Στο βίο του αγίου Μαρτίνου, Επισκόπου Φραγκίας, βρίσκομε την εξής παράξενη διήγησι:
Ο άγιος Μαρτίνος ήταν πολύ ελεήμων. Τόσο, ώστε στρατιώτης ακόμα, είχε δώσει τη μοναδική του χλαίνη σ’ ένα φτωχό.
Παρά ταύτα, κάθε φορά που τον έβλεπαν μερικοί ζητιάνοι, κουτσοί και μισοπαράλυτοι, το έβαζαν στα πόδια. Και ξέρετε γιατί; Επειδή έβλεπαν, πως ο άγιος Μαρτίνος έκανε εκτός από ελεημοσύνες και πολλά θαύματα. Ναι, βλέποντας τα θαύματα του οι άνθρωποι εκείνοι, φοβήθηκαν μήπως τους κάνη κάποια στιγμή και αυτούς καλά!
Ήταν κουτσοί και παράλυτοι. Όμως με τις ελεημοσύνες που έπαιρναν, ζούσαν καλά. Χωρίς δουλειά και χωρίς κόπο. Ενώ σαν υγιείς θα έπρεπε να δουλεύουν. Και μάλιστα σκληρά. Το σκέφτηκαν καλά και προτίμησαν την αρρώστεια τους! Έτσι, κάθε φορά που έβλεπαν τον άγιο Μαρτίνο, το έβαζαν στα πόδια, μην τυχόν τους προλάβη και τους θεραπεύση και χάσουν τα όβολα!
Άραγε θα βρεθεί άνθρωπος να αποδεχθή την τακτική τους; Υπάρχει χειρότερο κατάντημα;
Και όμως! Πόσοι δεν τους μιμούνται. Πόσοι δεν αποφεύγουν συστηματικά να πλησιάζουν τους ιερείς και να διαβάζουν το λόγο του Θεού, από φόβο μην ανοίξουν τα μάτια τους και υποχρεωθούν να αλλάξουν τρόπο ζωής και χάσουν έτσι τις ευχαριστήσεις που έχουν! Δεν είναι οι άνθρωποι άξιοι να τους λυπάται κανείς;
Ο άγιος Μαρτίνος ήταν πολύ ελεήμων. Τόσο, ώστε στρατιώτης ακόμα, είχε δώσει τη μοναδική του χλαίνη σ’ ένα φτωχό.
Παρά ταύτα, κάθε φορά που τον έβλεπαν μερικοί ζητιάνοι, κουτσοί και μισοπαράλυτοι, το έβαζαν στα πόδια. Και ξέρετε γιατί; Επειδή έβλεπαν, πως ο άγιος Μαρτίνος έκανε εκτός από ελεημοσύνες και πολλά θαύματα. Ναι, βλέποντας τα θαύματα του οι άνθρωποι εκείνοι, φοβήθηκαν μήπως τους κάνη κάποια στιγμή και αυτούς καλά!
Ήταν κουτσοί και παράλυτοι. Όμως με τις ελεημοσύνες που έπαιρναν, ζούσαν καλά. Χωρίς δουλειά και χωρίς κόπο. Ενώ σαν υγιείς θα έπρεπε να δουλεύουν. Και μάλιστα σκληρά. Το σκέφτηκαν καλά και προτίμησαν την αρρώστεια τους! Έτσι, κάθε φορά που έβλεπαν τον άγιο Μαρτίνο, το έβαζαν στα πόδια, μην τυχόν τους προλάβη και τους θεραπεύση και χάσουν τα όβολα!
Άραγε θα βρεθεί άνθρωπος να αποδεχθή την τακτική τους; Υπάρχει χειρότερο κατάντημα;
Και όμως! Πόσοι δεν τους μιμούνται. Πόσοι δεν αποφεύγουν συστηματικά να πλησιάζουν τους ιερείς και να διαβάζουν το λόγο του Θεού, από φόβο μην ανοίξουν τα μάτια τους και υποχρεωθούν να αλλάξουν τρόπο ζωής και χάσουν έτσι τις ευχαριστήσεις που έχουν! Δεν είναι οι άνθρωποι άξιοι να τους λυπάται κανείς;
Για την μετάνοια την μοναδική λύση στα αδιέξοδα μας
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη
http://agiosmgefiras.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5043.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου