ρίων της».

Ἐπιπλέον ὁ κ. Τσελεγγίδης, κρίνοντας τὴν § 32 τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας ἐν συνδυασμῷ μὲ τὴν ὑποσημείωση 1 τῆς § 4 τοῦ ἰδίου κειμένου, «βλέπει ὅτι στὴν πραγματικότητα τὸ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα χάσμα ἀνάμεσα στὶς δύο πλευρές (Σ.Σ. Ὀρθοδόξους καὶ Παπικούς) εἶναι πρὸς τὸ παρὸν ἀγεφύρωτο. Καὶ αὐτὸ ὀφείλεται», κατὰ τὴ γνώμη τοῦ κ. Καθηγητοῦ, «στὴν ἐσφαλμένη μέθοδο τοῦ  Θεολογικοῦ Διαλόγου, στὴν υἱοθέτηση δηλαδὴ τοῦ ‘‘ἐπὶ ἴσοις ὅροις’’ διαλόγου μὲ παροῦσες τὶς διαφορὲς στὸ δόγμα».

7.. Τὸ ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πάπας Βενέδικτος 16ος «ἐκφράστηκαν δημοσίως ἀναγνωρίζοντας τὸ κείμενο τῆς Ρα βέν νας», ὅπως εἶπε ὁ Βάλτερ Κάσπερ, δὲν ἔχει οὐσιαστικὴ σημασία γιὰ τὴν Ὀρ θόδο ξη Ἐκκλησία.

Διότι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν εἶναι Οἰκουμενικὴ Σύνο δος. Ἐπιπλέον μέ χρι σήμερα δὲν εἴδαμε κανένα ἐπίσημο γραπτὸ κείμενο προερχόμενο ἀπὸ τὶς Συνόδους τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ νὰ ἐκφράζει ἀποδοχὴ τοῦ κατ’ ἐξοχὴν προβληματικοῦ καὶ κατὰ συνέπειαν ἀπαράδεκτου κειμένου τῆς Ραβέννας· ἑνὸς κειμένου γιὰ τὸ ὁποῖο ἀκούστηκαν πληθωρικοὶ ἔπαινοι ἀπὸ τοὺς Οἰ κουμενιστὲς Καθηγητὲς τῆς «Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδας», προφανῶς γιὰ νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν ἀξία του!... Πέραν αὐτῶν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρω ικῆς Ἐκκλησίας στὴ Ραβέννα δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο αὐτό, ἀφοῦ εἶχαν ἤδη ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴ Ραβέννα!

Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ σημειώνουμε καὶ τοῦτο: Τὰ διαφημιζόμενα κοινὰ κείμενα τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς ἀπὸ τὸ 1980 (τοῦ Μονάχου 1982, τοῦ Μπάρι 1987, τοῦ Νέου Βάλαμο 1988, τῆς Ραβέννας 2007) μέχρι σήμερα δὲν εἶναι πλήρως ἀποδεκτὰ ἀπὸ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.  Οἱ τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δὲν τοποθετήθηκαν ἐπίσημα στὰ κοινὰ αὐτὰ κείμενα. Ἐπὶ πλέον στὴν Ζ΄ Γεν. Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993) μόνο 9 Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἦταν παροῦσες!...

8.. Θέλαμε νὰ ρωτήσουμε τοὺς διοργανωτὲς τῆς «Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδας»: Ποιὰ θέση εἶχε στὴν ἡμερίδα ὁ Οὐνίτης «ἐπίσκοπος» Δημήτριος Σαλάχας, τὸν ὁποῖο ἀνέγραψαν στὸ πρόγραμμα ὡς «Καθλικὸ Ἐπίσκοπο Καρκαβίας»; Ὁ Πρόεδρος τῆς ἡμερίδας παρουσιάζοντάς τον ἀπέφυγε νὰ τὸν ἀποκαλέσει «Οὐνίτη», ἀλλὰ τὸ ἀκροατήριο μὲ τὴν εὐ αισθησία ποὺ τὸ διέκρινε, τὸν ἀνάγκασε τελικὰ νὰ τὸν ὀνομάσει Οὐνίτη.

Ἀγνοοῦν οἱ διοργανωτὲς τῆς ἡμερίδας τὸ ρόλο τοῦ «ἐπισκόπου» αὐτοῦ στὴ χώ ρα μας; Ἀγνοοῦν τὴν ὕπουλη καὶ ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Πάπα διαβρωτικὴ δράση τῶν Οὐνιτῶν μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς; Ἀγνοοῦν αὐτὸ ποὺ ὁμολόγη σε ὁ Βάλτερ Κάσπερ στὴν εἰσήγησή του, ὅτι «ἡ πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου καὶ ἡ κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης (1989/90) δὲν διευκόλυναν τούς (θε ολο - γικούς) διαλόγους, ἀλλ’ ἔφεραν στὸ προσκήνιο τὸ παλιὸ πρόβλημα τῆς Οὐ νίας»;

Ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Οὐνία εἶναι πρό βλημα καὶ γιὰ τοὺς Παπικούς, παρόλον ὅτι διευκολύνει τοὺς σκοπούς τους; Συζητήσαμε τὸ πρόβλημα τοῦ Δουρείου Ἵππου τῆς Οὐνίας καὶ τὸ λύσαμε; Ποῦ; Πότε; Γιατί λοιπὸν τὴν ἀποδεχόμαστε ὡς ἐνεργὸ μέλος τῶν θεολογικῶν διαλόγων Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν; Τί ἔχει νὰ προσφέρει μιὰ κατάφωρα νόθος καὶ ἑρμαφρόδιτη ὁμάδα καιροσκόπων, ποὺ προβάλλει θρασύτατα καὶ ὡς... ἐκκλησία;

Ἄλλωστε τὸ κείμενο ποὺ ὑπέγραψε ἡ Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν Οὐνία στὸ Μπάλαμαντ (Βalamand) τοῦ Λιβάνου εἶναι προβληματικὸ καὶ γι’ αὐτὸ ὄχι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων. Καὶ λησμονήσαμε ὅτι στὴν Η΄ Γεν. Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς στὴ Βαλτιμόρη τῶν ΗΠΑ (2000) ἐξ ἀφορμῆς τῆς Οὐνίας ὁ Διάλογος ὁδηγήθηκε τελικὰ σὲ ναυάγιο; Τόσο πολὺ μάλιστα, ὥστε θὰ πρέπει ν’ ἀρχίσουμε πάλι ἀπὸ μηδενικὴ βάση προκειμένου ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀκανθῶδες αὐτὸ θέμα.

9.. Τονίσθηκε ἀπὸ τὸν Καρδινάλιο Κάσπερ καὶ ἀπὸ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο – Καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ὅτι πρέπει «νὰ κάνουμε κατήχηση στὸ λαό», πράγμα τὸ ὁποῖο οἱ Παπικοὶ τὸ κάνουν διὰ τῶν «ἐπισκόπων» τους. Τὸ πῶς τὸ κάνουν καὶ τί κάνουν οἱ Παπικοὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε.

Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι οἱ ἡμέτεροι ἀφήνουν τὸ λαὸ μας ἀπληροφόρητο γιὰ τὰ ὅσα λέγονται, γίνονται ἢ ἀποδέχονται οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ συμμετέχουν στοὺς διαλόγους. Εἶναι δὲ γνωστὸ στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα ὅτι οἱ ἐκπρόσωποί μας στοὺς Διαλόγους προέρχονται κατὰ πλει οψηφίαν ἢ καὶ ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τοὺς «οἰκουμενιστικῶς» φρονοῦντας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁρισμένοι δὲν εἶναι ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων.

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀπληροφόρητος λαός, κατ’ ἐξοχὴν εὐαίσθητος στὰ θέματα πίστεως, ἀντιδρᾶ ὅταν πληροφορεῖται ἐλάχιστα, καὶ αὐτὰ συνήθως κολοβωμένα ἢ σερβιρισμένα ἔντεχνα, ἀπὸ ὅσα τεκταίνονται «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ» – γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ἐκεῖνο ποὺ ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς καταμαρτυροῦσε στοὺς «ἑνωτικοὺς» τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439).

Ὡς ἐκ τούτου δὲν προκάλεσαν ἔκπληξη οἱ ἀντιδράσεις ποὺ παρουσιάστηκαν στὴν «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα», ὑπερβολικὲς μὲν ὁρισμένες στιγμές, ἀλλὰ ἀνα μενόμενες λόγῳ τῆς εὐαισθησίας ὅσων παρακολουθοῦσαν τὴν ἡμερίδα. Ἄλλωστε καὶ ἡ στάση τοῦ Προεδρείου, ποὺ ἀποκαλοῦσε τοὺς διαμαρτυρομένους «ταλιμπὰν» κ.τ.ὅ. δὲν ἦταν ὅ,τι καλύτερο.

Μᾶλλον προκαλοῦσε, παρὰ ἠρεμοῦσε τὰ πνεύματα. Ἐπιπλέον τὸ Προεδρεῖο ἄφησε ἐντελῶς ἀσχολίαστη τὴν παρέμβαση ποὺ ἔκανε κατὰ τὴν προσφώνησή του ἀρχιμανδρίτης ποὺ παρουσιάστηκε(!) ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου. Ἡ παρέμβαση ἦ ταν καθαρὰ προσωπική του (ἄλλωστε, ὅπως δηλώθηκε ἤδη ἀπὸ τὸ ἰδιαίτερο Γραφεῖο τοῦ Μακαριωτά του Ἀρχιεπισκόπου, ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς «οὔτε παρέστη ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, οὔτε καμμίαν ἐντολὴν ἐκφωνήσεως κάποιου μηνύματος τοῦ Μακαριωτάτου εἶχε»). Εἶπε: «Τώ ρα μιλάω ἐξ ἑαυ τοῦ (...). Λοι πόν, σὰν κληρικὸς καὶ σὰν Ὀρθόδο ξος Χριστιανὸς σκέπτομαι μερι κὲς φο ρὲς μήπως θὰ ἤτανε φρόνιμο, ἡ ἑπόμενη φάση τοῦ Διαλόγου νὰ εἶναι ἀφοῦ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἑνότητα καὶ ὄχι πλέον στὸ χῶρο τοῦ χωρισμοῦ; Μήπως, δη λαδή, δοῦνε καὶ οἱ δύο Ἐκκλησίες – ἀφοῦ ἀναγνωρίσουνε ἡ μία τὴν ἐκκλη- σιαστι κὴ καὶ εὐχαριστιακὴ ὑπόστα ση τῆς ἄλ λης – ὅτι ἀποτελοῦνε δύο κακῶς χωρισμένα κομμάτια τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Νὰ προχωρούσαμε στὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας καὶ νὰ συνεχίζαμε τὸν διάλογο μετά. Θὰ ἦταν πιὸ γόνιμο. Ἄλλωστε διαφορὲς ἔχουμε καὶ μεταξὺ μας οἱ Ὀρθόδοξοι»!Ὅταν λοιπὸν λέγονται τέτοια ἀθεολόγητα καὶ ἀντορθόδοξα, πῶς νὰ μὴν ἀντιδράσει τὸ ἀκροατήριο;

Ἀφήνουμε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ἀρχιμανδρίτης ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου (ἂν ἦταν, διότι ἔτσι παρουσιάστηκε) δὲν εἶχε δικαίωμα προσωπικῆς ἐπεμβάσεως. Ἐφόσον ἦταν ἐκπρόσωπος, ἐξέθετε τὸν ἀνεύθυνο ἐν προκειμένῳ Ἀρχιεπίσκοπο. Καὶ μάλιστα μὲ τέτοια πρόταση!

10.. Ἀκούσαμε στὴν ἡμερίδα καὶ κάποιες ὁμολογίες τῶν ὑπερμάχων τοῦ Διαλόγου, ποὺ ἴσως εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτοκριτικῆς. Ὁμολογήθηκε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη, τὸν ὀρθόδοξο συμπρόεδρο τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Θεολογικὸ Διάλογο: «Ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸ ἀδύνατο. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει στὴ Ρώμη», ἡ ὁποία μὲ τὴν διαμέσου τῶν αἰώνων στά ση της «κατέστησε τὴν προσέγγιση ἀδύνατη» καὶ «μὲ τὴ Φερράρα - Φλωρεντία σκληρύνθηκε». «Ἡ Οὐνία ταλαιπώρησε καὶ ταλαιπωρεῖ τὴν Ὀρθοδοξία». «Ὁ θεολογικὸς διάλογος εἶναι ἀκόμη μακρός».

Τὸ ἴδιο ὅμως πρόσωπο ὕμνησε τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τόνισε: «Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα θὰ κριθεῖ στὸ μέλλον. Σήμερα ὁ Πάπας καλεῖ νὰ συζητήσουν τὸ θέμα τοῦ πρωτείου· κάποτε δὲν δεχόταν συζήτηση» σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Παπικῆς Συνόδου τῆς Λυῶνος.

11.. Ἀπὸ τὴν ἡμερίδα μάθαμε πῶς σκέπτονται καὶ πῶς ἐνεργοῦν οἱ ἡμέτεροι στὸ Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Καὶ πῶς μᾶς ζητοῦν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν παραπληροφόρηση ἢ τὴν ἐλλιπὴ πληροφόρηση ποὺ μᾶς προσφέρουν ὡς ὑπεύθυνη ἐνημέρωση. Γιὰ μᾶς ὅμως σω στὴ καὶ ἀλάθητη ἐνημέρωση, μὲ τὴν ὁποία κρίνουμε κάθε ἄλλη θεολογικὴ ἐνημέρωση, εἶναι οἱ Ὅροι καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ διδαχὴ τῶν θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τὴν θεολογία τῶν θεοδιδάκτων Ἀποστόλων καὶ τὴν Παράδοση τῆς ἑνωμένης Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς, τῆς Ὀρθοδόξου, τῆς μόνης Ἐκκλησίας. Ἐμεῖς «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν» αὐτὴ τὴ θεολογία ἔχουμε χρέος νὰ διδάσκουμε ὡς κατήχηση στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Τὸ δυστύχημα ὅμως εἶναι ὅτι ὁ συμπρόεδρος τῆς «Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδας» Ὀρθόδοξος Καθηγητὴς εἶπε γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ὅτι «θὰ πρέπει νὰ ὑπερβοῦμε τοὺς Πατέρες γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴν ἕνωση μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς»! Καὶ ἔτσι εἶναι σαφῶς στοιχημένος μὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς καταλογίζουν ὡς μειονέκτημα οἱ Παπικοί· ὅτι δηλαδὴ οἱ ἑπτὰ ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μᾶς δεσμεύουν καὶ δὲν μᾶς ἀ φήνουν νὰ προ χωρήσουμε πέραν τῆς διδασκαλίας των! Ἀποτελοῦν ἐμπόδιο καὶ ἀγκύλωση στὴ συνέχιση τοῦ διαλόγου!...

Ἀλλὰ ἡ ἀποσιώπηση ἢ ἡ παραφθορὰ ἢ ἡ ὑπέρβαση ἢ οἱ προσωπικὲς ἑρμηνεῖες τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς καὶ πατερικῆς Παραδόσεώς μας ἐκ μέρους ὁρισμένων συγχρόνων θεολόγων εἶναι ἁμάρτημα μέγα. Ἁμάρτημα κατὰ τοῦ παναγίου προσώπου τοῦ Χριστοῦ, διότι προσβάλλει τὴν ἀλήθειά του. Ἁμάρτημα καὶ κατὰ τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ὁποίου ἐδογμάτισαν οἱ θεοφόροι Πατέρες, τὰ στόματα τοῦ Λόγου. Ἁμάρτημα καὶ κατὰ τοῦ μυστηριακοῦ σώματός του, τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, ἐκτὸς τῆς ὁποίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία.

Περιοδικό Ο ΣΩΤΗΡ
 http://aktines.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4510.html#more