«Γιά τίς ταλαιπωρίες καί θλίψεις» μέρος β΄

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ὁ καιρός τῆς ἐδῶ ζωῆς μας εἶναι καιρός μέ θλίψεις, ταλαιπωρίες, ἀγῶνες καί ἱδρῶτες.

Οἱ δοκιμασίες πού ὑποφέρουμε εἶναι πληρωμή γιά τίς ἁμαρτίες μας... Πρέπει μέ τίς θλίψεις νά γίνουμε τέλειοι χριστιανοί.

Οἱ πρόσκαιρη στή γῆ ζωή μας εἶναι περίοδος πού ἔχει ἀγώνα, πόλεμο, θλίψη, στενοχώρια, δοκιμασία.

Ὁ Θεός ἀφήνει νά αὐξάνουν οἱ θλίψεις μας γιά νά ἀποτινάξουμε τήν τεμπελιά μας, γιά νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀδιαφορίας καί ἀμελείας. Γιατί τότε περιορίζονται ὅλα τά περιττά, διασκορπίζονται ὅλα τά κοσμικά καί γινόμαστε ἐπιμελέστεροι στήν προσευχή καί προθυμότεροι στήν ἐλεημοσύνη...

Οἱ θλίψεις μᾶς γίνονται ἄριστοι παιδαγωγοί. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά δείχνουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη στόν Θεό καί νά μήν περιεργαζόμαστε τά σχέδιά του.

Στίς θλίψεις ἡ νωθρότητα καί ὁ περισπασμός ἐξαφανίζονται, καί γινόμαστε προθυμότεροι γιά τίς προσευχές... Ἡ θλίψη εἶναι ἡ κατάλληλη περίσταση γιά τή φροντίδα τῆς ψυχῆς.

Ἡ φύση τῆς θλίψεως συνήθως προξενεῖ προσοχή, συντριβή στό φρόνημα, πρόθυμη διάθεση, αὔξηση τῆς εὐσέβειας... Οἱ ἅγιοι, ὅταν δοκίμαζαν θλίψεις, γίνονταν λαμπρότεροι καί εὐσεβέστεροι.

Τέτοια εἶναι ἡ φύση τῆς θλίψεως· ἐκείνους πού τήν ὑποφέρουν μέ πραότητα καί γενναιότητα, τούς κάνει ἀνώτερους ἀπό τίς δοκιμασίες...

Ὁ δρόμος τῶν παθημάτων εἶναι ὁ καλύτερος δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ἀρετή... Ἄν ὁ Χριστός ἔζησε στόν κόσμο μέ θλίψη καί σύ θέλεις νά ζεῖς μέ ἄνεση δέν βαδίζεις τόν ἴδιον μέ Αὐτόν δρόμο, ἀλλα διαφορετικό.

Πῶς λοιπόν Τόν ἀκολουθεῖς; Πῶς εἶσαι μαθητής του, ἀφοῦ δέν ἀκολουθεῖς τό παράδειγμα τοῦ δασκάλου; ...

Ἡ θλίψη, ἀγαπητοί, εἶναι μεγάλο ἀγαθό, ἀφοῦ κατορθώνει δύο πράγματα πολύ μεγάλα, καί τίς ἁμαρτίες ἐξαλείφει καί μᾶς κάνει σταθερούς στήν ἀρετή.

Ἐκεῖνος πού ὑποφέρει δοκιμασίες γιά τόν Θεό, ὅσο χειρότερα πάθει, τόσο πιό μεγάλα στεφάνια θά ἀπολαύσει.

Κατανοώντας ὅτι ἡ θλίψη εἶναι φθαρτή καί προσωρινή, ἐνῶ οἱ ἀμοιβές συνεχεῖς καί ἀθάνατες, νά τά ὑπομένετε ὅλα μέ γενναιότητα, χωρίς νά ταράσσεσθε ἀπό τίς δυσκολίες πού συμβαίνουν. Γιατί ἕνα μόνον εἶναι λυπηρό, ἡ ἁμαρτία. Ἐνῶ ὅλα τά ἄλλα, ἐξορίες, δημεύσεις περιουσιῶν, ἀπαγωγές, σκευωρίες καί ἄλλα παρόμοια, εἶναι κάποια σκιά καί καπνός καί ἀράχνη καί ὁτιδήποτε ἄλλο ὑπάρχει πιό εὐτελές ἀπό αὐτά.

Οἱ πειρασμοί, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, ἔρχονται στούς ἀνθρώπους ἀπό τούς δαίμονες, κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, γιά νά δοκιμαστοῦν καί τελειοποιηθοῦν.

Ἄν ἡ θλίψη εἶναι ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη γιά ὅσους ἐργάζονται τήν ἀρετή, πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἁμαρτάνουν.

Ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ ἀποβλέποντας στήν διόρθωσή μας καί ὄχι στόν βασανισμό μας. Ἡ παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ εἶναι συμφέρουσα καί συμβάλλει νά γινόμαστε κοινωνοί στήν ἁγιότητα...

Ἡ θλίψη μᾶς ἀσκεῖ πάρα πολύ στήν εὐσέβεια καί τήν φιλοσοφημένη ζωή...

Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει πάρα πολύ, γι᾿ αὐτό μᾶς ἀφήνει νά θλιβόμαστε, γιά νά συνδεθοῦμε στενότερα καί τελειότερα μαζί Του...

Ἡ θλίψη ἐπετράπη ἀπό τόν Θεό, γιά νά κάνει τούς θλιβομένους πιό προσεκτικούς καί πιό εὐσεβεῖς.

Ἄς φροντίζουμε νά εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα τό Θεό καί νά ὑπομένουμε μέ γενναιότητα, ὅλα ὅσα δυσάρεστα μᾶς συμβαίνουν... Αὐτό μᾶς πλησιάζει κοντά στό Θεό...

Ἡ θλιψη εἶναι μεγάλο ἀγαθό. Ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι στενός· Ἡ θλίψη μᾶς σπρώχνει νά μποῦμε στό στενό αὐτό δρόμο. Ὅποιος δέν θλίβεται, δέν θά μπορέσει νά μπεῖ...

Ὁ παρών κόσμος εἶναι σάν ἕνα πανδοχεῖο καί ἐμεῖς σάν ταξιδιῶτες. Σταθμεύουμε στό πανδοχεῖο, ἀλλά ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας, εἶναι στόν τόπο τοῦ προορισμοῦ μας. Ἡ πατρίδα μας εἶναι ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς θλιμμένους ἀφαιρεῖ συνήθως τήν μεγάλη στενοχώρια τῆς θλίψεως.

Δέν ἐμποδίζει ὁ Θεός τίς θλίψεις νά μᾶς ἔλθουν, ἀλλά ὅταν ἔλθουν μᾶς συμπαραστέκεται καί μᾶς κάνει χρήσιμους καί ἄξιους...

Ὅταν ἡ ψυχή εἶναι ἀγνώμων καί ἀθεράπευτη, δέν ὑποχωρεῖ σέ κανένα ἀπό τά φάρμακα πού προσφέρει ὁ Θεός.

«... Εἴδατε φιλανθρωπία τοῦ Παντοδυνάμου, πού σείει τήν πόλη καί στερεώνει τό νοῦ στήν πίστη;

Σαλεύει τά θεμέλιά της καί σταθεροποιεῖ στό ἀγαθό τά φρονήματα; Ἐρειπώνει τήν πόλη καί δυναμώνει τήν προαίρεση στό καλό;

Καταλάβατε τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ· ἔσεισε λίγο (τήν πόλη) καί τήν στερέωσε γιά πάντα στήν πίστη. Ὁ σεισμός κράτησε δυό ἡμέρες, ἀλλά ἡ εὐλάβειά σας πρέπει νά μείνει σ᾿ ὅλη τή ζωή σας. Λυπηθήκατε λίγο, ἀλλά ριζωθήκατε παντοτεινά στήν εὐσέβεια...».

«... Ἡ πόλη σείστηκε γιά τίς ἁμαρτίες, γιά τίς πλεονεξίες, γιά τίς ἀδικίες, γιά τίς παρανομίες, γιά τίς ὑπερηφάνειες, γιά τίς ἡδονές, γιά τίς ἀπάτες. Ἀλλά ποιῶν; τῶν πλουσίων. Ἄν πάλι ἐρωτηθεῖ κανείς, ἀπό τί σταμάτησαν οἱ σεισμοί; Εἶναι φανερό· ἀπό τίς ψαλμωδίες, τίς προσευχές, τίς ἀγρυπνίες. Καί ἀπό ποιούς; ἀπό τούς φτωχούς...».

Συνεχίζεται.....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: «Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007»

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com